Λέγει ο μέγας Αθανάσιος: Η Θεοτόκος ήτον όντως η επτάφωτος λυχνία των επτά χαρισμάτων
τού αγίου Πνεύματος, με τα οποία έλαμπε από τους πρώτους χρόνους της ηλικίας. Αυτή ήτον η ζωηφόρος τράπεζα του άρτου της ζωής. Αυτή το
χρυσούν θυμιατήριον όπου εκράτησεν αφλέκτως το πυρ της Θεότητος. Αυτή η στάμνος
η χρυσή, οπού εβάσταξε το ουράνιον μάννα. Αυτή η πλάκα, οπού έφερε σωματούμενον
τον ενυπόστατον Λόγον. Αυτή η ράβδος, όπου εβλάστησε παραδόξως το άνθος της αφθαρσίας.
Αυτή η κιβωτός, οπού έσωσεν εκ τού κατακλυσμού της αμαρτίας το ανθρώπινον γένος.
Αυτή το θείον ιλαστήριον, οπού επεσκίαζεν, όχι τα Χερουβίμ, άλλ' αυτή η δύναμις
τού Υψίστου. Αυτή η θεοδόχος γαστήρ, τα όντως άγια των αγίων, οπού άπαξ
εισήλθεν ασπόρως και εξήλθεν αφθόρως ο αθάνατος Αρχιερεύς, όταν ο Λόγος σαρξ
εγένετο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου