Πολλοί χριστιανοὶ εἶναι ἐνοχλητικὰ
τυπικοὶ στὶς σχέσεις τους μὲ τοὺς ἄλλους. Ὅλα κατὰ συνθήκην. Ὁ χαιρετισμός, ἡ ὁμιλία,
τὸ ἐνδιαφέρον του, ὁ ἀποχαιρετισμός. Οἱ ἐρωτήσεις χωρὶς πραγματικὴ ἔγνοια γιὰ
τοὺς ἀδελφούς. Δὲν περιμένουν τὶς ἀπαντήσεις τους. Ρωτοῦν γιὰ νὰ ρωτοῦν καὶ ὄχι
γιὰ νὰ μάθουν καὶ νὰ ἐνδιαφερθοῦν. Δὲν γίνονται μέτοχοι τῶν προβλημάτων τῶν ἀδελφῶν
τους. Μάλιστα ἀποφεύγουν τὴν πληροφόρηση, γιὰ νὰ ἔχουν τὴ συνείδησή τους ἀναπαυμένη.
Τὸ ἴδιο παρατηροῦμε καὶ σὲ πολλοὺς κληρικούς, ἀλλὰ καὶ ἐπισκόπους. Θέλουν νὰ εἶναι
σὲ ἀπόσταση ἀπὸ τὸν πιστὸ λαό. Δὲν θέλουν νὰ συμφύρονται μὲ τοὺς πονεμένους, τοὺς
φτωχοὺς καὶ τοὺς δυστυχεῖς. Ἔχουν ἄλλα σοβαρότερα θέματα, ἰσχυρίζονται.
Ὡστόσο, οἱ Γέροντες τῶν ἡμερῶν μας μᾶς ὑπέδειξαν τὸν ἀληθινὸ τρόπο ἐπικοινωνίας καὶ συμπεριφορᾶς. Ἦταν πάντα ἀνοιχτοὶ στὸν κόσμο καὶ μὲ προθυμία ἄκουγαν τὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων, χωρὶς κενὲς καὶ ἄχαρες συμβατικότητες. Συμμετεῖχαν στὸν πόνο τους, ἔλεγαν τὸν ψυχωφέλιμο λόγο τους, ἀποκαλύπτοντας τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς τους. Συχνὰ οἱ χριστιανοὶ τῆς συμβατικότητας βρίσκονται σὲ δεύτερη θέση. Στὴν πρώτη βρίσκονται οἱ ντόμπροι ἄνθρωποι, οἱ εὐθεῖς καὶ αὐθόρμητοι, αὐτοὶ ποὺ ἐνῶ ἀνήκουν στὸν ἀκαλλιέργητο ἀπὸ πνευματικῆς πλευρᾶς λαό, ἔχουν περισσότερη ἀγάπη πρὸς τοὺς συνανθρώπους τους. Μποροῦν νὰ πάρουν πολλὰ μαθήματα ἀπ᾽ αὐτοὺς οἱ χριστιανοὶ τῶν τύπων καὶ τῆς ρηχῆς εὐσέβειας. Τὸ φαινόμενο τῆς κενῆς συμβατικότητας δυστυχῶς ὑπάρχει καὶ στὴν Ἱεραρχία, δηλαδὴ στοὺς ἀρχιερεῖς οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τὴ Σύνοδο. Ἐπικρατεῖ ἡ ἀνειλικρίνεια καὶ ἡ ἀδιαφάνεια. Ἐμφανίζονται διαφορετικοὶ ἀπ᾽ ὅ,τι εἶναι καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ πιστέψει στὶς ὑποσχέσεις τους καὶ τὶς δηλώσεις. Τὰ λόγια τους δὲν ἐκφράζουν τὴν ψυχὴ τους, κάτι ποὺ δὲν ταιριάζει στοὺς ἀρχιερεῖς και φυσικὰ δὲν εἶναι θεάρεστο. Εἶναι ὅμως παλιὰ ἡ τακτικὴ αὐτή. Θεωρῶ ἐνδιαφέρουσα τὴν περιγραφή, ποὺ κάνει ὁ Μητροπολίτης Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος κ. Νικόδημος τῆς συμπεριφορᾶς τῶν ἀρχιερέων κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου Κοτσώνη, γιατὶ καὶ σήμερα τὰ ἴδια συμβαίνουν. Γράφει λοιπὸν ὁ Μητροπολίτης Νικόδημος: «Ἐκεῖνο ποὺ φανερωνόταν, δὲν ἦταν ἐκεῖ, ποὺ λειτουργοῦσε στὸ ψυχικὸ βάθος. Ἡ ἀρχιερατικὴ εὐπρέπεια, ποὺ προβαλλόταν στὶς δημόσιες ἐμφανίσεις, δὲν ἀντανακλοῦσε καὶ τὶς ἐσώτερες διαθέσεις. Ἡ τυπικὴ ἀκρίβεια στὰ συμβατικὰ καθήκοντα δὲ συνοδοιποροῦσε καὶ μὲ τὴ συνειδησιακὴ ἀκρίβεια στὴν ἐφαρμογὴ τοῦ θεϊκοῦ θελήματος. Ὁ πειρασμὸς τῆς συμβατικότητας φαίνεται πὼς γυροφέρνει τοὺς ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας. Τὸν εἶδα νὰ εὐτελίζει τὴν ἀρχιερατικὴ ἐντιμότητα. Τὸν ἔνοιωσα καὶ νὰ ἀλαφροπερπατάει γύρω μου. Νὰ μὲ κυκλώνει. Νὰ μὲ πλανάει. Νὰ προσπαθεῖ νὰ μὲ ρίξει σὲ κεῖνο τὸ ψεύτικο θέατρο, ποὺ παίζεται ἡ γοητευτικὴ πράξη τῆς ἐξουσίας καὶ ποὺ προδίδεται ἡ γνήσια γραφὴ τῆς ἱστορίας καὶ ἡ γεύση τῆς ἀνυπόκριτης ἀλήθειας» («Μνησθείη Κύριος ὁ Θεός», σελ. 122).
Ὡστόσο, οἱ Γέροντες τῶν ἡμερῶν μας μᾶς ὑπέδειξαν τὸν ἀληθινὸ τρόπο ἐπικοινωνίας καὶ συμπεριφορᾶς. Ἦταν πάντα ἀνοιχτοὶ στὸν κόσμο καὶ μὲ προθυμία ἄκουγαν τὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων, χωρὶς κενὲς καὶ ἄχαρες συμβατικότητες. Συμμετεῖχαν στὸν πόνο τους, ἔλεγαν τὸν ψυχωφέλιμο λόγο τους, ἀποκαλύπτοντας τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς τους. Συχνὰ οἱ χριστιανοὶ τῆς συμβατικότητας βρίσκονται σὲ δεύτερη θέση. Στὴν πρώτη βρίσκονται οἱ ντόμπροι ἄνθρωποι, οἱ εὐθεῖς καὶ αὐθόρμητοι, αὐτοὶ ποὺ ἐνῶ ἀνήκουν στὸν ἀκαλλιέργητο ἀπὸ πνευματικῆς πλευρᾶς λαό, ἔχουν περισσότερη ἀγάπη πρὸς τοὺς συνανθρώπους τους. Μποροῦν νὰ πάρουν πολλὰ μαθήματα ἀπ᾽ αὐτοὺς οἱ χριστιανοὶ τῶν τύπων καὶ τῆς ρηχῆς εὐσέβειας. Τὸ φαινόμενο τῆς κενῆς συμβατικότητας δυστυχῶς ὑπάρχει καὶ στὴν Ἱεραρχία, δηλαδὴ στοὺς ἀρχιερεῖς οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τὴ Σύνοδο. Ἐπικρατεῖ ἡ ἀνειλικρίνεια καὶ ἡ ἀδιαφάνεια. Ἐμφανίζονται διαφορετικοὶ ἀπ᾽ ὅ,τι εἶναι καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ πιστέψει στὶς ὑποσχέσεις τους καὶ τὶς δηλώσεις. Τὰ λόγια τους δὲν ἐκφράζουν τὴν ψυχὴ τους, κάτι ποὺ δὲν ταιριάζει στοὺς ἀρχιερεῖς και φυσικὰ δὲν εἶναι θεάρεστο. Εἶναι ὅμως παλιὰ ἡ τακτικὴ αὐτή. Θεωρῶ ἐνδιαφέρουσα τὴν περιγραφή, ποὺ κάνει ὁ Μητροπολίτης Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος κ. Νικόδημος τῆς συμπεριφορᾶς τῶν ἀρχιερέων κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου Κοτσώνη, γιατὶ καὶ σήμερα τὰ ἴδια συμβαίνουν. Γράφει λοιπὸν ὁ Μητροπολίτης Νικόδημος: «Ἐκεῖνο ποὺ φανερωνόταν, δὲν ἦταν ἐκεῖ, ποὺ λειτουργοῦσε στὸ ψυχικὸ βάθος. Ἡ ἀρχιερατικὴ εὐπρέπεια, ποὺ προβαλλόταν στὶς δημόσιες ἐμφανίσεις, δὲν ἀντανακλοῦσε καὶ τὶς ἐσώτερες διαθέσεις. Ἡ τυπικὴ ἀκρίβεια στὰ συμβατικὰ καθήκοντα δὲ συνοδοιποροῦσε καὶ μὲ τὴ συνειδησιακὴ ἀκρίβεια στὴν ἐφαρμογὴ τοῦ θεϊκοῦ θελήματος. Ὁ πειρασμὸς τῆς συμβατικότητας φαίνεται πὼς γυροφέρνει τοὺς ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας. Τὸν εἶδα νὰ εὐτελίζει τὴν ἀρχιερατικὴ ἐντιμότητα. Τὸν ἔνοιωσα καὶ νὰ ἀλαφροπερπατάει γύρω μου. Νὰ μὲ κυκλώνει. Νὰ μὲ πλανάει. Νὰ προσπαθεῖ νὰ μὲ ρίξει σὲ κεῖνο τὸ ψεύτικο θέατρο, ποὺ παίζεται ἡ γοητευτικὴ πράξη τῆς ἐξουσίας καὶ ποὺ προδίδεται ἡ γνήσια γραφὴ τῆς ἱστορίας καὶ ἡ γεύση τῆς ἀνυπόκριτης ἀλήθειας» («Μνησθείη Κύριος ὁ Θεός», σελ. 122).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου