Ἀναφερόμενοι
στόν ὅρο «Νέα Ἐποχή » ἤ Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου, ἐννοοῦμε τήν παρουσία ἑνός παγκόσμιου
φαινομένου, ἀντιχριστιανικοῦ ὡς πρός τό χαρακτήρα, ἀποκρυφιστικοῦ ὡς πρός τήν προέλευση
καί πολυσύνθετου ὡς πρός τή διάρθρωση. Ἕνα κίνημα τό ὁποῖο ἔχει ἤδη διαβρώσει μέ
τίς ἀντιλήψεις του καί τίς πρακτικές του, πολλά ἑκατομμύρια ἀνθρώπων καί δραστηριοτήτων
τοῦ ἀνεπτυγμένου κόσμου. Στό κίνημα αὐτό, συστεγάζονται καί ἀλληλοπεριχωροῦνται
ὁ ἀποκρυφισμός σέ μιά ποικιλία ἐκδηλώσεων του, ὁ νεογνωστικισμός , ἡ ἀστρολογία,
ἀνατολικές θρησκευτικές δοξασίες καί πρακτικές, ἡ ὕπνωση, οἱ κάρτες ταρώ, ἡ ἀριθμοσοφία,
ἡ ἐπικοινωνία μέ πνεύματα, ἡ ἔκσταση, ἡ οὑφολογία, ὁ ὁραματισμός, ἡ θετική σκέψη,
οἱ ἀνορθόδοξες "θεραπευτικές" μέθοδοι, ὁ νεοπαγανισμός, ἡ ψευδοεπιστήμη
κυρίως μέ μανδύα ψυχολογίας κ.ἄ. Ἕνα κίνημα γιά τό ὁποῖο Ἕλληνες θιασῶτες καί ἐκφραστές
του ἀναφέρουν ὅτι:
«Αὐτοί πού πιστεύουν ἐξάλλου ὅτι ἡ κίνηση τῆς Νέας Ἐποχῆς εἶναι μιά περαστική μόδα, καλό εἶναι νά τό ξανασκεφθοῦν»1. Ἡ "Νέα Ἐποχή" αὐτοπροσδιορίζεται σύμφωνα μέ ἕνα ἑλληνικό τυπικά νεοεποχίτικο περιοδικό ὡς «ἕνα δυναμικό ρεῦμα πνευματικῆς ἀναζήτησης» πού «ἀναπροσανατολίζει τήν ἀνθρώπινη συνείδηση σέ νέες πηγές Ἀληθείας» καί πού ὡς γνωρίσματα ἔχει “τήν Πύρινη ἀγάπη”, “ τήν Πνευματικότητα” και τήν “Καθολική Ἐλευθερία” μέσα στήν ἀναδυομένη “Παγκόσμια Κοινότητα”, πέρα ἀπό διακρίσεις φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτικές ἤ ἰδεολογικές»2 . Στό ἀπόσπασμα βλέπουμε τοποθετήσεις καί ἀπόψεις πού ἐνδιαφέρουν, ἐντυπωσιάζουν, ἠχοῦν εὐχάριστα, καί γίνονται εὔκολα ἀποδεκτές. Αὐτοῦ τοῦ εἶδους ὅμως οἱ ἀπόψεις ἀποτελοῦν τό προσωπεῖο τῆς «Νέας Ἐποχῆς», στην προσπάθειά της νά γίνει εὔκολα ἀποδεκτή καί νά διαβρώσει τίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι σύνηθες ἐπίσης τό φαινόμενο, νεοεποχίτικα ἔντυπα νά καταβάλλουν ἕνα ἐπίμονο, συστηματικό, καί μεθοδευμένο ἀγώνα, χρησιμοποιώντας πολλές φορές καί λεκτικά πυροτεχνήματα, γιά να ἐντυπωσιάσουν καί νά προκαλέσουν τό ἐνδιαφέρον. Πίσω ὅμως ἀπό τό προσωπεῖο, κρύβεται μια ἄλλη πραγματικότητα. Μιά πραγματικότητα σκοτεινή και δυσειδής. Καί τοῦτο γιατί τίποτα ἀπό τίς ἐκφάνσεις, τίς θεωρίες, καί τούς χώρους, πού ἐντάσσονται στην «Νέα Ἐποχή» δέν εἶναι νέο. Ἀπολύτως τίποτα. Ἀντιθέτως, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας τό μόνο νέο καί καινό το ὁποῖο ἀναγνωρίζει, βιώνει, και ὁμολογεῖ ἀπό τότε πού ὑπάρχει ἡ γῆ, εἶναι ἡ ἔλευση τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκφράζοντας τήν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, μᾶς λέγει ὅτι μέ την Ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ και Λόγου τοῦ Θεοῦ «ἐπιτελεῖται τό πάντων καινῶν καινότατον, τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον»3. Ἐπιπλέον, δέν μπορεῖ νά εἶναι τίποτα τό νέο ἡ "Νέα Ἐποχή", τίποτα τό καινούργιο καθώς ὁ χῶρος ἀπό τόν ὁποῖο προέρχεται εἶναι ἡ Ἀστρολογία, μια μορφή δηλαδή ἀποκρυφισμοῦ4. Στή νεοεποχίτικη τοποθέτηση πού ἀναφέραμε πιό πάνω, βλέπουμε τόν ἰσχυρισμό, ὅτι ἡ Νέα Ἐποχή «ἀναπροσανατολίζει τήν ἀνθρώπινη συνείδηση σέ νέες πηγές Ἀληθείας». Καί ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός ἐν προκειμένῳ ἀναρωτιέται. Ποιές εἶναι αὐτές οἱ νέες πηγές ἀλήθειας; Ἀπό πότε ἆραγε τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου ἔπαυσε να εἶναι ἡ μοναδική καί ἀνυπέρβλητη Παναλήθεια; Ἀπό ποῦ προκύπτει ὅτι ὁ Θεάνθρωπος ὡς «ἡ ὕψιστη ἀξία καί τό ἔσχατο κριτήριο» ἀξιολόγησης τῶν πάντων, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, πρέπει νά ἀντικατασταθεῖ; Ἀντιλαμβανόμαστε νομίζουμε σαφῶς, ὅτι κάτω ἀπό τήν πρόταση ὅτι, ἡ Νέα Ἐποχή «ἀναπροσανατολίζει τήν ἀνθρώπινη συνείδηση σέ νέες πηγές Ἀληθείας» οὐσιαστικά ὑποκρύπτεται ὁ πραγματικός στόχος τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού εἶναι να ἀποπροσανατολίσει ἀρχικά τόν ἄνθρωπο ἀπό τό Θεάνθρωπο καί το Εὐαγγέλιό Του, μέ τελικό σκοπό να Τόν ἀντικαταστήσει. Αὐτό ὁμολογεῖται κυνικά ἀπό τούς ἴδιους τούς θιασῶτες τῆς Νέας Ἐποχῆς καθώς ἀναφέρουν χαρακτηριστικά: «ἡ Ὑδροχοϊκή Ἐποχή εἶναι Ἐποχή μιᾶς Νέας Συνθήκης μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων, μιᾶς Νέας Διαθήκης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο»5. Ἐάν θά θέλαμε νά ἀξιολογήσουμε τό νεοεποχίτικο ἰσχυρισμό περί μιᾶς ἐπιπλέον διαθήκης, τέτοιου εἴδους, καί μάλιστα ἀποκρυφιστικῆς προέλευσης, θά λέγαμε σύμφωνα με τόν ἅγ. Κύριλλο Ἀλεξανδρείας ὅτι: "ἔστι δέ τοῦτο τῆς ἀποστολικῆς διδασκαλίας ἀλλότριον, δαιμονικῆς δέ μᾶλλον ἐπινοίας ἐφεύρεσις"6.
«Αὐτοί πού πιστεύουν ἐξάλλου ὅτι ἡ κίνηση τῆς Νέας Ἐποχῆς εἶναι μιά περαστική μόδα, καλό εἶναι νά τό ξανασκεφθοῦν»1. Ἡ "Νέα Ἐποχή" αὐτοπροσδιορίζεται σύμφωνα μέ ἕνα ἑλληνικό τυπικά νεοεποχίτικο περιοδικό ὡς «ἕνα δυναμικό ρεῦμα πνευματικῆς ἀναζήτησης» πού «ἀναπροσανατολίζει τήν ἀνθρώπινη συνείδηση σέ νέες πηγές Ἀληθείας» καί πού ὡς γνωρίσματα ἔχει “τήν Πύρινη ἀγάπη”, “ τήν Πνευματικότητα” και τήν “Καθολική Ἐλευθερία” μέσα στήν ἀναδυομένη “Παγκόσμια Κοινότητα”, πέρα ἀπό διακρίσεις φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτικές ἤ ἰδεολογικές»2 . Στό ἀπόσπασμα βλέπουμε τοποθετήσεις καί ἀπόψεις πού ἐνδιαφέρουν, ἐντυπωσιάζουν, ἠχοῦν εὐχάριστα, καί γίνονται εὔκολα ἀποδεκτές. Αὐτοῦ τοῦ εἶδους ὅμως οἱ ἀπόψεις ἀποτελοῦν τό προσωπεῖο τῆς «Νέας Ἐποχῆς», στην προσπάθειά της νά γίνει εὔκολα ἀποδεκτή καί νά διαβρώσει τίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι σύνηθες ἐπίσης τό φαινόμενο, νεοεποχίτικα ἔντυπα νά καταβάλλουν ἕνα ἐπίμονο, συστηματικό, καί μεθοδευμένο ἀγώνα, χρησιμοποιώντας πολλές φορές καί λεκτικά πυροτεχνήματα, γιά να ἐντυπωσιάσουν καί νά προκαλέσουν τό ἐνδιαφέρον. Πίσω ὅμως ἀπό τό προσωπεῖο, κρύβεται μια ἄλλη πραγματικότητα. Μιά πραγματικότητα σκοτεινή και δυσειδής. Καί τοῦτο γιατί τίποτα ἀπό τίς ἐκφάνσεις, τίς θεωρίες, καί τούς χώρους, πού ἐντάσσονται στην «Νέα Ἐποχή» δέν εἶναι νέο. Ἀπολύτως τίποτα. Ἀντιθέτως, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας τό μόνο νέο καί καινό το ὁποῖο ἀναγνωρίζει, βιώνει, και ὁμολογεῖ ἀπό τότε πού ὑπάρχει ἡ γῆ, εἶναι ἡ ἔλευση τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκφράζοντας τήν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, μᾶς λέγει ὅτι μέ την Ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ και Λόγου τοῦ Θεοῦ «ἐπιτελεῖται τό πάντων καινῶν καινότατον, τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον»3. Ἐπιπλέον, δέν μπορεῖ νά εἶναι τίποτα τό νέο ἡ "Νέα Ἐποχή", τίποτα τό καινούργιο καθώς ὁ χῶρος ἀπό τόν ὁποῖο προέρχεται εἶναι ἡ Ἀστρολογία, μια μορφή δηλαδή ἀποκρυφισμοῦ4. Στή νεοεποχίτικη τοποθέτηση πού ἀναφέραμε πιό πάνω, βλέπουμε τόν ἰσχυρισμό, ὅτι ἡ Νέα Ἐποχή «ἀναπροσανατολίζει τήν ἀνθρώπινη συνείδηση σέ νέες πηγές Ἀληθείας». Καί ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός ἐν προκειμένῳ ἀναρωτιέται. Ποιές εἶναι αὐτές οἱ νέες πηγές ἀλήθειας; Ἀπό πότε ἆραγε τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου ἔπαυσε να εἶναι ἡ μοναδική καί ἀνυπέρβλητη Παναλήθεια; Ἀπό ποῦ προκύπτει ὅτι ὁ Θεάνθρωπος ὡς «ἡ ὕψιστη ἀξία καί τό ἔσχατο κριτήριο» ἀξιολόγησης τῶν πάντων, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, πρέπει νά ἀντικατασταθεῖ; Ἀντιλαμβανόμαστε νομίζουμε σαφῶς, ὅτι κάτω ἀπό τήν πρόταση ὅτι, ἡ Νέα Ἐποχή «ἀναπροσανατολίζει τήν ἀνθρώπινη συνείδηση σέ νέες πηγές Ἀληθείας» οὐσιαστικά ὑποκρύπτεται ὁ πραγματικός στόχος τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού εἶναι να ἀποπροσανατολίσει ἀρχικά τόν ἄνθρωπο ἀπό τό Θεάνθρωπο καί το Εὐαγγέλιό Του, μέ τελικό σκοπό να Τόν ἀντικαταστήσει. Αὐτό ὁμολογεῖται κυνικά ἀπό τούς ἴδιους τούς θιασῶτες τῆς Νέας Ἐποχῆς καθώς ἀναφέρουν χαρακτηριστικά: «ἡ Ὑδροχοϊκή Ἐποχή εἶναι Ἐποχή μιᾶς Νέας Συνθήκης μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων, μιᾶς Νέας Διαθήκης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο»5. Ἐάν θά θέλαμε νά ἀξιολογήσουμε τό νεοεποχίτικο ἰσχυρισμό περί μιᾶς ἐπιπλέον διαθήκης, τέτοιου εἴδους, καί μάλιστα ἀποκρυφιστικῆς προέλευσης, θά λέγαμε σύμφωνα με τόν ἅγ. Κύριλλο Ἀλεξανδρείας ὅτι: "ἔστι δέ τοῦτο τῆς ἀποστολικῆς διδασκαλίας ἀλλότριον, δαιμονικῆς δέ μᾶλλον ἐπινοίας ἐφεύρεσις"6.
Σημειώσεις:
1. Περιοδικό
ΖΕΝΟΦΙ, τεῦχος 1, Ἰαν. - Φεβρ. 1991, σ. 4 . 2. Περιοδικό ΔΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, τ. 13
,Σεπτ. -Οκτ. 2004, ἐξώφυλο. 3. Ι. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ , Ἔκδοσις Ἀκριβής Ὀρθ. Πίστεως, Γ΄
1, P G 94, 984 B. 4. Πρωτ. Ἀ. ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ, Ἀποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, Νέ α Ἐποχή,
1990, σσ 7-12. M. LACROIX, Τό "New Age" , 1997, σ 25 –31. 5. Περιοδικό
ΔΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, τ. 13 ,Σεπτ.- .Οκτ. 2004, σ. 25. 6. Βλ. ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ,
Λόγος κατά τῶν μή βουλομένων ὁμολογεῖν Θεοτόκον τήν Ἁγ. Παρθένον, 2, P.G 76,257
B.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου