Η Εκκλησία στα Έσχατα Χρόνια. -- Γέρων Θεοδώρητος Μαύρος (+2007)

....Θα πρέπει όλοι οι πιστοί να καταλάβουν, ότι η Εκκλησία δεν είναι εκεί που φαίνεται. Οι Λειτουργίες θα εξακολουθήσουν να γίνονται και οι ναοί να γεμίζουν από πιστούς, όμως η Εκκλησία δεν θα έχει καμμία σχέση με τους ναούς εκείνους, ούτε με εκείνα τα ράσα κι εκείνους τους πιστούς. Η Εκκλησία είναι εκεί, όπου υπάρχει η αλήθεια. Πιστοί είναι εκείνοι, που συνεχίζουν την αδιάκοπη παράδοση της Ορθοδοξίας, το έργο αυτό του Αγίου Πνεύματος. Ιερείς είναι εκείνοι που σκέπτονται, ζουν και διδάσκουν, όπως οι Πατέρες και οι 'Αγιοι της Εκκλησίας, ή τουλάχιστον, που δεν τους αρνούνται με την διδαχή τους. 'Οπου δεν υπάρχει αυτή η συνέχεια σκέψεως και ζωής, είναι πλάνη να ομιλούμε για Εκκλησία, έστω και αν όλα τα εξωτερικά φαινόμενα μιλούν γι' αυτήν. Πάντα θα βρεθεί ένας κανονικός ιερεύς, χειροτονημένος από έναν κανονικό Επίσκοπο, που να ακολουθεί τήν Παράδοση. Γύρω σε τέτοιους ιερείς θα συσπειρώνονται οι μικρές ομάδες των πιστών που θα απομείνουν στο τέλος των καιρών. Αυτές οι μικρές ομάδες, θα είναι η κάθε μία τους και από μία τοπική «Καθολική» Εκκλησία του Θεού.

----------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Φοβερόν κείμενον! Ἤθελα νά διαλέξω τό καλύτερον ἀπόσπασμα καί νά τό σχολιάσω, ἀλλά δέν τά κατάφερα, διότι ἡ κάθε ἀράδα εἶναι κι ἕν ἀριστούργημα!

Ἀντί μνημοσύνου:

Εἶχα τήν εὐλογίαν νά γνωρίσω προσωπικῶς τόν π. Θεοδώρητον, νά ἐπικοινωνῶ σχεδόν καθημερινῶς μαζί του καί νά διαβάσω σχεδόν ὅλα τά βιβλία καί ἄρθρα του. Τό Ὀρθόδοξον Πνεῦμά του καί ὁ Ὀρθόδοξος λόγος του μέ εἵλκυαν, ἴσως ἐπειδή συνωδεύοντο ἀπό τήν ἀγάπην, τήν ἁπλότητα, τήν γλυκύτητα, τήν ἐπιείκειαν, ἀλλ' ἐνίοτε καί τήν αὐστηρότητα, ὅταν τό ἀπαιτοῦσεν ἡ περίστασις. Ἤτο μεγάλη εὐλογία διά τήν χώραν νά ἔχῃ ἕν τοιοῦτον πνευματικόν ἀνάστημα, ἀλλ' ὅπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε, αὐτή τόν περιεφρόνησε καί τόν ἀπεμόνωσε! Διότι ἁπλούστατα, ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες, ἡ Ἑλλάς ἔπαυσε νά εἶναι Ὀρθόδοξος! Δυστυχῶς, ἀκόμη καί αὐτοί οἱ τοῦ π.ἑ. τόν πολεμοῦν ἐπειδή ἀνεβίωσε τήν Κολλυβαδικήν διδασκαλίαν καί πρᾶξιν τοῦ «δυνάμει καί ἐνεργείᾳ» καί τῆς συχνῆς Θείας Μεταλήψεως. Ἤδη συμπληρώνονται 13 ἔτη ἀπό τήν κοίμησιν τοῦ π. Θεοδωρήτου, ἡ ὁποία ἔχει ἀφήσει τεράστιον κενόν εἰς τήν πνευματικήν ζωήν τοῦ τόπου. Ἄραγε θά τοῦ κάνῃ κάποιος μνημόσυνον; Ὁ γράφων πιστεύει ὅτι ἐκεῖνος χαίρεται καί ἀγαλλιᾶ κοντά εἰς τούς ἀγαπημένους του Ἁγίους Πατέρας. Αἰωνία του ἡ μνήμη!

Ο πιστός θα βρίσκει μέσα σ' αυτές όλο το πλήρωμα της Χάριτος του Θεού. Δεν θα έχουν ανάγκη από διοικητικούς ή άλλους δεσμούς, γιατι η κοινωνία που θα υπάρχει μεταξύ τους θα είναι η τελειότερη που μπορεί να υπάρξει. Θα είναι η κοινωνία στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού, η Κοινωνία στο Πνεύμα το Άγιο. Οι χρυσοί κρίκοι της αναλλοίωτης Ορθοδόξου Παραδόσεως θα συνδέουν τις Εκκλησίες αυτές μεταξύ τους, καθώς και με τις Εκκλησίες του παρελθόντος, με την θριαμβεύουσα Εκκλησία των ουρανών. Μέσα σ' αυτές τις μικρές ομάδες θα διατηρηθεί ακέραιη η Μία, Αγία, Καθολική καί Αποστολική Εκκλησία. Βέβαια είναι θαυμάσιο να μπορεί να υπάρχει τάξις και συντονισμός στις εξωτερικές εκδηλώσεις των διαφόρων Εκκλησιών, και oι ολιγότερο σημαντικές Εκκλησίες να παίρνουν κατευθύνσεις και οδηγίες από τις πιο σημαντικές, όπως γίνεται τώρα ανάμεσα στις Επισκοπές, τις Μητροπόλεις, τις Αρχιεπισκοπές και τα Πατριαρχεία. Όμως στο τέλος των καιρών τέτοιες εξωτερικές σχέσεις και επαφές θα είναι τις περισσότερες φορές αδύνατες.

Θα υπάρχει τέτοια σύγχυσις στον κόσμο, που η μία Εκκλησία δεν θα μπορεί να είναι τόσο σίγουρη για την ορθοδοξία της άλλης, λόγω του πλήθους των ψευδοπροφητών, που θα έχουν γεμίσει τον κόσμο, και θα λέγουν «εδώ ο Χριστός και εκεί ο Χριστός». Μόνον μέσα σε μικρές ομάδες θα διατηρείται η βεβαιότης της ορθής πίστεως και ζωής. Μπορεί να υπάρχουν και παρεξηγήσεις ανάμέσα σέ πραγματικά Ορθόδοξες Εκκλησίες λόγω της «συγχύσεως των γλωσσών» που υπάρχει στην σύγχρονο Βαβέλ. Όμως τίποτε απ' αυτά δεν θα διασπά την ουσιαστική ενότητα της Εκκλησίας. Στο τέλος των καιρών όλοι θα ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι και ότι η Ορθοδοξία είναι όπως την καταλαβαίνουν αυτοί. Παρ' όλα αυτά όμως, όσοι θα έχουν καθαρή καρδιά και φωτισμένο από την θεία Χάρι νου, θα αναγνωρίζουν την Ορθόδοξο Εκκλησία παρ' όλες τις φαινομενικές διαιρέσεις και την ολοσχερή έλλειψη εξωτερικής αίγλης. Θα συσπειρώνωνιαι γύρω στους πραγματικούς ιερείς και θα γίνονται οι στύλοι της Εκκλησίας. Ας κάνουν ό,τι θέλουν oi άνθρωποι του κόσμου. Ας γίνονται οικουμενικά συνέδρια, ας ενώνονται οι «Εκκλησίες», ας νοθεύεται ο Χρι στιανισμός, ας αλλοιώνεται η παράδοσις και η ζωή, ας ενώνονται οι θρησκείες.

Η Εκκλησία του Χριστού θα μένει αναλλοίωτη, γιατι, όπως λέγει ο Χρυσόστομος, έστω και ένας στύλος της αν παραμείνη όρθιος, η Εκκλησία δεν θα πέσει. «Ουδέν Εκκλησίας ισχυρότερου. Του ούρανού υψηλοτέρα εστί, της γης πλατυτέρα εστίν. Ουδέποτε γήρα, αεί δε ακμάζει». Στύλος της Εκκλησίας είναι ο κάθε πραγματικός πιστός, που μένει κολλημένος στην Παράδοση των Πατέρων, παρ' όλα τα φοβερά ρεύματα τού κόσμου που δοκιμάζουν να τον παρασύρουν. Τέτοιοι στύλοι θα υπάρχουν μέχρι την συντέλεια του κόσμου, ό,τι και να γίνει. Εξ' άλλου, όταν φθάσουν να γίνουν αυτά τα πράγματα, ο ερχομός του Κυρίου δεν θα είναι μακριά. Αυτή η κατάστασις θα είναι το πιο φοβερό σημάδι, ότι κοντεύει ο ερχομός Του. Τότε ακριβώς «ήξει το τέλος». Oι γλυκανάλατοι και συναισθηματικοί Χριστιανοί θεωρούν τα παραπάνω σαν υπερβολική και αποκρουστική άπαισιοδοξία. Σύμμαχοι του κόσμου, δεν μπορούν να ιδούν την σφραγίδα του διαβόλου σ' αυτό που οι ίδιοι επικροτούν. Ούτε μπορούν να αναμετρήσουν το τεράστιο χάος που χωρίζει τον κόσμο από τον Θεό, γιατι τότε θα είναι αναγκασμένοι να παραδεχθούν ότι το ίδιο χάος χωρίζει και τους ίδιους από τον Θεό.

Δεν μπορούν λοιπόν να ανεχθούν να είναι κανείς απαισιόδοξος για την σύγχρονη Βαβέλ. Είναι τόσο ικανοποιημένοι από την εποχή τους. Βλέπουν το μέλλον τόσο λαμπρό. Ο Χριστιανισμός γι' αυτούς είναι τόσο συμβατός με τον κόσμο και είναι τόσο ευχαριστημένοι γι' αυτό, που δεν θα σε συγχωρήσουν αν τους δείξεις ότι πλανώνται. Οραματίζονται στο μέλλον μια παγκόσμια ενωμένη Εκκλησία, με όλους τους ανθρώπους ενωμένους με τον δεσμό της αγάπης. Οι αιρετικοί των διαφόρων αποχρώσεων είναι γι' αυτούς «οι αδελφοί τους Χριστιανοί», από τους οποίους τους εχώρισαν οι εγωισμοί και οι στενοκεφαλιές παρωχημένων εποχών... Για τους ανθρώπους του κόσμου, αυτή η προοπτική του παγκοσμίου κράτους και της παγκοσμίου θρησκείας είναι κάτι το πολύ ευχάριστο. Το ίδιο συμβαίνει και για όσους ποθούν σήμερα την ένωση των «Εκκλησιών» και δεν δίδουν σημασία στην αλήθεια. Για τους τελευταίους αυτούς, τα δογματικά θέματα είναι μισερές βυζαντινολογίες. Αλλά, «διά τούτο πέμψει αυτοίς ο Θεός ενέργειαν πλάνης εις το πιστεύσαι αυτούς τω ψεύδει, ίνα κριθώσι πάντες oι μη πιστεύσαντες τη αληθεία, αλλ' ευδοκήσαντες εν τη αδικία».

Μέσα σ' αυτήν την κοινωνία του Αντιχρίστου,

οι λίγοι που θα μείνουν γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα αποτελούν την πέτρα του σκανδάλου, την μόνη παραφωνία μέσα στην τόση διαβολική αρμονία.

Γι αυτούς οι μέρες εκείνες θα είναι ημέρες θλίψεως μεγάλης.

«Και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων των εθνών διά το όνομά μου».

Θα είναι μία νέα περίοδος μαρτυρίου, μαρτυρίου περισσότερο ψυχικού παρά σωματικού.

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα είναι μέσα στο απέραντο παγκόσμιο κράτος οι απόκληροι της κοινωνίας.

«Και ποιήση, όσοι αν μη προσκυνήσωσι τη εικόνι του θηρίου, ίνα αποκτανθώσι.

Και ποιεί πάντας, τους μικρούς και τους μεγάλους, και τους πλουσίους και τους πτωχούς, και τους ελευθέρους και τους δούλους, ίνα δώσωσιν αυτοίς χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς, ή επί των μετώπων αυτών, και ίνα μη τις δύναται αγοράσαι ή πωλησαι ειμή ο έχων το χάραγμα, το όνομα του θηρίου ή τον αριθμόν του ονόματος αύτού». (Αποκ. 13, 15).

H Ιστορία έχει να μας παρουσιάσει δις την τοπικήν Εκκλησίαν της Κων/λεως άνευ ορθοδόξου επισκόπου. Πρώτον μεν, ότε ούσαν Αρειανοκρατουμένην, ο μεταβάς εκεί προς ενίσχυσιν του Ορθοδόξου ποιμνίου Γρηγόριος ο θεολόγος εύρε αυτό «και ανεπίσκοπον» (MANSΙ 3, 532). Δεύτερον δε επί κακοδόξου Νεστορίου, ότε οί πιστοί, κλήρος και λαος αποκηρύξαντες αυτόν συνήγοντο άνευ αυτού (MANSΙ 4, 1096). Συνεπώς, ο οργανικός σύνδεσμος επισκόπου και αληθείας αποτελεί όρον εκ των ων ουκ άνευ δια την Ορθοδοξίαν της τοπικής εκκλησίας , ης ούτος προίσταται. Δια τούτο και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ετόνιζε προς τους αντιπάλους του: ''Οι της του Χριστού Εκκλησίας, της αληθείας εισί.

Και οι μη της αληθείας όντες, ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί''. (Συγγράμ. Β', 627). Ουχί λοιπόν της Εκκλησίας οι κακοδοξούντες, ουδέ ποιμένες, αλλά ''λύκοι'' εν προβάτου δορά, φορά προβάτων κατεργαζόμενοι, έστω κι αν τιτλοφορώνται αρχιποιμένες, παναγιώτατοι και οικουμενικοί. ''Και τοσούτον μάλλον αν και σφων αυτών κατεψεύδοιντο'' συνεχίζει ο μέγας πατήρ, ''ποιμένας και αρχιποιμένας ιερούς εαυτούς καλούντες και υπ' αλλήλων καλούμενοι. Μηδέ γαρ προσώποις τον Χριστιανισμόν, αλλ' αληθεία και ακριβεία πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα''. (Ένθ αν). Δια τούτον είχε δίκαιον ο καθηγητής πατήρ Γ. Φλωρόφσκι, όταν έγραφε: ''Πολύ συχνά το μέτρον της αληθείας είναι η μαρτυρία της μεοψηφίας. Είναι δυνατόν να είναι Καθολική Εκκλησία το ''μικρόν ποίμνιον''.

Ίσως υπάρχουν περισσότεροι ετερόδοξοι παρά Ορθόδοξοι. Είναι δυνατόν να εξαπλωθούν οι αιρετικοί παντού και να καταλήξει η Εκκλησία εις το περιθώριον της Ιστορίας ή να αποσυρθεί εις την έρημον. Αυτό συνέβη κατ' επανάληψιν εις την Ιστορίαν και είναι πολύ πιθανόν να συμβεί και πάλιν...''. ''Το καθήκον της υπακοής παύει όταν ο επίσκοπος παρεκκλίνει από τον καθολικόν κανόνα και ο Λαός έχει το δικαίωμα να τον κατηγορήσει, ακόμα δε και να τον καθαιρέσει''. (Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοσις, Θεσσαλον. 1977, σελ. 71, 75. Πρβλ. Ι. Κοτσώνη, Προβλήματα Εκκλησιαστικής Οικονομίας, σελ. 113). ''Γιατι όμως αισθάνονται οι Χριστιανοί τόσο πολύ έντονα την ανάγκη να καταφύγουν οπωσδήποτε σε μια διοικητικά οργανωμένη Εκκλησία;

Αυτό γίνεται, γιατι η Ιστορία έχει μεγάλη δύναμη στην ψυχή μας. Επειδή στην Εκκλησία μέσα στους αιώνες την γνωρίσαμε οργανωμένη σε Πατριαρχεία και σε Συνόδους, την ταυτήσαμε με την οργάνωσή της αυτήν, ξεχνώντας ότι κατά την διάρκεια των αιρέσεων, η οργάνωση αυτή χανόταν για τους Ορθοδόξους και γινόταν το όπλο της κακοδοξίας εναντίον τους. Όμως στους αποκαλυπτικούς καιρούς που ζούμε, έχουμε αφήσει πια πίσω την Ιστορία και μπήκαμε στην Εσχατολογία. Η πνευματική μας επιβίωση εξαρτάται από την συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος. Έπεσαν πια όλα τα ιστορικά μας αντερείσματα. Η αποστασία άλλαξε τους ποιμένας σε λύκους και η οργανωμένη Εκκλησία που ξέραμε είναι πια σήμερα αγέλη λύκων και θάνατος προβάτων. Ο διάβολος είναι πια λυμένος.

Για να επιβιώσουμε πρέπει να δούμε την Εκκλησία στη μυστική και μυστηριακή της ουσία, γυμνωμένη από την διοικητική της οργάνωση που γνωρίσαμε στην Ιστορία. Στην αρένα οι μάρτυρες γυμνοί αντιμετώπιζαν τα θηρία. Γυμνή και η στρατευομένη Εκκλησία των εσχάτων καιρών θα παλέψει μαζί τους χωρίς Συνόδους, χωρίς Πατριαρχεία, χωρίς σύνδεσμο των κατά τόπους μικρών Εκκλησιών άλλον από τον Χριστόν και την κοινωνία τους με την θριαμβεύουσα Εκκλησία. Το συνηθισμένο λοιπόν ερώτημα: ''Καλά να φύγουμε από τον Οικουμενισμό, αλλά σε ποια Εκκλησία να πάμε;'' δεν έχει την θέση του σήμερα. Γιατι δεν πρόκειται να πάμε πουθενά, αλλά να μείνουμε στην Εκκλησία του Χριστού, στην Εκκλησία των Πατέρων. Ν' αρνηθούμε τις παραποιήσεις και να μείνουμε στην αλήθεια που από απαλών ονύχων γνωρίσαμε, αλλά δυσκολευόμαστε πια ν' αναγνωρίσουμε σ' αυτό που μας λέγουν, ότι είναι δήθεν Εκκλησία. Αυτή την άρνηση του ψεύδους και των παραποιήσεων, θα την πραγματοποιήσουμε εκεί που βρισκόμαστε, διακόπτοντας απλά κάθε επικοινωνία μαζί της.

Και τότε, όταν θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα που περιμένει από μας ο Θεός, θα έλθει ο ίδιος σε συνάντησή μας και θ' ανοίξει τα μάτια μας που μέχρι τότε όνομα είχαν ότι βλέπουν, αλλά ήταν ανίκανα να δουν τον αληθινό Χριστό. Και όταν τον δούμε θα τρέξουμε στον πιο ακριβό μας φίλο, όπως έτρεξε ο Φίλιππος στον Ναθαναήλ και θα τον καλέσουμε να' ρθει να δει κι αυτός , όσο κι αν αμφιβάλλει για το καλό που μπορεί να έλθει από την Ναζαρέτ. Έτσι σχηματίζεται το ''μικρό ποίμνιο'', η μικρή τοπική εκκλησία. Οι αληθινοί Ισραηλίτες βρίσκουν ο ένας τον άλλον και έρχονται μαζί στον Χριστό, λαϊκοί και Ιερείς και Επίσκοποι.