Συγκλονίζει η 23χρονη Αναστασία: «Οι δολοφόνοι του πατέρα μου και του Σολωμού καμαρώνουν»
Ξέσπασμα-γροθιά στις «επαναπαυμένες» συνειδήσεις πολλών στην Ελλάδα, στη Κύπρο, αλλά και στην διεθνή κοινότητα, που ως άλλος Πόντιος Πιλάτος αδιαφορεί, είναι τα λόγια της 23χρονης Αναστασίας Ισαάκ, του βρέφους που έγινε γυναίκα χωρίς να προλάβει να γνωρίσει τον ήρωα πατέρα της, τον Τάσο Ισαάκ, τον δολοφονηθέντα από τις μαινόμενες ορδές των Τούρκων και Τουρκοκυπρίων Γκρίζων Λύκων και άλλων παρακρατικών, που έπεσε νεκρός στο οδόφραγμα της Δερύνειας στις 11 Αυγούστου 1996.
Είναι το κορίτσι που, αβάπτιστο ακόμη, γνώρισε την τουρκική φρικαλεότητα και τώρα, ενήλικο πια, ζητά το αυτονόητο: δικαιοσύνη. Η νεαρή Αναστασία μίλησε πρώτη φορά δημόσια για τη δολοφονία του πατέρα της, εξαπολύοντας βαρύτατο κατηγορώ κατά όλων όσοι επιτρέπουν στους δολοφόνους να κυκλοφορούν ανενόχλητοι 23 χρόνια μετά το θρασύδειλο έγκλημά τους.
Ως βρέφος είχε συγκινήσει ολόκληρο το πανελλήνιο, καθώς στις 28 Απριλίου 1997 ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Θεόδωρος Πάγκαλος έγινε νονός της, βαφτίζοντάς τη στο Παραλίμνι, μέσα σε συγκινητική ατμόσφαιρα, ενώ η Χάρις Αλεξίου τής αφιέρωσε το «Τραγούδι του χελιδονιού», που έγραψε ειδικά για τη μικρή Αναστασία.
Επειτα από 23 χρόνια αυτή η κοπέλα, με αξιοπρέπεια ζηλευτή και απαράμιλλο θάρρος, συγκίνησε τους πάντες στην παρέμβαση που έκανε μιλώντας για τον πατέρα της και τον Σολωμό. Σε μια αποστροφή της ομιλίας της διερωτήθηκε, μάλιστα, στέλνοντας ηχηρό μήνυμα σε όσους στην Ελλάδα και την Κύπρο βγάζουν... σπυριά και εξανίστανται κάθε φορά που γίνεται λόγος για πατρίδα, Ελληνισμό και εθνικά δίκαια. «Αν ο πατέρας μου και ο Σολάκης (σ.σ.: το παρατσούκλι του Σολωμού) πέθαιναν σήμερα, θα θεωρούνταν ήρωες ή θα κατηγορούνταν για σοβινισμό; Θα φώναζε κανείς για τη θυσία τους ή θα κατηγορούνταν ότι χαλούν το καλό κλίμα; Τους ενόχλησαν τρία μέτρα γης και έβγαλαν ένταλμα για έρευνα επειδή τοποθετήσαμε έναν σταυρό για τη μνήμη τους, αλλά τα τόσα τουρκοκρατούμενα χωριά, το 37% της κατεχόμενης γης μας, δεν τους ενόχλησε» είπε η Αναστασία υπό τα χειροκροτήματα όσων βρέθηκαν εκεί για να τιμήσουν τους δύο ήρωες.
Αυτοί είναι
Στις 22 Νοεμβρίου 1996 η Κυπριακή Αστυνομία εξέδωσε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ εναντίον των Ερχάν Αρικλί, γνωστού Τούρκου εξτρεμιστή με καταγωγή από τη Σοβιετική Ενωση, ο οποίος μάλιστα εξελέγη «ψευδο-βουλευτής» στην κατεχόμενη περιοχή της Αμμοχώστου (ο Αρικλί συνελήφθη τον Σεπτέμβριο του 2012 στο Κιργιστάν, αλλά αφέθηκε ελεύθερος κατόπιν πιέσεων της Τουρκίας), Χασίμ Γιλμάζ, εποίκου και πρώην στελέχους της ΜΙΤ, Νεϊφέλ Μουσταφά Εργκούν, εποίκου από την Τουρκία και αστυνομικού του ψευδοκράτους, Πολάτ Φικρέτ Κορελί, Τουρκοκυπρίου από την Αμμόχωστο, Μεχμέτ Μουσταφά Αρσλάν, Τούρκου εποίκου και επικεφαλής των Γκρίζων Λύκων στα Κατεχόμενα.
Στις 24 Ιουνίου 2008 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ένοχη την Τουρκία για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ, βάσει του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.
Επίσης, επιδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Τάσου Ισαάκ. Η Ιντερπόλ όμως ποιεί την νήσσαν όλα αυτά τα χρόνια. Οπως και οι ελληνοκυπριακές διωκτικές Αρχές, που δεν έκαναν τίποτα για να συλληφθούν οι δολοφόνοι και να τιμωρηθούν.
«Το ένταλμα είναι στα ράφια 23 χρόνια. Πόσο ακόμη θα περιμένουμε;»
«Αποφάσισα έπειτα από 23 χρόνια και όντας μέλος της Πρωτοβουλίας Μνήμη Ισαάκ-Σολωμού, που δεν ξεχνά και τιμά και τους δύο, να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου. Η καρδιά μου έτρεμε στην προσπάθεια να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου. Φοβήθηκα τι θα πω. Δεν ήθελα να προσβάλω κανέναν. Υστερα θυμήθηκα τις υποσχέσεις.
Τις υποσχέσεις για δικαιοσύνη και σεβασμό στη μνήμη του Τάσου και του Σολωμού. Γιατί να σεβαστώ μια κοινωνία που δεν σέβεται την ιστορική της συνέχεια; Τόσα χρόνια κρύφτηκα μέσα στον θυμό μου. Προσπάθησα να το ξεπεράσω μέσα στην αφάνεια, μα με έπνιξε η απογοήτευση. Πολλά αναπάντητα ερωτήματα με βασανίζουν και γι' αυτό είμαι εδώ. Κλειστήκαμε στο εγώ μας, χωνεύουμε τα εγκλήματα, απλοποιούμε τα γεγονότα, ώστε να συμφιλιωθούμε μαζί τους. Χαρακτηριζόμαστε από αδράνεια. Αποδεχόμαστε και αδιαφορούμε για το διαρκές έγκλημα εις βάρος της πατρίδας μας. Δύσκολα βρίσκουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Οι δολοφόνοι βαφτίζονται βουλευτές και υπουργοί.
Ο δολοφόνος του πατέρα μου καμαρώνει για την έδρα του στην ψευδοβουλή. Ο δολοφόνος του Σολωμού Σολωμού ζει ανενόχλητος στα Κατεχόμενα. Κι εμείς ανοίγουμε τα οδοφράγματα της ντροπής και παρακαλούμε τους διεθνείς οργανισμούς να μας προστατέψουν. Κυκλοφορούν ελεύθεροι οι δολοφόνοι. Το ένταλμα της Ιντερπόλ είναι στα ράφια εδώ και 23 χρόνια. Είκοσι τρία ετήσια μνημόσυνα κι όμως κάθε χρόνο μνημονεύουμε επιπλέον και τη δικαιοσύνη. Και πραγματικά διερωτώμαι: Για πόσο καιρό ακόμη θα περιμένουμε τη δικαιοσύνη; Γιατί πουλάμε το ήθος και τις αξίες μας σε μια χώρα υπό κατοχή; Πώς ξεχάστηκε μια δολοφονία τόσο απλά; Πώς ξεχάστηκε ένας άνθρωπος που έπεσε για την ελευθερία της πατρίδας του; Είκοσι τρία ετήσια μνημόσυνα κι όμως κάθε χρόνο πώς αντέχεται η στέρηση της ζωής ενός ανθρώπου να μένει ατιμώρητη; Και πραγματικά διερωτώμαι: Αν ο πατέρας μου και ο Σολάκης πέθαιναν σήμερα, θα θεωρούνταν ήρωες ή θα κατηγορούνταν για σοβινισμό; Θα φώναζε κανείς για τη θυσία τους ή θα κατηγορούνταν ότι χαλούν το καλό κλίμα;
Τους ενόχλησαν τρία μέτρα γης και έβγαλαν ένταλμα για έρευνα επειδή τοποθετήσαμε έναν σταυρό για τη μνήμη τους αλλά τα τόσα τουρκοκρατούμενα χωριά, το 37% της κατεχόμενης γης μας, δεν τους ενόχλησε. Αν δεν αγωνιστούμε για τα διακαιώματά μας, ποιος θα μας τα δώσει; Και το λέω εδώ, σε έναν τόπο εγκλήματος, που εκτός από τις εκδηλώσεις των μοτοσικλετιστών τους τίποτα δεν θυμίζει τη μνήμη των δυο ηρώων, τη μνήμη της κατεχόμενης γης».
Ξέσπασμα-γροθιά στις «επαναπαυμένες» συνειδήσεις πολλών στην Ελλάδα, στη Κύπρο, αλλά και στην διεθνή κοινότητα, που ως άλλος Πόντιος Πιλάτος αδιαφορεί, είναι τα λόγια της 23χρονης Αναστασίας Ισαάκ, του βρέφους που έγινε γυναίκα χωρίς να προλάβει να γνωρίσει τον ήρωα πατέρα της, τον Τάσο Ισαάκ, τον δολοφονηθέντα από τις μαινόμενες ορδές των Τούρκων και Τουρκοκυπρίων Γκρίζων Λύκων και άλλων παρακρατικών, που έπεσε νεκρός στο οδόφραγμα της Δερύνειας στις 11 Αυγούστου 1996.
Είναι το κορίτσι που, αβάπτιστο ακόμη, γνώρισε την τουρκική φρικαλεότητα και τώρα, ενήλικο πια, ζητά το αυτονόητο: δικαιοσύνη. Η νεαρή Αναστασία μίλησε πρώτη φορά δημόσια για τη δολοφονία του πατέρα της, εξαπολύοντας βαρύτατο κατηγορώ κατά όλων όσοι επιτρέπουν στους δολοφόνους να κυκλοφορούν ανενόχλητοι 23 χρόνια μετά το θρασύδειλο έγκλημά τους. Ως βρέφος είχε συγκινήσει ολόκληρο το πανελλήνιο, καθώς στις 28 Απριλίου 1997 ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Θεόδωρος Πάγκαλος έγινε νονός της, βαφτίζοντάς τη στο Παραλίμνι, μέσα σε συγκινητική ατμόσφαιρα, ενώ η Χάρις Αλεξίου τής αφιέρωσε το «Τραγούδι του χελιδονιού», που έγραψε ειδικά για τη μικρή Αναστασία.
Επειτα από 23 χρόνια αυτή η κοπέλα, με αξιοπρέπεια ζηλευτή και απαράμιλλο θάρρος, συγκίνησε τους πάντες στην παρέμβαση που έκανε μιλώντας για τον πατέρα της και τον Σολωμό. Σε μια αποστροφή της ομιλίας της διερωτήθηκε, μάλιστα, στέλνοντας ηχηρό μήνυμα σε όσους στην Ελλάδα και την Κύπρο βγάζουν... σπυριά και εξανίστανται κάθε φορά που γίνεται λόγος για πατρίδα, Ελληνισμό και εθνικά δίκαια. «Αν ο πατέρας μου και ο Σολάκης (σ.σ.: το παρατσούκλι του Σολωμού) πέθαιναν σήμερα, θα θεωρούνταν ήρωες ή θα κατηγορούνταν για σοβινισμό; Θα φώναζε κανείς για τη θυσία τους ή θα κατηγορούνταν ότι χαλούν το καλό κλίμα; Τους ενόχλησαν τρία μέτρα γης και έβγαλαν ένταλμα για έρευνα επειδή τοποθετήσαμε έναν σταυρό για τη μνήμη τους, αλλά τα τόσα τουρκοκρατούμενα χωριά, το 37% της κατεχόμενης γης μας, δεν τους ενόχλησε» είπε η Αναστασία υπό τα χειροκροτήματα όσων βρέθηκαν εκεί για να τιμήσουν τους δύο ήρωες.
Αυτοί είναι
Στις 22 Νοεμβρίου 1996 η Κυπριακή Αστυνομία εξέδωσε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ εναντίον των Ερχάν Αρικλί, γνωστού Τούρκου εξτρεμιστή με καταγωγή από τη Σοβιετική Ενωση, ο οποίος μάλιστα εξελέγη «ψευδο-βουλευτής» στην κατεχόμενη περιοχή της Αμμοχώστου (ο Αρικλί συνελήφθη τον Σεπτέμβριο του 2012 στο Κιργιστάν, αλλά αφέθηκε ελεύθερος κατόπιν πιέσεων της Τουρκίας), Χασίμ Γιλμάζ, εποίκου και πρώην στελέχους της ΜΙΤ, Νεϊφέλ Μουσταφά Εργκούν, εποίκου από την Τουρκία και αστυνομικού του ψευδοκράτους, Πολάτ Φικρέτ Κορελί, Τουρκοκυπρίου από την Αμμόχωστο, Μεχμέτ Μουσταφά Αρσλάν, Τούρκου εποίκου και επικεφαλής των Γκρίζων Λύκων στα Κατεχόμενα.
Στις 24 Ιουνίου 2008 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ένοχη την Τουρκία για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ, βάσει του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.
Επίσης, επιδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Τάσου Ισαάκ. Η Ιντερπόλ όμως ποιεί την νήσσαν όλα αυτά τα χρόνια. Οπως και οι ελληνοκυπριακές διωκτικές Αρχές, που δεν έκαναν τίποτα για να συλληφθούν οι δολοφόνοι και να τιμωρηθούν.
«Το ένταλμα είναι στα ράφια 23 χρόνια. Πόσο ακόμη θα περιμένουμε;»
«Αποφάσισα έπειτα από 23 χρόνια και όντας μέλος της Πρωτοβουλίας Μνήμη Ισαάκ-Σολωμού, που δεν ξεχνά και τιμά και τους δύο, να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου. Η καρδιά μου έτρεμε στην προσπάθεια να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου. Φοβήθηκα τι θα πω. Δεν ήθελα να προσβάλω κανέναν. Υστερα θυμήθηκα τις υποσχέσεις.
Τις υποσχέσεις για δικαιοσύνη και σεβασμό στη μνήμη του Τάσου και του Σολωμού. Γιατί να σεβαστώ μια κοινωνία που δεν σέβεται την ιστορική της συνέχεια; Τόσα χρόνια κρύφτηκα μέσα στον θυμό μου. Προσπάθησα να το ξεπεράσω μέσα στην αφάνεια, μα με έπνιξε η απογοήτευση. Πολλά αναπάντητα ερωτήματα με βασανίζουν και γι' αυτό είμαι εδώ. Κλειστήκαμε στο εγώ μας, χωνεύουμε τα εγκλήματα, απλοποιούμε τα γεγονότα, ώστε να συμφιλιωθούμε μαζί τους. Χαρακτηριζόμαστε από αδράνεια. Αποδεχόμαστε και αδιαφορούμε για το διαρκές έγκλημα εις βάρος της πατρίδας μας. Δύσκολα βρίσκουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Οι δολοφόνοι βαφτίζονται βουλευτές και υπουργοί.
Ο δολοφόνος του πατέρα μου καμαρώνει για την έδρα του στην ψευδοβουλή. Ο δολοφόνος του Σολωμού Σολωμού ζει ανενόχλητος στα Κατεχόμενα. Κι εμείς ανοίγουμε τα οδοφράγματα της ντροπής και παρακαλούμε τους διεθνείς οργανισμούς να μας προστατέψουν. Κυκλοφορούν ελεύθεροι οι δολοφόνοι. Το ένταλμα της Ιντερπόλ είναι στα ράφια εδώ και 23 χρόνια. Είκοσι τρία ετήσια μνημόσυνα κι όμως κάθε χρόνο μνημονεύουμε επιπλέον και τη δικαιοσύνη. Και πραγματικά διερωτώμαι: Για πόσο καιρό ακόμη θα περιμένουμε τη δικαιοσύνη; Γιατί πουλάμε το ήθος και τις αξίες μας σε μια χώρα υπό κατοχή; Πώς ξεχάστηκε μια δολοφονία τόσο απλά; Πώς ξεχάστηκε ένας άνθρωπος που έπεσε για την ελευθερία της πατρίδας του; Είκοσι τρία ετήσια μνημόσυνα κι όμως κάθε χρόνο πώς αντέχεται η στέρηση της ζωής ενός ανθρώπου να μένει ατιμώρητη; Και πραγματικά διερωτώμαι: Αν ο πατέρας μου και ο Σολάκης πέθαιναν σήμερα, θα θεωρούνταν ήρωες ή θα κατηγορούνταν για σοβινισμό; Θα φώναζε κανείς για τη θυσία τους ή θα κατηγορούνταν ότι χαλούν το καλό κλίμα;
Τους ενόχλησαν τρία μέτρα γης και έβγαλαν ένταλμα για έρευνα επειδή τοποθετήσαμε έναν σταυρό για τη μνήμη τους αλλά τα τόσα τουρκοκρατούμενα χωριά, το 37% της κατεχόμενης γης μας, δεν τους ενόχλησε. Αν δεν αγωνιστούμε για τα διακαιώματά μας, ποιος θα μας τα δώσει; Και το λέω εδώ, σε έναν τόπο εγκλήματος, που εκτός από τις εκδηλώσεις των μοτοσικλετιστών τους τίποτα δεν θυμίζει τη μνήμη των δυο ηρώων, τη μνήμη της κατεχόμενης γης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου