Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

2. Είναι «εκτός Εκκλησίας»

1. Ισχυρίζονται ακόμα οι Νεοημερολογίτες, ότι όσοι συνέχισαν ν’ ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο είναι «εκτός Εκκλησίας»! Αποσχίστηκαν από την Εκκλησία! Επομένως, επειδή είναι «εκτός Εκκλησίας», δεν έχουν «αποστολική διαδοχή»! Και αφού δεν έχουν «αποστολική διαδοχή», λένε, ότι δεν έχουν ιερωσύνη και χάρη στα μυστήριά τους, γιατί «εκτός Εκκλησίας» δεν επενεργεί το Άγιο Πνεύμα. α. Η απάντηση στον ισχυρισμό αυτό των Νεοημερολογιτών εξαρτάται από το ποια μερίδα, που χωρίστηκαν οι πιστοί στις 10 Μαρτίου το 1924, είναι η «Εκκλησία του Χριστού». Εάν «Εκκλησία του Χριστού» είναι οι Νεοημερολογίτες, τότε όσοι συνέχισαν ν’ ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο, αναγκαστικά είναι «εκτός Εκκλησίας», χωρίς ιερωσύνη και χάρη μυστηρίων! Εάν όμως, «Εκκλησία του Χριστού» είναι όσοι ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο, τότε αναγκαστικά οι Νεοημερολογίτες είναι «εκτός Εκκλησίας», χωρίς ιερωσύνη και χάρη μυστηρίων! Γιατί, όπως λέει ο Μέγας Βασίλειος αυτοί οι οποίοι αποστατούν από την Εκκλησία, δεν έχουν πια τη χάρη του αγίου Πνεύματος, γιατί σταματά η μετάδοσή της, επειδή διακόπτεται η αποστολική διαδοχή.

 

β. Το πρόβλημα και πάλι είναι το ποιοι είναι η Εκκλησία.

Εξηγήσαμε σ’ άλλο κεφάλαιο πιο πάνω, ότι μετά την «αποτείχιση» όσων συνέχισαν ν’ ακολουθούν το Παληό Ημερολόγιο έπρεπε να συνέλθει Σύνοδος Ορθοδόξων Επισκόπων να κρίνει αν η αλλαγή του Ημερολογίου το 1924 αποτελεί αιρετικό εγχείρημα καινοτόμων επισκόπων, οπότε σε μιά τέτοια περίπτωση, «εκτός Εκκλησίας» είναι αυτοί και όσοι «κοινωνούν» με αυτούς. Πέραν τούτου, όσοι αποτειχίζονται από τον επίσκοπό τους, γιατί τον θεωρούν αιρετικό, δεν παύουν να είναι «εντός Εκκλησίας»! Αν οι «αποτειχιζόμενοι» έχουν άδικο, π.χ. γιατί ο καταγγελθείς επίσκοπος δεν είναι αιρετικός, αυτό μόνο μιά Σύνοδος Ορθοδόξων επισκόπων μπορεί να το κρίνει. Τέτοια Σύνοδος όμως ποτέ δεν συγκλήθηκε. Η μη σύγκλησή της δεν λειτουργεί σε βάρος τους.

2. Θεωρούμε, ότι είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί «εκτός Εκκλησίας» αιφνίδια ένας πιστός μολονότι δεν έκανε τίποτε! Και για να το καταλάβουμε αυτό, θα χρησιμοποιήσουμε ένα απλό παράδειγμα. Ας υποθέσουμε, ότι ένας τρίτος άνθρωπος, άσχετος και προς τις δύο μερίδες, άκουγε, ότι στις 9 Μαρτίου 1924, και όσοι άλλαξαν το ημερολόγιο και όσοι έμειναν πιστοί στο Παληό, ήταν μία Εκκλησία, όπως πράγματι ήμασταν. Αν άκουγε, ότι όλοι μαζί πήγαιναν στην ίδια εκκλησία και κοινωνούσαν από το ίδιο άγιο Ποτήριο. Αν άκουγε, ότι την άλλη μέρα το πρωί, έλεγε ένας που δέχτηκε το Νέο ημερολόγιο σ΄ αυτόν που έμεινε πιστός στο Παληό : - Α! μέχρι εδώ. Από σήμερα είσαι «εκτός Εκκλησίας! Κι’ αν άκουγε, τον άλλο που έμεινε πιστός στο Παληό να ρωτάει με απορία : - Μα, γιατί; Τι έκανα, από χθες το βράδυ, μέχρι σήμερα το πρωί; Μέχρι χθες το βράδυ, μου έλεγες, πως κι’ οι δυό μας είμαστε μέλη της Εκκλησίας του Χριστού! Εγώ από χθες το βράδυ, που πήγα σπίτι μου κουρασμένος, έκανα την προσευχή μου και με αναπαυμένη τη συνείδησή μου κοιμήθηκα μέχρι το πρωί, δεν έκανα τίποτε! Πως ξημέρωσα και βρέθηκα εκτός Εκκλησίας; Την απορία θα την έλυνε αυτός που δέχτηκε την αλλαγή του ημερολογίου, λέγοντάς του: - Δεν ξέρεις, πως σήμερα έχουμε 23 του Μάρτη, κι’ όχι 10, όπως λες εσύ;!.. Θα μπορούσε ποτέ ένας λογικός άνθρωπος να θεωρήσει «εκτός Εκκλησίας» ένα χριστιανό, που δεν έκανε κάτι, για να αποκοπεί απ’ την Εκκλησία; Γι’ αυτό ο ισχυρισμός των Νεοημερολογιτών, ότι είναι «εκτός Εκκλησίας» όσοι ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο, μπορεί να ευσταθήσει μόνο, αν αποδειχθεί ότι αυτοί αποτελούν την «Μία Εκκλησία». Μπορούν όμως ν’ αποδείξουν κάτι τέτοιο, όταν όλα τα αντικειμενικά κριτήρια, που πρέπει να κρίνουν, είναι σε βάρος τους;