π. Νικόλαος Δημαράς

π. Νικηφόρε, εὐλογεῖτε!

Ἡ Παναγία μας βοήθειά μας!

Ἕνας λόγος ἀκόμη καθαιρετικός καί ἀφοριστικός λόγος του Οἰκουμενιστῆ Μανιώτη:

 Ἔδωσε ἐκκλησιαστικό βῆμα στόν γλοιώδη -(=ἄνθρωπος πού προακλεῖ ἀηδία μέ τήν συμπεριφορά του)- καί μέγαν γλείφτην τῶν ψευδεπισκόπων τοῦ ΙΕ΄ Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ΑΒ΄, "παπα-Βαγγέλη" Παπανικολάου, ἀναγνωρίζοντάς τον ὡς ἱερέα, μέσα στήν "Παναγία Σουμελᾶ", γιορτάζοντας τά "εἰκοσιπέντε χρόνια τῆς ἀρχιερατείας (δεσποτοκρατείας) του". Διάβασε τούς σχετικούς Ἱερούς Κανόνες, πού τόν καθαιροῦν καί τόν ἀφορίζουν. 

Ἐπειδή Σοῦ γράφω ἀπό ἄλλον ὑπολογιστή, θά ἀνταποκριθῶ στό αἴτημά Σου, ὅταν συνδεθῶ μέ τό λάπτοπ μου. Τό καράβι, δυστυχῶς, μπάζει ἀπό παντοῦ νερά...

Αὐτός ὁ ψευτοπαπᾶς, ὁ Βαγγέλης Παπανικολάου εἶναι ὁ κατ' ἐξοχήν πολέμιος τῶν Παλαιοημερολογιτῶν καί ὁ ὑπουλότερος ἐχθρός τοῦ λόγου τῆς ὑπάρξεώς μας καί τῆς ὑποστάσεώς μας: τῆς ὑποχρεωτικῆς καί ἐπιβεβλημένης ἀποτείχισης, κατά τόν 15ον τῆς ΑΒ΄ καί τόν 31ον Ἀποστολικόν! Σχεδόν σέ κάθε ὁμιλία του, αὐτός ὁ ψευτοπαπᾶς, μιλάει εἰρωνικά καί μέ μίσος ἐναντίον τῆς εὐλογημένης ἀπό τόν Θεόν καί τήν Παράδοση, Πατερικῆς ἀποτειχίσεως καί  "καταδικάζει τό τάχα σχίσμα" ἀπό τήν κανονικήν τάχα "ἐκκλησίαν" τῶν αἱρετικῶν καί ἀνιέρων Νεοημερολογιτῶν-Οἰκουμενιστῶν, τήν φαινομένην ὡς ἐκκλησίαν, κατά τόν Μέγαν Θεολόγον, Γρηγόριον τόν Ναζιανζηνόν!

Εὐλόγησον,

ἐν ἀγάπῃ Χριστοῦ,

π. Νικόλαος

Κοινοποίηση: π. Ζήσην Τσιότραν

Η Κοίμησις της Θεοτόκου -- του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου.

«Σήμερον η Θεοτόκος, ως νοερή και θεοφώτιστη σελήνη, εισέρχεται μαζί με τον ήλιον της δικαιοσύνης εις τον πνευματικόν ουρανόν και χάνεται μεν από την πρόσκαιρη αυτήν ζωή, αλλά συγχρόνως ανατέλλει και γίνεται ολόλαμπρη από το αξίωμα της αθανασίας που αποκτά. Σήμερον η χρυσοφτιαγμένη από τον Θεόν κιβωτός του αγιάσματος, αναχωρεί από τα επίγεια σκηνώματά Της και μετακομίζεται στην άνω Ιερουσαλή προς ανάπαυσιν αιωνίαν… Τώρα λοιπόν η Θεοτόκος, αφού έκλεισε τα αισθητά μάτια Της, ανυψώνει ωσάν αστέρια μεγάλα και λαμπερά, που δεν έδυσαν ακόμα, τους νοητούς για μας οφθαλμούς Της και τους έχει άγρυπνους, για να εξευμενίζη το πρόσωπον του Θεού, χάριν της προστασίας του κόσμου. Τώρα, με την κοίμησίν Της, αφού έκλεισε με την σιωπή τα θεοκίνητα χείλη Της, ανοίγει το στόμα Της δια να πρεσβεύη αδιάκοπα υπέρ όλου του ανθρωπίνου γένους. Τώρα, αφού τα σωματικά και θεοφόρα χέρια Της τα κατέβασε κι΄ αφού απέκτησε την αφθαρσία, τα υψώνει προς τον Δεσπότην Κύριον ικετευτικώς υπέρ ολοκλήρου της ανθρωπότητος».

Ὁ Διωγμός τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου ἀποτελεῖ ἐκκλησιαστικόν πραξικόπημα!

Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, πρ. Ἀν. Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων

Τό τέρας τῶν αἱρέσεων, ὁ Διάβολος, βρυχᾶται καί πάλιν ζητῶν νά καταπίῃ τούς πάντας (Α՛ Πέτρ. 5:8). Διά τήν ἐξόντωσιν τῆς παραδοσιακῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου Ἁγ. Ὄρους, ἔστησε διά τῶν ὀργάνων του μίαν ἀπάτην πελωρίων διαστάσεων. Συγκεκριμένως, τόν Δεκέμβριον τοῦ 2002, ὁ Οἰκουμενιστής «πατριάρχης» -- διάβαζε αἱρεσιάρχης -- Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος ταυτίζει τόν Τριαδικόν Θεόν μέ τούς ψευδοθεούς τῶν ἄλλων θρησκειῶν, λέγει τό κοράνιον «ἅγιον», ἔχει οὐσιαστικῶς ὑποταχθῆ εἰς τόν «πάπαν Ρώμης» ἀπό τήν 7-12-1965 κ.λπ., ἐκήρυξε τήν ἐν λόγῳ Μονήν «σχισματικήν», διότι δέν τόν μνημονεύει! Ἄν ἡ πρᾶξις αὐτή ἦτο νόμιμος, τότε οἱ Ἐσφιγμενῖται μοναχοί θά ἔπρεπε νά ἐκκενώσουν τήν Μονήν μέ βάσιν τό ἄρθρον 105 (παρ. 2) τοῦ Συντάγματος.

Ἡ πρᾶξις αὐτή τοῦ Βαρθολομαίου, ὅμως, εἶναι ἀντι-ευαγγελική, ἀντι-κανονική, ἀντι-συνοδική, ἀντι-πατερική καί ἀντι-συνταγματική, ἀποτελεῖ δηλαδή ἐκκλησιαστικόν πραξικόπημα! Διότι ἡ διακοπή κοινωνίας μέ αἱρετικούς «ἐπισκόπους» ἐπιβάλλεται ἀπό ὅλας τάς Γραφάς, ὅλας τάς Συνόδους καί ὅλους τούς Ἁγίους Πατέρας: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι» (Ἅγ. Μᾶρκος Εὐγενικός, Patrologia Graeca, ἐφεξῆς P.G., τ. 160, σ. 101). Τό δέ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος (βλ. προμετωπίδα καί ἄρθρον 3) προστατεύει τήν Ὀρθοδοξίαν, τήν ὁποίαν τηροῦν καί ὑπερασπίζονται οἱ ὑπό τόν π. Μεθόδιον Ἐσφιγμενῖται μοναχοί, ἐνῷ ὁ «πατριάρχης» καί ἡ «νέα ἀδελφότης», γνωστοί ὡς «Κατσουλιέρηδες», εἶναι καθαιρετέοι καί ἀναθεματιστέοι, ὡς αἱρετικοί. Σημειωτέον δέ ὅτι οἱ «Κατσουλιέρηδες» φέρονται ἐπισήμως ὡς «Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου» καί μέ ἄπειρον θράσος χαρακτηρίζουν τούς ἀληθινούς Ἐσφιγμενίτας ὡς «καταληψίας», ἐνῷ αὐτοί εἶναι ἐκεῖνοι πού ἔχουν ποδοπατήσει τόν Καταστατικόν Χάρτην τοῦ Ἁγίου Ὄρους (ΚΧΑΟ), τό ἱ. Εὐαγγέλιον, τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, καθώς καί πᾶσαν λογικήν καί ἠθικήν ἀρχήν!

 

Τό ἐάν οἱ Ἐσφιγμενῖται Πατέρες σφάλλουν ἤ ὄχι διά τήν νόμιμον καί ἐπαινετήν ἀποτείχισίν των ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς (βλ. ΙΕ' Κανόνα τῆς ΑΒ' Συνόδου) θά πρέπῃ ν’ ἀποτελέσῃ ἀντικείμενον μίας ἀληθῶς Πανορθοδόξου Συνόδου (καί ὄχι ψευδο-συνόδου, ὅπως ἐκείνην τοῦ 2016), εἰς τήν ὁποίαν, βεβαίως, ὁ «πατριάρχης» καί οἱ ὁμόφρονές του ὄχι μόνον δέν θά προεδρεύουν, ἀλλά θά εἶναι ὑπόδικοι διά καθαίρεσιν καί ἀναθεματισμόν. Τό 2002, ὁ «πατριάρχης» Βαρθολομαῖος ἐνήργησε κατά τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου ὡς «πάπας τῆς Ἀνατολῆς»! Ἀκόμη καί ἐάν ἦτο Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ἡ ὡς ἄνω πρᾶξις του θά ἦτο ἄκυρος, πολλῷ δέ μᾶλλον τώρα πού δέν εἶναι Ὀρθόδοξος. Ἐφόσον ἀπό τό 1972 οἱ Ἐσφιγμενῖται ἐγκαλοῦν τούς Οἰκουμενιστάς δι’ αἵρεσιν, ἡ ὁποία μάλιστα τό 2002 ἦτο ἤδη συνοδικῶς καταδεδικασμένη ὑπό τοπικῶν Συνόδων καί τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ὅπως, χάριν παραδείγματος, ὑπό τῆς Ρωσσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς (ΡΟΕΔ, 1983), ἕπεται ὅτι μόνον μία (ἀληθῶς) Πανορθόδοξος (=Οἰκουμενική) Σύνοδος ἔχει τήν ἁρμοδιότητα νά κρίνῃ τό θέμα. Τά δογματικά ζητήματα πού ἔχουν λάβει παγκόσμιον διάστασιν δεν ἐπιλύονται παπικῷ τῷ τρόπῳ, ἀλλά δι’ Οἰκουμενικῆς (=Πανορθοδόξου) Συνόδου. Ὁ Δοσίθεος Ἱεροσολύμων γράφει: (1) «οἱ Κανόνες καί τῶν Πατριαρχῶν ἄρχουσιν, εἰ γάρ ἔξω τῶν Κανόνων ποιοῦσιν, οὐ στοιχοῦμεν αὐτοῖς» (Δωδεκάβιβλος, Βιβλ. Β՛, Κεφ. Ε՛, Παρ. ΙΔ՛)· (2) «ὅσοι Ἱερεῖς ὑπετάγησαν τῷ Πάπᾳ, καί ἀφορίζουσι τούς ὀρθοδόξους τούς μή πειθομένους τῇ Ἐκκλησίᾳ τῶν Λατίνων, μή δεδιέναι τούς Χριστιανούς (σ.σ. νά μήν φοβῶνται οἱ Χριστιανοί) τόν ἀφορισμόν αὐτῶν, ὅτι ἐστίν ἄκυρος, καί ἐπιστρέφει εἰς τούς Ἀφορίσαντας ὡς ἐπιβάτας τῶν ἁγίων Κανόνων καί Ἀλλοτριοεπισκόπους (Δωδεκάβιβλος, Βιβλ. Η՛, Κεφ. ΙΗ՛, Παρ. Ζ՛)· καί (3) «ἡ Σύνοδος τό ἔσχατον κριτήριον ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ οὖσα ἀναιρεῖ τήν διχόνοιαν τῶν ὁμοπίστων, καί βεβαιοῖ τήν ὀρθοδοξίαν» (Δωδεκάβιβλος, Βιβλ. Β՛, Κεφ. ΣΤ՛, Παρ. Γ՛).

Ἐν ἄλλαις λέξεσι, ὁ διωγμός τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου εἶναι κατά πάντα παράνομος, ὄχι μόνον ἐξ ἐπόψεως Δογματικῆς, ἀλλά καί ἐξ ἐπόψεως κανονικοῦ καί κοσμικοῦ Δικαίου, καί ἄρα θά πρέπῃ νά παύσῃ πάραυτα, ἐφόσον βασίζεται εἰς τό ἐκκλησιαστικόν πραξικόπημα τοῦ 2002. Θά πρέπῃ δέ νά κατηγορηθῇ ὁ Βαρθολομαῖος εἰς τά ποινικά δικαστήρια ὡς ὁ ἠθικός αὐτουργός διά τούς θανάτους πολλῶν Ἐσφιγμενιτῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἀποθνήσκουν ἀδιάγνωστοι, «ὡσάν τό σκυλί στ’ ἀμπέλι», κατά τό κοινῶς λεγόμενον, ἤ ἀπό ἀτυχήματα, ὅπως τοῦ μοναχοῦ Τρύφωνος (2003), ἐξ αἰτίας τῶν διαφόρων παρανόμων ἀποκλεισμῶν πού ἐπεβλήθησαν εἰς τήν Μονήν. Τά περί δῆθεν ὑποχρεώσεώς των νά μνημονεύουν τόν ἀπό 7-12-1965 «Οὐνίτην» Βαρθολομαῖον, τά ὁποῖα ἐρεύγονται μερικοί, ὅπως ἡ δημοσιογράφος Φ. Πιπιλῆ (αὐτή πού, ὡς ἄλλη εἰκονομάχος, ἔχει ζητήσει ν’ ἀφαιρεθοῦν τά ὀνόματα τῶν Ἁγίων ἀπό τούς δρόμους καί τάς στάσεις λεωφορείων καί τραίνων) καί ὁ νομικός Ἀ. Βαβοῦσκος, ἀποτελοῦν διαστροφήν τῆς ἀληθείας, ἐφόσον τόν μέν Βαρθολομαῖον θεωροῦν ἐσφαλμένως Ὀρθόδοξον τούς δέ Ἐσφιγμενίτας «ἀντάρτας» καί «καταληψίας»! Κατ’ ἀλήθειαν, συμβαίνει τό ἀκριβῶς ἀντίθετον: οἱ Ἐσφιγμενῖται ἔχουν χρέος νά ΜΗ μνημονεύουν τόν Βαρθολομαῖον, ἐφόσον αὐτός εἶναι αἱρετικός, τοὐτέστιν ἐπαναστάτης κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Ὁ Μ. Ἀθανάσιος γράφει: «Ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται, καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἐστιν ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ’ αὐτοὺς ἐμβληθῆναι, ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα, εἰς τὴν γέεναν τοῦ πυρός» (P.G., τ. 27, σελ. 1369C).

 

Βεβαίως, οἱ διῶκται ἐπικαλοῦνται τάς δικαστικάς ἀποφάσεις ἐναντίον τῶν Ἐσφιγμενιτῶν, αἱ ὁποῖαι προέκυψαν ὡς φυσικόν ἐπακόλουθον τοῦ ὡς ἄνω ἐκκλησιαστικοῦ πραξικοπήματος καί ἄρα εἶναι ἄκυροι. Παρευρέθην εἰς δύο δίκας, αἱ ὁποῖαι ἦσαν παρῳδίαι. Ἐπί πολλάς ὥρας ἔπαιζον μαγνητοφωνημένας ὁμιλίας τοῦ π. Μεθοδίου, μέ στόχον ν' ἀποδείξουν ὅτι μέ τά πύρινα κηρύγματά του κατά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (κατ’ ἀλήθειαν, Σατανισμοῦ), ὁ π. Μεθόδιος ἦτο ὁ ἠθικός αὐτουργός διά ... τήν «βόμβαν μολότωφ» (στουπί ἀναμμένον) πού τό 2013 ὁ μοναχός Ἀντύπας, ἐν ἀμύνῃ εὑρισκόμενος, ἔρριξεν ἀπό τό «κονάκι» τῆς Μονῆς (Καρυαί) εἰς «τόν γάμον τοῦ καραγκιόζη», πρός ἐκφοβισμόν τῶν εἰσβολέων «Κατσουλιέρηδων», οἱ ὁποῖοι προσεπάθησαν μέ Bobcat νά γκρεμίσουν τό κονάκι καί νά σκοτώσουν τούς μοναχούς πού εὑρίσκοντο ἐντός αὐτοῦ. Οἱ αὐτοί εἶχον ἐπιτεθῆ εἰς τό κονάκι μέ λοστούς καί βαριοπούλας τό 2006. Παρά ταῦτα, ὅλοι οἱ Διαστροφεῖς τῆς Ἀληθείας τῶν ΜΜΕ (=Μέσα Μαζικοῦ Ἐξανδραποδισμοῦ) τόν μέν π. Μεθόδιον ἐμφανίζουν ὡς δῆθεν «καταληψίαν» πού προτρέπει εἰς βίαν, τούς δέ «Κατσουλιέρηδες» ὡς δῆθεν ἀνθρώπους τῆς ἀγάπης! «Ἐλησμόνησαν», ὅμως, νά παίξουν εἰς τάς ἐν λόγῳ δίκας καί τά κηρύγματα τοῦ π. Μεθοδίου, ὅπου λέγει ὅτι «τό ὅπλον μας εἶναι τό κομβοσχοίνι»! Τόσον «ἀμερόληπτοι» ἦσαν!

Οἱ αὐτοί Διαστροφεῖς τῆς Ἀληθείας περιγράφουν σήμερον τό ζήτημα τῆς ἀληθινῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου ὡς ἑξῆς: «Πρόκειται γιά γέροντες οἱ ὁποῖοι ἀπό τό 1972 κρατοῦν σκληρήν στάσιν ἔναντι τῆς ἡγεσίας τῆς Ὀρθοδοξίας ἔχοντας διακόψει  κάθε ἐπαφήν μέ τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, διαφωνῶντας γιά τάς συναντήσεις μέ ἐκπροσώπους τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας». Ἡ «περιγραφή» αὐτή ἀποτελεῖ «μπάζωμα» τοῦ ζητήματος τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου, κατ’ ἀπομίμησιν τοῦ «μπαζώματος» τοῦ Ἐγκλήματος τῶν Τεμπῶν! Διότι, πρῶτον, ἀντί νά εἴπουν ὅτι ἡ Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου διέκοψε τήν κοινωνίαν μέ τούς κατ’ οὐσίαν οὐνίτας «πατριάρχας», ὡς ἀντίδρασιν εἰς τήν ἀπό 7-12-1965 «ἄρσιν» τῆς ἀκοινωνησίας μέ τόν «πάπαν Ρώμης», ἤτοι εἰς τήν «ἄρσιν» τοῦ Σχίσματος τοῦ 1054 (βλ. παρ. 4Β τοῦ ἐπισήμου ἀνακοινωθέντος εἰς τήν ἀκόλουθον ἠλεκτρονικήν διεύθυνσιν https://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1965/documents/hf_p-vi_spe_19651207_common-declaration.html), χωρίς βεβαίως ὁ «πάπας» ν’ ἀποκηρύξῃ τάς 20 περίπου αἱρέσεις του, ἁπλῶς ὁμιλοῦν διά ... «συναντήσεις μέ ἐκπροσώπους τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας»!

Δεύτερον, ὁμιλοῦν διά ... «σκληρήν στάσιν ἔναντι τῆς ἡγεσίας τῆς Ὀρθοδοξίας», δίδοντες ἔτσι τήν ψευδῆ ἐντύπωσιν ὅτι οἱ Ἐσφιγμενῖται εἶναι αὐτοί πού συμπεριφέρονται μέ «σκληρότητα» καί «ἐγωϊσμόν» ἔναντι τῆς «ὀρθοδόξου» ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς! Κατ’ ἀλήθειαν, ὅμως, ἡ τελευταία κηρύσσει αἱρέσεις ἀπωλείας καί, ὅπως προανεφέρθη, οἱ Ἐσφιγμενῖται (καί ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι) ἔχουν χρέος νά διακόψουν πᾶσαν κοινωνίαν μετ’ αὐτῆς. Διότι ὅσοι κοινωνοῦν ἐν γνώσει μέ αἱρετικούς εἶναι «ἐχθροί τοῦ Θεοῦ» καί ἐν δυνάμει ἀναθεματισμένοι: «Ἐχθρούς γάρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο» (Ἁγ. Θεοδώρου Στουδίτου, P.G. 99, σ. 1049)· καί «τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει τοῖς ὑβρίζουσι καί ἀτιμάζουσι τάς σεπτάς Εἰκόνας, ἀνάθεμα» (Ζ’ Οἰκ. Σύνοδος, Πράξεις Α' καί Ε').

Σημειωτέον ὅτι τό 1998 ὁ Βαρθολομαῖος ἐξύβρισε τούς ἀνθενωτικούς Ἁγίους ὡς «θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως», ἐνῷ τό 2016 ἐπραγματοποίησε τήν ψευδο-σύνοδον τοῦ Κολυμπαρίου, μέ τήν ὁποίαν ἀνεγνώρισεν ὡς «ἐκκλησίας μέ τήν ἱστορικήν των ὀνομασίαν» ὅλας τάς αἱρέσεις, τάς ὁποίας αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔχουν ἀναθεματίσει. Ἐπίσης, τό 2019 ἐδημιούργησε τό Οὐκρανικόν σχίσμα, μέ τό ὁποῖον συνέβαλε εἰς τόν Ρωσσο-Οὐκρανικόν πόλεμον τοῦ 2022. Εἰς δέ τάς ἐπικρίσεις ἐναντίον του ὅτι, ἐξ αἰτίας τῶν ἀντικανονικῶν, αἱρετικῶν καί διχαστικῶν ἐνεργειῶν του, μερικαί ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια Ὀρθοδόξων διέκοψαν τήν κοινωνίαν μαζί του, αὐτός, ὁ ὑποτιθέμενος «ἐγγυητής τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας», ἀπαντᾶ ὡς ἑξῆς: «Σκασίλα μου»!!! Συνεπῶς, ἡ ὡς ἄνω «περιγραφή» τοῦ προβλήματος, καθώς καί τό ἀπολύτως ψευδές «ἐπιχείρημα» τῆς «κυβερνήσεως», τῶν συστημικῶν «δημοσιογράφων» κ.ἄ., ὅτι δῆθεν «δέν εἶναι δυνατόν κάποιοι νά παρουσιάζωνται περισσότερον εὐσεβεῖς ἀπό ἄλλους», ἀποτελεῖ ἐγκληματικόν «μπάζωμα» τῆς ἀληθείας!

Τούτων οὕτως ἐχόντων, ἕπεται ὅτι ὁ «πατριάρχης» οὐδέν δικαίωμα εἶχε τό 2002 ν' ἀνακηρύξῃ «σχισματικούς» τούς Ἐσφιγμενίτας ἄνευ ἀποφάσεως Πανορθοδόξου Συνόδου. Οἱ δέ Ἐσφιγμενῖται ἔχουν ὄχι μόνον δικαίωμα ἀλλά καί χρέος νά μή τόν μνημονεύουν καί νά μή συναθροίζωνται μετ’ αὐτοῦ εἰς τούς ἱερούς ναούς, ὅπως διδάσκει ὁ Μ. Ἀθανάσιος (βλ. ἀνωτέρω), ἀλλά καί ὁμοφώνως σύμπασα ἡ Ἐκκλησία. Τό κατηγορητήριον, συνεπῶς, κατά τῶν Ἐσφιγμενιτῶν Πατέρων διά «σχίσμα» καταρρέει παταγωδῶς! Συμπαρασύρει δέ καί ὅλας τάς καταδικαστικάς ἀποφάσεις ἐναντίον των, αἱ ὁποῖαι, ὅπως προανεφέρθη, ἦσαν ἀπόρροιαι τῆς ψευδοῦς κατηγορίας περί «σχίσματος».   

Τέλος, ἀκόμη καί πολλοί ἀπό αὐτούς πού ἐναντιοῦνται εἰς τόν διωγμόν τῆς ἀληθινῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου, μέ κριτήρια κυρίως ἀνθρωπιστικά, σπεύδουν νά δηλώσουν ὅτι δέν συμφωνοῦν μαζί της εἰς ἄλλα ἐπί μέρους ζητήματα καί δή εἰς τήν ἐκ μέρους τῆς Μονῆς μή ἀναγνώρισιν τῶν «νεοφανῶν ἁγίων», Παϊσίου, Πορφυρίου κ.ἄ. Οἱ γέροντες αὐτοί «ἡγιοποιήθησαν» ἀπό τόν ὑβριστήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὀλετῆρα τῆς Ἐκκλησίας «πατριάρχην» Βαρθολομαῖον, κατά τό «δόξαν παρ' ἀλλήλων λαμβάνοντες» (Ἰω. 5:44), ἐπειδή ὄχι μόνον τόν ἠκολούθουν εἰς τόν ὄλεθρον ὅπου αὐτός ὁδηγεῖ τήν Ὀρθοδοξίαν, ἀλλά καί τόν ἐνεκωμίαζον! Ἐρωτῶ: Ὑπάρχει κάποιος ἀπό τήν ἐποχήν πού ἐπεκράτει ὁ Ἀρειανισμός (4ος αἰών) ἤ ὁ Μονοφυσιτισμός (5^ος αἰών), ἤ ὁ Μονοθελητισμός (7ος αἰών) ἤ ἡ Εἰκονομαχία (8ος-9ος αἰών) ὁ ὁποῖος συνεπορεύθη μέ τήν μερίδα τῶν αἱρετικῶν, κοινωνῶν μετ' αὐτῶν καί ἐγκωμιάζων αὐτούς, καί κατόπιν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νά τόν ἐδέχθη ὡς Ἅγιον; Προφανῶς, ὄχι, ἀκόμη καί ἄν ὁ ἴδιος δέν ἐκήρυττεν αἵρεσιν! Διότι, ὅπως διδάσκει ὁ Ἅγ. Θεόδωρος Στουδίτης, «οἱ μέν (σ.σ. αἱρετικοί) τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν· οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, σ. 1164 Α)· καί, ὅπως γράφει ὁ Δοσίθεος, «λέγει γάρ ὁ Θεός τῷ Μωϋσεῖ, Ἀποσχίσθητε ἀπό τῶν ἀνδρῶν τούτων (σ.σ. τῶν ἀσεβῶν), ἵνα μή συναπόλησθε» (Δωδεκάβιβλος, Βιβλ. Η՛, Κεφ. Δ՛, Παρ. Δ՛). Λοιπόν, ἐκείνους πού ἡ Ἁγία Γραφή, αἱ Σύνοδοι καἰ οἱ Ἅγιοι Πατέρες χαρακτηρίζουν «ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ», τούς ὁποίους ἀναθεματίζουν καί διά τούς ὁποίους ἀποφαίνονται ὅτι αἱ ψυχαί των χάνονται μαζί μέ αὐτάς τῶν αἱρετικῶν, ἐπειδή ἐκοιμήθησαν ἐν κοινωνίᾳ μετ’ αὐτῶν, ἡμεῖς θά τιμῶμεν ὡς ἁγίους;

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Υπό το πρίσμα αυτής της ευαγγελικής και ιεράς ορθοδόξου παραδόσεως είναι αντιευαγγελική και αντίχριστος φρικαλεότης το να φονεύεται ο αμαρτωλός λογω της αμαρτίας. Εν προκειμένω καμμία ιερά εξέτασις δεν δύναται να ανακυρυχθή ως ιερά. Εν τελευταία αναλύσει, όλοι οι ουμανισμοί φονεύουν τον αμαρτωλόν λόγω της αμαρτίας, εξοντώνουν τον άνθρωπον μαζί με την αμαρτίαν. Διότι δεν θέλουν τον Θεάνθρωπον, ο Οποίος είναι η μόνη σωτηρία του ανθρώπου και από την αμαρτίαν, και από τον θάνατον, και από τον διάβολον. Εκείνος που δεν είναι υπέρ του Θεανθρώπου είναι ως εκ τούτου κατά του ανθρώπου, και είναι ως εκ τούτου δολοφόνος του ανθρώπου, και ακόμη είναι ως εκ τούτου και αυτόχειρ. Διότι αφήνει τον άνθρωπον εις την πλήρη εξουσίαν της αμαρτίας, του θανάτου και του διαβόλου, εκ των οποίων μόνον ο Θεάνθρωπος δύναται να τον σώση και κανείς άλλος υπό τον ουρανόν. Μεταχειριζόμενος κατ΄ αυτόν τον τρόπον τον αμαρτωλόν, ο ουμανιστικός άνθρωπος αναποφεύκτως αυτοκτονεί:  φονεύει την ιδίαν την ψυχήν του, παραδίδει τον εαυτόν του εις την κόλασιν, εις αιωνίαν συναναστροφήν με τον διάβολον, αυτόν τον έκπαλαι «ανθρωποκτόνον» (Ιωάνν. 8, 44).

Ο στάρετς Αρσένιος: Ήμασταν οι χειρότεροι άπ' όλους!

….Λέτε, λοιπόν, πώς ο κομμουνισμός γκρέμισε εκκλησίες, φυλάκισε πιστούς, πολέμησε την Εκκλησία. Ναι, έτσι είναι. Ας εξετάσουμε όμως τα πράγματα συνολικότερα και βαθύτερα. Ας ανατρέξουμε σε όσα προηγήθηκαν. Πολύ πρωτύτερα ο λαός μας είχε χάσει την πίστη του, είχε περιφρονήσει την παράδοσή του, είχε λησμονήσει την ιστορία του, είχε αρνηθεί τα ιερά και τα όσιά του. Ποιος φταίει γιαυτό; Η τωρινή εξουσία; Εμείς φταίμε! Και τώρα θερίζουμε ό,τι σπείραμε... 

"Ας θυμηθούμε, τι παράδειγμα έδιναν στο λαό οι διανοούμενοι, οι ευγενείς, οι έμποροι, οι δημόσιοι υπάλληλοι· και προπαντός, τί παράδειγμα δίναμε εμείς, οι κληρικοί. Ήμασταν οι χειρότεροι άπ' όλους! Γι' αυτό και των παπάδων τα παιδιά, βλέποντας μέσα στις οικογένειές τους την ανηθικότητα και τη φιλοχρηματία, γίνονταν οι πιο φανατικοί άθεοι, οι πιο μαχητικοί επαναστάτες. Πολύ πρίν από την επανάσταση του 1917 ο κλήρος είχε χάσει κάθε δυνατότητα καθοδηγήσεως του λάου. Είχε γίνει -- αλίμονο! -- μια κάστα επαγγελματιών, όπου βασίλευαν η απιστία καί η διαφθορά. Από το πλήθος των μοναστηριών της πατρίδας μας, μόνο πεντ'-έξι ήταν φωτεινοί φάροι του χριστιανισμού και του πνεύματος: το Βάλαμο, η Όπτινα με τους μεγάλους στάρτσι, το Ντιβέγιεβο, το Σάρωφ καί ίσως ενα-δύο ακόμα. Στα υπόλοιπα όχι μόνο την πίστη και την αρετή δεν συναντούσε κανείς, αλλά και σκανδαλιζόταν από το κοσμικό φρόνημα και την ανόητη επιδεικτικότητα. 

"Τι μπορούσε να πάρει ο λαός από τέτοιους ρασοφόρους, από τέτοιους δήθεν εκπροσώπους του Θεού; Εμείς τον σπρώξαμε στην επανάσταση, γιατί δεν του δώσαμε το καλό παράδειγμα. Δεν του εμπνεύσαμε την πίστη, την αγάπη, την υπομονή, την ταπείνωση. Μην τα ξεχνάτε όλα αυτά, μην τα ξεχνάτε! Γι' αυτό μας εγκατέλειψε τόσο εύκολα ο λαός. 

Γι' αυτό αρνήθηκε μαζί μ' εμάς και το Θεό. Γι' αυτό γκρέμισε τις εκκλησιές. 
" Δεν μπορώ, λοιπόν, να κατηγορήσω την εξουσία, το σημερινό καθεστώς. Γιατί οι σπόροι της αθεΐας έπεσαν τότε στο έδαφος πού εμείς οι ίδιοι είχαμε προετοιμάσει με τα λάθη μας και τον ξεπεσμό μας. Αυτή ήταν η αιτία και η αρχή του κακού. Όλα όσα ακολούθησαν, ακόμα και τούτο το στρατόπεδο και το μαρτύριο μας καί οι άσκοπες θυσίες τόσων αθώων ανθρώπων, δεν είναι παρά οι αναπόφευκτες συνέπειες.

π. Θεόδωρος Ζήσης:

Ἐνδεικτικὰ ἀναφερθήκαμε στοὺς δύο αὐτοὺς μεγάλους ἀγωνιστὰς καὶ ὑποστηρικτὰς τῆς καλῆς ἑνώσεως καὶ τῆς καλῆς εἰρήνης (Ἰωσὴφ Βρυέννιο καὶ Γεννάδιο Σχολάριο), ποὺ ἐκφράζουν διαχρονικὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὴν Μεγάλη Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία ἀπὸ τὸν περασμένο αἰώνα προωθεῖ τὴν κακὴ ἕνωση μὲ σοφιστικὰ ἐπιχειρήματα, ὅπως γράφει ὁ Γεννάδιος Σχολάριος, καὶ ἀποκαλεῖ τὸν πάπα ὄχι ἁπλῶς «ἅγιο», πρᾶγμα ποὺ κατακρίνει ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος, ἀλλὰ ἁγιώτατο καὶ σεβασμιώτατο καὶ ἀγαπητὸ ἀδελφὸ καὶ κανονικὸ ἐπίσκοπο Ρώμης, θυμιάζουσα αὐτὸν ὡς «εὐλογημένον ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου» καὶ μνημονεύουσα τὸ ὄνομά του σὲ ὀρθόδοξη ἀκολουθία καὶ πλεῖστα ἄλλα. Ὅταν ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» ἱδρύθηκε ἀπὸ τὸν Γέροντα Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, ὁ Ἀθηναγόρας ποὺ προσπαθοῦσε νὰ ἐπιβάλει τὴν κακὴ ἕνωση εἶχε ἀντιμέτωπη στὸ σύνολό της σχεδὸν τὴν Ἐκκλησία τῆς ῾Ελλάδος καὶ ἰσχυρὲς θεολογικὲς καὶ μοναστικὲς δυνάμεις. Ὁ τωρινὸς Πατριάρχης τὴν ἔχει σύμμαχο, καὶ οἱ θεολογικὲς καὶ μοναστικὲς δυνάμεις μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ἐξασθενοῦν, ἀκόμη καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος.

Είμεθα πλάσματα Θεού με υιοθεσίαν.

Οι άνθρωποι, δεν είναι μοιραία όντα επί της γης. Δεν είναι ακατανόητον συνονθύλευμα σκοτεινών δυνάμεων. Δεν είναι αποίμαντος αγέλη περιέργων ζώων. Ούτε είδος μικράς αξίας. Είμεθα πλάσματα Θεού με υιοθεσίαν. Είμεθα λογικά ζώα με ηθικότητα. Ερχόμεθα ως χιόνες από τα υψηλά όρη της θείας επικρατείας. Καταβαίνομεν από την άϋλον Βασιλείαν του Θεού και σαρκούμεθα εις την γην. Είμεθα αντικείμενον της αγάπης Εκείνου, Όστις αγρυπνεί εφ’ ημών και θάλπει την ψυχήν μας, που είναι άϋλος. Είμεθα τα απλούστερα λογικά όντα, εφ’ όσον παραμένομεν εις την ηθικήν τάξιν μας. Αποτελούμεν μίαν θαυμασίαν πνευματικήν αρμονίαν. Με λογικότητα και ελευθερίαν μας κατεκόσμησεν. Μας προώρισεν εις ομοίωσίν Του. Άρρητος η τιμή. Απερίληπτος η δόξα. Αλλά βαρεία η ευθύνη.

μ.θ.δ.