Η αγία Παρασκευή είναι από τα μεγαλύτερα αναστήματα αγιότητας. θα σας πω τι μου
είχε συμβεί όταν είχα επισκευθεί τον ναό του αγίου Γεωργίου στο Καρέα όπου
λειτουργούσε ο πατέρας Σάββας ο οποίος πρόσφατα κοιμήθηκε. Ήταν ένα νεαρό παιδί
δαιμονισμένο, ο ιερέας όταν άρχισε τις ευχές εκείνο ούρλιαζε, έβγαινε από το
στόμα του μια τσιριχτή φωνή, άγρια, φρικιαστική. Έβριζε χυδαία τον ιερέα, του
ακούμπησε την εικόνα της Παναγίας και εκείνο το παιδί κραύγαζε όχι, όχι, το
ράντιζε με αγιασμό και η φωνή που έβγαινε από μέσα του ήταν απερίγραπτη, με
καις, με καις όχι δε θέλω.. Ενώ έβλεπα όλα αυτά και πραγματικά εντυπωσιάστηκα
όταν ο ιερέας επικαλούνταν αγίους ξαφνικά μέσα από το πλήθος του κόσμου που παρακολουθούσε
το σκηνικό ακούγονταν κραυγές τρομακτικά ανατριχιαστικές. Φωνές όχι ανθρώπινες,
φωνές ζώων. Μουγκρητά όπως ακούει κανείς ένα βόδι, γκαρίσματα όπως του
γαιδάρου, συριγμοί όπως του φιδιού, η αλήθεια είναι ότι τρόμαξα. Αυτό όμως που
με εντυπωσίασε ήταν όταν ο ιερέας επικαλέστηκε με ευχή την αγία Παρασκευή.
Ακούστηκε μια κραυγή σαν να φώναξαν 10 άνθρωποι μαζί, όχι αυτήν, όχι αυτή ενώ
την έβριζε με χυδαίες βρισιές! Ειδικά αυτήν την αγία όταν την άκουσε το
δαιμόνιο που είχε μια γυναίκα μέσα στο ναό έκανε σαν τρελή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου