Ο ΗΔΗ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ!! -- του Νικολάου Πανταζή θεολόγου

Στο Ιστολόγιο «Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση» αναρτήθηκαν δύο άρθρα με τίτλο:

«Η σύνοδος αφαιρεί από τον αιρετικό, το αξίωμα της ιερωσύνης» (εδώ)

Από αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε ότι ο αθρογράφος μιλάει με υπονοήματα και εμμέσως πλην σαφώς δηλώνει το σιωπηλό: (Μόνον) η σύνοδος αφαιρεί από τον αιρετικό, το αξίωμα της ιερωσύνης… (και όχι εμείς οι Αποτειχισμένοι…)

Αυτό θα ισοδυναμούσε με την ασυγχώρητη αμαρτία της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος (ως Χορηγό, Εμπνευστή και Επισφραγιστή των Συνοδικών αποφάσεων) και δόξα τω Θεώ δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πέσουμε σε τέτοια φρικτή αίρεση και μεγίστη πλάνη.

Δεν ασεβούμε στον Συνοδικό Θεσμό, ούτε απορρίπτουμε την Ανωτάτη Θεϊκή Εξουσία των Αγίων Θεοφόρων Συνοδικών Πατέρων, τους οποίους και ακολουθούμε ως προς την υποχρεωτική εντολή της (απολύτου και όχι σχετικής, βλ. «συμφεροντολογικής» ή «βολευτικής») απομακρύνσεως από αιρετικών ποιμένων.

Απαρνούμαστε λοιπόν την ανυπόστατη και εμπαθή κατηγορία αυτή ότι δήθεν υποκλέπτουμε την ανωτάτη εξουσία μίας Συνόδου και αυθαιρέτως αφαιρούμε από τον αιρετικό το αξίωμα της ιεροσύνης…

Τί έχουμε να απαντήσουμε σε αυτήν την παντελώς απαράδεκτη και εμπαθή κατηγορία;

• Εννοείται! Βεβαίως η σύνοδος και μόνον η Σύνοδος αφαιρεί από τον αιρετικό, το αξίωμα της ιερωσύνης! Δεν τρελλαθήκαμε να υποκαταστήσουμε την Σύνοδο, ούτα κατά διάννοιαν! Δεν είναι το πρόβλημα εκεί. Ουδείς από τους σεβαστούς υποστηρικτές της ακυρότητος των μυστηρίων των αιρετικών, διδάσκει κάτι τέτοιο ή διανοείται ποτέ να τολμήσει να επεισέλθει στην παντελώς απρόσιτη ζώνη της Θεϊκής Βουλής και Κρίσεως Θεαρχικής της Αγίας Τριάδος. Άπαγε.

Το όλο πρόβλημα και η τραγική κατάπτωση βρίσκεται στον προσδιορισμό της χρονικής περιόδου της απωλείας της ιεροσύνης καθώς και στην ανεπίτρεπτη, παράλογη και εξωφρενική σύγκριση δύο ανομοιογενών καταστάσεων και εκ διαμέτρου αντίθετων προσώπων και ομάδων. Όπως λέμε στην Αγγλική Γλώσσα, συγκρίνουμε πάντοτε τα μήλα με τα μήλα και όχι μήλα με καρπούζια ή μπανάνες…

Τις «μπανανόφλουδες» όμως τις οποίες μας επιρρίπτουν με ανεξήγητη αφέλεια οι κατήγοροί μας, τις διαβλέπουμε εγκαίρως και λυπούμαστε αφάνταστα το ότι βρισκόμαστε στην πολύ δυσάρεστη και αξιοθρήνητη θέση να αναγκαζόμαστε να ανατρέπουμε τις τεράστιες πλάνες των συναποτειχισθέντων αδελφών μας αντί των οικουμενιστών αιρετικών επισκόπων…

Ομολογώ ευθύς εξ΄ αρχής πως δεν έχω τίποτε προσωπικό στην ψυχή μου με τον επώνυμο αρθρογράφο, Παναγιώτη Σημάτη. Αν και είχαμε ανταλλάξει στο παρελθόν κάποιες επιθετικές εκφράσεις, πιστεύω στην ειλικρινή του διαβεβαίωση για συγχώρεση και επαναπαύομαι στην αξιοπιστία και αμεροληψία του ότι θα αναρτήσει επί τέλους, επί ίσοις όροις την παρούσα απάντηση, κάνοντας υπακοή στον πνευματικό του π. Ευθύμιο, ο οποίος συχνά παρακαλεί τους αγαπητούς αναγνώστες οι οποίοι διαφωνούν, να τον διαφωτίσουν σε τυχόν λάθος θέσεων αλλά πάντοτε με Αγιοπατερικές παραπομπές.

Αυτό ακριβώς κάνουμε, φοβούμενοι όμως την ανακολουθία της δημοσιογραφικής, διαλογικής δεοντολογίας για την οποία ο ιστολόγος κατηγορεί τους άλλους, όμως στην οποία ο ίδιος επανειλημμένως πίπτει. Εύχομαι να διαψευστώ. Και προχωρώ.

Το ολέθριο, αξιοθρήνητο και τραγικό όπως είπα σφάλμα, το εντοπίζει εύκολα και αντικειμενικά ο κάθε αναγνώστης, στην πρώτη κιόλας παράγραφο του ως άνω κειμένου:

«Οἱ αἱρετικοί -συγκεριμένα ἐδῶ ὁ Διόσκορος- εἶναι ὑπόδικοι στὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἀλλά, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ἀνάγκη ἀπομακρύνσεως ἀπ’ αὐτούς (ἀφοῦ ἡ μετ’ αὐτῶν κοινωνία μολύνει, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων) μέχρι τὴν καθαίρεσή τους ἔχουν τὸ ἱερατικὸ ἀξίωμα.»

Η υπογράμμιση δική μας: «Οἱ αἱρετικοί -συγκεριμένα ἐδῶ ὁ Διόσκορος-…… μέχρι τὴν καθαίρεσή τους ἔχουν τὸ ἱερατικὸ ἀξίωμα.» Κανένας μα κανένας δεν μιλάει για το πρωτινό στάδιο πριν από την καθαίρεσή τους! Βεβαίως έχουν και διακατέχουν ασφαλώς το ιερατικό αξίωμα! Ουδεμία αντίρρησις.

Η διαφωνία μας έγκειται στην άκρως κρίσιμη στιγμή μετά από την Συνοδική τους καταδίκη και η υποτιθέμενη “εγκυρότητα μυστηρίων” όσων αρνούνται να αναγνωρίσουν την Συνοδική καταδίκη και παραμένουν πεισματικά σε κοινωνία με ήδη καταδικασμένους από Οικουμενική Σύνοδο αιρετικούς!

Διαφωνούμε λοιπόν στον παντελώς άσχετο συσχετισμό ανομοιογενών προσώπων και τελείως διαφορετικών καταστάσεων, πράγμα που καθιστά το επιχείρημα, ανύπαρκτο, ανυπόστατο και κούφιο, για να μην πω «κουφό…». Και επειδή δεν θέλουμε να πιστεύουμε πως «βροντάμε στου κουφού την πόρτα», ευελπιστούμε στην καλή προαίρεση και απροσωποληψία των αδελφών μας.

Όλα τα παραδείγματα τα οποία αναφέρει ο Παναγιώτης Σημάτης δεν στέκουν στην λογική, δεν συμβαδίζουν με την διαλογική και δεν ισχύουν καθόλου στην περίπτωση τη σημερινή! Αναφέρεται «στὴ στάση τῶν Πατέρων καὶ σὲ ἄλλες Συνόδους· π.χ. στὴν περίπτωση τῶν τριῶν Ἐπισκόπων ποὺ ὑπεστήριζαν τὸν Ἄρειο, στὴν περίπτωση τῶν πιστῶν τῆς Κων/πόλεως ποὺ ἐπαινοῦνται ἀπὸ τὸν ἅγιο Κύριλλο γιὰ τὴν ἀπομάκρυνσή τους ἐκ τοῦ Νεστορίου, ἀλλὰ ὁ ἅγιος θεωρεῖ τὸν Νεστόριο ὡς ἔχοντα τὸ χάρισμα τῆς ἱερωσύνης, τὸ ὁποῖο ἡ Σύνοδος, μὲ τὸ νὰ τὸν καθαιρέσει, τοῦ τὸ ἀφαίρεσε.»

Και πάλι θα το πώ, ουδεμία αντίρρησις! Εμείς μιλούμε, αναφερόμαστε και συνεχώς επαναλαμβάνουμε στην μεταβατική περίοδο μετά από την Συνοδική τους καταδίκη! Ο Παναγιώτης Σημάτης επιμένει: «ὁ ἅγιος Κύριλλος θεωρεῖ τὸν Νεστόριο ὡς ἔχοντα τὸ χάρισμα τῆς ἱερωσύνης, τὸ ὁποῖο ἡ Σύνοδος, μὲ τὸ νὰ τὸν καθαιρέσει, τοῦ τὸ ἀφαίρεσε.»

Απολύτως σύμφωνοι! Η Σύνοδος του το αφαίρεσε με την καθαίρεσή του! Εμείς ρωτούμε και ξαναρωτούμε και απάντηση δεν λαμβάνουμε:

• Τί γίνεται με αυτούς οι οποίοι εωσφορικώς αρνήθηκαν την απόφαση της Οικουμενικής Συνόδου και συνέχισαν να ιερουργούν ή να διατηρούν εκκλησιαστική, κυριότατα μυστηριακή (διότι περί αυτού ακριβώς πρόκειται) κοινωνία με ήδη καταδικασμένους από Σύνοδο αιρετικούς όπως τον Νεστόριο;

Στην τρίτη κιόλας παράγραφο καταφαίνεται η αποκαρδιωτική πια κατάπτωση και κατάθλιψη της ανικανότητος να αντιληφθούν οι θιασώτες της οικονομίας, την αμετροέπεια και ασυνέπεια των αστόχων στοχασμών τους!

«Παρατηροῦμε, λοιπόν, στὰ Πρακτικὰ τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὅτι ὁ αἱρετικὸς Διόσκορος καὶ Πρόεδρος τῆς Ληστρικῆς Συνόδου τοῦ 449 (ἀντίστοιχος τοῦ Βαρθολομαίου τοῦ Κολυμπαρίου Κρήτης)…»

Αυτό είναι λάθος και ψεύδος. Δεν κατηγορώ τον Παναγιώτη Σημάτη για συνειδητό ψεύτη, αλλά απορώ και εξίσταμαι πώς αδυνατεί πλήρως να δει την τεράστια ιστορική ανακρίβεια και πάράλληλα να επιμένει….  Ο συνειρμικός του παραλληλισμός αποτελεί παραλογισμός δίχως όρια, κι ας φαίνεται κάπως σκληρός ο χαρακτηρισμός μου. Είναι όμως αληθής και στερείται κάθε υποτιθέμενης εμπαθείας προσωπικής.

Ο Διόσκορος δεν είναι σε καμία περίπτωση «ἀντίστοιχος τοῦ Βαρθολομαίου!» Λάθος, κύριοι! Τιτάνιο και καταποντιστικό λάθος! Ανεπίτρεπτος παραλληλισμός ο οποίος αναπόφευκτα οδηγεί στην παραπλάνηση μυριάδων πιστών παγκοσμίως!

Ας δούμε όμως τα πράγματα αναλυτικά από την αρχή, για την απλούστερη κατανόηση όσων μας διαβάζουν.

Η κάθε αιρετική παράταξη (π.χ. ο Αρειανισμός) δημιουργήθηκε κυρίως εξ΄αιτίας της δημόσιας διδασκαλίας μίας μόνο νέας, άγνωστης αιρέσεως. Οι διάφοροι αιρετικοί, αν και ήταν υπόλογοι για πολλές αιρέσεις, μία και μόνο αίρεση ήταν αρκετή να τους χωρίσει από τον Θεό και την Ορθόδοξη Εκκλησία Του.

Ο Άρειος δίδασκε ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός αλλά κτίσμα. Έτσι δημιουργήθηκε η αίρεση του Αρειανισμού, η οποία καταδικάστηκε από την Αγία Α΄ και Β΄ Οικουμενική Σύνοδο.

Ο Νεστόριος δίδασκε ότι η Παναγία δεν πρέπει να ονομάζεται «Θεοτόκος». Έτσι δημιουργήθηκε η αίρεση του Νεστοριανισμού η οποία καταδικάστηκε από την Αγία Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο.

Ο Ευτυχής και ο Διόσκορος δίδασκαν ότι ο Χριστός έχει μία μόνο Φύση, την Θεϊκή. Έτσι δημιουργήθηκε η αίρεση του Μονοφυσιτισμού η οποία καταδικάστηκε από την Αγία Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο.

Ο Παπισμός δίδασκε ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται όχι μόνο από τον Πατέρα αλλά και από τον Υιό («και εκ του Υιού»), και οι Πάπες προσέθεσαν την λέξη «Φιλιόκβε» στο Σύμβολο της Πίστεως (Το «Πιστεύω»). Έτσι δημιουργήθηκε η αίρεση του Παπισμού η οποία καταδικάστηκε από την Αγία Η΄ και Θ΄ Οικουμενική Σύνοδο.

Σε αντίθεση με όλους αυτούς, ο πατριάρχης Αθηναγόρας, δεν δίδαξε μία άγνωστη καινούργια αίρεση, αλλά αποδέχεται και αναγνωρίζει όλες τις ήδη καταδικασμένες αιρέσεις και τους ήδη καταδικασμένους από Οικουμενική Σύνοδο αιρετικούς, ως κανονικά μέλη της «Εκκλησίας.»

Ο πατριάρχης Αθηναγόρας επαναφέρει την Μνημόνευση του ήδη καταδικασμένου από Οικουμενική Σύνοδο Πάπα στα Δίπτυχα και ακυρώνει τα ιστορικά, Δογματικά Αναθέματα εναντίον όλων των αιρετικών και των αιρέσεών τους. Έτσι αιρετικοί δεν υπάρχουν πλέον και οι αιρέσεις δεν είναι πια καταδικασμένες.

Για αυτό ακριβώς είδαμε τον πατριάρχη Αθηναγόρα να συμπροσεύχεται και να συλλειτουργεί δημοσίως με όλους αυτούς τους αιρετικούς, οι οποίοι σύμφωνα με τον ίδιο, είναι κανονικά μέλη της «ίδιας» εκκλησίας του, έχοντας κοινή οικουμενιστική πίστη με αυτούς.

Έτσι το 1965 δημιουργήθηκε η Νέα «εκκλησία» της Νέας Εποχής, της άνευ όρων αποδοχής, συμφιλιώσεως και συνδιαλλαγής. Γεννήθηκε αίρεση του Αθηναγορειανισμού η οποία δεν είναι καθόλου μία νέα αίρεση «μή κατεγνωσμένη» (που να μην έχει αντιμετωπιστεί και πλήρως εξετασθεί από Σύνοδο) αλλά αποτελεί ένα σύνολο ήδη καταδικασμένων αιρέσεων από Οικουμενική Σύνοδο, όπως είναι ο Παπισμός, ο Μονοφυσιτισμός, ο Νεστοριανισμός και ο Αρειανισμός.

Επαναλαμβάνουμε, οι κυρίαρχες αυτές αιρέσεις είναι ήδη καταδικασμένες από Οικουμενική Σύνοδο. Οι πατριάρχες Αθηναγόρας, Δημήτριος και Βαρθολομαίος, αποδέχονται και διατηρούν εκκλησιαστική κοινωνία με ήδη καταδικασμένους από Οικουμενική Σύνοδο αιρετικούς, για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν χρειάζεται να ξανασυγκληθεί μία νέα Σύνοδος ώστε να καταδικάσει ήδη καταδικασμένες από Σύνοδο αιρέσεις και όσους συνεχίζουν να κρατούν εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους.

Είναι μεγάλη πλάνη να επικαλούνται κάποιοι σύγχρονοι θεολόγοι και πνευματικοί το παράδειγμα του Νεστορίου και του Διοσκόρου, υπογραμμίζοντας τον επιεική τρόπο με τον οποίο οι Άγιοι Πατέρες αντιμετώπισαν τους αιρετικούς αυτούς πριν αυτοί να καθαιρεθούν.

Οι περιπτώσεις αυτές είναι ασύγκριτες, ανόμοιες και τελείως άσχετες μεταξύ τους. Εμείς μιλούμε και αναφερόμαστε για όσους ιεράρχες-πατριάρχες διατήρησαν και διατηρούν κοινωνία με ήδη καταδικασμένους από Σύνοδο αιρετικούς. Ο Πάπας είναι αιρετικός ήδη καταδικασμένος από Σύνοδο (και όχι μία αλλά πολλές). Το ίδιο ο Άρειος και οι Αρειανοί. Το ίδιο ο Νεστόριος και οι Νεστοριανοί. Το ίδιο ο Διόσκορος και οι Μονοφυσίτες. Είναι όλοι τους ήδη καταδικασμένοι από Οικουμενική Σύνοδο αιρετικοί. 

Όσοι λοιπόν διατηρούν εκκλησιαστική / μυστηριακή κοινωνία με ήδη καταδικασμένους από Οικουμενική Σύνοδο αιρετικούς, έχουν και αυτοί έγκυρα μυστήρια;

Για να το καταλάβουμε καλύτερα, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Όταν π.χ. βγήκε ο Άρειος, δεν ασπάστηκε την κάποια γνωστή διδασκαλία ενός ήδη καταδικασμένου αιρετικού πριν από αυτόν, αλλιώς δεν θα ασχολούνταν καθόλου μαζί του. Ο Άρειος εφεύρε μία δική του νέα αίρεση η οποία δεν είχε ακόμη αντιμετωπιστεί λεπτομερώς κατά βάθος από Οικουμενική Σύνοδο. Δεν ήταν αίρεση «διαγνωσμένη».

Αυτό το «διαγνωσμένη» δεν σημαίνει «καταδικασμένη» αλλά έχει την ίδια ακριβώς έννοια με την σημερινή ιατρική σημασία: «διάγνωση», το οποίο σημαίνει λεπτομερή εξέταση, βαθύτερη ανάλυση, ακριβή γνώση, ορισμό, εντοπισμό και αντιμετώπιση.

Βεβαίως, χωρίς καμία αντίρρηση, όταν προωτοεμφανίστηκαν ο Άρειος, ο Νεστόριος και ο Διόσκορος και προωθούσαν την αίρεσή τους, οι Άγιοι Πατέρες δεν αρνήθηκαν την ιεροσύνη τους, ούτε αμφισβήτησαν την εγκυρότητα των μυστηρίων τους πριν αυτοί να καταδικαστούν. Τους έδωσαν πάντοντε την ευκαιρία να μετανοήσουν και να ανακαλέσουν την αίρεσή τους για να μην κολαστούν.

Αφ΄ ότου όμως οι Άγιοι Πατέρες έκαναν σωστή διάγνωση, αφού είδαν ότι οι αιρετικοί αρχιερείς αυτοί δίδασκαν αίρεση «γυμνή τη κεφαλή» και δεν μετανοούσαν, τότε από την διάγνωση προχώρησαν στην καθαίρεση και την καταδίκη, όχι μόνο των πρωτεργατών της αιρέσεως αλλά και των οπαδών τους, των συνευδοκούντων και φιλούντων αυτοίς!

Όπως ακριβώς και στην ιατρική επιστήμη, άλλο πράγμα η διάγνωση (τί είδους καρκίνος είναι και πού βρίσκεται) και άλλο πράγμα η εγχείριση και αφαίρεση του όγκου.

Η όλη λεπτομέρεια και η κρίσιμη διαφορά βρίσκεται εδώ:

Όταν οι Άγιοι Πατέρες έφτασαν στον αναθεματισμό, στην καθαίρεση και την καταδίκη των αρχηγών της κάθε αιρέσεως, τότε μαζί με αυτούς, κατεδίκασαν και όσους κοινωνούν με ήδη καταδικασμένους από Σύνοδο αιρετικούς και όσους ασπάζονται ή συμβιβάζονται με ήδη καταδικασμένες από Οικουμενική Σύνοδο αιρέσεις.

Αυτό το έκαναν για να μην χρειάζεται κάθε φορά που βγαίνει κάποιος αρχιερέας, ιερέας ή λαϊκός και ασπάζεται μία γνωστή και ήδη καταδικασμένη από Σύνοδο αίρεση, να ξανασυγκαλείται άλλη μία νέα σύνοδος για να ξανακαταδικάσει τους συγκοινωνούντες με ακοινωνήτους και να λύσει θέματα ήδη προ πολλού λυμμένα.

Το να βγαίνουν μερικοί σήμερα και να λένε τόσο ανεύθυνα ότι «ο πατριάρχης Βαρθολομαίος χρειάζεται πρώτα να καταδικαστεί από σύνοδο ώστε να είναι άκυρα τα μυστήριά του», αυτό δεν στέκει καθόλου με τους Ιερούς Κανόνες και δεν έχει καμία σχέση με τις περιπτώσεις των αιρετικών τους οποίους αυτοί επικαλούνται στα επιχειρήματά τους.

Όταν οι Άγιοι Πατέρες αναφέρονταν στον Διόσκορο ως «θεοφιλέστατο και ευσεβέστατο επίσκοπο», ο Διόσκορος δεν είχε ακόμη καταδικαστεί από Οικουμενική Σύνοδο. Η αίρεσή του ήταν νέα και βρίσκονταν ακόμη κάτω από το στάδιο της αναλύσεως και θεολογικής διαγνώσεως.

Μετά όμως από την καταδίκη του, οι Άγιοι Πατέρες, όχι μόνο δεν αναγνώρισαν την ιεροσύνη του (το μόνο αυτονόητο) και δεν θεωρούσαν ως έγκυρα τα μυστήρια τα οποία αυτός συνέχισε υπεροπτικά και πεισματικά να τελεί, αλλά το σημαντικότερο δεν αναγνώριζαν την ιεροσύνη και δεν θεωρούσαν ως έγκυρα τα μυστήρια όλων όσων συνέχιζαν να διατηρούν κοινωνία με τον ήδη καταδικασμένο Διόσκορο και να τον θεωρούν ακόμη και «άγιο» μετά τον θάνατό του!

Το ορθό είναι να ξεχωρίσουμε σωστά τους ήδη καταδικασμένους αιρετικούς (τα πρόσωπα) με όσους τους αποδέχονται σήμερα και διατηρούν κοινωνία μαζί τους (τις ομάδες):

ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ:

Διόσκορος,  –  ήδη καταδικασμένος αιρετικός.

ΟΠΑΔΟΙ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΔΙΟΣΚΟΡΟΥ:

Ταουάντρος Β’ Αλεξανδρείας, σημερινός αιρετικός πατριάρχης των Μονοφυσιτών με τους οπαδούς του οι οποίοι συνεχίζουν να διατηρούν εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του και θεωρούν τον Διόσκορο ως «άγιο».

Πάπας     =   ήδη καταδικασμένος αιρετικός

και οι οπαδοί του Αθηναγόρας, Δημήτριος, Βαρθολομαίος, θιασώτες και μνημονευτές ήδη καταδικασμένου από Σύνοδο αιρετικού, οι οποίοι συνεχίζουν να διατηρούν εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του.

Τώρα πιό απλά, η μία πλευρά:

Ο αιρετικός Διόσκορος και οι μετέπειτα οπαδοί του Μονοφυσίτες μέχρι τον σημερινό πατριάρχη Ταουάντρο Β’ Αλεξανδρείας ο οποίος δεν καταδικάστηκε από Σύνοδο.

Ο Παναιρετικός Πάπας και οι μετέπειτα οπαδοί του, οι Λατινόφρονες πατριάρχες Αθηναγόρας, Δημήτριος, Βαρθολομαίος καθώς και οι λοιποί οικουμενιστές επίσκοποι.

Η σύγκριση του ήδη καταδικασμένου αιρετικού Διοσκόρου, πρέπει να γίνεται με τον ήδη καταδικασμένο αιρετικό Πάπα.

Η σύγκριση του πατριάρχη Ταουάρντου Β΄ Αλεξανδρείας, ο οποίος κοινωνεί με τον Διόσκορο και αποδέχεται ως «άγιο» έναν ήδη καταδικασμένο από Οικουμενική Σύνοδο αιρετικό, πρέπει να γίνεται με τον πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο οποίος και αυτός κοινωνεί με έναν ήδη καταδικασμένο από δύο Οικουμενικές Συνόδους αιρετικό, τον Πάπα!

Σύμφωνα όμως με την περίεργη «λογική» του Παναγίωτη Σημάτη,

εάν ο πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει «έγκυρα μυστήρια», τότε με την ίδια πλανεμένη θεωρία αυτή,

ο σημερινός πατριάρχης Ταουάντρος Β’ Αλεξανδρείας (των Μονοφυσιτών) θα πρέπει και αυτός να έχει έγκυρα μυστήρια διότι ούτε αυτός έχει καταδικαστεί από Σύνοδο!

Ο ένας πατριάρχης, ο Ταουάντρος Β’ Αλεξανδρείας των Μονοφυσιτιών αναγνωρίζει ήδη καταδικασμένο από Οικουμενική Σύνοδο αιρετικό, τον Διόσκορο και ενώ ο ίδιος ο Ταουάντρος Β’ προσωπικώς δεν έχει καταδικαστεί από Σύνοδο, παρ΄όλα κατά κοινή ομολογία, δεν έχει ιεροσύνη ούτε έγκυρα μυστήρια.

Ο άλλος πατριάρχης, ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος των Οικουμενιστών, αναγνωρίζει ήδη καταδικασμένο από Οικουμενική Σύνοδο αιρετικό, τον Πάπα και ενώ ο Βαρθολομαίος προσωπικώς δεν έχει καταδικαστεί από Σύνοδο, παρ΄όλα αυτά, αυτός έχει το “προνόμιο” να έχει κανονική ιεροσύνη και έγκυρα μυστήρια!!

Πού στέκει και πού στηρίζεται αυτό; Ποιά η διαφορά των αυτών δύο, οπαδών ήδη καταδικασμένων από Σύνοδο αιρετικών;; Εκτός από το ότι τα ονόματα μόνον αλλάζουν, ποιά άλλη διαφορά έχουν μεταξύ τους, ο Μονοφυσίτης πατριάρχης Ταουάντρος Β’ Αλεξανδρείας και ο Λατινόφρονας πατριάρχης Βαρθολομαίος αφού ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ αναγνωρίζουν ΗΔΗ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ και κοινωνούν με ήδη καταδικασμένες από Σύνοδο αιρέσεις;

Σαν να μην έφτανε αυτό, ο πατριάρχης Βαρθολομαίος, όχι μόνο αναγνωρίζει τον Πάπα και τον Παπισμό ως κανονική «εκκλησία» αλλά επίσης αναγνωρίζει και συλλειτουργεί με τους αιρετικούς Μονοφυσίτες ομολογώντας πλέον πλήρη κοινωνία μαζί τους!

Με ποιούς;; Με αυτούς οι οποίοι είναι ήδη καταδικασμένοι ως αιρετικοί από την Αγία Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, από 650 Αγίους Θεοφόρους Πατέρες καθώς και από την Μεγάλη Αγία Ευφημία, η οποία έδειξε με μεγάλο θαύμα από τον Θεό ότι οι μόνον οι Ορθόδοξοι έχουν την Αλήθεια και όχι οι αιρετικοί Μονοφυσίτες!

Από αυτό και μόνο, εάν ο πατριάρχης Βαρθολομαίος και οι σημερινοί οικουμενιστές είχαν τον ελάχιστο σεβασμό στο Θεαρχικό Συνοδικό Σύστημα και στην Θαυματουργό Ομολογήτρια Αγιά Ευφημία, δεν θα αναγνώριζαν τους αιρετικούς Μονοφυσίτες ως «Εκκλησία» και δεν θα καταργούσαν τα Ιστορικά, Δογματικά και Θεόπνευστα Αναθέματα.

Όλο το κακό, από εκεί ξεκίνησε, από την κατάργηση των Αναθεμάτων το 1965.

Εφ΄ όσον οι αιρετικοί δεν αναθεματίζονται, οι αιρέσεις παραμένουν μη καταδικασμένες.

Εφ΄ όσον οι αιρετικοί δεν αναθεματίζονται, τότε όσοι παραμένουν σε κοινωνία με αυτούς οι οποίοι αρνούνται να αναθεματίζουν τους αιρετικούς, είναι και αυτοί αναθεματισμένοι σύμφωνα με την Αγία Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο:

“Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει….πάντας αἱρετικοὺς…..ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω!” (ΙΑ’ Κανόνας, Αγίας Ε’ Οικουμενικής Συνόδου).

Υπογραμμίζουμε, οι πατριάρχες Αθηναγόρας, Δημήτριος και Βαρθολομαίος, διατήρησαν και διατηρούν εκκλησιαστική κοινωνία με ήδη καταδικασμένους από Σύνοδο αιρετικούς και ήδη καταδικασμένες από Σύνοδο αιρέσεις.

Ο Διόσκουρος, όταν οι Άγιοι Πατέρες τον αποκαλούσαν «ευλαβέστατο», ενώ ήταν μεγάλος και δεινός αιρετικός, δεν ακολουθούσε κάποια παλαιότερη ήδη καταδικασμένη από Σύνοδο αίρεση, αλλιώς οι Άγιοι Πατέρες δεν θα ασχολούνταν καθόλου μαζί του! Εφεύρε μία νέα κακοδοξία δική του, η οποία απαιτούσε πρωτίστως την σοβαρή και υπεύθυνη «παρά των Αγίων Πατέρων διάγνωση.»

Στην περίπτωση αυτή, πρέπει να εξετάσουμε με ποιόν τρόπο οι Άγιοι Πατέρες και οι Σύνοδοι αντιμετώπιζαν (όχι τους πρωτεργάτες της αιρέσεως προ της καταδίκης τους) αλλά όσους μετά από την καταδίκη των αρχηγών της αιρέσεως, δεν αποδέχτηκαν τις ήδη τετελεσμένες Συνοδικές καταδίκες και όσους συνέχιζαν να διατηρούν εκκλησιαστική, δηλαδή μυστηριακή (το τονίζω) κοινωνία με τον Άρειο, τον Νεστόριο, τον Διόσκορο και τον Πάπα.

Όσοι αρχιερείς και ιερείς περιφρόνησαν την απόφαση Οικουμενικής Συνόδου και καταδίκη ενός αιρετικού αλλά συνέχισαν να έχουν εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του, ήταν και αυτοί αυτομάτως καταδικασμένοι και δεν χρειαζόταν να ξανασχοληθεί μαζί τους άλλη μία νέα Σύνοδος και να τους ξανακαταδικάσει έναν-έναν, κάθε φορά.

Συγκεκριμένα, ο Ζ’ Κανόνας της Αγίας Τρίτης Οικουμενικής Συνόδου αναφέρει το παράδειγμα Χαρισίου του Πρεσβυτέρου ο οποίος είχε και αυτός ασπαστεί κατοπινά τα «μιαρά και διεστραμμένα δόγματα του Νεστορίου. Όσοι το κάνουν αυτό:

«ὑποκείσθωσαν τῇ ἀποφάσει τῆς ἁγίας ταύτης καὶ οἰκουμενικῆς συνόδου· ὥστε δηλονότι, τὸν μὲν ἐπίσκοπον, ἁπαλλοτριούσθαι τῆς ἐπισκοπῆς, καὶ εἶναι καθῃρημένον· τὸν δὲ κληρικόν, ὁμοίως ἐκπίπτειν τοῦ κλήρου· εἰ δὲ λαϊκός τις εἴη, καὶ οὗτος ἀναθεματιζέσθω, καθὰ προείρηται.»

Η Αγία Σύνοδος ομιλεί προκαταβολικώς και για το μέλλον! Όσοι αποδέχονται από τώρα και στο εξής τις οποιεσδήποτε σιχαμερές και διεστραμμένες αιρέσεις οι οποίες είναι ήδη καταδικασμένες από Σύνοδο, (όπως στην προκειμένη περίπτωση ο Νεστοριανισμός) όλοι αυτοί πέφτουν κάτω από την ίδια καταδίκη αυτής της ίδιας Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου:

«ὑποκείσθωσαν τῇ ἀποφάσει τῆς ἁγίας ταύτης καὶ οἰκουμενικῆς συνόδου!»

Εάν είναι επίσκοπος, χάνει την επισκοπική του ιεροσύνη, εάν είναι ιερέας, καθαιρείται και εάν είναι λαϊκός αναθεματίζεται! Η Σύνοδος λοιπόν, (σύμφωνα με τον τίτλο του άρθρου του Παναγιώτη Σημάτη) αφαιρεί το αξίωμα της ιεροσύνης όχι μόνο από τον αιρετικό αλλά και από τους κοινωνούντας με ήδη καταδικασμένους από Σύνοδο αιρετικούς και περιφρονούντας τας Αγίους Συνόδους, ότι «έξω έβαλαν τας Συνόδους» και μέσα έμπασαν τον αιρεσιάρχη Πάπα με το Σωτηριολογικό και Ομολογιακό, σε Μέλος Αρχαίο και Αργό: «τον Δεσπότην και Αρχιερέαν ημών…».

Οι Σύνοδοι καταδικάζουν τελεσιδίκως ακόμη και αυτούς οι οποίοι επανέφεραν, μνημόνευσαν (και συνεχίζουν να μνημονεύουν) τον τρισκατάρατο αιρεσιάρχη Πάπα στα Δίπτυχα και απέδωσαν το Ομόπιστον και Δογματικόν «Πολυχρόνιον ποιήσαι σοι, Κύριος ο Θεός…».

Το διατάζουν και το εντέλλονται οι Οικουμενικές Σύνοδοι:

«ὑποκείσθωσαν τῇ ἀποφάσει τῆς ἁγίας ταύτης καὶ οἰκουμενικῆς συνόδου· ὥστε δηλονότι, τὸν μὲν ἐπίσκοπον, ἁπαλλοτριούσθαι τῆς ἐπισκοπῆς, καὶ εἶναι καθῃρημένον· τὸν δὲ κληρικόν, ὁμοίως ἐκπίπτειν τοῦ κλήρου· εἰ δὲ λαϊκός τις εἴη, καὶ οὗτος ἀναθεματιζέσθω, καθὰ προείρηται.»

«Εἶναι καθῃρημένον!» Ας κάνει τον κόπο ο Παναγιώτης Σημάτης να μας εξηγήσει την μεγάλη διαφορά στ΄ Αρχαία Ελληνικά του «είνε» από του «είναι».

Ας είναι. Ας μη γελιόμαστε και γελειοποιούμε τους Αγίους Πατέρες διά της δικής μας αδικαιολογήτου κοινωνίας με ακοινωνήτους, «δικαιολογώντας» τα αδικαιολόγητα προκειμένου να τα έχουμε καλά με την σύζυγό μας και τα τέκνα μας.

Το ότι ένας αποτειχισμένος πνευματικός φοβείται να μην βρεθεί υποτιθέμενος ένοχος και τάχα πρόξενος διαζυγίου, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτός δικαιολογείται να στέλνει διπλωματικά την σύζυγο και τα τέκνα στους οικουμενιστές αιρετικούς, κάτω από το πρόσχημα «ἡγίασται ἡ γυνὴ ἡ ἄπιστος ἐν τῷ ἀνδρί…» (Α΄ Κορ. 7, 14).

Είναι καλύτερα να λέγει: “εγώ, παιδί μου, σε συμβουλεύω τί θέλει ο Θεός και τί διδάσκουν Συνοδικώς οι Άγιοι Πατέρες. Εσύ κάνε όπως νομίζεις. Στους αιρετικούς όμως δεν θα πας, ούτε εσύ ούτε οι οικογένειά σου. Εάν αυτοί δεν σε ακούσουν, εσύ τουλάχιστον έκανες το καθήκον σου, τους είπες με αγάπη την σκληρή και ωμή Αλήθεια ασχέτως εάν αυτοί οι ίδιοι έχουν την δύναμη ή όχι να το εφαρμόσουν. Ο Θεός κι η ψυχή τους. Διαζύγιο εσύ δεν θα ζητήσεις αλλά δεν θα κάνεις και υποχωρήσεις σε θέματα Πίστεως, θέματα Δογματικά και σωτηριολογικά…”

Κάπως έτσι θα μπορούσε ένας Αποτειχισμένος πνευματικός να πει και όχι να λέγει το άσχετο τελείως: «ηγίασται η γυνή η άπιστος εν τω πιστώ ανδρί»… Η Αγία Γραφή λέγει ηγίασται εν πιστώ ανρί, όχι «εν τω αιρετικώ οικουμενιστή…» Οι αιρετικοί δεν έχουν την δυνατότητα να μας αγιάζουν. Δεν έχουν Πνεύμα Άγιο, ούτε μπορούν να μεταδίδουν την αγιαστική χάρη. 

Αυτό το «ηγίασται» σύμφωνα με τους Ερμηνευτές, δεν είναι σίγουρο και δεδομένο αλλά ενδεχόμενο και σχετικό πάντοτε με την προαίρεση και την περίσταση του καθενός. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα προκειμένου να μην μας κατηγορήσουν εμάς ως «υπαιτίους της Υπατίας», απλά επειδή μεταδώσαμε την Αγιοπατερική Αλήθεια, ανόθευτη από υποκειμενική υστεροβουλία και ελεύθερη από δεσμά γεροντιακής υστεροφημίας.

Δεν τα λέγει ο Πανταζής, το λέγουν οι Σύνοδοι των Αγίων μας Πατέρων. Αυτός ο οποίος χάνει την ιεροσύνη του (επειδή ασπάζεται και ακολουθεί ήδη καταδικασμένο από Σύνοδο αιρετικό), δεν είναι πλέον Ορθόδοξος και ασφαλώς δεν έχει έγκυρα μυστήρια!

Ας μην βλασφημούμε το Πνεύμα το Άγιο με το να αποδίδουμε ιεροσύνη και μυστήρια σε αιρετικούς επισκόπους οι οποίοι αναγνωρίζουν και συλλειτουργούν με ήδη καταδικασμένους από Σύνοδο αιρετικούς.

Όπως γνωρίζουμε, ούτε ο πατριάρχης Δημήτριος ούτε ο σημερινός πατριάρχης Βαρθολομαίος, όχι μόνο δεν αναθεμάτισαν όπως έπρεπε, τον παναιρετικό πατριάρχη Αθηναγόρα αλλά συνέχισαν την ίδια ακριβώς γραμμή του. Συνεχίζουν να εγκρίνουν και να επαυξάνουν τις βλασφημίες του.

Από το 1965 αποδέχτηκαν και εφήρμοσαν την πανοικουμενική Κατάργηση των Αναθεμάτων όλων των αιρετικών, την απόρριψη πάντων των Εννέα Οικουμενικών Συνόδων και αποδέχτηκαν διά Συνόδου όλους τους αιρετικούς ως κανονικά μέλη της «εκκλησίας» και τις όλες τις αιρέσεις ως αδελφές «εκκλησίες».

Έτσι έχασαν την Αλήθεια της Ορθοδόξου Πίστεως και τέθηκαν αυτομάτως εκτός Εκκλησίας, διότι διατήρησαν και διατηρούν εκκλησιαστική κοινωνία με ήδη αναθεματισμένους από Σύνοδο αιρετικούς και ήδη καταδικασμένες από Σύνοδο αιρέσεις.

Αυτές τις ήδη καταδικασμένες από Οικουμενική Σύνοδο αιρέσεις απωλείας, αυτοί οι από τριχών της κεφαλής τους μέχρι το μεδούλι αιρετικοί επίσκοποι, τις θέσπισαν Συνοδικώς ως Εκκλησία του Χριστού! Και μεις είμαστε αλλού, στρέφοντας αφηρημένοι τον πνευματικό μας οφθαλμό στο απέραντο άπειρο της απεραντοσύνης της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και λέγοντας διά σπλάχνων οικτιρμού: «έλα μωρέ, έχουν και οι αιρετικοί Άγιο Πνεύμα, ας μην υποκλέπτουμε εμείς την εξουσία των Συνόδων».

Ξάφνου, του κάκου, γινόμαστε εμείς οι «ληστές της Θείας Χάριτος» κι ας γράψαμε κάποτε βιβλία για τους κλέπτες και τους λωποδύτες της χάριτος Αυτού «εν τω ηγαπημένω γέροντι». «Η χάρις εξέλιπεν.» «Δημᾶς γάρ με ἐγκατέλιπεν ἀγαπήσας τὸν νῦν αἰῶνα», τον οικουμενιστή απατεώνα και ο εκπεσών Θεόδωρος Μοψουεστίας ακόμη αναζητά τις σαγινευτικές Ερμιόνες στα Λαδάδικα του Κολυμπαρίου.

Ποιός τό΄πε πως ο γέροντας αλάθητος εστί; Μην τον επηρεάζεις και τον παρασέρνεις, θεολόγε μου εσύ, σε επικίνδυνα αθεολόγητα μονοπάτια και ανεπίτρεπτες Αντιπατερικές οικονομίες.

Όσοι μέχρι σήμερα πατριάρχες, επίσκοποι και ιερείς συνεχίζουν να μνημονεύουν τους αιρετικούς πατριάρχες του παρελθόντος, του παρόντος αλλά και του μέλλοντος και παραμένουν σε πεισματική και αμετανόητη κοινωνία με αυτήν την Αίρεση του Αθηναγορειανισμού και την Παναίρεση του Οικουμενισμού, είναι όλοι εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, χωρίς ιεροσύνη και έγκυρα μυστήρια διότι ο Παπισμός είναι ήδη καταδικασμένη από Σύνοδο αίρεση!

Ο Μονοφυσιτισμός, ο Νεστοριανισμός, ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός, είναι όλοι αναθεματισμένοι από την Αγία Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο: «ὑποκείσθωσαν τῇ ἀποφάσει τῆς ἁγίας ταύτης καὶ οἰκουμενικῆς συνόδου» επειδή αποδέχονται και αναγνωρίζουν ήδη καταδικασμένους από Σύνοδο αιρετικούς.

Αποδέχονται τους Αρειανούς, τους Νεστοριανούς, τους Μονοφυσίτες. Αποδέχονται τους Παπικούς, τους Εικονομάχους Πρωτεστάντες και τις λέσβιες επισκοπίνες. Έχουν μήπως και αυτές “έγκυρα μυστήρια” επειδή δεν έχουν καταδικαστεί από Σύνοδο; Σε τί διαφέρουν αυτές με τον πατριάρχη Βαρθολομαίο; Η διαφορά είναι μόνο βιολογική.

Ειν΄ όλοι τους αιρετικοί, Ευαγγελικώς αναθεματισμένοι και συνοδικώς διαχρονικώς καταδικασμένοι! Αυτό δεν το λέγουμε εμείς. Το λέγει ξεκάθαρα η Αγία Ε΄ Οικουμενική Σύνοδος:

«Πάσι τοις αιρετικοίς, ανάθεμα!» 

Δεν λέγει «πάσι ‘τοις καταδικασμένοις’ αιρετικοίς», ανάθεμα, αλλά γενικώς όλοι αιρετικοί, κεκριμμένοι ή μη, καταδικασμένοι ή όχι, εντός εκτός και επί τα αυτά, ειν΄ όλοι τους αναθεματισμένοι! Είναι μία γενίκευση Θεϊκή, γενίκευση Αγιοπατερική. Τους περιλαμβάνει όλους.

«Πάσι τοις αιρετικοίς, ανάθεμα!» 

Όσοι πηγαίνουν κόντρα στην Θεϊκή αυτή Εντολή και δεν εφαρμόζουν τον απολύτως αναγκαίο για την σωτηρία μας διαχρονικό Αναθεματισμό αυτό, γίνονται και αυτοί αναθεματισμένοι διότι αποδίδουν έγκυρα μυστήρια σε αιρετικούς τους οποίους ήδη έχουν καταδικάσει οι Οικουμενικές Σύνοδοι!

«Πάσι τοις αιρετικοίς, ανάθεμα!»

Οι ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ, ΚΡΙΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ αιρετικοί δεν έχουν πλέον κανονική ιεροσύνη, ούτε έγκυρα μυστήρια.

Εάν έχουν ιεροσύνη, τότε δεν είναι αιρετικοί. Εάν «δεν είναι ακόμη καταδικασμένοι», τότε θα πρέπει οπωσδήποτε να διδάσκουν κάποια εντελώς νέα, μη γνωστή και μη κατεγνωσμένη αίρεση ώστε να χρειάζεται νέα Σύνοδος να διαγνώσει εγκαίρως και να λύσει το θέμα, αλλιώς το επιχείρημα αυτό δεν ισχύει, δεν στέκει στη λογική.

Μην το παρουσιάζετε, κύριοι εραστές της εγκυρότητος των μυστηρίων των αιρετικών. Δεν μπορούμε και δεν επιτρέπεται να συγκρίνουμε τον Διόσκουρο με τον πατριάρχη Βαρθολομαίο. Ο Διόσκορος δίδασκε νέα, άγνωστη και αδιάγνωστη από Σύνοδο αίρεση, ενώ ο Βαρθολομαίος ασπάζεται και αναγνωρίζει γνωστές και ήδη καταδικασμένες από Οικουμενική Σύνοδο αιρέσεις! Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

Ας μας υποδείξει ο Παναγιώτης Σημάτης έναν αιρετικό, ο οποίος να μην αποδέχτηκε την απόφαση και να απαρνήθηκε την καταδίκη μίας Οικουμενικής Συνόδου και αυτός παράλληλα να συνέχισε να έχει ιεροσύνη και έγκυρα μυστήρια. Παρακαλώ.

Ας μας υποδείξει έναν αιρετικό επίσκοπο ο οποίος

• καταργεί τα Θεόπνευστα Αναθέματα της Αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου,
• αναγνωρίζει διά Ληστρικής Συνόδου τους ήδη καταδικασμένους από Σύνοδο αιρετικούς ως «Εκκλησία του Χριστού»,
• ακυρώνει και διαγράφει δύο ολόκληρες Οικουμενικές Συνόδους (την Ογδόη και την Ενάτη, επειδή αυτές καταδικάζουν τον Παπισμό ως αίρεση) και αυτός παράλληλα να έχει ιεροσύνη και έγκυρα μυστήρια.

Παρακαλώ. Ας μας υποδείξει ο Παναγιώτης Σημάτης έναν Άγιο Πατέρα, (έστω και μισό) ο οποίος να λέγει συγκεκριμένα, κατά λέξιν, ότι «όσοι διατηρούν κοινωνία με ήδη καταδικασμένους από Σύνοδο αιρετικούς, εφ΄ όσον αυτοί οι ίδιοι δεν έχουν καταδικαστεί από Σύνοδο, έχουν κανονική ιεροσύνη και έγκυρα μυστήρια!»

Παρακαλούμε να μας το υποδείξει αυτό, όχι «συνεπώς και συμπερασματικώς» με δικές του αυθαίρετες ερμηνείες, αλλά με ρητές και σαφείς Αγιοπατερικές παραπομπές. Το τονίζουμε ιδιαιτέρως αυτό, δεν θέλουμε να αναφερθεί σε φιλοφρονητικές προσφωνήσεις των Αγίων Πατέρων προ κάποιον αιρετικό πριν αυτός καταδικαστεί, αλλά να μας παρουσιάσει συγκεκριμένους και ήδη καταδικασμένους από Οικουμενική Σύνοδο αιρετικούς (όπως ο Πάπας) οι οποίοι παράλληλα έχουν κανονική ιεροσύνη και έγκυρα μυστήρια…

Μη μιλάτε ανεύθυνα για ανεξέλεγκτη και δίχως όρια Οικονομία των Αγίων Πατέρων. Η πολύ σπάνια και σε ειδικές μόνο περιπτώσεις αποδιδόμενη οικονομία γινόταν ΜΟΝΟ σ’αυτούς οι οποίοι ειλικρινώς μετανοούσαν και επιθυμούσαν να επιστρέψουν στην Εκκλησία εμπράκτως διά δημοσίας καταδίκης και υπογραφής Λιβέλλου.

ΠΟΙΑ μετάνοια υπέδειξε ο πατριάρχης Βαρθολομαίος και ποιόν Λίβελλο Μετανοίας και καταδίκης των Οικουμενιστών απάντων υπέγραψε, ώστε να θεωρήσουμε κατ΄ οικονομίαν ως έγκυρα τα μυστήριά του; Αυτός επιμένει στις αιρέσεις του απειλεί με καθαίρεση και αφορισμό όσους δεν συμμορφωθούν στις οικουμενιστικές επιταγές του. Δεν μας αγγίζουν όμως και δεν ισχύουν σε μας, οι οποιεσδήποτε τιμωρίες των αιρετικών διότι δεν ανήκουμε πλέον στην δικαιοδοσία τους. Δεν έχουν ουδεμία εξουσία επί της ψυχής μας και της σωτηρίας μας. ΕΙΝΑ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ.

Για όσους ακοινωνήτους και αμετανοήτους αιρεσιάρχες παρέμεναν και παραμένουν πεισματικά στην αίρεση, αυτοί παρέμεναν σταθερά και αμετάκλητα εκτός ιεροσύνης και εκτός Εκκλησίας. Για αυτούς τους καταφρονητές και δειλούς, τους των ακοινωνήτων οπαδούς και συγκοινωνούς της ασεβείας, η εφαρμογή της οικονομίας ήταν, είναι και θα είναι εις τον αιώνα των άπαντα ποτέ, αυστηρώς και απολύτως αδύνατη μετά πάσης Ακριβείας.

Τον γνωρίζετε καλά. Τον έχετε δημοσιεύσει αρκετά. Ο 68^ος Αποστολικός Κανών παραμένει κατασυντριπτικός καταπέλτης για όσους καταδέχονται ως δήθεν έγκυρη την χειροτονία παρά αιρετικών και η Ερμηνεία λέγει χαρακτηριστικώς επί τούτου:

“Οι παρά των αιρετικών βαπτισθέντες ή χειροτονηθέντες ΟΥΤΕ όλως Χριστιανοί δύνανται να είναι με το αιρετικόν αυτό βάπτισμα, ή μάλλον ειπείν ΜΟΛΥΣΜΑ, ούτε Ιερείς και Κληρικοί, με την αιρετικήν ταύτην χειροτονίαν. Διά τούτο ακινδύνως οι τοιούτοι και βαπτίζονται παρά των ορθοδόξων Ιερέων, και χειροτονούνται παρά των Ορθοδόξων Επισκόπων…»

Ένας ο οποίος δεν είναι, όχι μόνο ιερέας αλλά ούτε καν Χριστιανός, δύναται αυτός να έχει ιεροσύνη και μυστήρια; Ο άπιστος, κακόδοξος και αιρετικός, έχει κανονική ιεροσύνη; Πού και πώς;

«Όθεν ακολούθως και ο Μέγας Βασίλειος γράφων προς Νικοπολίτας, λέγει: Εγώ δεν θέλω συναριθμίσει ποτέ με τους αληθείς ιερείς του Χριστού, εκείνον οπού εχειροτονήθη και έλαβε προστασίαν λαού από τας ΒΕΒΗΛΟΥΣ ΧΕΙΡΑΣ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ, προς ΑΝΑΤΡΟΠΗΝ της Ορθοδόξου Πίστεως!!!”

Οι μεγάλοι αυτοί αιρετικοί με τα μεγάλα ράσα και τις μεγάλες αρέσεις (καθώς και με τους μεγάλους τραπεζικούς λογαριασμούς) συντέλεσαν και διαχρονικώς διατελούν εν πνευματική μοιχεία με τα πολυσχισματικά, παναιρετικά παρακλάδια των απόκληρων οπαδών τους. Συντέλεσαν και συντελούν στην ισοπεδοτική ανατροπή της Ορθοδόξου Πίστεως!

Μη κλαίγεστε με κροκοδείλεια δάκρυα για την ανεπίτρεπτη και αντικανονική χειροτονία του Αγίου Ανατολίου την οποία αυτός δέχτηκε από τον φίλτατό του μα αιρετικό τότε και δολοφόνο Διόσκορο, παρουσία μάλιστα και του αιρετικού Ευτυχούς.

Το ότι οι Πατέρες δέχτηκαν με άπειρη συγκατάβαση, κατ΄ άκραν οικονομίαν και άκρως σπάνια, σπανιοτάτη εξαίρεση την χειροτονία του αυτή, δεν μπορείς να διατείνεσαι και να διαλαλείς εσύ ότι αναγωρίζεις ως άτομο, κατ΄ ιδίαν, όλες τις χειροτονίες και βαπτίσεις των Αρχιμασόνων Εωσφορολατρών πατριαρχών Αθηναγόρα και Μεταξάκη!

Ήδη από το 1948, οι οικουμενιστές επίσκοποι συνενώθηκαν και ενσωματώθηκαν σε ένα νέο ‘Παγκόσμιο Συμβούλιο «εκκλησιών…» όπου εκεί αναγνωρίζονται ως «ισότιμα και ισόκυρα μέλη» μεταξύ τους, έχοντας «κοινή πίστη και κοινό Θεό…» Δηλώνουν ότι απολαμβάνουν την «κοινωνία του Αγίου Πνεύματος» ενώ κινούνται από κοινά πονηρά και εωσφορικά πνεύματα αιρέσεων.

Ένας Τραγοθήλυκος Μ.Α.Τ.Σ. δικέφαλος και διπρόσωπος διαιτητής διέπει το τελικό μάτς του ήδη χαμένου αγώνα και μείς αποχαυνωμένοι αποδοί και βανδαλιστές των Τειχών τις Θείας Αποτειχίσεως βρίζουμε την Θεία Χάρι του Τερματοφύλακα Αρνίου, σφυρίζοντας το θριαμβευτικό «γκολ» του επί θύραις θηρίου, «έχον κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα.»

Τις τυπικές προσφωνήσεις των Αγίων Πατέρων προς τον όντως μέγα αιρετικό Διόσκορο, τις οποίες τόσο «θριαμβευτικώς» μα λίαν ανεπιτυχώς μας παρουσίασε ο Παναγιώτης Σημάτης, τις απορρίπτουμε ως τελείως άσχετες και παραπλανητικές.

Ας το γνωρίζουν οι ανύποπτοι και συνετοί μας αναγνώστες. Ο Διόσκορος δεν είχε καταδικαστεί ακόμη από Σύνοδο και καμία Σύνοδος δεν είχε ακόμη ασχοληθεί με την αίρεσή του. Είχαν λοιπόν κάθε δικαίωμα οι Άγιοι Πατέρες να κάνουν χρήση «οικιακής οικονομίας.» Ουδείς εξ΄ ημών τους το αφαιρεί αυτό.

Τον προσφώνησαν όμως έτσι μόνο στα αρχικά στάδια της συνοδικής εξετάσεως, προκειμένου να τον συνετίσουν. Όταν όμως είδαν ότι ο Διόσκορος δεν μετανοούσε, τότε τον καταδίκασαν ως αιρετικό και δεν αναγνώρισαν καμία επισκοπική ιεροσύνη πάνω του. Και όχι μόνον αυτόν. Οι Άγιοι Πατέρες καταδίκασαν και αναθεμάτισαν (εις κόλασιν αιωνίαν) και όλους όσους τον αγαπούσαν! “Ἀνάθεμα Διοσκόρῳ καί τοῖς φιλοῦσιν αὐτόν” (Πράξις Δ´ τῆς ἐν Χαλκηδόνι Δ´ Οἰκουμ. Συνόδου). Φοβερό αυτό!

Διατηρείς εφάμαρτη φιλία με τον κάθε Διόσκορο και δεν γνωρίζεις ότι η φιλία του οικουμενιστικού κόσμου, έχθρα του Θεού εστί; Τί κι αν είσαι μέγας καθηγητής και ομολογητής επίσκοπος; Ας είσαι και ολόκληρος Άγιος Ανατόλιος και μάλιστα Συνοδικός της Αγίας Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου! Μην τολμάς να καλύψεις τον αγαπημένο σου, ΠΑΝαιρετικό Διόσκορο και να διατείνεσαι διπλωματικά πως «καθαιρέθηκε όχι για θέματα Πίστεως αλλά επειδή αρνήθηκε να παραστεί….»

Όχι κύριοι καταχραστές της Οικονομίας. Εί φιλείς Με, Πέτρε, ποίμενε τα αποτειχισθέντα πρόβατά Μου! Αυτός ο αναθεματισμός «καί τοῖς φιλοῦσιν αὐτόν» είναι γενικός και αόριστος, αναφέρεται σε όλους ανεξαιρέτως, όσους παρέμειναν και εκοιμήθησαν σε κοινωνία με τον ήδη πλέον καταδικασμένο από Σύνοδο Διόσκορο. Ισχύει όχι μόνο για όσους αγαπούσαν τον Διόσκορο στον παρόντα χρόνο, εκείνο τον καιρό, αλλά και για όσους αγαπούν τον Διόσκορο διαχρονικώς και τον θεωρούν σήμερα ως «Άγιο».

Ο αναθεματισμός αυτός ισχύει για όσους διατηρούν κοινωνία με αυτούς οι οποίοι αρνούνται την Αγία Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο δηλαδή τους σημερινούς Μονοφυσίτες, τους οποίους ο πατριάρχης Βαρθολομαίος και οι αρχιερείς του, αναγνωρίζουν ως «Εκκλησία» και δηλώνουν δημοσίως πως βρίσκονται σε πλήρη κοινωνία. Και συ συνεχίζεις ακόμη να διατηρείς κοινωνία με τον πατριάρχη Βαρθολομαίο;

Εάν αναθεματίζονται αυτοί οι οποίοι απλώς αγαπούν τον Διόσκορο, πόσο μάλλον αναθεματίζονται αυτοί οι οποίοι αρνούνται να τον αναθεματίσουν ως αιρετικό, αυτοί οι οποίοι καταργούν τα Θεόπνευστα Αναθέματα, καταργούν την Αγία Δ΄ και Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο, οι οποίες τον αναθεματίζουν ως αιρετικό, και έρχονται να μας πουλήσουν πνεύμα αγάπης και φιλαδελφίας.

Έκανες Αποτείχιση; Μην διαφθείρεις την Διδασκαλία των Οικουμενικών Συνόδων. Άκουσε την Αγία Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο: Πάντες οι αρετικοί και οι συνευδοκούντες αυτοίς, «ὑποκείσθωσαν τῇ ἀποφάσει τῆς ἁγίας ταύτης καὶ οἰκουμενικῆς συνόδου» επειδή αποδέχονται και αναγνωρίζουν ήδη καταδικασμένους από Σύνοδο αιρετικούς. Εσύ μην το κάνεις αυτό.

Άκουσε, αδελφέ μου, την Αγία Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο: «Πάσι τοις αιρετικοίς, ανάθεμα!» Αναθεμάτισέ και συ όλους τους αιρετικούς, καταδικασμένους και μη. Όχι με λόγια αλλά με έργα. Μην διατηρείς καμία μυστηριακή κοινωνία μαζί τους, ειδ΄ άλλως γίνεσαι συνυπεύθυνος και συγκατάκριτος της αιρέσεώς τους.

Δεν έχεις την δύναμη να τους αναθεματίσεις εμπράκτως; Ομολόγησέ το τουλάχιστον με διάθεση ψυχωφελούς ενοχής και συναίσθηση αυτομεμψίας. Μην καλύπτεις αυτή σου την αδυναμία ή δειλεία προκειμένου να μην διαταράξεις τις καλές σου σχέσεις με τους οικείους σου, τους φίλους σου και τους αγαπητούς σου.

Φίλος ο Πλάτων, φιλτάτη η Χριστολογική Αλήθεια: «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος!»

Πηγή: http://www.wallingoff.com/1020