Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

3. Είναι αιρετικοί

1. Για τη περίοδο, λοιπόν, 1924 – 1935 δεν υπάρχει θέμα χαρακτηρισμού όσων συνέχισαν ν’ ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο, ως αιρετικών! Η κατηγορία αυτή αποδόθηκε ύστερα από 40 περίπου χρόνια 218 ! Θα πούμε, λοιπόν, λίγα λόγια, για την σοβαρότατη αυτή κατηγορία. Όπως είπαμε προηγουμένως, η κατηγορία αυτή είναι μεταγενέστερη. Η πάγια επίσημη θέση της Νεοημερολογιτικής Εκκλησίας, κατά την περίοδο από το 1924 μέχρι το 1935, ήταν, και είναι ακόμη, ότι όσοι αρνήθηκαν να δεχτούν το Νέο ημερολόγιο, είναι «απείθαρχα τέκνα» της! Πολλές φορές μάλιστα Νεοημερολογίτες Ιεράρχες τόνισαν, ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ούτε σχισματικοί, ούτε αιρετικοί! Και αυτό είναι σημαντικό, άσχετα για ποιούς λόγους λένε αυτά οι Νεοημερολογίτες επίσκοποι. Γιατί, πράγματι, υπάρχει κάποια κατάκριτη σκοπιμότητα, που λέγονται αυτά. Και η σκοπιμότητα αυτή είναι, το να στερηθούν όσοι συνέχισαν ν’ ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο, την έννομη προστασία του κράτους. Αυτό σημαίνει τα εξής: Η Ελληνική Πολιτεία, τόσο από το Σύνταγμά της, όσο και από διεθνείς συνθήκες, που υπέγραψε, όπως είναι η Συνθήκη της Ρώμης για τα ανθρώπινα δικαιώματα μεταξύ των οποίων είναι και το δικαίωμα της ελευθερίας της θρησκευτικής συνειδήσεως, είναι υποχρεωμένη να παρέχει έννομη προστασία σε κάθε γνωστή θρησκεία, σε κάθε «κοινότητα» πιστών, άσχετα αν τα μέλη της κοινότητας αυτής, ή «εκκλησίας», είναι αιρετικοί, ή σχισματικοί. Αρκεί να μη διασαλεύουν την δημόσια τάξη. Εάν η Νεοημερολογίτικη Εκκλησία χαρακτήριζε όσους ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο ως «σχισματικούς», ή «αιρετικούς», η Πολιτεία θα ήταν υποχρεωμένη να τους παρέχει έννομη προστασία τουλάχιστον όση παρέχει στις άλλες θρησκείες και δόγματα. Στην περίπτωση αυτή δεν θα μπορούσε να γίνουν οι διωγμοί του 1950 και να ασκούνται ποικιλότροπες πιέσεις για να διαρρεύσουν προς τη μερίδα των Νεοημερολογιτών. Αλλά, αυτό είναι άλλο θέμα και δεν μπορούμε εδώ να επεκταθούμε περισσότερο.

2. Στη δεκαετία του 1970 άρχισε να υποστηρίζεται από μεμονωμένους Νεοημερολογίτες η άποψη ότι τάχα όσοι ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο είναι αιρετικοί.

Τη θέση τους αυτή προσπαθούν να την στηρίξουν, στο ότι όσοι συνεχίζουν ν’ ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο έχουν αναγάγει σε δόγματα πίστεως και όρους σωτηρίας πράγματα δευτερεύοντα, όπως είναι το ημερολόγιο. Η άποψη αυτή δεν είναι σωστή. Όσοι ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο, ποτέ δεν υποστήριξαν κάτι τέτοιο! Οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν ν’ ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο, για να μη «φραγκέψουν»! Δεν προσχωρούν στο Νέο ημερολόγιο από σεβασμό και υπακοή στις αποφάσεις των Συνόδων και των Πατέρων, που απαγορεύουν κάθε ανεπίτρεπτο νεωτερισμό στην Εκκλησία! Όσοι ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο, μπορεί ίσως να κατηγορηθούν για ένα σωρό άλλα πράγματα, παρεκτός από θέματα Ορθοδόξου πίστεως. Μέχρι σήμερα, τουλάχιστον, η Εκκλησία όσων ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο, δεν μπορεί να κατηγορηθεί ως αιρετική! Μπορεί να υπήρξαν, ή να υπάρχουν μεμονωμένα άτομα, τα οποία υποστήριξαν ή υποστηρίζουν, κακόδοξες θέσεις. Αυτά όμως, συνήθως αποδοκιμάζονται, ή αποδοκιμάστηκαν απ’ όσους ανήκουν στο χώρο τους.

3. Το περίεργο όμως, σ’ όλη αυτή την υπόθεση είναι, ότι οι Νεοημερολογίτες επίσκοποι υποστηρίζουν από το άλλο μέρος, ότι οι Λατίνοι δεν είναι αιρετικοί! Ότι ο Πάπας είναι ο πρεσβύτερος αδελφός τους! Ότι οι παπικοί έχουν ιερωσύνη και μυστήρια! Και οι εκκλησιαστικοί ηγέτες τους συμπροσεύχονται και συλλειτουργούν μαζί τους! Είναι χαρακτηριστικό, ότι στη Νεοημερολογίτικη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος του 2002, όταν τέθηκε θέμα των Λατίνων, όλοι οι Νεοημερολογίτες επίσκοποι, πλην δύο ή τριών, τάχτηκαν με την άποψη ότι οι παπικοί δεν είναι αιρετικοί! Ότι έχουν ιερωσύνη και χάρη μυστηρίων κλπ Δεν είναι δυνατό από Νεοημερολογίτικης σκοπιάς να υποστηρίζεται, ότι οι παπικοί δεν είναι αιρετικοί, ότι έχουν ιερωσύνη και χάρη στα μυστήριά τους και από το άλλο μέρος να κατηγορούνται ως αιρετικοί όσοι συνεχίζουν ν’ ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο! Αυτό είναι τερατώδες! Βεβαίως, μεταξύ Νεοημερολογιτών και Παλαιοημερολογιτών υπάρχει αίρεση. Aν δεν υπήρχε αίρεση, δεν θα εγίνετο το σχίσμα. Η αίρεση όμως αυτή, δεν είναι με το μέρος όσων έμειναν πιστοί στο Παληό Ημερολόγιο. Είναι ασφαλώς, με το μέρος όσων το άλλαξαν.

 

Α. Οι Νεοημερολογίτες δέχονται την αίρεση του Οικουμενισμού!

1. Το, ότι ο Οικουμενισμός είναι αίρεση, το λένε οι ίδιοι οι οπαδοί του Νέου!  Μάλιστα, τα πιο πύρινα άρθρα εναντίον του, τα έχουν γράψει κατά καιρούς οι συντηρητικοί Νεοημερολογίτες! Οι ίδιοι δέχονται, ότι ο Οικουμενισμός έχει αλώσει την Εκκλησία του Νέου Ημερολογίου. Οι ανώτατοι εκπρόσωποί της είναι διακεκριμένα στελέχη του! Ενώ όμως, λένε τις αλήθειες αυτές, ακολουθούν πιστά τους εκκλησιαστικούς αυτούς ηγέτες, που είναι τα πρωτοπαλίκαρα του Οικουμενισμού! Τους μνημονεύουν και έχουν «κοινωνία» μαζί τους! Μάλιστα, οι λεγόμενοι «γεροντάδες», που υπάρχουν στην Εκκλησία του Νέου, για να κατασιγάσουν τις ανησυχίες των πνευματικών τους τέκνων, τους λένε : «Ακόμα, ένα βήμα αν κάνουν οι ποιμένες μας, θα δείτε τι έχει να γίνει»! Και φυσικά, γίνονται εκατοντάδες βήματα στον Οικουμενισμό από τότε που κάνουν τις άσφαιρες αυτές «διακηρύξεις», και ποτέ δεν γίνεται τίποτε! Οι Νεοημερολογίτες δεν θέλουν να παραδεχτούν, ότι ο πιστός που μνημονεύει και «κοινωνεί» με αιρετικό επίσκοπο είναι και αυτός αιρετικός! Βαυκαλίζονται με την ιδέα, ότι είναι Ορθόδοξοι, επειδή είναι αντίθετοι στα όσα διδάσκει ο Οικουμενισμός! Εξαντλούν τον ορθόδοξο ζήλο τους στις διαμαρτυρίες τους για κάποιες οικουμενιστικές δηλώσεις, ή εκδηλώσεις των ποιμένων τους! Όσο όμως και να φωνάζει κάποιος, όταν «κοινωνεί» με αιρετικό επίσκοπο, είναι και αυτός αιρετικός! Και αυτό έπαθαν όσοι «κοινωνούν» με τους Οικουμενιστές Πατριάρχες, Αρχιεπισκόπους, Επισκόπους και Ιερείς! Μένουν με τις «διαμαρτυρίες» τους, οι οποίες δεν φοβίζουν σε τίποτε τους κακόδοξους ποιμένες τους! Τους φοβίζουν, όσο φοβίζουν έναν άνθρωπο, τα γαβγίσματα των σκύλων! Κάτι ξέρει όμως ο λαός, που λέει «σκυλιά που γαβγίζουν, δεν δαγκώνουν»! Αυτό συμβαίνει και με όσους αρκούνται μόνο σε διαμαρτυρίες! Οι Ιεροί Κανόνες απαιτούν «παύση της κοινωνίας» από τους αιρετικούς επισκόπους, Αρχιεπισκόπους και Πατριάρχες! Αυτό φοβίζει τους εντός της Εκκλησίας αιρετικούς ποιμένες! Ακόμα, και όταν τρεις επίσκοποι, ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, ο Φλωρίνης Αυγουστίνος και ο Παραμυθιάς Παύλος το 1970 έπαυσαν το μνημόσυνό του Αθηναγόρα, αυτό δεν τον φόβισε! Ποιος ήταν ο λόγος; ΄Ηταν, το ότι οι τρεις αυτοί επίσκοποι εξακολούθησαν να έχουν «κοινωνία», με όσους «κοινωνούσαν» με τον αιρετικό Αθηναγόρα! Οι τρεις αυτοί επίσκοποι έκαναν μισό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, την αποτείχιση! Ολόκληρο βήμα θα ήταν να είχαν παύση την «κοινωνία» και με όσους «κοινωνούσαν» με τον Αθηναγόρα!

 

2. Η αίρεση του Οικουμενισμού έγκειται στο ότι εξισώνει την αλήθεια της Ορθοδοξίας με το ψέμα της κακοδοξίας. Ισοπεδώνει Πίστη που αποκάλυψε ο Θεός στους Προφήτες, Αποστόλους και Αγίους, με τις ψευδολογίες των ψευδοπροφητών και των ψευδοδιδασκάλων, «του κοσμοκράτορος του σκότους του αιώνος τούτου»! 219 Ο Οικουμενισμός διδάσκει ότι η «Μία αγία καθολική και αποστολική» Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, είναι ακριβώς το ίδιο, όπως είναι κάθε μια απ’ τις τόσες αιρέσεις, που δημιούργησαν οι διάφοροι κατά καιρούς αιρετικοί! Για το λόγο αυτό η συμμετοχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» είναι εκ προοιμίου αδιανόητη και απαράδεκτη! Πως είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος ότι η Εκκλησία του είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία και ταυτόχρονα να ανέχεται η Εκκλησία του αυτή να μετέχει σ’ ένα οργανισμό, ως μία απ’ τις πολλές Εκκλησίες, που αναγνωρίζουν ότι κατέχουν μέρος της αλήθειας κι’ αγωνίζονται να ιδρύσουν εκ νέου την απολεσθείσα «Μία αγία καθολική και αποστολική» Εκκλησία! Σ’ αυτό το καταγώγιο των αιρέσεων, το λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών» μετέχουν όλα τα Πατριαρχεία και οι Εκκλησίες των καινοτόμων Νεοημερολογιτών! Δεν μετέχει όμως ο αιρετικός Πάπας, επειδή τούτο θίγει την εκκλησιολογία του! ΄Εχει άδικο, αν κάποιος ισχυρισθεί ότι στη μέλλουσα κρίση τους Νεοημερολογίτες στο ζήτημα αυτό της πίστεως θα τους κρίνει ο Πάπας και οι Φράγκοι, που αρνήθηκαν να μετέχουν σ’ αυτό! Έτσι, φθάσαμε στην «ένωση με τον Πάπα», στα συλλείτουργά τους μ’ αυτόν , την έλευση του στη Ελλάδα και το ολοκληρωτικό «φράγκεμα», όσων δέχτηκαν το φράγκικο Ημερολόγιο, χωρίς κανένας Επίσκοπος, άλλος κληρικός, μοναχός, θεολόγος ή άλλος λαϊκός να διαχωρίζει σήμερα τη θέση του από την «κοινωνία» με τους αιρετικούς Λατινόφρονες! Όλοι οι πιό πάνω, εγκωμιάζουν μεν τους Πατέρες και τους άλλους αγίους που πολέμησαν τις αιρέσεις και αποτειχίστηκαν από αιρετικούς επισκόπους, δεν μιμούνται όμως το παράδειγμά τους! 3. Αντίθετα από πλευράς Παλαιοημερολογιτικής έχει καταδικασθή και αναθεματισθή ο Οικουμενισμός και οι πρωτεργάτες του από το 1998. Την ιστορική αυτή καταδίκη παραθέτουμε αυτούσια στη συνέχεια:

 

« ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΣ της αιρέσεως του Οικουμενισμού

Τοις λέγουσιν ότι η Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία, υπάρχουσα ως Εκκλησία πρωτοτόκων εν ουρανοίς, και καταστάσα σώμα Χριστού κατά την επιδημίαν του αγίου Πνεύματος κατά την αγίαν Πεντηκοστήν, εξέλιπεν εκ του κόσμου, ως κατατμηθείσα εις πολλούς κλάδους, έκαστος των οποίων κατέχει μέρος της αποκαλυφθείσης αληθείας και χάριν μυστηρίων, καθ’ α οι καινοφανείς οικουμενισταί διδάσκουσι, δι’ ο και πρέπει αύτη να επανιδρυθή εκ νέου εξ ημών των ανθρώπων, δια της συνενώσεως πάντων των κλάδων εις ενιαίον δένδρον, ήτοι δια της αφομοιώσεως εις εν όλον πασών των αιρέσεων και σχισμάτων μετά της αληθούς Ορθοδόξου Εκκλησίας ,εν συνεχεία δε και πασών αυτών μετά των άλλων θρησκειών, προς απαρτισμόν μιας πανθρησκείας, η οποία ούτω θ’ αποτελεί την ‘εκκλησίαν’ του Αντιχρίστου, ΑΝΑΘΕΜΑ.

Ιωακείμ Γ΄, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, Μελετίω Μεταξάκη, και Χρυσοστόμω Παπαδοπούλω, τοις πρωτεργάταις των κακοδοξιών του Οικουμενισμού, ΑΝΑΘΕΜΑ.

Τοις φρυαξαμένοις συνεδρίοις κατά της Ορθοδόξου πίστεως εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει 1923 και εν Αγίω Όρει, εν έτει 1930, ΑΝΑΘΕΜΑ.

Τοις λέγουσι ότι ο Χριστός είχε δύο αγιότητας, θείαν τε και ανθρωπίνην, και ότι προέκοπτε η ανθρωπίνη αγιότης Αυτού, ΑΝΑΘΕΜΑ.

Τοις αγωνισαμένοις υπέρ της Ορθοδόξου Πίστεως Ιερεμία τω Τρανώ, Σιλβέστρω Αλεξανδρείας, Σωφρονίω Ιεροσολύμων και πάσι τοις λοιποίς τοις μετασχούσι ταις Πανορθοδόξοις Συνόδοις εν έτεσιν 1583, 1587 και 1593, αι οποίαι κατεδίκασαν την ημερολογιακήν καινοτομίαν και απέκοψαν από το σώμα της Εκκλησίας, τους δεχθέντας και δεχθησομένους τούτο, ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ.

Ανθίμω τω Οικουμενικώ Πατριάρχη και τοις μετασχούσι της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του έτους 1848, ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ.

Πάσι τοις αγωνισαμένοις, έργοις και λόγοις, υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως και κατά των καινοτομιών του νέου Καλενδαρίου και της αιρέσεως του Οικουμενισμού, ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ.» 220

 

4. Ο Οικουμενισμός δεν νοθεύει μόνο τα δόγματα της Πίστεως της Εκκλησίας.

Νοθεύει και αυτό το Αγιολόγιό της, κατατάσσοντας σ΄ αυτό αφερέγγυα πρόσωπα, τα οποία προσπαθεί να επιβάλλει στην Εκκλησία να τιμά ως αγίους. Αυτά τα αφερέγγυα πρόσωπα, πολλές φορές δεν έχουν καμιά σχέση με την αγιότητα, την οποία ευρίσκει κανείς στην Ορθοδοξία μεταξύ των προσώπων, που αξιώθηκαν να φτάσουν στη «θεωρία» του Θεού, δηλαδή το «φωτισμό» και τη «θέωση». Αντί τέτοιων μορφών της Εκκλησίας ο Οικουμενισμός προβάλλει ως αγίους ακόμα και αιρετικούς, ευσεβιστές, Οικουμενιστές και μασόνους, όπως τον Εθνομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης 221 κ.ά.! Ο λόγος για τον οποίο ο Οικουμενισμός νοθεύει το Ορθόδοξο Αγιολόγιο είναι το ότι για μας τους Ορθοδόξους οι άγιοι είναι οι απλανείς οδηγοί της σωτηρίας μας, η οποία βασίζεται στην Ορθή Πίστη και Ορθή ζωή. Είναι δεδομένο, λοιπόν, ότι ό,τι πιστεύει ή διδάσκει ένας άγιος είναι ορθό και ότι αυτό πρέπει να πιστεύουν κι’ οι πιστοί. Για το λόγο αυτό το Αγιολόγιο είναι η σπονδυλική στήλη της Ορθόδοξης θεολογίας. Όταν, επομένως εισάγεται στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο ένα αφερέγγυο πρόσωπο, που ήταν Οικουμενιστής, αιρετικός, μασόνος κλπ., αυτό σημαίνει ότι κι’ οι πιστοί μπορούν να είναι αιρετικοί, Οικουμενιστές, μασόνοι κλπ. Και να γίνουν άγιοι! Έτσι ο Οικουμενισμός εκθεμελιώνει το φρούριο της Ορθοδοξίας, με την «ευγενική» συνδρομή και βοήθεια του λεγόμενου Οικουμενικού Πατριαρχείου, το όποιο αφειδώς ανακηρύττει «αγίους», χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τα αγιοπατερικά κριτήρια για την ανακήρυξη κάποιου προσώπου ως αγίου.

 

Β. Οι Νεοημερολογίτες δέχονται την αίρεση των «δύο αγιοτήτων» του Κυρίου!

1. Την αίρεση αυτή, όπως γράφει ο μακαριστός παλαιοημερολογίτης επίσκοπος Πενταπόλεως Καλλιόπιος 222 , αποδέχθηκε όλη η Σύνοδος της Νεοημερολογίτικης Εκκλησίας το 1930, όταν δικαίωσε τον καθηγητή της Θεολογίας που υποστήριζε ότι «δεν πρέπει να λησμονώμεν, ότι η τελειότης, η αγιότης και αναμαρτησία του Ιησού, καίπερ απηλλαγμένη πάσης σκιάς και πάσης κηλίδος και παντός μώμου, δεν ειμπορεί ποτέ να εξισωθεί προς την απόλυτον και απεριόριστον αγαθότητα του Θεού. Η αναμαρτησία και αγιότης του Ιησού ως ανθρώπου υπήρξεν αναμαρτησία και αγιότης ανθρωπίνη. Μολονότι δε ο Ιησούς δεν εγνώρισεν ουδέ μακρόθεν πειραματικώς την αμαρτίαν, όμως η αγαθότης του και η αρετή του διήλθε διάφορα στάδια προόδου έως ου ετελειώθη δια των παθημάτων (Εβρ.β΄10, ε΄8,9) και έμαθεν ο Ιησούς αφ’ ων έπαθε την υπακοήν. Ενώ λοιπόν η αγαθότης του Ιησού ως ανθρώπου υπέκειτο εις πρόοδον και τελειοποίησιν, του Θεού η αγαθότης είναι άπειρος και αμετάβλητος και πάντοτε η αυτή» 223 Η διδασκαλία για ύπαρξη «δύο αγιοτήτων» στον Κύριο είναι νεστοριανικής προελεύσεως. Ο Νεστόριος δίδασκε, ότι ο Χριστός έχει δύο ξεχωριστά πρόσωπα, τα οποία ακολούθως ενώθηκαν σε ένα ηθικό πρόσωπο, το πρόσωπο του Κυρίου. Οι Ορθόδοξοι πιστεύουν, ότι ο Χριστός έχει δύο φύσεις, δυο θελήσεις και δύο ενέργειες, αλλά μία μόνο υπόσταση. Οι θελήσεις και οι ενέργειες του Κυρίου είναι φυσικές, επειδή είναι των φύσεών Του. Δεν είναι ηθικές, όπως θέλουν οι Νεστοριανοί. Το μόνο θέλημα, που δεν έχει ο Κύριος είναι το λεγόμενο «γνωμικό» θέλημα. « Γνωμικό» θέλημα έχουμε όλοι εμείς οι λοιποί άνθρωποι, γιατί εμείς καταλήγουμε σε μια απόφαση ύστερα από σκέψη, επειδή δεν έχουμε την παγγνωσία. Ο Χριστός όμως επειδή ως Θεός γνωρίζει τα πάντα, δεν χρειάζεται να βασανίζει τη σκέψη του να αποφασίσει κάτι. Η διδασκαλία, λοιπόν, ότι ο Χριστός είχε «δύο αγιότητες» είναι φοβερή αίρεση, την οποία η Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου, όπως είδαμε πιο πάνω έχει καταδικάσει και αναθεματίσει. Την κακοδοξία των «δύο αγιοτήτων» του Κυρίου κατήγγειλαν στη Σύνοδο του Νέου Ημερολογίου το 1929 δύο άτομα. Η Σύνοδος ανέθεσε στον καθηγητή Χρήστο Ανδρούτσο να μελετήσει την καταγγελία, ο οποίος υπέβαλε σ’ αυτήν την από 22 Μαΐου 1930 ΄Εκθεσή του, στην οποία μεταξύ άλλων έλεγε: «Η διάκρισις διπλής αγιότητος εν τω Ιησού Χριστώ, θείας και ανθρωπίνης, ης έχεται ο Π. Τρεμπέλας, ουδέν έχει το δογματικώς επιλήψιμον. Αποδεχόμενοι οι πιστοί δύο θελήσεις εν τω Ιησού Χριστώ, είμεθα ηναγκασμένοι να συναποδεχθώμεν και δύο αγιότητας, την θείαν και την καθαρώς ανθρωπίνην, διότι η αγιότης ούσα ηθική ιδιότης αναφέρεται κυρίως και κατ’ εξοχήν εις την θέλησιν. Αποδεχόμενοι δ’ εξ ίσου το υπό της εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής Συνόδου διατυπωθέν δόγμα, ότι εν τη υποστατική ενώσει των δύο φύσεων η σαρξ του Κυρίου θεουμένη λαμβάνει δώρα εξ αυτής (της υποστατικής ενώσεως), εννοούμεν φυσικώς τα δώρα τα προσιτά τη πεπερασμένη φύσει μέχρι του υψίστου και εφικτού βαθμού εξικνούμενα, ουχί δε και θείας ιδιότητας, δι’ ων αύτη εξίσταται της οικείας φύσεως. Η αγιότης του Χριστού ως ανθρώπου δεν δύναται να εξισωθή προς την θείαν αγιότητα και πηγήν παντός αγαθού… Οι περί τα θεολογικά ασχολούμενοι γινώσκουσιν, ότι ουδεμία θεία ιδιότης δύναται να μεταδοθή αυτή εις την ανθρωπίνην φύσιν αυτήν, για τον απλούστατον λόγον, διότι αύτη μεν είναι άπειρος, η δε ανθρωπίνη φύσις πεπερασμένη…» 224 Η Σύνοδος της κρατικής Εκκλησίας αποδέχτηκε την κακόδοξη Έκθεση του καθηγητή Χρήστου Ανδρούτσου! Έτσι, κατέστη η ίδια αιρετική!

2. Την αίρεση αυτή των «δύο αγιοτήτων» η Εκκλησία του Νέου διατηρεί, όπως φαίνεται, μέχρι σήμερα. Αυτό εξάγεται από το γεγονός ότι, όταν η Ιεραρχία της Νεοημερολογίτικης Εκκλησίας της Ελλάδος τον Ιούνιο 1976 προέβη στον αφορισμό της γνωστής Ηγουμένης της Κοζάνης Μαγδαληνής, αναφέρει ως αιτία του αφορισμού της, ότι δήθεν «αντεισήγαγε» την διδασκαλία «των δύο αγιοτήτων» του Κυρίου, που είναι μονοφυσιτισμός, μονοθελητισμός, μονοενεργητισμός! Διαβάζουμε στο κείμενο του αφορισμού, ότι η Ηγουμένη Μαγδαληνή: «… μονοφυσιτισμό ενόσησε και μονοθελητισμόν και μονοενεργητισμόν, μίαν αιρετιζόντως επί της ενσάρκου οικονομίας, Χριστού του αληθινού Θεού ημών αντεισαγαγούσα αγιότητα και μίαν θέλησιν και μίαν ενέργειαν». 225 Η Ηγουμένη Μαγδαληνή για το θέμα αυτό έγραψε ένα βιβλίο, που επιγράφει «Οι σύγχρονοι αιρετικοί». 226 Όμως πουθενά και ποτέ, είτε σ’ αυτό το βιβλίο, είτε αλλού, δεν υποστήριξε τον μονοφυσιτισμό, ή τον μονοθελητισμό, ή τον μονοενεργητισμό! Αν το είχε κάνει, όφειλε η Ιεραρχία, για να μη θεωρηθεί ότι συκοφαντεί, ν’ αναφέρει συγκεκριμένες περιπτώσεις, που η Ηγουμένη είχε τυχόν υποστηρίξει τέτοιες πλάνες! Λέει όμως, η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος όλες αυτές τις ψευδολογίες, για να τις εμφανίσει ως συνέπεια της θέσεώς της, ότι ο Χριστός είχε μίαν μόνο αγιότητα! Η τακτική όμως αυτή δεν τιμά την Νεοημερολογίτικη Ιεραρχία! Προβαίνει όμως η Ιεραρχία και σε μια άλλη εξαπάτηση. Υποστηρίζει ότι δήθεν η Μαγδανηνή «αντεισήγαγε» την «μίαν αγιότητα» του Χριστού! Αυτό σημαίνει, ότι η Εκκλησία του Χριστού δέχονταν πάντοτε τις «δύο αγιότητες» του Χριστού, και ήρθε τώρα η Ηγουμένη Μαγδαληνή, και «αντεισήγαγε» την «μίαν αγιότητα»! Αλλά αυτό είναι μεγάλο ψέμα! Ποτέ η Εκκλησία του Χριστού δεν δέχτηκε την κακοδοξία αυτή των «δύο αγιοτήτων» του Χριστού! Κανένας απ’ τους αγίους Πατέρες δεν δίδαξε κάτι τέτοιο! Απεναντίας, με τα όσα διδάσκουν, δέχονται την «μία αγιότητά» Του! Η κακοδοξία αυτή υποστηρίχτηκε για πρώτη φορά το 1929-1930 από την Νεοημερολογίτικη Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και τους δύο καθηγητές της θεολογίας! Το 1974 η Ηγουμένη Μαγδαληνή στο βιβλίο της «Σύγχρονοι αιρετικοί» παρέθεσε πληθώρα πατερικών χωρίων, που ανατρέπουν καταλυτικά την κακοδοξία των «δύο αγιοτήτων» του Κυρίου! Το βιβλίο αυτό, ως προς τις θέσεις του αυτές, κανένας ποτέ δεν τόλμησε να το αναιρέσει. Και επειδή δεν μπορούσαν οι του Νέου Ημερολογίου να το ανατρέψουν, κατέφυγαν στην εύκολη λύση, να δυσφημήσουν την συγγραφέα του Ηγουμένη. Γι’ αυτό την αφόρισαν! Και την αφόρισαν, όπως είδαμε, για την ορθόδοξη πίστη της Εκκλησίας, ότι ο Χριστός έχει «μία αγιότητα»! Αφορίζοντας όμως την Μαγδαληνή οι επίσκοποι της κρατικής Εκκλησίας, αφόρισαν τους αγίους Πατέρες, όπως τον άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη, τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας, τον Μέγα Αθανάσιο, τον Μέγα Βασίλειο, τον Ιωάννη Χρυσόστομο, τον Μάξιμο Ομολογητή και τόσους άλλους! Βέβαια, ως πρόσχημα, για τον αφορισμό αυτό χρησιμοποιήθηκαν οι ορισμένοι χαρακτηρισμοί, τους οποίους η εν λόγω Ηγουμένη περιέλαβε ατυχώς στα βιβλία της εναντίον του αγίου Νεκταρίου Αιγίνης, για ορισμένες απόψεις του, που υπάρχουν στα συγγράμματά του. Για το θέμα, αν οι άγιοι υποπίπτουν σε δογματικά σφάλματα, θα έχουμε την ευκαιρία να εξετάσουμε σ’ άλλη ευκαιρία πιο κάτω. Αυτό, που έχει σημασία εν προκειμένω, είναι ότι η Νεοημερολογίτικη Εκκλησία της Ελλάδος ασπάστηκε πανηγυρικά την κακοδοξία των «δύο αγιοτήτων». Δυστυχώς, δεν μπορούμε εδώ, ν’ αναπτύξουμε τους λόγους, για τους οποίους οφείλει κάθε Ορθόδοξος να καταδικάζει την πλάνη αυτή, γιατί πρέπει να πούμε πολλά.

Γ. Οι Νεοημερολογίτες δέχονται την αίρεση του μονοφυσιτισμού!

Οι Μονοφυσίτες είναι αιρετικοί. Αποκόπηκαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία, επειδή δεν δέχτηκαν την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, που καταδίκασε όσους δεν δέχονται ότι ο Χριστός έχει δύο φύσεις, την θεία και την ανθρώπινη. Κατά τα άλλα, όπως λέει ο Ιωάννης Δαμασκηνός, είναι κατά πάντα Ορθόδοξοι. Σήμερα, Μονοφυσίτες είναι οι Αρμένιοι, οι Ιακωβίτες της Συρίας, οι Κόπτες της Αιγύπτου, οι Αβησσυνοί και οι του Μαλαμπάρ στην Ινδία. Ο Μονοφυσιτισμός φούντωσε τον 5ο αιώνα στην αυτοκρατορία της Ρωμανίας και σαν μια αντίδραση σ’ αυτή. Παρουσιάστηκε δε σαν απάντηση στην αίρεση του Νεστοριανισμού, που διαχώριζε τον άνθρωπο Χριστό, από τον Θεό Χριστό. Κάτι, που κάνει, κατά κάποιο τρόπο και σήμερα, η Εκκλησία της Ελλάδος, όταν δογματίζει ότι ο Χριστός έχει δύο αγιότητες, την θεία και την ανθρώπινη, που είδαμε μόλις πιο πάνω. Με τους Μονοφυσίτες οι Εκκλησίες του Νέου Ημερολογίου έκαναν Θεολογικό Διάλογο από το 1964. Στην πρώτη συνάντησή τους, μετά από εισήγηση του καθηγητή Ιω. Καρμίρη, οι Μονοφυσίτες κατενθουσιασμένοι χειροκροτούσαν ότι συμφωνούν μαζί του και δέχονται την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο. Όμως, με υπόγειες παρεμβάσεις ανθρώπων του Π.Σ.Ε. οι Μονοφυσίτες έπαυσαν να υποστηρίζουν την αναγνώριση της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, για να καταλήξει ο Διάλογος αυτός στις Συμφωνίες του Σαμπεζύ του 1990, κατά τις οποίες, αντί αυτοί ν’ αναγνωρίσουν την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, οι Νεοημερολογίτες τους αναγνώρισαν ως Ορθοδόξους! Τις συμφωνίες αυτές πρώτος κατήγγειλε ο επίσκοπος του Παλαιού Ημερολογίου Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος, 227 στον οποίο οι Κόπτες της Αιγύπτου, χρεώνουν το ναυάγιο της ψευδενώσεως. Παρά ταύτα, τις συμφωνίες του Σαμπεζύ του 1990 δέχτηκαν οι οπαδοί του Νέου. Βάσει αυτών, τουλάχιστον το Πατριαρχείο Αντιόχειας απέκτησε «κοινωνία» με τους μονοφυσίτες της περιοχής του, τους λεγόμενους Ιακωβίτες! Εν μέρει «κοινωνία» με τους μονοφυσίτες της Αιγύπτου, τους λεγόμενους Κόπτες, απέκτησε και το Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας. Και με τα Πατριαρχεία αυτά «κοινωνούν» όλα τα άλλα Πατριαρχεία και όλες οι άλλες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες!

Δ. Οι Νεοημερολογίτες δέχονται την αίρεση του παπισμού!

Οι Νεοημερολογίτες με την «κοινωνία» που εξακολουθθούν να έχουν με τους Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και τους άλλους Προκαθημένους των Εκκλησιών τους, οι οποίοι δέχτηκαν την «ένωση των Εκκλησιών», που υπέγραψε ο Αθηναγόρας με τον Πάπα Παύλο Στ΄ το 1965 228 , προσχώρησαν πλέον στην αίρεση του παπισμού, έστω και αν ισχυρίζονται ότι αυτοί κρατούν τα Ορθόδοξα δόγματα! Αυτό πλέον δεν έχει καμμία σημασία, γιατί η «ένωση των Εκκλησιών» του 1965 στηρίζεται στη συμφωνία τόσο οι Ορθόδοξοι, όσο και οι Λατίνοι θα διατηρήσουν τα δόγματά τους, ως έθιμά τους, αλλά θα είναι ενωμένη σε μία Εκκλησία, υπό τον Πάπα! Το μοντέλο αυτό της «Ενώσεως των Εκκλησιών» είναι εφεύρημα του παπισμού και εξυπηρετεί μόνο και μόνο τον παπισμό. Είναι το μοντέλο της Ουνίας, που είναι διαμετρικά αντίθετο με την Ορθοδοξία! Και γι’ αυτό, το 1993 ορισμένα Πατριαρχεία υπέγραψαν την προδοτική συμφωνία του Μπελεμέντ, με την οποία αναγνωρίσθηκε η Ορθοδοξία των Ουνιτών, ως πρότυπο της Ενώσεως! Να, λοιπόν, που έχει διολισθήσει η Νεοημερολογίτικη Εκκλησία της Ελλάδος, με ανυποψίαστα τα μέλη της!