Ει γαρ και
ουκ ήθελον παντελώς ειπείν, ουδέ γράψαι εις χάρτην ταύτα, δια το αιδέσιμον του
μοναχικού και ασκητικού τάγματος, αλλ΄ αναγκάζομαι, ίνα γράψω ολίγα τινά,
ένεκεν αληθείας και δικαιοσύνης. Δεύτερον αίτιον ταύτης (Ομολογίας) εστάθη, το
μίσος οπού τρέφουν εις την καρδίαν τους οι κατήγοροι ημών, και πάντων των αδελφών
οπού φυλάττουν την εν Σαββάτω περί των μνημοσύνων της Εκκλησίας Παράδοσιν· και
ακολούθως η εκκρίζωσις του τοιούτου μίσους, ήτις ελπίζεται να γένη, συνεργούσης
της θείας Χάριτος, δια της Ομολογίας και Απολογίας ημών ταύτης. Κάμνομεν τέλος
της Ομολογίας και Απολογίας ημών ταύτης, και λέγομεν τούτο το σύντομον μεν,
αλλά γενναίον και αληθέστατον: Αδελφοί και πατέρες, εάν δεν εκριζώσετε το μίσος
από την καρδίαν σας, και δεν εμφυτεύσετε την αγάπην, και εάν δεν παύσετε από
τας κατά των αδελφών σας δυσφημίας, να ηξεύρετε—και σύγγνωτε ημίν δια την
τόλμην—ότι ματαίως κατοικείτε εις τα όρη και τα βουνά· μάταιοι είναι όλοι οι
ασκητικοί σας αγώνες και κόποι και ιδρώτες· να ειπούμεν και μεγαλύτερον:
μαρτύριον αισθητόν, εάν υπομείνητε δια τον Χριστόν, έχετε δε μίσος και δεν
αγαπάτε τους αδελφούς σας, μάταιον είναι το τοιούτον μαρτύριόν σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου