Ύπάρχει δόγμα ἑορτολογικῆς ἑνότητος καί ἡ διάσπασίς της τό 1924 ἀποτελεῖ δογματικήν παράβασιν -- Του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητού Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ἡ ἑορτολογική ἑνότης, βασίζεται στό δόγμα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας («Εἰς Μίαν, Ἁγίαν ...»), τά κύρια χαρακτηριστικά τῆς ὁποίας εἶναι ἡ κοινή πίστις, κατά τό «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα» (Ἐφεσ. 4:5), ἡ κοινή λατρεία καί ἡ κοινή διοίκησις, κατά τόν 56ον Κανόνα τῆς ΣΤ' Οἰκ. Συνόδου, ὁ ὁποῖος, ἀκόμη καί γιά δευτερεύοντα ζητήματα, ὅπως εἶναι οἱ τροφές πού πρέπει νά ἤ νά μή καταναλίσκουν οἱ Ὀρθόδοξοι κατά τάς Τεσσαρακοστάς, παραπέμπει εἰς τήν ΑΥΤΗΝ ΤΑΞΙΝ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Ἐάν δέν ὑπάρχῃ κοινή λατρεία καί κοινή διοίκησις (λόγῳ σχισμάτων), τότε ἡ «ἑνότης» εἶναι προφανῶς κενή περιεχομένου!
Ποίαν μαρτυρίαν πίστεως δίδουν εἰς τήν κοινωνίαν οἱ πιστοί πού ἑορτάζουν εἰς διαφορετικάς ἡμερομηνίας ἀπ’ ὅ,τι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, πού ἐκκλησιάζονται εἰς διαφορετικούς ναούς καί πού ἔχουν ἰδικούς των ἐπισκόπους καί λειτουργούς; Τί εἶναι τά δόγματα; Κατά τόν Καθηγητήν τῆς Δογματικῆς Χρῆστον Ἀνδροῦτσον, τά δόγματα εἶναι διαταγαί, ψηφίσματα ἤ νόμοι πού ἔχουν καθιερωθῆ μέ βάσιν τήν Ἁγίαν Γραφήν καί τήν Ἱεράν Παράδοσιν, προκειμένου νά κανονισθοῦν σημαίνουσαι διατάξεις ἤ ἀλήθειαι εἰς τόν Χριστιανικόν βίον. Ἐν ὀλίγοις, «τά δόγματα εἶνε ἡ ἔκφρασις τοῦ περιεχομένου τῆς πίστεως, τοῦτο δ’ ἀποτελεῖ τό πρῶτον καί οὐσιῶδες αὐτῶν γνώρισμα» (Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, 4η Ἔκδοσις, σελ. 1-3). Προφανῶς, τόν ὁρισμόν αὐτόν τοῦ δόγματος πληροῖ τό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνὸματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ (Α' Κορ. 1:10). Ἀλλ’ ὅταν οἱ μέν πιστοί τοῦ ν.ἑ. συρρέουν εἰς τούς ναούς των διά νά ἑορτάσουν τά Χριστούγεννα, οἱ δέ πιστοί τοῦ π.ἑ. πηγαίνουν εἰς ἰδικούς των ναούς διά νά ἑορτάσουν τόν Ἅγιον Σπυρίδωνα καί μνημονεύοντες ἄλλους ἐπισκόπους, δύναταί τις νά ἰσχυρισθῇ σοβαρῶς ὅτι καί αἱ δύο αὐταί παρατάξεις «λέγουν τό αὐτό» καί εἶναι «κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ»; Ἀσφαλῶς, ὄχι! Συνεπῶς, ἡ κοινή πίστις δέν ἀρκεῖ διά νά ὁμιλῶμεν σοβαρῶς δι’ ἑνότητα, ἀλλ’ ἀπαιτεῖται καί ἡ κοινή λατρεία καί ἡ κοινή διοίκησις. Διότι, ὅπως ἐπισημαίνει καί πάλιν ὁ Χ. Ἀνδροῦτσος, «καθόσον δ' ἐν γένει ἡ λατρεία εἶναι ἡ ἔκφρασις ἅμα καί ἡ βεβαίωσις τῆς πίστεως, εἶνε προφανές ὅτι καί ἡ τήρησις τῆς αὐτῆς λατρείας, ἐφ' ὅσον αὕτη στηρίζεται ἐπί δογματικῶν βάσεων, εἶναι ἕτερον γνώρισμα ἅμα καί στοιχεῖον τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως» (ἔ.ἀ., σελ. 274, ἡμετέρα ἡ ἔμφασις). Ἑπομένως, πῶς δέν ὑπάρχει δόγμα ἑορτολογικῆς ἑνότητος καί πῶς ἡ διάσπασίς της τό 1924 δέν ἀποτελεῖ δογματικήν παράβασιν;