Πατρίκιος
ο Άγιος Ιερομάρτυς και οι συν αυτώ Άγιοι Μάρτυρες Ακάκιος, Μένανδρος και
Πολύαινος ηξιώθησαν των στεφάνων του Μαρτυρίου εις την Προύσαν της Μικράς Ασίας
επί του άρχοντος αυτής Ιουλιανού του Υπατικού. Κατά την εποχήν εκείνην ο Άγιος
Πατρίκιος δια μεν την αρετήν και την σοφίαν, την οποίαν κατείχεν εκ νεαράς
ηλικίας, εγένετο της Προύσης Επίσκοπος, δια δε την εις Χριστόν πίστιν και τον
διάπυρον ζήλον του διαβληθείς, συνελήφθη υπό των ειδωλολατρών και οδηγηθείς
ενώπιον του άρχοντος Ιουλιανού του Υπατικού, ήλεγξε την πλάνην και την
ματαιότητα των ειδώλων.
Ο δε άρχων, αφ’ ου εδοκίμασε δια πολλών και διαφόρων βασάνων να πείση τον Άγιον τούτον Ιερομάρτυρα Πατρίκιον να αρνηθή τον Χριστόν, επέμενε και εις το εξής: Ότι τα θερμά ύδατα θερμαίνονται και αναβρύουν εκ της γης δια της προνοίας των θεών, προς ευεργεσίαν και ωφέλειαν των ανθρώπων. Τότε ο Άγιος Πατρίκιος πεφωτισμένος υπό του Θεού απεκρίθη· «Ναι, προς ευεργεσίαν των ανθρώπων αναδίδονται τα θερμά ύδατα, όχι όμως δια της προνοίας των ψευδοθεών, αλλά με την δύναμιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο οποίος ώρισε δύο τόπους, εξ ων ο μεν εις είναι πεπληρωμένος εκ πολλών αγαθών, τα οποία μέλλουν να απολαύσουν οι Δίκαιοι, ο δε άλλος είναι πλήρης σκότους και πυρός, εντός του οποίου μέλλουν να κολάζωνται οι αμαρτωλοί, μετά την ανάστασιν. Και ότι μεν ο Θεός εδώρησε το πυρ, όχι μόνον εις όλην την υπό τον ουρανόν κτίσιν, αλλά και εις αυτόν ακόμη τον ουρανόν, τούτο είναι φανερόν. Διότι ο Θεός, δημιουργήσας τον ουρανόν και την γην, έταξεν εις ταύτα πυρ και ύδατα· και άλλα μεν είναι τα ύδατα τα επί της γης, τα οποία λέγονται θάλασσα, άλλα δε είναι τα υποκάτω της γης, τα οποία λέγονται άβυσσος. Εκ των υδάτων δε εκείνων της αβύσσου αναβαίνουσιν, ως σίφωνες, αι πηγαί και τα φρέατα, προς πόσιν και χρήσιν ιδικήν μας. Εκ δε του πυρός, το οποίον ευρίσκεται υποκάτω της γης, αναβρύουν τα θερμά ύδατα και όσα μεν πλησιάζουν εις το πυρ αναβρύουν θερμά, όσα δε είναι μακράν του πυρός αναβρύουν ψυχρά. Το δε πυρ, το οποίον είναι εις τα κατώτερα μέρη της γης, τούτο θα κολάζη τους ασεβείς. Καθώς και το κατώτατον ύδωρ, το οποίον είναι παγωμένον και ονομάζεται Τάρταρος, θέλει κολάζει αιωνίως τους ανθρώπους και τους δαίμονας, τους οποίους εθεοποίησαν οι ειδωλολάτραι, καθώς και τους τούτους λατρεύοντας». Ταύτα λέγων ο Άγιος εβιάζετο από τον τύραννον να σταματήση· εκείνος όμως, πεπληρωμένος υπό της Χάριτος του Θεού, προσέθηκε και ταύτα· «Ο Άγιος Πιόνιος λέγει τα εξής· Εγώ περιεπάτησα την Ιουδαίαν και διελθών τον Ιορδάνην είδον την γην των Σοδόμων, η οποία μαρτυρεί πόσον φοβερά είναι η οργή και ο θυμός του Θεού δια τας αρσενοκοιτίας και τας άλλας αμαρτίας των Σοδομιτών. Είδον προσέτι εις άλλα μέρη καπνόν ανερχόμενον εκ των κάτω μερών της γης και γην όλην κατακεκαυμένην και εστερημένην παντός καρπού και υγρασίας. Τούτο δε είναι δυνατόν να ίδη τις και να πληροφορηθή και εκ του πυρός, το οποίον αναθρώσκει κάτωθεν της γης εις το εν Σικελία ευρισκόμενον όρος της Αίτνης. Όθεν μαρτυρούμεν προς υμάς, ότι δια του πυρός θέλει γίνει η κρίσις του Θεού και η κόλασις των αμαρτωλών. Εγώ δε είδον και εν Νεαπόλει της Ιταλίας, ότι εις απόστασιν εξ μιλίων από της πόλεως υπάρχει όρος φαραγγώδες, το οποίον ανέδωκε τοιούτον πυρ, όπερ ως ύδωρ ανήλθεν εις ύψος τριακοσίων οργυιών επί της κορυφής του όρους και κατήλθε κατακαίον τον τόπον, εις διάστημα εξ μιλίων. Όθεν κατέκαυσε την γην και τους λίθους, έως ότου ο τότε Αγιώτατος Επίσκοπος Στέφανος, εξελθών εν λιτανεία συν παντί τω λαώ και παρακαλέσας περί τούτου τον Θεόν, κατώρθωσε να σταματήση την ορμήν του πυρός εκείνου». Αφ’ ου ταύτα διηγήθη ο Άγιος Πατρίκιος, διέταξεν ο άρχων και ερρίφθη ο του Χριστού Αρχιερεύς εντός των θερμών υδάτων, άτινα όμως έβλαψαν τους στρατιώτας, οι οποίοι έρριψαν τον Άγιον εντός αυτών και ουχί τον Άγιον, όστις εξήλθεν εξ αυτών αβλαβής. Τελευταίον απεκεφαλίσθη μετά των Αγίων Ακακίου, Μενάνδρου και Πολυαίνου και ούτως έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους της αθλήσεως. Τελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή εις τον Ναόν της Υπεραγίας Θεοτόκου, τον λεγόμενον Κύρου.
Ο δε άρχων, αφ’ ου εδοκίμασε δια πολλών και διαφόρων βασάνων να πείση τον Άγιον τούτον Ιερομάρτυρα Πατρίκιον να αρνηθή τον Χριστόν, επέμενε και εις το εξής: Ότι τα θερμά ύδατα θερμαίνονται και αναβρύουν εκ της γης δια της προνοίας των θεών, προς ευεργεσίαν και ωφέλειαν των ανθρώπων. Τότε ο Άγιος Πατρίκιος πεφωτισμένος υπό του Θεού απεκρίθη· «Ναι, προς ευεργεσίαν των ανθρώπων αναδίδονται τα θερμά ύδατα, όχι όμως δια της προνοίας των ψευδοθεών, αλλά με την δύναμιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο οποίος ώρισε δύο τόπους, εξ ων ο μεν εις είναι πεπληρωμένος εκ πολλών αγαθών, τα οποία μέλλουν να απολαύσουν οι Δίκαιοι, ο δε άλλος είναι πλήρης σκότους και πυρός, εντός του οποίου μέλλουν να κολάζωνται οι αμαρτωλοί, μετά την ανάστασιν. Και ότι μεν ο Θεός εδώρησε το πυρ, όχι μόνον εις όλην την υπό τον ουρανόν κτίσιν, αλλά και εις αυτόν ακόμη τον ουρανόν, τούτο είναι φανερόν. Διότι ο Θεός, δημιουργήσας τον ουρανόν και την γην, έταξεν εις ταύτα πυρ και ύδατα· και άλλα μεν είναι τα ύδατα τα επί της γης, τα οποία λέγονται θάλασσα, άλλα δε είναι τα υποκάτω της γης, τα οποία λέγονται άβυσσος. Εκ των υδάτων δε εκείνων της αβύσσου αναβαίνουσιν, ως σίφωνες, αι πηγαί και τα φρέατα, προς πόσιν και χρήσιν ιδικήν μας. Εκ δε του πυρός, το οποίον ευρίσκεται υποκάτω της γης, αναβρύουν τα θερμά ύδατα και όσα μεν πλησιάζουν εις το πυρ αναβρύουν θερμά, όσα δε είναι μακράν του πυρός αναβρύουν ψυχρά. Το δε πυρ, το οποίον είναι εις τα κατώτερα μέρη της γης, τούτο θα κολάζη τους ασεβείς. Καθώς και το κατώτατον ύδωρ, το οποίον είναι παγωμένον και ονομάζεται Τάρταρος, θέλει κολάζει αιωνίως τους ανθρώπους και τους δαίμονας, τους οποίους εθεοποίησαν οι ειδωλολάτραι, καθώς και τους τούτους λατρεύοντας». Ταύτα λέγων ο Άγιος εβιάζετο από τον τύραννον να σταματήση· εκείνος όμως, πεπληρωμένος υπό της Χάριτος του Θεού, προσέθηκε και ταύτα· «Ο Άγιος Πιόνιος λέγει τα εξής· Εγώ περιεπάτησα την Ιουδαίαν και διελθών τον Ιορδάνην είδον την γην των Σοδόμων, η οποία μαρτυρεί πόσον φοβερά είναι η οργή και ο θυμός του Θεού δια τας αρσενοκοιτίας και τας άλλας αμαρτίας των Σοδομιτών. Είδον προσέτι εις άλλα μέρη καπνόν ανερχόμενον εκ των κάτω μερών της γης και γην όλην κατακεκαυμένην και εστερημένην παντός καρπού και υγρασίας. Τούτο δε είναι δυνατόν να ίδη τις και να πληροφορηθή και εκ του πυρός, το οποίον αναθρώσκει κάτωθεν της γης εις το εν Σικελία ευρισκόμενον όρος της Αίτνης. Όθεν μαρτυρούμεν προς υμάς, ότι δια του πυρός θέλει γίνει η κρίσις του Θεού και η κόλασις των αμαρτωλών. Εγώ δε είδον και εν Νεαπόλει της Ιταλίας, ότι εις απόστασιν εξ μιλίων από της πόλεως υπάρχει όρος φαραγγώδες, το οποίον ανέδωκε τοιούτον πυρ, όπερ ως ύδωρ ανήλθεν εις ύψος τριακοσίων οργυιών επί της κορυφής του όρους και κατήλθε κατακαίον τον τόπον, εις διάστημα εξ μιλίων. Όθεν κατέκαυσε την γην και τους λίθους, έως ότου ο τότε Αγιώτατος Επίσκοπος Στέφανος, εξελθών εν λιτανεία συν παντί τω λαώ και παρακαλέσας περί τούτου τον Θεόν, κατώρθωσε να σταματήση την ορμήν του πυρός εκείνου». Αφ’ ου ταύτα διηγήθη ο Άγιος Πατρίκιος, διέταξεν ο άρχων και ερρίφθη ο του Χριστού Αρχιερεύς εντός των θερμών υδάτων, άτινα όμως έβλαψαν τους στρατιώτας, οι οποίοι έρριψαν τον Άγιον εντός αυτών και ουχί τον Άγιον, όστις εξήλθεν εξ αυτών αβλαβής. Τελευταίον απεκεφαλίσθη μετά των Αγίων Ακακίου, Μενάνδρου και Πολυαίνου και ούτως έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους της αθλήσεως. Τελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή εις τον Ναόν της Υπεραγίας Θεοτόκου, τον λεγόμενον Κύρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου