Η Κυριακή της Τυροφάγου
είναι η πλέον κατανυκτική, διότι αναφέρεται εις την έξωσιν των Πρωτοπλάστων εκ
του Παραδείσου, ων την γύμνωσιν, την εμπάθειαν, τας λύπας και τα δάκρυα,
αναδεχόμεθα κληρονομικώς και ων η πτώσις απετέλεσε την αρχήν και το κεφάλαιον
πάντων των οδυνηρών και αυτού του χωρισμού από του Θεού, ον υπομένομεν εν τη
κοιλάδι ταύτη του κλαυθμώνος. Εν τη αναμνήσει της από του Παραδείσου της τρυφής
εκπτώσεως, τονίζεται υπό των υμνογράφων Πατέρων η ακρασία και η υπερηφάνεια,
δι΄ ων έπεσον εκ της θείας ζωής οι Γενάρχαι. Δια τούτο ως μέσα διορθώσεως του
κακού, εξαίρονται η ταπείνωσις προς θεραπείαν της υπερηφανείας, και η νηστεία προς
αναίρεσιν της ακρασίας. Δια τούτο και ο Χριστός και ενήστευσε τεσσαράκοντα
ημέρας και «εγένετο υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». Όλη η της ημέρας
υμνολογία είναι θρηνώδης, διαποικιλλομένη με ωραίας εκ του αισθητού Παραδείσου εικόνας.
Ο Οίκος, όστις αποτελεί περίληψιν της σημασίας της πτώσεως, περιέχει εξαισίους
στίχους, ως οι παρόντες: «Εκάθισεν Αδάμ τότε και έκλαυσεν απέναντι της τρυφής
του Παραδείσου, χερσί τύπτων τας όψεις και έλεγεν, Ελεήμον ελέησόν με τον παραπεσόντα».
«Ιδών Αδάμ τον άγγελον ωθήσαντα και κλείσαντα, την του θείου κήπου θύραν,
ανεστέναξε μέγα και έλεγεν: «Ελεήμον…». «Συνάλγησον Παράδεισε τω κτήτορι
πτωχεύσαντι και τω ήχω σου των φύλλων, ικέτευσον τον Πλάστην, μη κλείση σε.
Ελεήμον…» «Παράδεισε πανάρετε, πανάγιε, πανόλβιε, ο δι΄ Αδάμ πεφυτευμένος και
δια την Εύαν κεκλεισμένος, ικέτευσον Θεόν δια τον παραπεσόντα. Ελεήμον…». Δια τοιούτων
θρηνωδών στροφών περατούται όλη η υμνολογία, ανοίγουσα τον θάλαμον της Μ.
Τεσσαρακοστής με συγκεκριμένους σκοπούς. Κυρίως ειπείν, η περίοδος αυτή είναι
νηστεία και προσευχή, αίτινες εμφαίνονται εις την υμνογραφίαν του Τριωδίου και
εις τα αρχαία Τυπικά της Μ. Εκκλησίας και των Μοναστηρίων του Αγίου Όρους, Σινά
και Παλαιστίνης. Είναι χαρακτηριστικόν, ότι εισερχόμεθα εις το στάδιον τούτο,
ενισχυόμενοι υπό των ωραίων τροπαρίων την νηστείαν επαινούντων, ως εξής: «Εγκρατεία
την σάρκα ταπεινώσαι πάντες σπουδάσωμεν, το θείον υπερχόμενοι στάδιον της αμώμου
νηστείας, και ευχαίς και δάκρυσι, Κύριον τον σώζοντα ημάς εκζητήσωμεν, και
λήθην της κακίας παντελή ποιήσωμεν…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου