Ο ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΠΤΩΧΟΣ

Πολλές ἦταν οἱ δοκιμασίες τῶν ἁγίων Ἀποστόλων κατά τήν ἐκτέλεση τοῦ κηρυκτικοῦ τους ἔργου. Ἔμεναν ὅμως πάντα σταθεροί, γιατί εἶχαν μέσα τους τή θεία Χάρη, ἡ ὁποία

προκαλοῦσε τήν καλή ἀλλοίωση στίς ψυχές τους καί ἦταν πηγή δύναμης.Ἕνα ἀπό τά χαρακτηριστικά τους ἦταν καί ἡ κατά Χριστόν πτωχεία. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει σχετικά: Οἱ διάκονοι τοῦ Θεοῦ ἐμφανίζονταν «ὡς λυπούμενοι ἀεί δέ χαίροντες, ὡς πτωχοί πολλούς δέ πλουτίζοντες, ὡς μηδέν ἔχοντες καί πάντα κατέχοντες». Λόγῳ τῶν δοκιμασιῶν τους οἱ ἄνθρωποι νόμιζαν ὅτι εἶναι βυθισμένοι στήν λύπη, ἐνῶ αὐτοί χαίρονταν. Τούς θεωροῦσαν φτωχούς, ἀλλά στήν πραγματικότητα ἔκαναν τούς ἄλλους πλούσιους, δίνοντάς τους πνευματικούς καί οὐράνιους θησαυρούς. Παρουσιάζονταν σάν νά μή ἔχουν τίποτε καί ὅμως κατεῖχαν τά πάντα. Ὁ κατά Θεόν φτωχός ἔχει μερικούς σκοπούς στή ζωή του. Ἀποφεύγει τήν ὑπερβολική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτηση ὑλικῶν ἀγαθῶν. Προτεραιότητά του εἶναι ἡ ἀπόκτηση πνευματικῶν ἀγαθῶν. Γι᾽ αὐτό ἐπιδίδεται στόν πνευματικό ἀγώνα καί ἐλπίζει στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ἐπίσης φροντίζει γιά τούς φτωχούς ἀδελφούς. Ἐνῶ γιά τόν ἑαυτό του φροντίζει λίγο, γιά τούς φτωχούς φροντίζει πολύ. Ἡ ἀγάπη του πρός τούς ἄλλους εἶναι ἔμπρακτη. Δέν

περιορίζεται στά λόγια καί τίς ὑποσχέσεις μόνο, ἀλλά προχωράει σέ συγκεκριμένες πράξεις. Μέ τήν κατά Χριστόν πτωχεία ὁ πιστός ἔχει καθαρή προσευχή. Ἐλεύθερος ἀπό τό βάρος τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν, ἀναθέτει τά πάντα στόν Κύριο.Ἔχε ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοιά του καί ταπεινά προσεύχεται τόσο γιά τή δική του
σωτηρία ὅσο καί γιά τή σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου.

Πρωτ. Δ.Δ.Τ.