Ο Θεός ελέησον και σώσουν ημάς

Η Ορθοδοξία μας δυελύθη υπό αναξίων ποιμένων ! 

Η Πατρίδα μας κατεποντίσθη υπό αναξίων ηγετών !
Το Έθνος μας διεφθάρη υπό της δικής μας αδιαφορίας και ευδαιμονισμού !
Τι άλλο μένει να πάθουμε από της απομακρύνσεώς μας εκ του Θεού και της γλυκυτάτης μας Ορθοδοξίας ;
 

Ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς τους παραπεσόντας και αιχμαλώτους των παθών και των αναξίων ηγετών μας !

1 σχόλιο:

ΚΑΤΑΚΟΜΒΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ είπε...

ΚΑΙ ΕΔΩ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟ 1924
ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΔΩ
https://katakomviki-ecclesia.blogspot.com/2021/12/1920.html

ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
Η επιστημονικά, θεολογικά τεκμηριωμένη ομιλία του Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσοστόμου έχει ως εξής:
1 Ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 «Πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χρι­στοῦ» παρέχει μία ἀνάγλυφη εἰκόνα τῆς οἰκουμενικῆς μέριμνας καί διάστα­σης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου σέ κάθε τι πού ἀφορᾶ τήν χριστιανι­κή ἑνότητα.
Τό περιεχόμενο τῆς συγκεκριμένης Ἐγκυκλίου, «ὤριμος καρπός» τῶν δύο προηγούμε­νων Πατριαρχικῶν Ἐγκυκλίων τοῦ 1902 καί 1904[1], ἀποτελεῖ τόν χρυσοῦν κανό­να καί τήν ὁριακή ἔκφραση ἑνός ὀρθόδοξου οἰκουμενισμοῦ, γι’ αὐτό καί κατέστει ὁρόσημο στήν ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κίνησης καί ἀπετέλεσε τόν Καταστατι­κό Χάρτη γιά τόν καθορισμό τῆς στάσης πού ἔπρεπε νά τηρήσει στό μέλλον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στό πλαίσιο τῆς Οἰκουμενικῆς Κίνησης. Μέ τήν συγκεκριμένη Ἐγκύκλιο τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο συνέβαλλε ὥστε  τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν νά ἱδρυ­θεῖ ὡς μία θεσμική ἔκφραση τῆς «Κοινω-νίας τῶν Ἐκκλησιῶν», ὅπως τό  ἲδιο εἶχε προτείνει ἢδη μέ τήν Συνοδική Ἐπιστολή τοῦ 1919[2], ἀλλά καί νά ἐξευρεθοῦν τρόποι προσέγγισης καί συνεργασίας τῶν Χρι­στια­νι­κῶν Ἐκκλη­σιῶν[3].
Μέ τήν Ἐγκύκλιο τοῦ 1902 προσδιορίστηκε μέ σαφήνεια ἡ κα­νο­νική βάση γιά μία εὔρυθμη λειτουργία τῶν διορθοδόξων σχέσεων καί προτάθηκε μία νέα ἐκκλησιαστική πρόσεγγιση ἀνάπτυξης τῶν δια­χρι­στια­νικῶν σχέσεων[4], γι’ αὐτό καί δικαίως ἀξιολογή­θη­κε ἡ Ἐγκύκλιος αὐτή ὡς ὁ «πρόδρομος τῆς οἰκουμενικῆς ἐκκλησιαστικῆς κινήσεως»[5].
Ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1904, ἄμεση καί πλήρης ἀν-ταπόκριση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στίς τοποθετήσεις τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στήν Ἐγκύκλιο τοῦ 1902[6], προσδιόρισε καί τίς μελλοντικές σχέσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέ τίς δύο μεγάλες «ἀναδενδράδες» τοῦ δυτικοῦ Χριστιανι­σμοῦ, τή Διαμαρτύρηση και τούς Παλαιοκαθολικούς[7].
Μέ τήν  Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 ἀναγνωρίστηκε ἐπίσης μία μορφή ἐκκλησια­στι­κό­τητας σ’ αὐτές τίς «ἀναδενδράδες», ὡς ἀποσχι-σμένα ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σώματα[8], καί ἀποδοκιμάστηκαν οἱ ἐθνικιστικοί καί ἐθνοφυλετικοί παρο­ξυ­σμοί, οἱ ὁποῖοι ἔπληξαν τήν κανο-νική λειτουργία τῶν διορθοδόξων σχέσεων[9].
Ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 συνέχεια τῶν τριῶν προηγουμένων, τῶν ἐτῶν 1902, 1904 καί 1919[10] καί καρπός τῆς γενναίας πρωτοβουλίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐπιβεβαιώνει τήν ἀναγ-καιότητα γιά μία κοινή πορεία πρός τόν οἰ­κου­­μενικό διάλογο μέ σκοπό τήν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν. Ἀφορμή  ἀπετέλεσε ἡ νέα πραγματικό­τητα τοῦ κόσμου, ὅπως αὐτή προέκυψε ἀπό τίς τραγικές συνέπειες τοῦ μεσο­πολέμου[11].