ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΚΟΡΟΝΟΪΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ -- Του Νικολάου Πανταζή, Θεολόγου

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Όχι όμως για τους πολλούς. Μόνο για τους λίγους, για “το μικρό ποίμνιο” (Λουκ. 12, 32). Το μεγάλο ποίμνιο, το τεράστιο πλήθος της κρατικής- κρατούσης “εκκλησίας” διαπερνά μεγάλους πυρετούς, τιτάνιους πανικούς και ανυπέρβλητες φοβίες. Διέρχεται αδάμαστες «τρικυμίες εν κρανίω». Στέκεται στύλη άλατος «εν τω Αποστολείω». Δεν προσκυνά τον Τίμιο Σταυρό. Δεν φιλάει τις εικόνες. Προσκυνάει πανικόβλητος τα μέτρα προστασίας από τον Κορονοϊό. Αποδίδει στον Καίσαρα όσα ανήκουν «τω Θεώ».

Ο μέχρι πρότινος «περιούσιος Λαός του Θεού» κατήντησε θυσιαστικός βωμός του «Σεργιανισμού». Έπαυσε να ψάλλει πλέον «Τίς Θεός Μέγας ως ο Θεός ημών»! Ψάλλει σύγκορμος, απομονωμένος και κλειδαμπαρωμένος: «Τίς ιός μέγας ως ο Κορονοϊός»! Η Αυγούστα Πολιτεία «Αυγούστου μοναρχήσαντος» δεσπόζει, επικρατεί και παγκοσμίως κυριαρχεί «τω δόγματι τω τυραννικώ»: Οι Εκκλησίες να κλείσουν, να πάψουν τα Χερουβικά και για καλά «να μην κολλήσουν οι πιστοί…». Μα, αν φοβούνται μη κολλήσουν, τί σοϊ “πιστοί” είναι;

Οι οικουμενιστές ιεράρχες και οι συμβιβασμένοι στην παναίρεση νεο-ορθόδοξοι, προσκυνούν την Εικόνα του Θηρίου. Απαρνήθηκαν τρις το Δόγμα το Αγιοπατερικό της Αγίας Ζ΄ Εβδόμης Οικουμενικής Συνόδου: «η τιμή της Εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει» και προβαίνει σήμερα στην ασυγχώρητη βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος: Δεν κοινωνάω, δεν εκκλησιάζομαι, δεν φιλώ τις Εικόνες ούτε το χέρι του ιερέως «για να μην κολλήσω τον κορονοϊό».

Καταθλιπτικός ο ξεπεσμός ετούτος. Τους κατάφερε τους περισσότερους ο «έξω απ΄εδώ» σε πτώση, χειρότερη των Πρωτοπλάστων. Τέτοιο πάταγο, τέτοια αποστασία, τέτοια απιστία, τέτοιο απύθμενο βάθος βλασφημίας δεν το κατανοώ. Δύο χιλιάδες χρόνια Εκκλησιαστικής Ιστορίας και δεν ξανακούστηκε ποτέ αυτό!

Δύο χιλιάδες χρόνια «Κατάλυση» από ιερείς σε σανατόρια, φυματόρια, λεπροκομεία, νοσοκομεία ανιάτων νόσων και ουδέποτε δεν κόλλησε οτιδήποτε ουδείς. Κανένας πιστός ιερέας δεν έπαθε ποτέ τίποτε. Οι άπιστοι κολλάνε ως τιμωρία για την μεγάλη απιστία τους και αμετανοησία.

Σήμερα οι πάντες και τα πάντα πάθανε πανοικουμενικό «αμόκ». Τους έπιασε όλους τέτοια τρομάρα που «δεν μπορεί» να τους καθησυχάσει και ο Ίδιος ο Θεός! Ξεχνούν τον λόγο του Χριστού: «καὶ ἔσονται λιμοὶ καὶ λοιμοὶ» (Ματθ. 24, 7). Μας προστάζει ο Χριστός να ΜΗΝ φοβηθούμε! Ακόμα και οι τρίχες της κεφαλής μας είναι αριθημένες: “ὑμῶν δὲ καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί. Μὴ οὖν φοβηθῆτε· πολλῶν στρουθίων διαφέρετε ὑμεῖς!” (Ματθ. 10, 30-31). Διαφέρουμε πολύ από τα σπουργίτια. Έχουμε αθάνατη ψυχή. Δεν πρέπει να μας φοβίζουν τα σημεία των καιρών. Θα έρθουν οι πείνες, οι λοιμώδεις ασθένειες, οι πόλεμοι και οι διωγμοί.

Αυτά είναι όλα αναμενόμενα για να έρθουν και θα΄ρθούν χειρότερα ακόμη. Ήταν η κοινή γρίπη, ήταν έπειτα «η γρίπη των τρελλών αγελάδων», ήτανε το «Σάρς», ήταν κάποτε το «Εμπόλα», τώρα ήρθε και ο Κορονοϊός και μας φόρεσε Κορώνα απιστίας στην υποταγμένη και προσκυνημένη μας κεφαλή. Αλί και τρισαλί.

Δεν είναι όμως «το ψάρι που βρωμάει από το κεφάλι…» Αυτό δεν είναι ψάρι, ούτε γαλάζια φάλαινα, ούτε καρχαρίας. Αυτό είναι Κήτος, Θηρίο και Τέρας Βλασφημιών το οποίο στου Μασόνου Μεταξάκη το «Δι΄ ευχών» διατηρεί στην κοιλία του τους Προφήτες Ηλία και Ενώχ για ημέρες δεκατρείς. Και όταν δεις «το βδέλυγμα της ερημώσεως» να στέκεται εν Αγίω Τόπω, στους Αγίους Τόπους, επί του Παναγίου Τάφου να φιλιέται αντάμα με την «Προβατίνα του Βατικανού», γνώριζε πως «ήγγικεν το τέλος, ο Αντίχριστος επί θύραις.”

Δεν μιλούμε πλέον για «ακοάς πολέμων.» Μιλούμε πολύ σοβαρά για φοβερό διωγμό, υπαρκτό, κυριολεκτικό, οργανωμένο, συστηματικό, Σιωνιστικό, Μασονικό. Ο διωγμός είναι υποχρεωτικός, μην το ξεχνούμε αυτό:

“Μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν· οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ Κυρίου αὐτοῦ. εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν!” (Ιωάν. 15, 20).

Μας προειδοποιεί ο Χριστός: “Εφ’ όσον δίωξαν Εμένα, θα διώξουν και εσάς!” Αυτό είναι σίγουρο. Να περιμένουμε οπωσδήποτε διωγμό. Να καλλιεργούμε εντός μας και στα αγαπητά μας πρόσωπα την ετοιμότητα και διαθεσιμότητα για διωγμό. Δεν είναι καθόλου τίμιο εκ μέρους μας, δεν είναι φιλότιμο να φοβούμαστε τον διωγμό και να προσπαθούμε να τον αποφύγουμε διότι έτσι, ενώ είμαστε δούλοι, θεωρούμε τον εαυτό μας ανώτερο από τον Κύριό μας. Κανένας δεν είναι ανώτερος από τον Χριστό: “οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ Κυρίου αὐτοῦ.”

Οι διωγμοί πάντοτε ωφέλησαν την Εκκλησία και συντέλεσαν ν’ ανθίσει υπερπλουσίως με Μάρτυρες Κυρίου. Οι διωγμοί Δημιούργησαν μάρτυρες και οι πρώτοι Χριστιανοί, πάντοτε καλλιεργούσαν διάθεση για μαρτύριο, φρόνημα μαρτυρικό. Η νοοτροπία η Χριστιανική, ο “νους Χριστού” είναι αυτή: “εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν!” Πίστη, Διωγμός, Μαρτύριο.

Οι Μάρτυρες με την σειρά τους, ως μέγιστοι πρεσβευτές, θεράπευαν οποιαδήποτε ασθένεια. Το ψάλλουμε και το δηλώνουμε ομολογιακώς διά του Μαρτυρικού του πλ. δ΄ Ήχου: «Μάρτυρες Κυρίου, πάντα τόπον ἁγιάζετε, καὶ πᾶσαν νόσον θεραπεύετε, καὶ νῦν πρεσβεύσατε, ῥυσθῆναι τῶν παγίδων τοῦ ἐχθροῦ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν δεόμεθα.»

Εμείς, αντιθέτως καλλιεργούμε κοινωνική και λατρευτική απομόνωση. Εμείς κλείνουμε αδιαμαρτύρητα τις Εκκλησίες και παραλλήλως κλίνουμε γόνυ τω Βάαλ της Παγκοσμιοποιήσεως και του Οικουμενισμού. Εμείς, αντί να επικαλούμαστε τους Μάρτυρες και αντί να τους μιμούμαστε, αρνούμαστε να προσκυνούμε τα Άγια Λείψανά τους για να μην κολλήσουμε ασθένεια! «Ουχ ούτως ως οι ασβείς, ουχ ούτως…» Μη μοιάζουμε στους ασεβείς, στους καταφρονητές και βλασφήμους.

Τί λέγει, αδέλφια μου, ο Απόστολος της σημερινής Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως; «Ἔχοντες οὖν ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας.» Έχοντες τον Υιόν του Θεού… Τον έχουμε όμως; Διακατέχουμε ασφαλώς άγκυραν ελπίδος; Η μόνο με τα λόγια λέμε το «έχοντες» αλλά στην πράξη κατέχοντες τον πανικόν πανοικεί, φοβούμενοι αδιαλείπτως τον Ιόν της Κορόνας;

Τί λέγει, πάλι, ο Απόστολος;  «Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας!» Εμείς όμως, αντί να κρατούμε γερά και σταθερά την Ομολογία της Πίστεως, κρατούμε τρομοκρατημένοι την ανάσσα μας και τρέμουμε σε κάθε βήμα την σκιά μας. Ο Θεός θέλει και απαιτεί να Τον ομολογήσουμε. Θέλει και απαιτεί να μην Τον ντραπούμε. Τί λέγει το Ευαγγελικό ανάγνωσμα σήμερα; 

“ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν (εδώ το “ψυχήν” σημαίνει “ζωήν”. Όποιος δηλαδή αψηφήσει, χάσει και θυσιάσει τη ζωή του χάριν Εμού και του Αγίου Μου Ευαγγελίου, αυτός θα σώση την ψυχή του στην αιώνία ζωή).) ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.” (Μαρκ. 8, 34-38).

Όποιος ντραπεί να ομολογήσει τον Χριστό, (όποιος φοβάται να κοινωνήσει για να μη κολλήσει ασθένειες), ο Χριστός θα ντραπεί να τον ομολογήσει ως δικό Του μποστά στον Θεό Πατέρα, μπροστά στους Αγγέλους και τους Αγίους. Η προσέλευση στην Θεία Κοινωνία είναι έμπρακτη ομολογία Πίστεως. Στην Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως, στην 10η Ευχή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, επαναλαμβάνεται συνεχώς το “πιστεύω και ομολογώ”:

“Πιστεύω, Κύριε, καὶ ὁμολογῶ ὅτι σὺ εἶ ἀληθῶς ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ ἐλθὼν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὦν πρῶτὸς εἰμι ἐγώ. Ἔτι πιστεύω ὅτι τοῦτο αὐτό ἐστι τὸ ἄχραντον Σῶμά σου καὶ τοῦτο αὐτό ἐστι τὸ τίμιον Αἷμά σου!”  Εάν πιστεύουμε πραγματικά στον Χριστό, ομολογούμε τον Χριστό. Εάν δεν ομολογούμε, ακυρώνουμε την θυσία του Σταυρού. Απαρνούμαστε ολόκληρο το Σχέδιο της Θείας Οικονομίας. Αρνούμαστε την σωτηρία μας.

Ο Θεός μας, για χάρη μας, διέσχισε τους ουρανούς, «ἐκένωσε ἑαυτὸν μορφὴν δούλου λαβών» και μεις λαμβάνουμε μορφή δούλων των αθέων κυβερνήσεων και συμμορφωνόμαστε με τις αντίχριστες και αντι-εκκλησιαστικές επιταγές τους. Κενότητα πίστεως, εκκένωση ναών, κραυγές απογνώσεως στη διαπασών και μεις παραδαρμένοι από την κενότητα λογισμών, υποκύπτουμε στις διαταγές των κρατικών λειτουργών.

Δούλοι της δολιότητας των οικουμενιστών ιεραρχών, γινόμαστε προσωπολάτρες «τοις κείνων πειθόμετα ρήμασιν» οι οποίοι διατείνονται ότι τάχα «η ανυπακοή στο κράτος αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα». Το «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξεις 5, 29) παραθεωρείται ανεπίτρεπτα, πετιέται στη λήθη, «πάει περίπατο», παίρνει φτερά, πετάει και χάνεται… Το υπογραμμισμένο «δεῖ» σημαίνει πρέπει, οπωσδήποτε, πάση θυσία, παντί διωγμώ και κάτω από οποιαδήποτε απειλή, να πειθαρχούμε πρωτίστως στον Θεό.

«ΔΕΙ», πρέπει πάντοτε σε όλες τις περιπτώσεις να πειθαρχούμε πρώτα στον Θεό και έπειτα στους ανθρώπους. Βεβαίως οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, είμαστε εκ φύσεως και εκ συστάσεως νομοταγείς πολίτες, όπως περιγράφει σαφέστατα και ωραιότατα η “προς Διόγνητον Επιστολή”. Σεβόμαστε και εφαρμόζουμε τους νόμους του Κράτους.

Όταν όμως το Κράτος εμεμβαίνει στους Νόμους του Θεού και στα εσωτερικά θέματα της Εκκλησίας και απαγορεύει την συνταγματικώς προστατευόμενη λατρεία του Θεού, όταν τα Κράτος μας διατάζει να κλείσουν οι Εκκλησίες και να μην κοινωνούν οι πιστοί διότι «το κουταλάκι» (σικ) μεταδίδει ασθένειες και ιούς, τότε δεν πειθαρχούμε. «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις». Κάνουμε υπακοή στον Θεό και όχι στο άθεο κράτος.

Αυτό δεν σημαίνει ότι υποδυόμαστε τον ρόλο του ψευτοήρωα. Δεν σημαίνει ότι θα διαφημίσουμε στα πέρατα της γης την διάθεσή μας για μαρτύριο. Ισχύει και στην περίπτωση του μαρτυρίου: «ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον, αλλ’ οις δέδοται». Και δίδεται σύμφωνα με την προαίρεση και την διάθεση του καθενός, την πίστη του καθενός. Δεν είναι για όλους το μαρτύριο. Η Ορθόδοξη ομολογία όμως είναι για όλους και πρέπει να γίνεται από όλους.

Υπάρχουν οι δυνατοί και αμετακίνητοι στην πίστη, υπάρχουν και οι ολιγόπιστοι. Υπάρχουν επίσης και οι δειλοί. Στο Βιβλίο της Αποκαλύψεως, η δειλία παρουσιάζεται και καταχωρείται πρώτη-πρώτη στο κατάλογο ως το χειρότερο αμάρτημα των κολασμένων: «τοῖς δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις καὶ ἐβδελυγμένοις…» (Αποκ. 21, 8). Ας παρακαλούμε θερμά τον Χριστό να μην επιτρέψει να πέσουμε σε δειλία.

Όσοι είναι ολιγόπιστοι δεν θα ακυρώσουν την πίστη των σταθερών πιστών ούτε θα σταθούν αιτία να αφαιρεθεί το δικαίωμα των πιστών Ορθοδόξων να θέλουν να λειτουργηθούν και να κοινωνήσουν. Οι ολιγόπιστοι θα πρέπει να κατηχηθούν, να στηριχτούν στην Πίστη και να διδαχτούν ότι μπορεί να δυναμωθεί η πίστη τους, αρκεί να το ζητήσουν. “Ζητείτε και δοθήσεται ημίν.”

Έχουμε όλοι ανάγκη πνευματική να προσευχηθούμε με ταπείνωση και συντριβή στο Θεό: «Κύριε, βοήθει μοι τη απιστία!» (Μαρκ. 9, 24). Είμαι άπιστος. Είμαι ολιγόπιστος. Φοβούμαι. Μην επιτρέψεις όμως να σε αρνηθώ και να σε προδώσω. Δεν θα βάλω την σωματική μου υγεία επάνω από την σωτηρία της ψυχής μου. Δεν με νοιάζει τίποτε, δεν με φοβίζει καμία απειλή. Με νοιάζει να μην χωριστώ από Σένα και την αγάπη σου! Με νοιάζει να μην χάσω την ψυχή μου και την σωτηρία μου.

«Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; Καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς, ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. Πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα, οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.» (Ρωμ. 8, 35-39).

Τί μπορούν να μας κάνουν λοιπόν, οι εχθροί της Πίστεώς μας; Να μας βάλλουν πρόστιμα; Να μας φυλακίσουν; Να μας θανατώσουν; Να τους φοβηθούμε; Όχι! «Μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ.» (Ματθ. 10, 28).

Είναι αυστηρή εντολή του Χριστού να μην φοβηθούμε. Να φοβώμαστε μάλλον τον διάβολο και τους διαβολοανθρώπους οι οποίοι σκορπούν πανικό και ποτίζουν την ψυχή μας με δειλία, η οποία οδηγεί στην αρνησιθεϊα και στην απώλεια της σωτηρίας. Αξίζει λοιπόν να φοβώμαστε; Όχι, δεν αξίζει ο πανικός, δεν πιάνουν οι απειλές τους, όσα και να πάθουμε: «Λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς.» (Ρωμ. 8, 18).

Βεβαίως, μπορεί ο ιερέας ή ο επίσκοπος να εφαρμόσει κάποια οικονομία ή διάκριση και να μην θέλει να προκαλέσει χωρίς να υπάρχει λόγος, την κρατική εξουσία. Θα βρει τρόπους διακριτικούς και χώρους ικανούς για την μυστική τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Αυτό δεν είναι δειλία αλλά διάκριση. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. 

«Φρόνιμοι ως οι όφεις» (Ματθ. 10,16). Αυτό το πολύ παρεξηγημένο χωρίο αναφαίρεται στην πολύμερη και πολύτροπη περιφρούριση της Ορθοδόξου Πίστεως και όχι στην πολύχρωμη, κοινωνική ή πολιτειακή μας αφομοίωση και τον επάρατο συγχρωτισμό μας με τους διάφορους αθέους. Η φρονιμάδα μεταφράζεται ως σύνεση και εγρήγορση και όχι πονηρή διπλωματία και αρνησιθεϊα.

Στην Θεία Λειτουργία δεν πάμε για κοινωνικούς λόγους ούτε για «κοτσομπολιό.» Πηγαίνουμε να κοινωνήσουμε, υποτίθεται το Σώμα και το Αίμα του Χριστού «εις ίασιν ψυχής τε και σώματος.» Η Ορθόδοξη Θεολογία και Δογματική, η Ορθόδοξη συνείδηση και διαχρονική διδασκαλία είναι αυτή:

Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού δεν στέκεται ποτέ ως πηγή μολυσμού και εστία μεταδόσεως ιών και ασθενειών. Άπαγε της βλασφημίας!

Οι πολιτοί (πολιτικάντηδες) της Ελλάδος το λένε δημοσίως και εγγράφως: «Η Θεία Κοινωνία μεταδίδει τον κορονοϊό». Οι εκκλησιαστικοί ηγέτες το λένε «διαφορετικά» για να μην σκανδαλίσουν: «αποφεύγουμε τον συνωστισμό…» Εσύ κάτσε εδώ και σύ δύο μέτρα από΄δω! Εσύ κάτσε σπίτι σου σε κατ΄οίκον περιορισμό! Ο καθένας θα ενεργήσει σύμφωνα με την συνείδησή του και την πίστη του. Αλλά ΔΕΝ θα φοβηθεί κανένας από την Θεία Κοινωνία!

 

Όταν ο ιερέας λέγει το: “Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλεθετε”, δεν εννοεί φοβία και δειλία, αλλά σεβασμό λατρευτικό! Ο “φόβος Θεού” εμπειρέχει την ακράδαντη πίστη, την ακλόνητη αγάπη και αληθινή λατρεία του Θεού. Εάν σέβομαι, πιστεύω και αγαπώ, μόνο τότε κοινωνώ και δεν φοβάμαι, δεν δειλιάζω.

Εάν εμείς δειλιάσουμε και επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να πέσουμε τόσο χαμηλά, εάν επιτρέψουμε στον διάβολο να μπει «με πειρασμό εκ δεξιών» στην ψυχή μας, εάν αρχίσουμε και αμφιβάλλουμε και διαλογιζόμαστε «μήπως πιάσω, μήπως κολλήσω από την Θεία Κοινωνία» και δεν διακρίνουμε ότι «αυτό τούτο, τούτο αυτό» εδώ είναι το πραγματικό και όχι το “συμβολικό” Σώμα και Αίμα Χριστού, (όπως πιστεύουν οι αιρετικοί), εάν βρεθούμε διακρινόμενοι, τότε θα βρεθούμε κατακρινόμενοι για βλασφημία και θα βρεθούμε ένοχοι Θεομπαιξίας. Τότε να περιμένουμε την τιμωρία του Θεού:

«ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. Διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί. Εἰ γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν, οὐκ ἂν ἐκρινόμεθα· κρινόμενοι δὲ ὑπὸ τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα, ἵνα μὴ σὺν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν.» (Α΄ Κορ. 11, 29-32).

Για αυτό τον λόγο, λέγει η Αγία Γραφή, αρρωσταίνουν και πεθαίνουν πάρα πολλοί! Δεν διακρίνουν την δογματική Αλήθεια, δεν πιστεύουν ότι η Θεία Κοινωνία είναι όντως Σώμα και Αίμα Χριστού, δεν πιστεύουν ότι είναι ασφαλείς και ότι δεν πρόκειται ποτέ να κολλήσουν τίποτε από την Θεία Κοινωνία. (Σαφέστατα αναφερόμαστε στην Θεία Κοινωνία την οποία τελεί η Αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού και όχι αυτήν την οποία τελούν οι αιρετικοί Οικουμενιστές). Όποιος φοβάται μη κολλήσει από την Θεία Κοινωνία, ο Θεός τότε επιτρέπει ως τιμωρία ο άπιστος αυτός να κολλήσει ασθένειες για να παιδαγωγηθεί.

Δεν είμαστε κοσμικοί, δεν κάνουμε όπως κάνει ο κόσμος όλος: «ἡ φιλία τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν!» (Ιακ. 4, 4). Δεν μας συμφέρει να γίνουμε εχθροί του Θεού και της Παναγίας, εχθροί της Πίστεως ημών. Θα κάνουμε το θέλημα του Θεού: «Δεῦτε πρός Με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι». Ελάτε όλοι, άρρωστοι και υγιείς, ελάτε στην Εκκλησία, στην Αγία Κολυμήθρα του Σιλωάμ. Εκεί εστί «παν πλήθος των ασθενούντων.»

Όταν πηγαίνω να εκκλησιαστώ, όταν πάω να κοινωνήσω, «ποτήριον σωτηρίου λήψομαι» (Ψαλμ. 115) και όχι ποτήριον μολυσμού και ασθενείας. Ο Χριστός είναι η Ζωή, «ο Άρτος Ζωής» και όχι Άρτος θανάτου. Δεν είναι τυχαίο ούτε υμνολογικό «γέμισμα χρόνου προσευχής» ότι στην Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως, πρώτος-πρώτος «τη Επαύριον» παρατίθεται ο 22ος Ψαλμός:

«Ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ!»

Σε αυτήν του θανάτου την σκιά που τα σκιάζει όλα η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά της φοβίας του Κορονοϊού, ας λάβουμε Θεία Κοινωνία όχι από Αιρετικούς Οικουμενιστές, όχι από όσους παραμένουν σε κοινωνία μαζί τους, όχι από δήθεν “Αποτειχισμένος” οι οποίοι αναγνωρίζουν εγκυρότητα μυστηρίων στους αιρετικούς, αλλά από αληθινά Αποτειχισμένους ιερείς και αρχιερείς οι οποίοι είναι εντοιχισμένοι στην Αληθινή Εκκλησία του Χριστού.

Ας αναφωνήσουμε και εμείς: «Φρίξον ήλιε» με φρίκη ιερή: «Θεουργὸν Αἷμα φρίξον, ἄνθρωπε, βλέπων· ἄνθραξ γάρ ἐστι τοὺς ἀναξίους φλέγων· Θεοῦ τὸ Σῶμα καὶ θεοῖ με καὶ τρέφει· θεοῖ τὸ πνεῦμα, τὸν δὲ νοῦν τρέφει ξένως*»

ΔΟΣ ΜΟΙ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΞΕΝΟΝ*, ΙΝΑ ΜΗ ΑΠΟΞΕΝΩΘΩ ΕΚ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣΤΩ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥ.

(*η παράθεση του όρου “Ξένος” είναι ηχητική και όχι εννοιολογική).

Πηγή: http://www.wallingoff.com/what-is/%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%ba%ce%bf%cf%81%ce%bf%ce%bd%ce%bf%cf%8a%ce%bf%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%ba%cf%85%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b5%cf%89%cf%83/