+Ι.Γ.Ζ. -- «Αυτή είναι η πίστι που διδαχθήκαμε και αυτήν ακραιφνώς τηρούμε» Ιδού και η απόδειξη αναρτημένη στην σελίδα των ΓΟΧ

Εγκύκλιος 2002

Ἀθήναι 28-6-2002

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΠΡΟΣ ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΦΗΜΕΡΙΟΥΣ
ΤΗΣ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Πανοσιώτατοι καί Αἰδεσιμώτατοι Λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου

Χάρις ὑμῖν εἴη καί ἔλεος παρά Κυρίου

       Ἡ σωστική διακονία ἥν ὅ Κύριος ἀνέθεσεν εἰς ἠμᾶς δέν ἀφορᾶ τά σώματα ἀλλά τάς πολυτίμους ψυχὰς ὑπέρ ὧν ὅ Κύριος ἐθυσίασεν ἑαυτόν καί προτρεπτικῶς εἶπεν: «Τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;»

       Οὐδέν ἄλλο εἰμή τό θεϊκόν αἷμα, τό μόνον ἱκανόν ἵνα πλύνῃ καί καθαρίσῃ τήν ἀθάνατον καί αἰώνιαν ψυχήν ἀπό τοῦ ρύπου τῆς ἁμαρτίας.

       Τοιαύτην ὅθεν ἀξίαν ἔχουσα ἡ θεοφιλής ψυχή, ὡς τό πολυτιμότερον ἐν τῷ κόσμῳ πράγμα, ὀφείλει νά ἐμβάλλη ἠμᾶς εἰς σκέψιν σοβαρᾶν καί προσοχήν καί πρώτην καί κυρίαν μέριμναν τῆς ζωῆς μας τήν ἐξασφάλισιν τῆς σωτηρίας αὐτῆς.

       Πρός τοῦτο, ὁ Θεός ἔδωσε ἰδίαν συμπαράστασιν διά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν διαδόχων των, Ἀρχιερέων, καί ἱερέων τῆς Ἐκκλησίας Του, καί ἐντολὴν εἰπών πρός τόν πανδοχέα τῆς Ἐκκλησίας πνευματικόν: «Ἐπιμελήθητι αὐτοῦ καί ὅ,τι ἄν προσδαπανήσης, ἐγώ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαι μέ ἀποδώσω σοί».

       Πιστεύομεν ὅ,τι γίνεται ἀντιληπτόν, ὁπόση ἡ εὐθύνη μας ἔναντι Θεοῦ διά τήν μή κατά Θεόν περιποίησιν τῆς ἁμαρτωλῆς ψυχῆς ὑπό τό ἐπιτραχήλιόν μας.

       Θέλει ζητηθῆ ἀπό ἡμᾶς ἡ ἀπώλεια αὐτῆς, εἴτε ἐκ τῆς ἀπειρίας μας, εἴτε ἐκ τῆς ἀμελοῦς καί ἐπιπολαίας προσοχῆς εἰς τὰ τραύματα αὐτῆς ἐκ τῆς ἁμαρτίας. Καί τό κρίμα τῆς ψυχῆς ἐπικρεμῶμεν ἐπί τοῦ τραχήλου μας φέροντες εἰς το κριτήριον τοῦ Θεοῦ, παρεκτός τῶν ἀτομικῶν ἁμαρτιῶν μας, ἐπί πλέον καί τάς ἁμαρτίας τῶν ἐξομολογηθέντων καί ἀφόβως καί ἐπιπολαίως συγχωρηθέντων βαρέων σφαλμάτων.

       Ὅθεν, προτρεπόμεθα ὅπως ὡς καλοί ἰατροί τῶν ψυχῶν ἐν φόβῳ Θεοῦ καί κατά τά κεκανονισμένα ὑπό τῶν Πατέρων κανονίζετε τούς ἐξομολογουμένους, μή χαριζόμενοι εἰς τούς ἔχοντας σοβαρά ἁμαρτήματα, ἵνα μή τό αὐτό κρίμα φέρετε εἰς ἑαυτούς πρός ἀπολογίαν εἰς τόν Θεόν περί ἀλλοτρίων ἁμαρτημάτων. Μή συγχωρεῖτε προχείρως καί ἄνευ κανόνος τούς ἁμαρτάνοντας μεταδίδοντες εὐκόλως καί ἀναξίως τά ἄχραντα μυστήρια, ἐπί παροργισμῷ τοῦ Θεοῦ.

       Παρατηρεῖται δυστυχῶς τό φαινόμενον τῆς ἐγκαταλείψεως τοῦ διακριτικοῦ πνευματικοῦ ὑπό τοῦ ἀσυνέτως ἐξομολογουμένου καί ἡ σπουδή του πρός τόν ἐλαστικόν, ὥστε ἀμφότεροι καί πνευματικός καί ἐξομολογούμενος νά τύχουν τῆς αἰωνίου κολάσεως.

       Προσοχή μή συγκοινωνεῖτε ἀλλοτρίαις ἁμαρτίαις, οὐδέν δικαίωμα ἔλαβετε παραλόγου συγχωρήσεως βαρέων ἁμαρτιῶν. Δέν εἶναι διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας τοῦτο, ἀλλά τοῦ διαβόλου.

     Ἐπί τούτοις, ἐφιστῶμεν τήν προσοχήν εἰς πάντας τούς ἱερεῖς ὅπως μή μεταλαμβάνετε νεοημερολογίτας.

     Ἀπαγορεύεται αὐστηρῶς ἡ μετάδοσις τῶν ἀχράντων μυστηρίων εἰς τους μή ἔχοντας ἀληθές ὀρθόδοξον φρόνημα. Δέν δύναται ὁ νεοημερολογίτης, ὅστις ἀνήκει εἰς τήν οἰκουμενιστικὴν ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία διαθρησκευτικῶς συμπροσεύχεται μετά αἱρετικῶν, παπικῶν προτεσταντῶν, διαμαρτυρομένων ἀκόμη καί ἐξωχριστιανῶν ποὺ μεταδίδει «τά ἅγια» προκλητικῶς καί ἐπισήμως εἰς παπικούς καί ἀθέους, ὁ τοιοῦτος προσερχόμενος νά μετέχη καί τῆς τραπέζης τοῦ Κυρίου!

       Βαρέως ἁμαρτάνουν οἱ ἐλαστικοί ἱερεῖς κοινωνοῦντες τούτους καί ἐπισύρουν εἰς ἑαυτούς τό κρίμα τῆς Θεομπαιξίας καί τόν σκανδαλισμόν τῶν ἀγωνιστῶν τῆς πίστεως, διά τόν ὁποῖον σκανδαλισμόν ὁ Κύριος εἶπεν, «οὐαὶ τῷ σκανδάλω».

       Διά τήν εἰσδοχὴν δέ νεοημερολογιτῶν εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπαραίτητος προϋπόθεσις τυγχάνει, ὁμολογία πίστεως καί χρίσις διά ἁγίου μύρου, συμφώνως πρός τόν Α' Κανόνα τοῦ Μ. Βασιλείου διά τούς σχισματικούς καί πολλῶ μᾶλλον διά τούς αἱρετικούς οἰκουμενιστάς.

       Οἱ μή συμμορφούμενοι πρός τάς ἀνωτέρω ἐντολάς τῶν Πατέρων ἀλλά κατά τό δοκοῦν αὐτοῖς πράσσοντες, οὗτοι δέν εἶναι ἐνσωματωμένοι εἰς τόν περί ὀρθοδοξίας ἀγώνα τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι δέν ἰδεολογοῦν, ἀλλ' ἰδιορυθμοῦν καί συνεπῶς εἶναι ξένοι πρός τό πνεῦμα καί τό γράμμα τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος μας, ἀπορρίπτοντες τήν ὁμολογίαν καί τάς προϋποθέσεις του ὡς τάς διεχάραξαν οἱ πρῶτοι Ἀρχιερεῖς μας ἐν ἔτει 1935 καί ἀκολούθως εἰς ἄλλας χρονολογίας καί ἡ Ἱ. ἡμῶν Σύνοδος ἐπανέλαβεν ἐν ἔτει 1974 δι' Ἐγκυκλίου της.

Διά ταῦτα:

       Ἐφιστῶμεν τήν προσοχήν ὑμῶν εἰς ὑπακοήν καί ἐναρμόνισιν τῶν πνευματικῶν καθηκόντων σας πρός τήν αὐτήν καί μίαν ἐξ ἀρχῆς παραδοσιακήν γραμμήν τῆς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας μας, πρός ἀποφυγήν ἀνομοιομορφίας, διχοστασιῶν καί σκανδαλισμόν καί κατακρίσεων ἔσωθεν καί ἔξωθεν καί, τό χείριστον, πτῶσιν τῶν ἀδυνάτων μέ αἰτιολογίαν τήν ἱεροκατηγορίαν.

       Δηλοῦται ἔτι ἅπαξ ὅτι ἡ αὐτή ἰδεολογία ἀπό τῆς συστάσεως τοῦ ἱεροῦ ἠμῶν ἀγῶνος καί εἰς τὸ διηνεκές διαμένει καί δέον νά ἐφαρμόζεται, διά τήν πληρότητά της καί τήν ὁμοιομορφίαν τῶν ἱερατικῶν καθηκόντων συμφώνως πρός τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας καί τήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1974 «Οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν».

       Οὐδεμία συγκατάβασις χωρεῖ εἰς τὰ τῆς πίστεως, καθ' ἅ καί αὐτό τό βάπτισμα τῶν νεοημερολογιτῶν θεωρεῖται ἄκυρον, διότι πέραν τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μανδύου ποῦ περιεβλήθη ἡ Ἐκκλησία των, οὔτε ὁ τύπος τῶν τριῶν καταδύσεων ἐπί τό πλεῖστον τηρεῖται, ἀντικατασταθεὶς διά τῆς ἐπιχύσεως τοῦ ὕδατος τῆς κολυμβήθρας εἰς τόν βαπτιζόμενον.

       Δέον ὅθεν ὅπως κρατῶμεν ἐπακριβῶς τήν ἱερὰν παρακαταθήκην τῆς Ἐκκλησίας μας ἵνα εὐοδοῦται ὁ ἱερός ἡμῶν ἀγὼν καί ἡμεῖς ὡς γνήσιοι φύλακες τῆς ὀρθοδοξίας καί ὑπηρέται τοῦ Εὐαγγελίου, ἀξιωθῶμεν τῆς τιμῆς παρά Θεοῦ μετά τῶν ὁμολογητῶν τῆς πίστεώς μας.

Μετ' εὐχῶν διαπύρων
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
† Ὁ Ἀθηνῶν Χρυσόστομος