Δεν έχει ονόματα ο Θεός.

Ο Θεός έχει τρία Πρόσωπα τα οποία κάποιοι τολμούν και τα διαχωρίζουνε. Εσφαλμένα (σ χ ο λ α σ τ ι κ ά) κάποιοι τα χωρίζουν με τα ονόματα τους. Με άλλα λόγια δίνουν αριθμητική ερμηνεία στην Τ ρ ι α δ ι κ ή Μ ο ν ά δ α των Προσώπων του Θεού. Έτσι το κάθε Πρόσωπο του Θεού παίρνει το δικό του όνομα και το κάθε όνομα βρίσκει το Πρόσωπο του. Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι τα λόγια του Χριστού προς τον Θεό Πατέρα, εσφαλμένα λαμβάνονται ως να απευθύνονται προς το ατομικό Πρόσωπο του Θεού Πατέρα. Πιο συγκεκριμένα ας δούμε κάποια κείμενα:

 

«οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἢ καιροὺς οὓς ὁ πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ,». (Πραξ. 1,6-7). 

 

«τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων μου οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ᾿ οἷς ἡτοίμασται ὑπὸ τοῦ πατρός μου». (Ματθ. 20,23).

 

«ὅτι ὁ πατήρ μου μείζων μού ἐστι·», (Ιω. 14,28). 

 

Σε αυτά τα κείμενα δεν έχει κάποιο κυρίαρχο προνόμιο το Πρόσωπο του Πατέρα, ούτε είναι μείζον Το Πρόσωπο Του σε σχέση με τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Άρα με τον όρο Πατέρα, ο Χριστός αποκαλεί την Θεότητα Του, τον Ομοούσιο και Αδιαίρετο Τριαδικό Θεό. Αυτά τα λέει και ο Μ έ γ α ς, ο ουρανοφάντωρ καθηγητής:

 

Ἀλλ' οὐ μέρος φαμὲν τὸν Υἱὸν τοῦ Πατρὸς, ὡς διαιρουμένην τὴν οὐσίαν ἀγέννητον καὶ γεννητὸν εἶναι, ἀλλ' ὅλον ὅλου γεννητὸν ἐξ ἀγεννήτου, (σ.δ. εκ πατρός) τέλεια δύο, καὶ οὐ δύο μέρη ἐξ ἑνός τινος. Εἰ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρὸς ἐλήλυθεν ὁ Σωτὴρ, ὡς αὐτός φησιν, «Ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός μου»· πάντα ὅσα ὁ Πατὴρ λέγεται, ἀνάγκη καὶ τὸν Υἱὸν λέγεσθαι. (Μ. Βασιλείου, Ανατρεπτικός κατά του Ευνομίου).

 

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με το όνομα του Αγίου Πνεύματος. Δεν είναι βαρύτερη η ύβρη στο Αγιο Πνεύμα από ότι είναι στα άλλα δύο Πρόσωπα του Θεού, για αυτό και το παρακάτω κείμενο δεν αναφέρεται μόνο στο ατομικό Πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος:

 

καὶ ὃς ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι. (Ματθ. 12,32).

 

Η φράση λοιπόν αυτή αναφέρεται ακριβώς το ίδιο στην θεότητα του Χριστού και στην Αδιαίρετη Τριάδα. Μία και η αυτή είναι η ύβρης του Θεού και αυτή δεν είναι Προσωπική. Κατά μία άλλη επίσης ορθή ερμηνεία, η ύβρης αναφέρεται στην Ενέργεια της Τριάδας, αφού αυτή μόνο μετέχετε, άρα και αυτή μόνο μπορεί να υβριστεί. Αυτό γράφεται επειδή δεν μπορεί να υπάρξει ύβρη στην Ουσία, αφού Αυτή είναι και παραμένει Απρόσιτη. Αυτήν την σύνδεση ανάμεσα στο όνομα  του Αγίου Πνεύματος και την Ενέργεια μας την κάνει και ο διδάσκαλος του γένους:

 

ὅτι ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἰς τὰ ἔξω εἶναι κοινὴ καὶ µία, ἡ ὁποία Πνεῦμα Ἅγιον λέγεται. Λοιπὸν ὁ Χριστὸς καθὸ θεὸς μὲ τὴν µίαν καὶ µόνην ἐνέργειαν τῆς θείας φύσεως καὶ κοινὴν, ἐτελείωσε τὸ Μυστήριον· τοῦτο καὶ ἐδίδαξε, καὶ εἰς αὐτὸ ἀποβλέπωντας τὸ χρυσοῦν στόµα τῆς Ἐκκλησίας, εἶπε τοῦτο τὸ ῥῆμα, ἤγουν ἐκείνη ἡ θεία ἐνέργεια, ἐκείνη ἡ θεία παντοδυναµία, ἡ ὁποία μὲ τὸ μέσον τοῦ θεανθρώπου Λόγου καὶ ἐδίδαξε, καὶ ἐτελείωσε τοῦτο τὸ Μυστήριον, ἡ ὁποία Πνεῦμα Ἅγιον λέγεται, αὐτὴ ἡ ἰδία παντοδυναµία, αὐτὸ τὸ Πνεῦμα Ἅγιον, τελειοῖ καὶ τώρα τὸ Μυστήριον, καὶ ὄχι ἡ προσευχἡ τοῦ Ἱερέως, ὄχι ἡ ἁγιότης τοῦ Ἱερέως, ὄχι ἀνθρωπίνη δύναµις. Διὰ τοῦτο καὶ οἱ ᾿Απόστολοι εἰς τὰς Λειτούργίας τους, καὶ οἱ διδάσκαλοι, καὶ Βασίλειος αὐτὸς, και Χρυσὸστομος προσεύχονται, ἢτοι ζητοῦσι, παρακαλοῦσι νὰ ἔλθη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον νὰ τελειώσῃ τὸ Μυστήριον. Λοιπὸν φανερὰ, φανερὰ φλυαροῦσι, βλασφημοῦσιν οἱ παππολάτραι, καὶ εἰς ᾿Αποστόλους καὶ διδασκάλους, ὅταν λέγωσιν, ὅτι τὰ κυριακὰ ἐκεῖνα λόγια τελειώνουσι τὸ Μυστήριον, καὶ ὄχι ἡ ἐπίκλησις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, (Μακαρίου Πάτμου, σελ. 114-115, εν Αθήναις, Νικολάου Ρουσόπουλου, 1868).

 

Ωστόσο για να μη ληφθούν όλα αυτά ως δόξα και υποστήριξη προς τον Σαβέλλιο, διευκρινίζεται ότι η τριάδα του Θεού υπάρχει και μπορεί να διακρίνεται όταν είναι κοντά το Υποστατικό ιδίωμα της. Ο Πατέρας είναι το Πρόσωπο που έχει την Αρχή της Γέννησης και της Εκπόρευσης. Ο Υιός είναι το Πρόσωπο που Γεννάται αεί και το Άγιο Πνεύμα είναι το Πρόσωπο που Εκπορεύεται Αεί. Πέραν αυτών όμως, έρχεται ξανά το Αδιαίρετο. Αυτή είναι η Τριαδική μονάδα και την συναντάμε Μ Ο Ν Ο στην Ορθοδοξία. Χωρίς αυτήν η τριάδα του Θεού γίνεται Αριστοτελική. Αυτήν την διαίρεση της Τριάδας την διδαχθήκαμε ως αποκαλυπτική διδασκαλία από τον Κύριο, είναι αντικείμενο πίστης και όχι εμπειρίας και χρησιμοποιείται μόνο λεκτικά.

Συμπερασματικά ομολογούνται μόνο λεκτικά, τρία χωριστά Πρόσωπα του Θεού. Αντίθετα κάθε Τριπρόσωπη μορφή του Θεού λαμβάνεται ως μορφή Τριθεΐας, Χριστομαχίας και διαστροφής ως προς την εν σταυρό σωτηρίας του ανθρώπου... Κάθε τριάδα αποκομμένη από την Μονάδα έχει Αριστοτελική βάση, επειδή αυτός μίλησε για τα είδη που έχουν πολλές υποστάσεις και μια Ουσία...

 

Καλή εορτή σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας.