«Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια· εορταζέτω πάσα κτίσις την έγερσιν Χριστού, εν ω στερεούμεθα» (α΄τροπάριο από την Γ΄ ωδή του κανόνος της αναστάσεως της Κυριακής του Πάσχα). Ω ουράνιον και θεόφθογγον υμνολογικόν άκουσμα, πάντων των θεοφθόγγων και ουρανίων υμνολογικών ακουσμάτων εράσμιον. Γιατί σήμερον μ’ αυτό το ουράνιον υμνολογικόν άκουσμα, αναγγέλλεται και υμνωδείται το παμμέγιστον της κτίσεως! Αναγγέλλεται και υμνολογείται το ανεπανάληπτον θαύμα της αναστάσεως του Δεσπότου της κτίσεως, μέσα στην ουράνια άπλετο φωτοχυσία της ακτίστου δόξης του μόνου αληθινού Τριαδικού Θεού! Ο ενσαρκωμένος ένας της Αγίας Τριάδος, άκτιστος δημιουργικός Λόγος του Θεού, ανίσταται ενδόξως και λαμπροφόρος μέσα στο ουράνιο, άχρονο και ανέσπερο φως της απείρου δόξης της ακτίστου Τριαδικής Θεότητος!... Ω παμμέγιστον Μυστήριον, πάντων των Θείων Μυστηρίων υπέρμετρον.
Ω πανέορτος φεγγοβόλος νυξ και φωταυγής, «της λαμπροφόρου ημέρας της εγέρσεως ούσα προάγγελος, εν η το άχρονον φως εκ τάφου σωματικώς πάσιν επέλαμψεν» (Ωδή Ζ΄, 3ον τροπάριον). Ιδού σήμερον τα πάντα, ο ουρανός και η γη και τα καταχθόνια του άδου, επληρώθησαν από το άχρονο και ανέσπερο φως της αναστάσεως!... Ας εορτάση λοιπόν πάσα η κτίσις την παγκόσμιο αυτή ημέρα της εγέρσεως. «Ουρανοί μεν επαξίως ευφραινέστωσαν, γη δε αγαλλιάσθω· εορταζέτω δε κόσμος, ορατός τε άπας και αόρατος. Χριστός γαρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος» (Ωδή Α΄, τροπ. 2ον). Συμμετέχοντες και ημείς μέσα σ’ αυτή την αιώνια ευφροσύνη, σύμπαντος του ορατού και του αοράτου κόσμου, που χαρίζει το ανέσπερο και άχρονο φως, που εξέλαμψε μέσα τον ζωηφόρο τάφο της αναστάσεως του Κυρίου μας, ο νους και οι σκέψεις μας πρέπει να φτερουγίζουν προς το αιώνιο και Πασχάλιο δείπνο του μέλλοντος αιώνος, που θα φανερωθή στην κοινή των πάντων ανάσταση της εσχατολογικής διαστάσεως της Βασιλείας των ουρανών!... Γιατί η ανάστασις του Κυρίου μας είναι η διάβασις και το αιώνιο Πάσχα των πιστών, απ’ την ατέλειωτη σκοτεινή νύχτα της αμαρτίας και του πνευματικού θανάτου του παρόντος αιώνος, στην ανέσπερη φωτεινή πρωΐα της ογδόης ημέρας του μέλλοντος αιώνος!... Κι αυτή η πρωΐα της ογδόης ημέρας του μέλλοντος αιώνος προδιετυπώθη υπό του δημιουργικού Λόγου του Πατρός, λέγει ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος με τη δημιουργία του Παραδείσου, όχι κατά τη διάρκεια των επτά ημερών της δημιουργίας του κόσμου, αλλά κατά την «ογδόην ημέραν», δια να προϋπογράψη ο Θεός τον μέλλοντα αιώνα, μη συναριθμήσας αυτήν με τις επτά ημέρες της δημιουργίας «μηδέ δήλην (φανερήν) αυτήν ποιήσας», αλλά την άφησε να μένη παντελώς άγνωστη σ’ αυτούς, που έζησαν προ του Νόμου, την εφανέρωσε δε αμυδρώς κάπως στους προφήτες του Νόμου, που την προανήγγειλαν και την εφανέρωσε σ’ εμάς τους πιστούς της καινής κτίσεως «διαυγάσασαν ως εν πρωΐα» δια της αναστάσεως, καθ’ ότι προσδοκούμε να εξανατείλη ο άδυτος ήλιος της δικαιοσύνης, κατά την κοινήν των πάντων ανάστασιν του μέλλοντος αιώνος!.. Μ’ αυτή την προσδοκία του μέλλοντος αιώνος ζη και πολιτεύεται η Εκκλησία στον νέον αιώνα της καινής κτίσεως και γι’ αυτό σε κάθε λειτουργική της σύναξη, ομολογεί «εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών» και προσδοκά «ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος!...». Γι’ αυτό και ο ορθόδοξος Πατερικός θεολογικός λόγος, προσεγγίζει «αποφατικά» και «ησυχαστικά» την πρόσβαση στο ανερμήνευτο μυστήριο της υπερλόγου αναστάσεως του Κυρίου, μέσα απ’ το ουράνιο θάμβος του ακτίστου φωτός της θείας Του δόξης!... Κι’ αυτή η πρόσβασις δεν είναι λογική ούτε απρόσωπος, αλλά μία υπέρλογος μετοχική και μυσταγωγική σχέσις μέσα απ’ την προσωπική θέα του ακτίστου φωτός της αναστάσεως. Μία μυστηριακή κοινωνία, που λειτουργείται και προσφέρεται μέσα στην αγιαστική λειτουργικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, με την άκτιστη αγιαστική και θεοποιό ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος. Κι’ αυτή η μυστηριακή κοινωνία προσφέρεται μυσταγωγικά μέσα στην Ορθόδοξη λειτουργικότητα, ως αποκάλυψις λόγου, αλλά και ως έκφρασις ησυχίας!... Γιατί ο αναστημένος Υιός και Λόγος του Πατρός, δεν φανερούται μόνον με το άκουσμα των θείων Του λόγων, αλλά και αποκαλύπτεται μυστηκά μέσα στην κρυφιότητα της ησυχίας και της σιωπής!... Γιατί, κατά την έκφρασιν του κρυφιομύστου της ουρανίου Ιεραρχίας Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, ο Ιησούς «κρύφιος έστι και μετά την έκφανσιν και εν τη εκφάνσει και εν ουδενί λόγω ή νω το κατ’ αυτόν εξήκται (εξηγείται) μυστήριον. Ώστε και νοούμενον άγνωστον μένει και λεγόμενον άρρητον μένει» (Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, προς Γάϊον επιστολή). Γι’ αυτό και δεν αρκεί ο πιστός να ακούη μόνον και να δέχεται τον αποκεκαλυμμένο θείο λόγο της Ορθοδόξου Πίστεως περί της αναστάσεως του σαρκωθέντος Υιού και Λόγου του Πατρός, αλλά θα πρέπει και να προχωρή και στο άκουσμα της μυστηριακής ησυχίας Του, μέσα στο ουράνιο θάμβος της θέας του ακτίστου και αχρόνου φωτός της αναστάσεώς Του, μυστικά, μέσα στα βάθη της προσωπικής του υπάρξεως!... Θα πρέπει δηλαδή και να προχωρή, ησυχαστικά, για να ακούση, μέσα στη μυστηριακή ησυχία της σιωπής, τους μυστικούς λόγους της αναστημένης Θεανθρωπίνης ζωής Του! Γιατί, όπως θεολογεί ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, «ο τον λόγον του Ιησού κεκτημένος αληθώς, δύναται και της ησυχίας Αυτού ακούειν, ίνα τέλειος η». Αυτό σημαίνει ότι ο αναστημένος Θεάνθρωπος Ιησούς, ακούεται καθαρά δια των Ευαγγελικών Του λόγων, μέσα στην Ορθόδοξη λειτουργικότητα της Εκκλησιαστικής ζωής, αλλ’ η τελειότης των μυστικών Του λόγων, αποκαλύπτεται μυστικά, μέσα στο βάθος της κεκαθαρμένης καρδίας του ησυχάζοντος και μέσα στην κρυφιότητα της μυστηριακής ησυχίας της ασκητικής ερήμου!... Και τότε ο ησυχάζων, ακροώμενος καθαρίζεται, καθαριζόμενος αγιάζεται, αγιαζόμενος φωτίζεται, φωτιζόμενος τελειούται και τελειούμενος θεώνεται κατά χάριν, μέσα στο ουράνιο θάμβος του ακτίστου και αχρόνου φωτός της αναστάσεως! Γιατί η ησυχία, όπως διασαλπίζουν όλοι οι μυστικοί θεολόγοι πατέρες, είναι ο μυστικός παράδεισος του ησυχάζοντος, που μέσα στα πνευματικά φυλλώματά του, βασιλεύει η Θεία Σιωπή και ακούονται μυστικά, οι Θεανθρώπινοι χτύποι της αγαπώσης καρδίας του αναστημένου Ιησού!... Γιατί ο ησυχάζων, όπως θεολογεί και ο μέγας μύστης του Ορθοδόξου ησυχασμού Άγιος Γρηγόριος ο Πάλαμάς, επιτυγχάνει, χειραγωγούμενος υπό της νοεράς ησυχίας, όπως και η Πάναγνος Θεόπαις Μαριάμ εις τα Άγια των Αγίων, «την του νου και κόσμου στάσιν, την λήθην των κάτω, την μύησιν των άνω, την των νοημάτων επί το κρείττον απόθεσιν· αύτη γαρ πράξις ως αληθώς και επίβασις της ως αληθώς θεωρίας ή θεοπτίας…» (Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ομιλία ΝΓ΄ 52, ΕΠΕ 11). Έτσι μετέχει μυστικά ο ησυχαστής στο Θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας και γίνεται υιός της βασιλείας των ουρανών, προσδοκών την φανέρωσιν της αναστημένης ζωής του «μέλλοντος αιώνος», κατά την κοινήν των πάντων ανάστασιν. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου