Ἡ νόσος τῆς ὑπερηφανείας -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Νοσηλευτές καί νοσηλευόμενοι, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, μένουν κατάπληκτοι μπροστά στίς πιό ἀπίθανες ἀσθένειες, καί στά πιό ἀπίθανα προβλήματα ὑγείας. Ἀσθένειες καί ἐπιδημίες ἐξαφανίζονται, καί ἄλλες –ἴσως περισσότερες– ἐμφανίζονται... σάν τ᾽ ἀστέρια, πού ἄλλα ἐξαφανίζονται ἀπ᾽ τό στερέωμα, καί «νέοι ἀστέρες» γεννιοῦνται. Ἡ πιό πάνω ἀναφορά ἔγινε γιά τίς ἀσθένειες τοῦ σώματος. Μά ἐδῶ, μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ ψυχή, τῆς ὁποίας οἱ ἀσθένειες εἶναι πολύ περισσότερες, σοβαρότερες, καί συχνά, πιό δυσδιάκριτες. Πόσοι ἅγιοι Πατέρες τίς ἔχουν ἐντοπίσει καί μελετήσει, δίνοντάς μας καί τά σχετικά πνευματικά φάρμακα μέ τά συγγραφικά τους ἔργα! Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι θανάσιμο ἁμάρτημα, κι ἀπ᾽ τά θανάσιμα τό πιό θανάσιμο.
Αὐτή γεννᾶ τήν ἀλαζονεία, τήν κενοδοξία, τόν ἐγωϊσμό, τή ματαιοδοξία, τή φιλαυτία, κι ἄλλες πολλές παραφυάδες. Ἐάν ἐρευνήσει κανείς τήν ἱστορία, θά διαπιστώσει πώς τά πιό ἀπίθανα ἐγκλήματα εἶχαν διαπραχθεῖ ἀπό ὑπερηφάνεια καί ἐγωϊσμό. Ἰδιαίτερα ἀπό ἀνθρώπους τῆς ἐξουσιομανίας. Γιά νά κατακτήσουν τήν ἐξουσία, κατάντησαν νέοι Κάϊν, ἀδελφοκτόνοι, πατροκτόνοι, μητροκτόνοι, καί... παιδοκτόνοι! Μήπως καί οἱ σύγχρονοί μας πολιτικοί, εἶναι ἀθῶοι; Πόσα τά τεχνάσματα καί τά παρασκήνια καί οἱ ὑποκρισίες τους! Καί μέ τό διάβολο συμμαχοῦν, ἀρκεῖ νά ἐκλεγοῦν! Σατανική, πράγματι, ἡ ὑποκρισία τους. Ἐπισκέπτονται τό Ἅγιο Ὄρος καί προσωπικά τόν Ἀρχιεπίσκοπο, τούς ἐπισκόπους... καί αὐτοί οἱ ἴδιοι, τήν ἑπόμενη μέρα –ἤ καί τήν προηγούμενη– εἶχαν καταργήσει τήν Κυριακή ἀργία, καί εἶχαν λάβει ἄλλα βέβηλα μέτρα κατά τῆς Πίστης καί τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτή εἶναι ἡ σατανική ὑπερηφάνεια! Τί διδάσκει ἡ Ἁγ. Γραφή; «Μή ἐξύψου σεαυτόν ἵνα μή πέσῃς καί ἐπαγάγῃς τῇ ψυχῇ σου ἀτιμίαν» (Σοφ. Σειρ. Α´ 30). Ὁ ὑπερήφανος εἶναι ἄθλιος ἐπαναστάτης τοῦ Θεοῦ. Γι᾽ αὐτό «ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν» (Α´ Πέτρ. Ε´ 5). Ἐνῶ ἡ ὑπερηφάνεια καί ὁ ἐγωϊσμός εἶναι ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν, ἡ ταπείνωση εἶναι, ἀντίθετα, ἡ ρίζα ὅλων τῶν ἀγαθῶν καί ὅλων τῶν ἀρετῶν. Ὁ Κύριος ἔχει διακηρύξει τήν αἰώνια ἀλήθεια, ὅτι: «Πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται, ὁ δέ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται» (Λουκ. Α΄ 52). Συχνά οἱ ταπεινοί, ὅσο προσπαθοῦν ν᾽ ἀποφύγουν τή δόξα καί τούς ἐπαίνους, τόσο τούς τιμοῦν οἱ ἄνθρωποι. Ὅταν κάποτε οἱ δυό ἀδελφοί, Ἰάκωβος καί Ἰωάννης ζήτησαν ἀπό τόν Κύριο πρωτοκαθεδρία, ἡ ἀπάντησή Του ἦταν τό πιό ὡραῖο μάθημα. Τί τούς ἀπάντησε; «Ὅς ἐάν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος»... (Μάρκ. Ι´ 43). Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι τό φαρμάκι τῆς ψυχῆς, ὁ ἐχθρός τῆς ἀρετῆς καί ἡ γοητεία τοῦ διαβόλου. Μονάχα οἱ ταπεινοί κρατοῦν τό κλειδί τοῦ παραδείσου.