Ἑλληνικέ λαέ! Τά πολιτικά συνθήματα καί οἱ ὡραιολογίες ξεγελᾶνε.
Τά κράτη δέν ἐπανιδρύονται δίχως Θεό καί δίχως πίστη. Τά κράτη δέν πᾶνε μπροστά
μέ ἀνεδαφικές καί φροῦδες ὑποσχέσεις. Τά κράτη, σάν τά καράβια, βουλιάζουν αὔτανδρα,
ὅταν οἱ καπετάνιοι μέσα στή φιλαυτία καί τόν ἐγωκεντρισμό τους, δέν ἀτενίζουν
ψηλά και δέν παίρνουν δύναμη ἀπό τον Παντοδύναμο Κύριο. Σήμερα δέν ἔχουμε ἀνάγκη
ἀπό πολιτική, ἀλλά ἀπό Θεό. Ἡ πολιτική, δίχως Θεό, δέν εἶναι, παρά, ὑποκριτική
διπλωματία καί ψέμα καί ἀπάτη. Συνήθως τήν πολιτική, δέν τήν κυβερνᾶ ὁ Θεός, ἀλλά
κάποιες μυστικές καί ξένες πρός τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δυνάμεις. Τίς περισσότερες
φορές ἡ πολιτική δικτυώνεται ἀπό τήν ἀντιχριστιανική φιλοσοφία τῆς Μασωνικῆς (Τεκτονικῆς)
Στοᾶς, ἄλλοτε ἀπό τήν ἑβραιομασωνική Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, πού χρησιμοποιεῖται
σάν «σιδερένιος βραχίονας τοῦ διεθνοῦς Σιωνισμοῦ» καί μέ τό ὅραμα μιᾶς παγκόσμιας
κυβέρνησης, καί ἄλλοτε ἀπό ξένες ἀποκρυφιστικές — μέχρι καί σατανιστικές— ἀντιλήψεις.
Τά κράτη δέν ἐπανιδρύονται στό ψέμα καί τήν ἀπάτη.
Οὔτε μέ λόγους ὄμορφους καί γοητευτικούς, ἀλλά μέ ἔργα ἀληθινά. Ὅσο τά κράτη καί τά Κοινοβούλια τά κατέχουν ἄνθρωποι δίχως Θεό καί χριστιανική πίστη, κράτος δίκαιο καί καλό δεν ἐπανιδρύεται. Μᾶλλον κι αὐτό πού ὑπάρχει, γκρεμίζεται. «Ἐάν μή Κύριος οἰκοδομήση οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες» (Ψαλμ. 126, 1). Τά κράτη ἀληθινά ἐπανιδρύονται, ὅταν καί πολιτικοί ἡγέτες καί λαός συνοδοιποροῦν μέ τόν Ἰησοῦ. Χωρίς Χριστό και Εὐαγγέλιο, ὅλα βυθίζονται στο χάος καί τήν ἀπώλεια. Χωρίς Χριστό, ὄχι μόνο δέν ἐπανιδρύεται, ἀλλά διαλύεται καί ἐξαφανίζεται τό κράτος. «Ἄν δέν ὑπάρχει Θεός, ὅλα ἐπιτρέπονται». Ἡ φωνή τοῦ Ντοστογιέφσκι ἔρχεται σάν ἀπόηχος τῆς διακήρυξης τοῦ Κυρίου: «Χωρίς ἐμοῦ, οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω. ΙΕ΄ 5). Ἄν δέν προηγηθεῖ μετάνοια ἡγετῶν καί λαοῦ, κράτος δικαιοσύνης καί εἰρήνης, οὔτε ἱδρύεται, οὔτε ἐπανιδρύεται ποτέ. Ἡγέτες καί λαός, χωρίς πίστη καί πνεῦμα Θεοῦ, «εἰς ἀέρα δέρουν». Γρονθοκοποῦν τον ἀέρα. Γεμίζουν πίθους Δαναΐδων. Βιώνουν τό δρᾶμα τοῦ Σισύφου. Χτίζουν πύργους Βαβέλ... Κάποιοι ζήτησαν στήν ἱστορία μέ τήν ἐπανάσταση νά φέρουν τήν ἀλλαγή. Κι αὐτοί «εἰς ἀέρα δέρουν». Ἄν δέν ἀλλάξουν οἱ ἄνθρωποι, δέν ἀλλάζουν τά κράτη καί τά πολιτεύματα. Ἡ μεγαλύτερη ἐπανάσταση εἶναι ἡ μετάνοια. Ἡ ἐσωτερική καλλιέργεια καί ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως ἔλεγε ὁ Τ. Ἔλιοτ: «ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου να ξαναλάμψει πρέπει στή δημιουργία». Πολλά καί διάφορα πολιτικά συνθήματα κυκλοφοροῦν ἰδιαίτερα πρίν τίς πολιτικές ἐκλογές. Ἄλλοι μιλοῦν γιά «ἀλλαγή», ἄλλοι ὑπόσχονται «νέα ἐποχή».. καί ἄλλοι βεβαιώνουν γιά «ἐπανίδρυση κράτους»! Ὅλα τά πολιτικά συνθήματα θά ᾽ναι γιά πάντα χίμαιρες καί οὐτοπίες, ἄν δέν ἀλλάξει ὁ «ἔσω ἄνθρωπος» —λαός καί ἡγέτες. Πρῶτα θά πρέπει νά ἐπανιδρύσουμε τό «ἔθνος» καί ὕστερα τό «κράτος». Τό κράτος εἶναι ἡ μηχανή, ἡ διοίκηση, ἡ τεχνική, ἡ τεχνολογία, οἱ ἀριθμοί. Ἔθνος, εἴμαστε ὅλοι μαζί, λαός καί πρόσωπα ἄτομα καί σύνολο. Ὁ λαός, λοιπόν, καί τά πρόσωπα, μετανοοῦν, καί ὄχι το κράτος, ἡ διοίκηση, ἡ μηχανή. Ἄν δέν ἀλλάξει ὁ λαός, σάν σύνολο, δέν πρόκειται ποτέ να ἰδοῦμε «κράτος Θεοῦ», κράτος δικαίου, ἤ κράτος ἀδιάφθορο. Ἄν ἀλλάξει ὁ ἄνθρωπος, ἀλλάζουν καί οἱ γύρω του. Ἄν ἀλλάξει τό ἔθνος, αὐτόματα ἀλλάζει καί τό κράτος. Ἐκεῖνο πού χρειαζόμαστε καί ἔχουμε ἐπείγουσα ἀνάγκη, εἶναι ἡ μετάνοια. Καί μετάνοια δέν εἶναι μιά ὁμολογία ἤ ἐξαγόρευση τῶν ἁμαρτιῶν μας σέ κάποια στιγμή, ἀλλά μιά διαρκής πορεία πρός τήν τελειότητα, τήν ἁγιότητα. «Οὐ γάρ χρόνων ποσότητι, ἀλλά διαθέσει ψυχῆς ἡ μετάνοια κρίνεται», διδάσκει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. «Ἡ μετάνοια καί ἀρχή ἐστι και μεσότης καί τέλος τῆς τῶν χριστιανῶν πολιτείας», παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Καί συμπληρώνει: «Μεταποιήσωμεν τόν βίον ἐπί τό θεοφιλέστερον καί σωφρονέστερον». Ἡ μετάνοια λοιπόν, εἶναι ἡ ἀρχή, τό μέσον καί τό τέλος τῆς ζωῆς μας. Γιαυτό, δίχως ἀναβολές καί καθυστερήσεις, νά μεταβάλουμε καί νά κάνουμε θεοφιλέστερη καί σωφρονέστερη τή ζωή μας. Τήν Ἑλλάδα μας τήν κάναμε ἀγνώριστη. Τῆς δώσαμε χίλια τραύματα καί τῆς ἀνοίξαμε χίλιες πληγές. Σφαδάζει κυριολεκτικά, ἀπό τόν πόνο. Ἔχει καταντήσει χλεύη τῶν ἐθνῶν. «Ὀνειδισμός καί χλευασμός τοῖς κύκλω ἡμῶν». Ἔξω ἀπειλές, και μέσα προδοσίες. Κλοπές, ληστεῖες, ψεύδη, παιδεραστίες, ὁμοφυλοφιλίες, ἀσέλγειες, πορνεῖες, μοιχεῖες, φθόνοι, φόνοι, μίση καί κακίες, συκοφαντίες, ἐμπρησμοί, δολοφονίες, αἵματα, ἀπαγωγές ἀνθρώπων, ἐμπόριο λευκῆς σάρκας, ἐμπόριο βρεφῶν, ἱερῶν ναῶν ἱεροσυλίες καί ἐμπρησμοί, διωγμός ἱερέων ἀπό τά σχολεῖα τῶν παιδιῶν μας, ἀθεΐα καί ἐκκλησιομαχία καί περιφρόνηση τῆς προσευχῆς καί τῆς λατρείας, σεξουαλική ἀγωγή στά μικρά τά παιδιά —ὥστε ἡ ἠθική διαφθορά νά κατακάψει τά πάντα— καί ἀγώνας κατά τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, καί ὁ πολιτικός γάμος, καί οἱ ἐλεύθερες συμβιώσεις, καί ἡ πολιτική κηδεία, καί ἡ καύση τῶν νεκρῶν...κλπ. κλπ. Θεέ, μου! Πῶς κατάντησαν οἱ «Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες» τήν Ἑλλάδα μας, τή χώρα μας, τόσο ἀγνώριστη; Ὑπάρχει θεραπεία; Μπορεῖ νά ἀναστηθεῖ; Ὁ Θεός ἀπαντᾶ: Ναί! Μπορεῖ νά ἀναστηθεῖ: Μέ πίστη θερμή. Μέ συντριβή καί μετάνοια.
Οὔτε μέ λόγους ὄμορφους καί γοητευτικούς, ἀλλά μέ ἔργα ἀληθινά. Ὅσο τά κράτη καί τά Κοινοβούλια τά κατέχουν ἄνθρωποι δίχως Θεό καί χριστιανική πίστη, κράτος δίκαιο καί καλό δεν ἐπανιδρύεται. Μᾶλλον κι αὐτό πού ὑπάρχει, γκρεμίζεται. «Ἐάν μή Κύριος οἰκοδομήση οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες» (Ψαλμ. 126, 1). Τά κράτη ἀληθινά ἐπανιδρύονται, ὅταν καί πολιτικοί ἡγέτες καί λαός συνοδοιποροῦν μέ τόν Ἰησοῦ. Χωρίς Χριστό και Εὐαγγέλιο, ὅλα βυθίζονται στο χάος καί τήν ἀπώλεια. Χωρίς Χριστό, ὄχι μόνο δέν ἐπανιδρύεται, ἀλλά διαλύεται καί ἐξαφανίζεται τό κράτος. «Ἄν δέν ὑπάρχει Θεός, ὅλα ἐπιτρέπονται». Ἡ φωνή τοῦ Ντοστογιέφσκι ἔρχεται σάν ἀπόηχος τῆς διακήρυξης τοῦ Κυρίου: «Χωρίς ἐμοῦ, οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω. ΙΕ΄ 5). Ἄν δέν προηγηθεῖ μετάνοια ἡγετῶν καί λαοῦ, κράτος δικαιοσύνης καί εἰρήνης, οὔτε ἱδρύεται, οὔτε ἐπανιδρύεται ποτέ. Ἡγέτες καί λαός, χωρίς πίστη καί πνεῦμα Θεοῦ, «εἰς ἀέρα δέρουν». Γρονθοκοποῦν τον ἀέρα. Γεμίζουν πίθους Δαναΐδων. Βιώνουν τό δρᾶμα τοῦ Σισύφου. Χτίζουν πύργους Βαβέλ... Κάποιοι ζήτησαν στήν ἱστορία μέ τήν ἐπανάσταση νά φέρουν τήν ἀλλαγή. Κι αὐτοί «εἰς ἀέρα δέρουν». Ἄν δέν ἀλλάξουν οἱ ἄνθρωποι, δέν ἀλλάζουν τά κράτη καί τά πολιτεύματα. Ἡ μεγαλύτερη ἐπανάσταση εἶναι ἡ μετάνοια. Ἡ ἐσωτερική καλλιέργεια καί ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως ἔλεγε ὁ Τ. Ἔλιοτ: «ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου να ξαναλάμψει πρέπει στή δημιουργία». Πολλά καί διάφορα πολιτικά συνθήματα κυκλοφοροῦν ἰδιαίτερα πρίν τίς πολιτικές ἐκλογές. Ἄλλοι μιλοῦν γιά «ἀλλαγή», ἄλλοι ὑπόσχονται «νέα ἐποχή».. καί ἄλλοι βεβαιώνουν γιά «ἐπανίδρυση κράτους»! Ὅλα τά πολιτικά συνθήματα θά ᾽ναι γιά πάντα χίμαιρες καί οὐτοπίες, ἄν δέν ἀλλάξει ὁ «ἔσω ἄνθρωπος» —λαός καί ἡγέτες. Πρῶτα θά πρέπει νά ἐπανιδρύσουμε τό «ἔθνος» καί ὕστερα τό «κράτος». Τό κράτος εἶναι ἡ μηχανή, ἡ διοίκηση, ἡ τεχνική, ἡ τεχνολογία, οἱ ἀριθμοί. Ἔθνος, εἴμαστε ὅλοι μαζί, λαός καί πρόσωπα ἄτομα καί σύνολο. Ὁ λαός, λοιπόν, καί τά πρόσωπα, μετανοοῦν, καί ὄχι το κράτος, ἡ διοίκηση, ἡ μηχανή. Ἄν δέν ἀλλάξει ὁ λαός, σάν σύνολο, δέν πρόκειται ποτέ να ἰδοῦμε «κράτος Θεοῦ», κράτος δικαίου, ἤ κράτος ἀδιάφθορο. Ἄν ἀλλάξει ὁ ἄνθρωπος, ἀλλάζουν καί οἱ γύρω του. Ἄν ἀλλάξει τό ἔθνος, αὐτόματα ἀλλάζει καί τό κράτος. Ἐκεῖνο πού χρειαζόμαστε καί ἔχουμε ἐπείγουσα ἀνάγκη, εἶναι ἡ μετάνοια. Καί μετάνοια δέν εἶναι μιά ὁμολογία ἤ ἐξαγόρευση τῶν ἁμαρτιῶν μας σέ κάποια στιγμή, ἀλλά μιά διαρκής πορεία πρός τήν τελειότητα, τήν ἁγιότητα. «Οὐ γάρ χρόνων ποσότητι, ἀλλά διαθέσει ψυχῆς ἡ μετάνοια κρίνεται», διδάσκει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. «Ἡ μετάνοια καί ἀρχή ἐστι και μεσότης καί τέλος τῆς τῶν χριστιανῶν πολιτείας», παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Καί συμπληρώνει: «Μεταποιήσωμεν τόν βίον ἐπί τό θεοφιλέστερον καί σωφρονέστερον». Ἡ μετάνοια λοιπόν, εἶναι ἡ ἀρχή, τό μέσον καί τό τέλος τῆς ζωῆς μας. Γιαυτό, δίχως ἀναβολές καί καθυστερήσεις, νά μεταβάλουμε καί νά κάνουμε θεοφιλέστερη καί σωφρονέστερη τή ζωή μας. Τήν Ἑλλάδα μας τήν κάναμε ἀγνώριστη. Τῆς δώσαμε χίλια τραύματα καί τῆς ἀνοίξαμε χίλιες πληγές. Σφαδάζει κυριολεκτικά, ἀπό τόν πόνο. Ἔχει καταντήσει χλεύη τῶν ἐθνῶν. «Ὀνειδισμός καί χλευασμός τοῖς κύκλω ἡμῶν». Ἔξω ἀπειλές, και μέσα προδοσίες. Κλοπές, ληστεῖες, ψεύδη, παιδεραστίες, ὁμοφυλοφιλίες, ἀσέλγειες, πορνεῖες, μοιχεῖες, φθόνοι, φόνοι, μίση καί κακίες, συκοφαντίες, ἐμπρησμοί, δολοφονίες, αἵματα, ἀπαγωγές ἀνθρώπων, ἐμπόριο λευκῆς σάρκας, ἐμπόριο βρεφῶν, ἱερῶν ναῶν ἱεροσυλίες καί ἐμπρησμοί, διωγμός ἱερέων ἀπό τά σχολεῖα τῶν παιδιῶν μας, ἀθεΐα καί ἐκκλησιομαχία καί περιφρόνηση τῆς προσευχῆς καί τῆς λατρείας, σεξουαλική ἀγωγή στά μικρά τά παιδιά —ὥστε ἡ ἠθική διαφθορά νά κατακάψει τά πάντα— καί ἀγώνας κατά τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, καί ὁ πολιτικός γάμος, καί οἱ ἐλεύθερες συμβιώσεις, καί ἡ πολιτική κηδεία, καί ἡ καύση τῶν νεκρῶν...κλπ. κλπ. Θεέ, μου! Πῶς κατάντησαν οἱ «Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες» τήν Ἑλλάδα μας, τή χώρα μας, τόσο ἀγνώριστη; Ὑπάρχει θεραπεία; Μπορεῖ νά ἀναστηθεῖ; Ὁ Θεός ἀπαντᾶ: Ναί! Μπορεῖ νά ἀναστηθεῖ: Μέ πίστη θερμή. Μέ συντριβή καί μετάνοια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου