Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η ευαγγελική όμως πραγματικότης της Εκκλησίας ευρίσκεται εν τη ιστορία, και εις την Εκκλησίαν ευρίσκονται πολλοί αμαρτωλοί. Μήπως λοιπόν η παρουσία αυτών εν τη Εκκλησία ελαττώνει ή βλάπτει ή καταλύει την αγιότητά της; Όχι με κανένα τρόπον, διότι αμείωτος και άτρεπτος είναι η αγιότης του Χριστού, της κεφαλής της Εκκλησίας, και του Αγίου Πνεύματος, της ψυχής της, ως και επίσης η αγιότης της θείας διδασκαλίας της, της χάριτός της εις τα μυστήριά της και εις τας αρετάς της. Η Εκκλησία περιλαμβάνει εις τας αγκάλας της και τους αμαρτωλούς, και νουθετεί και παιδαγωγεί αυτούς δια να τους προτρέψη και κινήση εις μετάνοιαν και πνευματικήν υγείαν, εις αναγέννησιν και μεταμόρφωσιν. Οι αμαρτωλοί ευρίσκονται εις τον αγρόν της Εκκλησίας, αλλά δεν εμποδίζουν αυτήν να είναι αγία και αγιάζουσα τους ανθρώπους και την κτίσιν. Μόνον οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, οι εμμένοντες επιμόνως εν τω κακώ και εν τη θεομάχω εκουσία πονηρία, αποκόπτονται από την Εκκλησίαν είτε δια της ορατής ενεργείας της θεανθρωπίνης εξουσίας της Εκκλησίας είτε δια της αοράτου κρίσεως του Θεού, δια να προστατεύεται και διαφυλάττεται τοιουτοτρόπως η σωτηρία των άλλων μελών της Εκκλησίας και η αγιότης της. Ακριβώς κατά τον λόγον του Αποστόλου Παύλου: «Εξάρατε τον πονηρόν εξ υμών αυτών» (Α΄ Κορ. 5, 13).                                                                                                     
Οι Πατέρες της Εκκλησίας εις τα έργα των και τας συνοδικάς πράξεις των ομολογούσαν την αγιότητα της Εκκλησίας ως την χαρακτηριστικήν και αμετάβλητον ιδιότητά της, οι δε Πατέρες της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου εσφράγισαν δογματικώς και συνοδικώς την καθολικήν ομολογίαν αυτήν εις το θ΄ άρθρον του Συμβόλου της πίστεως. Αι μετέπειτα Οικουμενικαί Σύνοδοι επεβεβαίωσαν τούτο δια της σφραγίδος της συμφωνίας και ομοφωνίας.