Ἡ προδοσία τοῦ Χριστοῦ - ΤΟ ΦΙΛΗΜΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἡ προδοσία —κάθε προδοσία— εἶναι ἡ πιό ἐπαίσχυντη καί ἀνόσια πράξη ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Μιά πράξη, πού φανερώνει σκοτεινή κι ἀδιάφανη ψυχή. Μιά πράξη πού πηγάζει ἀπό κάποιο ἀνεκδιήγητο ἔρεβος. Κι ὅταν ἡ προδοσία ἐκτελεῖται μέ φίλημα —τήν εὐγενέστερη καί γλυκύτερη και συναισθηματικότερη πανανθρώπινη ἐκδήλωση— τότε ἀποκτᾶ, ἀληθινά, σατανική κακία. Ὁ Ἰούδας ἔγινε τό ἀρχέτυπο κάθε προδοσίας καί συνωμοσίας καί κάθε ἐγκληματικῆς ἐνέργειας. Ἡ πραγματική ἤ νοητή μορφή τοῦ προδότη, εἶναι γιά πάντα, τόσο ἀπαίσια καί ἀποκρουστική! Ὅταν ἀναλογίζεται ὁ ἱερός Χρυσόστομος, τήν πράξη τοῦ Ἰούδα, ἀναφωνεῖ μέ ἀποτροπιασμό:
«Βαβαί, πόσην ἐδέξατο πονηρίαν ἡ τοῦ προδότου ψυχή; Ποίοις γάρ ὀφθαλμοῖς ἑώρα τότε εἰς τόν Διδάσκαλον; Ποίῳ στόματι ἐφίλει; Ὤ τῆς μιαρᾶς γνώμης τί ἐβουλεύσατο; τί ἐτόλμησε; Ποῖον σύμβολον ἔδωκε τῆς προδοσίας»! Πόσο κακό φώλιαζε στήν ψυχή του! Πῶς ἀτένιζε τόν θεῖο Διδάσκαλο καί μέ τί στόμα τώρα Τόν φιλάει; Ὤ, τί βδελυρή ἀπόφαση, πού ἔλαβε! Πῶς τόλμησε τέτοια πράξη, και πῶς ἀποφάσισε μέ σημάδι το φίλημα, νά Τόν προδώσει; Ὁ τρόπος τῆς προδοσίας, δέν εἶναι μόνον ἀπαράδεκτος, ἀλλά καί ἀπάνθρωπος. Ὑποκριτικός, ἀνόσιος καί χυδαῖος. Νόμισε πώς μέ τό φίλημα θ’ ἀποκρύψει τήν πράξη του, ἀλλ’ ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, «φίλημα μέν προτείνων εἰς τύπον ἀγάπης, ἀνοσίων δέ σκεμμάτων ἔχων τήν καρδίαν». Εἶχε προτείνει, δηλαδή, μέ φίλημα να παραδώσει τόν Κύριο — δεῖγμα τῆς ἀγάπης του— ἐνῶ ταυτόχρονα μέσα στήν καρδιά του φώλιαζαν λογισμοί πονηροί τῆς προδοσίας. Πόσες φορές οἱ ἄνθρωποι, ἄλλα ἔχουν στήν καρδιά τους, καί ἄλλα δείχνουν. Ἄλλα σκέφτονται καί διαλογίζονται, καί ἄλλα πράττουν. Γιά τοῦτες ὅλες τίς περιπτώσεις εἶχε διδάξει ὁ Κύριος: «Μή γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί». Στά παλιά χρόνια οἱ ὑποκριτές, δηλαδή, οἱ ἠθοποιοί, φοροῦσαν μάσκες. Νά μή μοιάσουμε στους ὑποκριτές. Νά εἴμαστε σ’ ὅλες τίς στιγμές τῆς ζωῆς μας, εἰλικρινεῖς καί ἀληθινοί. Ὁ Ἰούδας φανέρωσε τήν πιο ἀποκρουστική ὑποκρισία. Ἐκτός τῶν ἄλλων, προλέγοντας στούς φαρισαίους τόν τρόπο τῆς προδοσίας μέ φίλημα, ἤθελε νά ἐπιστήσει τήν προσοχή τους, μήπως τούς διαφύγει. Σκοπός του ἤτανε ἡ ἐπιτυχία τῆς προδοσίας του. Πόσο σκοτεινά εἶναι, συχνά, τά σχέδια τῶν πονηρῶν και κακοποιῶν ἀνθρώπων. Συλλαμβάνουν στό μυαλό τους καί τά πιό ἀφάνταστα καί διαβολικά σχέδια, προκειμένου νά πραγματοποιήσουν τά ἄνομα σχέδιά τους. «Καί εὐθέως προσελθὼν τῷ Ἰησοῦ εἶπε· χαῖρε, ραββί, και κατεφίλησεν αὐτόν» (Ματθ. ΚΣΤ΄ 49). Δέν ἔδωσε ἕνα ἁπλό φίλημα, ὅπως συνήθιζαν νά δίνουν σέ κάποιο ξένο, ἤ οἱ μαθητές στό δάσκαλο, ἀλλά «κατεφίλησε», σημαίνει πώς τόν φίλησε περισσότερο ἀπό μιά φορά. Ἐπίσης, τό «χαῖρε», πού Τοῦ εἶπε, ἦταν ἕνα μεγάλο ψέμα. Γιατί, ποιά ἀξία ἔχει αὐτό τό, «χαῖρε», ὅταν Τόν παραδίδει σέ θάνατο; Κάθε λέξη, πού λέγει ὁ Ἰούδας, εἶναι και μιά ὑποκρισία κι ἕνα ψέμα. Τό φίλημα τοῦ Ἰούδα ἦταν ἡ ὑπογραφή καί ἡ σφραγίδα τῆς προδοσίας. Ἡ προδοσία του ἀσφαλῶς, πέρασε ἀπό πολλές φάσεις ὡς τή στιγμή τοῦ φιλήματος. Πρῶτα ἡ αἰτία, πού τον ὡδήγησε στήν προδοσία: ἡ φιλαργυρία, μετά ἡ ἀπόφαση, ἡ συνεννόηση καί ὑπόσχεση στούς φαρισαίους, ἡ συγκατάθεση τῆς βούλησης, καί τελευταῖο τό φίλημα. «Ὁ δέ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ ἑταῖρε, ἐφ’ ᾧ πάρει». Σύντροφε, ἄφησε τό φίλημα καί κάμε ἐκεῖνο, γιά τό ὁποῖο ἦρθες να κάμεις. Ἄλλωστε, καθώς λέγει ὁ Ζιγαβηνός, «σκοπός μέν γάρ ἦν ἡ προδοσία· πρόσχημα δέ το φίλημα καί ὁ λόγος». Σκοπός του ἦταν ἡ προδοσία τοῦ Χριστοῦ. Ὅλα τ’ ἄλλα —τό φίλημα καί ὁ χαιρετισμός— ἦσαν «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις». Ὁ Χριστός θά ᾽χει πάντοτε φλογερούς μαθητές καί μάρτυρες καί ὁμολογητές, ἀλλά δε θά πάψουν νά φυτρώνουν και ψευδάδελφοι καί ψευδοδιδάσκαλοι καί αἱρετικοί καί ἀρνητές καί προδότες καί... σταυρωτές τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κάποιο δημοσίευμα ἔγραφε τελευταῖα: «Ἡ Εὐρώπη ἔγινε Ἰούδας. Ἀπαγορεύει τόν Σταυρό στά Ἰταλικά σχολεῖα». Καί στη συνέχεια ἔλεγε τό δημοσίευμα: «Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση εἶναι τελικά ὁ σύγχρονος Ἰούδας, ὁ ὁποῖος προδίδει τά σύμβολα τῆς Πίστεως, θέτει σέ διωγμό τό κυριότερο σύμβολο τῆς Χριστιανοσύνης, τόν Σταυρό, καί ἀμφισβητεῖ τήν συμβολή τοῦ Χριστιανισμοῦ στή διαμόρφωση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Πολιτισμοῦ». Κι αὐτή, δέν εἶναι οὔτε ἡ πρώτη, οὔτε ἡ τελευταία προδοσία τῆς Εὐρώπης. Ὁλοένα, καί μέ περισσότερη ταχύτητα πορεύεται πρός τήν προδοσία τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Χριστιανικῆς Πίστης. Τό εἶπε ὁ Κύριος: «Ὁ μή ὤν μετ’ ἐμοῦ κατ’ ἐμοῦ ἐστι, καί ὁ μή συνάγων μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει» (Ματθ. ΙΒ΄ 30). Εἶναι πολλά τά δείγματα καί τά στοιχεῖα τῆς ὁλοένα διευρυνόμενης ἀποστασίας και προδοσίας τῆς Εὐρώπης. Μερικά ἀπό τά «σημεῖα» τῆς ἀντίχριστης εὐρωπαϊκῆς πορείας, εἶναι δηλωτικά: Χριστιανικοί ναοί (Ἀγγλικανικοί καί Προτεσταντικοί) πουλιοῦνται καί μετατρέπονται σέ χώρους κοσμικῶν ἐνδιαφερόντων. Ὀργανώσεις ἀθεϊστῶν, οἱ ὁποῖοι μέ τό σλόγκαν σέ λεωφορεῖα τοῦ Λονδίνου: «πιθανόν νά μή ὑπάρχει Θεός. Ἀπολαῦστε τή ζωή σας», προπαγανδίζουν τήν ἀθεΐα και τόν ὑλισμό τους μέ τοῦτο τον τρόπο. Στήν ὑπηρεσία τοῦ ἀθεϊσμοῦ καί ἀντιχριστιανισμοῦ τους, χρησιμοποιοῦν τώρα καί τό διαδίκτυο, καί κατά χιλιάδες προσυπογράφουν τήν «ὁμολογία» τῆς «ἀποβάπτισής» τους. Γίνονται, δηλαδή, ἐπίσημα, ἀρνητές τῆς χριστιανικῆς τους πίστης. «Τό γάρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας» (Β΄Θεσ. Β΄ 7). Ἡ προδοσία τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ συνεχίζεται μέ τήν ἐξάπλωση καί τῆς ἠθικῆς διαφθορᾶς, ἰδιαίτερα στόν δυτικό κόσμο. Παντοῦ ὁμοφυλοφιλία καί παιδεραστία καί ἀσέλγεια. Ὄχι μόνο εὐλογεῖται ὁ «γάμος» ὁμοφυλοφίλων, ἀλλά γίνονται ἀποδεκτοί τέτοιοι «ἱερεῖς» στίς λεγόμενες «ἐκκλησίες» τους! Ἕνας ἤτανε τότε ὁ Ἰούδας. Σήμερα τούς βρίσκεις σέ κάθε σου βῆμα. Τότε ἡ προδοσία ἔγινε τή νύχτα, μέσα στό σκοτάδι. Σήμερα ἡ προδοσία συντελεῖται μέ προβολεῖς και φῶτα πολλά. Χριστιανοί μου, ἐμεῖς, «Πρόσχωμεν»! «Πιστοί ἄχρι θανάτου» στόν Κύριο καί Θεό καί Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτός εἶναι ὁ Αἰώνιος ΝΙΚΗΤΗΣ.