Η γαρ καύχησις ημών αύτη εστί, το μαρτύριον της συνειδήσεως ημών (Β΄Κορ. Β: 12), μαρτύριον το οποίον είναι όχι μόνον επίπονον, καθώς είναι γεγραμμένον εις το Γεροντικόν : δος αίμα και λάβε πνεύμα, αλλά είναι και πολυχρόνιον, διότι διαμένει εις όλη τη ζωήν μας. Το μαρτύριον δε τούτο συνίσταται κυρίως εις το να υπομείνωμεν μετά μεγάλης ανδρείας και ευχαριστίας όλα τα θλιβερά, τα οποία μας ακολουθούν είτε εκ δαιμόνων, είτε εξ ανθρώπων είτε και εκ της διεφθαρμένης και νοσηράς φύσεώς μας. Προς τούτοις δε μαρτύριον είναι και το να πολεμώμεν και να αντιστεκώμεθα γενναίως εναντίον των πονηρών, αισχρών και βλάσφημων λογισμών, και να μη συνδυάζωμεν φιλικώς ή να συγκατατιθέμεθα εις αυτούς, δι’ ο περί του μαρτυρίου τούτου είπεν ο Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός, ότι «οι Πατέρες αντί μαρτυρίου αισθητού, κατά συνείδησιν εμαρτύρησαν, έχοντες αντί θανάτου σωματικού, τον κατά προαίρεσιν». Και ο Θεολόγος Γρηγόριος λέγει περί του μαρτυρίου τούτου : «και ούτος δεινός πόλεμος, και αύτη παράταξις μεγάλη, και τούτο μέγα τρόπαιον».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου