«Χριστός γεννάται, δοξάσατε· Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε· Χριστός επί γης, υψώθητε!»
Μ΄ αυτές τις δοξολογικές ιαχές, που ταυτόχρονα αποτελούν σωτήρια παραγγέλματα για τους πιστούς, αρχίζει τον 38ο Λόγο του, αφιερωμένο στη γέννηση του Σωτήρος, ο άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος. Τα πατερικά παραγγέλματα έγιναν ύμνος πανηγυρικός στα στόματα των πιστών και η Εκκλησία τα απευθύνει ως προσκλητήριο χαράς και ευφροσύνης στην ανθρωπότητα όλη. Κι είναι το τριπλό αυτό παράγγελμα ένας άριστος οδηγός για τον καθένα, που θα ήθελε να εμβαθύνει στο νόημα της μεγάλης γιορτής των Χριστουγέννων και να μελετήσει την προσφορά της στην ιστορία του κόσμου και στην προσωπική του ζωή. Η γέννηση του Ιησού Χριστού, η ενανθρώπηση του Θεού, διαφέρει ριζικά από τη γέννηση οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου. Κάθε γέννηση πάνω σ΄ αυτή τη γη εκ των πραγμάτων περιορίζεται στο χρονικό σημείο κατά το οποίο συντελείται. Η γέννηση όμως του Θεανθρώπου απλώνεται αέναα μέσα στην ιστορική πραγματικότητα. Η Αγία Γραφή ιστορεί τρεις γεννήσεις του Ιησού Χριστού: Πριν γίνει ο κόσμος και ο χρόνος, «εκ γαστρός προ εωσφόρου εγέννησά σε»(Ψαλμ. 109: 3), αλλά και «εγώ σήμερον γεγέννηκά σε»(Ψαλμ. 2: 7), διαβεβαιώνει η φωνή του ουράνιου Πατέρα. Αυτός ο άναρχος και «αϊδιος» Λόγος του Θεού «σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν»(Ιω. 1: 14).
Γεννήθηκε εν χρόνω στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας από την Παρθένο Μαρία δια Πνεύματος αγίου. Αλλά γεννάται επίσης κάθε στιγμή μέχρι τη συντέλεια των αιώνων και σκηνώνει στις ψυχές εκείνων, που με τη μετάνοια τον δέχονται λυτρωτή και σωτήρα: «κατοικήσαι τον Χριστόν δια της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών»(Εφ. 3: 17), γράφει ο Απόστολος Παύλος. Αυτή η Τρίτη γέννηση συνδέεται άμεσα με την προσωπική μας ιστορία, αφού λαμβάνει χώρα μέσα στο ίδιο το είναι μας. Κι είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για το πρώτο παράγγελμα· να δοξάσουμε τον Χριστό που γεννιέται. Αλλά ποια είναι η δόξα που θα μπορούσε να αποδώσει ο πεπερασμένος άνθρωπος στον άπειρο και εκ φύσεως ένδοξο Θεό; Είναι η πλήρης παράδοση της ελευθερίας μας στη δική του βούληση, η ειλικρινής και συνεχής προσπάθεια να καταστήσουμε τον Θεό κεντρικό άξονα της ζωής μας. Από το δικό του θέλημα αποκλειστικά να ρυθμίζεται το ενδιαφέρον, οι επιθυμίες, οι στόχοι, τα επιτεύγματά μας, ο κόσμος της σκέψεως, του συναισθήματος, της βουλήσεώς μας. Ιδιαίτερη σημασία αποκτά η δοξολογία του Θεού στη σημερινή εποχή, όπου τόσοι ψευτοθεοί και ψευτοθεές παρουσιάζονται στο προσκήνιο, αξιώνοντας μία κυριαρχική θέση στη ζωή μας. Ποιος αγνοεί ότι σήμερα το χρήμα, ο ευδαιμονισμός, η ύβρις, ο καταναλωτισμός, η τεχνολογική πρόοδος και τα τόσα άλλα επιτεύγματα του ανθρωπίνου πνεύματος έχουν αναχθεί σε υπεραξίες και αντιμετωπίζονται ως θεότητες; Όλοι οι άνθρωποι, από το ένα άκρο της γης ως το άλλο, καλούνται να τις λατρεύσουν και να τις προσκυνήσουν. Είτε με καλυμμένη μορφή είτε απροκάλυπτα, πάντως συστηματικά, η ειδωλολατρία επανέρχεται. Ανάμεσα στους φανταστικούς θεούς των ημερών μας, η Εκκλησία προβάλλει τον μόνο αληθινό, τον ενανθρωπήσαντα Θεό: «Χριστός γεννάται, δοξάσατε!». Κατεβαίνει από τον ουρανό ο αληθινός Θεός, «έκλινεν ουρανούς και κατέβη». Και μέσα στην άρρητη συγκατάβασή Του δεν κάνει χρήση της θεϊκής Του παντοδυναμίας, αλλά ζητά διακριτικά μία θέση στον κόσμο, στη γη, στην καρδιά μας. Θέλει εμείς εκούσια και ολόψυχα να τον προϋπαντήσουμε. Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε! Είναι, στ΄ αλήθεια, φοβερό ότι ενώ ο ενανθρωπήσας Θεός ήταν ο νοσταλγούμενος και αναμενόμενος από την ανθρωπότητα, όταν έρχεται στον κόσμο, εκείνος δεν τον υποδέχεται, δεν τον αποδέχεται ούτε καν τον καταδέχεται. «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον»(Ιω 1: 11), καταγράφει ο ιστορικός- Ευαγγελιστής. Ο κόσμος τον απώθησε. Και το φοβερότερο, αυτή η άρνηση έναντι του Ιησού Χριστού είναι επαναλαμβανόμενη. Σε κάθε εποχή βρίσκονται ανθρώπινες καρδιές πωρωμένες, σκληρές, αδιάφορες για την εξ ουρανών επίσκεψη του Θεού. «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω»(Αποκ. 3: 20), ηχεί στους αιώνες η θεϊκή φωνή. Σαν ζητιάνος ο Κύριος μέρες και νύχτες, μήνες και χρόνια μένει έξω από την πόρτα της καρδιάς μας. Χτυπά και περιμένει να του ανοίξουμε, για να μας προσφέρει με τον ερχομό Του τα δώρα Του· ειρήνη, χαρά, φως, ατέλειωτη ζωή. Κι εμείς αδιαφορούμε. Αλλά ως πότε; Αυτός ο Ιησούς Χριστός, που ταπεινά ζητά μια θέση στην καρδιά μας, θα ξαναέρθει στη γη κατά την Β΄ παρουσία Του. Θα περιβάλεται τότε από δόξα και μεγαλοπρέπεια και όλοι οι εκλεκτοί Του θα αρπαγούν στον αέρα, για να τον υποδεχθούν, όπως γράφει στους Θεσσαλονικείς ο απόστολος Παύλος (Α΄ Θε 4: 17). Από αυτή την ουράνια υποδοχή θα αποκλεισθούν όσοι εδώ στη γη δεν αποδέχθηκαν τον ενανθρωπήσαντα Θεό. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη τραγικότητα απ΄ αυτή; Αλλά ποιο είναι το εμπόδιο που δεν επιτρέπει να υποδεχθούμε και να δοξάσουμε τον ενανθρωπήσαντα Κύριό μας; Το αποκαλύπτει το τρίτο παράγγελμα: «Χριστός επί γης, υψώθητε»! Πρέπει να υψωθούμε, να ξεκολλήσουμε από το χώμα· να αποσπασθούμε από τον αμαρτωλό εαυτό μας, για να υποδεχθούμε τον «εξ ουρανών» Θεό μας. Εκείνος κατέβηκε στη γη, για να ανεβάσει εμάς στον ουρανό· όχι όμως δια της βίας. Ζητά μόνοι μας να υψώσουμε τα μάτια και τις καρδιές στον ουρανό. Αλλά εδώ έγκειται η μεγάλη δυσκολία. Ως άνθρωποι της πτώσεως υποκύπτουμε στην έλξη της γης. Είμαστε έρμαια της φθοράς, της απάτης, της αδικίας, του φθόνου, της αμαρτίας. Αυτά λαχταρούμε κι όχι τον Κύριο που έρχεται από τον ουρανό, για να μας υψώσει, να μας ανεβάσει κοντά Του, στη βασιλεία Του. Στο χέρι μας είναι, ωστόσο, να κόψουμε τα δεσμά που μας ενώνουν με τον παλαιό άνθρωπο. Είναι το πρώτο και καθοριστικό βήμα, για να προσεγγίσουμε τον ενανθρωπήσαντα Θεό, να τον υποδεχθούμε μαζί με τους απλούς ποιμένες και τους σοφούς μάγους, να τον δοξάσουμε και να ενώσουμε της καρδιάς μας τη δοξολογία με τον ύμνο των αγγέλων· «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου