Γιατί ὑπάρχουν αἱρετικοί ποιμένες ;

α. Τήν ἐξήγηση δίνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Μιλώντας στούς κληρικούς τῆς Ἐφέσου εἶπε:
«Τό Πνεῦμα τό ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ.
Ἐγώ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετά τήν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου. Καί ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητᾶς ὀπίσω αὐτῶν. Διό γρηγορεῖτε».
Τέτοιοι αἱρετικοί ποιμένες, ἐμφανίστηκαν ἀπό τήν πρώτη στιγμή στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Πρό παντός ἐμφανίστηκαν ἀργότερα, καί ἰδιαίτερα σήμερα, στίς ἔσχατες μέρες.

Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος, τόν 11ον μόλις αἰώνα ἔλεγε:
«Σπάνιοι γάρ ὡς ἀληθῶς καί μάλιστα ἄρτι σέ καλῶς ποιμαῖνεν καί λατρεύειν ψυχᾶς λογικᾶς ἐπιστάμενοι».

β. Οἱ αἱρετικοί ποιμένες, ἐξακολουθοῦν νά εἶναι ἐπίσκοποι;
Ὅποιος κληρικός καταστῆ αἱρετικός, παύει νά εἶναι κληρικός. Ἡ πρσχώρησή του σέ αἵρεση διακόπτει τήν Ἀποστολική Διαδοχή. Καί ὅπως λέει ὁ Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης «οἱ αἱρετικοί ἱερωσύνη δέν ἔχουν».
Κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμά, ὅσοι καταστοῦν αἱρετικοί, παύουν νά ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία, «ὡς μή τῆς ἀληθείας ὄντες»!
Γιά τό λόγο αὐτό, ὁ Δοσίθεος Ἱεροσολύμων γράφει:
«Ὁ δέ, αἱρετικός γενόμενος, οὔτε Πατριάρχης ἐστί, οὔτε ἐπίσκοπος, οὔτε καν μέλος τῆς Ἐκκλησίας»!