«Σήμερον ὁ Θεοχώρητος Ναός, ἡ Θεοτόκος ἐν ναῷ Κυρίου προσάγεται, καὶ Ζαχαρίας ταύτην ὑποδέχεται. Σήμερον τὰ τῶν Ἁγίων Ἅγια ἀγάλλονται καὶ ὁ χορὸς τῶν ἀγγέλων μυστικῶς πανηγυρίζει μεθ᾽ ὧν καὶ ἡμεῖς ἑορτάζοντες σήμερον, σὺν τῷ Γαβριὴλ ἐκβοήσωμεν· Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ ὁ ἔχων τὸ μέγα ἔλεος» (ἰδιόμελον τῆς ἑορτῆς).
Ὡς παναρμόνιος οὐράνια ἀρχαγγελικὴ ὑμνωδία, ποὺ ἀκούεται ἐν οὐρανοῖς, «ἀκαταπαύστοις στόμασι καὶ ἀσιγήτοις δοξολογίαις» ἀπὸ τὴν ἄυλον καὶ μακαρίαν φύσιν τῶν ἐπουρανίων Ἀσωμάτων δυνάμεων, ἀντηχεῖ στὶς μυσταγωγούμενες πνευματικὲς ἀκοὲς τῶν ἑορταζόντων Ὀρθοδόξων πιστῶν, ὁ Θεόφθογγος ὑμνολογικὸς λόγος τοῦ πνευματέμφορου ὑμνογράφου τῆς ἑορτῆς, ποὺ ἀναβιβάζει τὶς κατενυγμένες καρδιές τους στὰ νοητὰ λειτουργικὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων τῆς τρισυποστάτου Θεότητος!… Γιατὶ σήμερον, ἡ Πάναγνος θεόνυμφος Παρθένος, ἡ θεόπαις Μαριάμ, ὡς τριετίζουσα δάμαλις καὶ «ὡς ναὸς ἐκλεκτὸς καὶ πανάμωμος, προεμνηστεύθη τῷ Πνεύματι, μυστικῶς νυμφευθεῖσα τῷ Θεῷ καὶ Πατρί», εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ Πανσέπτου ἱεροῦ ναοῦ τοῦ Κυρίου προσάγεται καὶ ὁ Ζαχαρίας αὐτὴν ἀγαλλόμενος, θεοπρεπῶς ὑποδέχεται!… Σήμερον «ἡ πολυτίμητος παστὰς καὶ Παρθένος, τὸ ἱερὸν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, εἰσάγεται ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, τὴν χάριν συνεισάγουσα τὴν ἐν Πνεύματι Θείῳ. Αὕτη ὑπάρχει σκηνὴ ἐπουράνιος» (Κοντάκιον τῆς ἑορτῆς).
Σήμερον καὶ αὐτὰ τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ἀγάλλονται, γιατὶ θεοπρεπῶς ὑποδέχονται τὴν πολυτίμητον παστάδα καὶ Παρθένον, ὡς ἱερὸν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν μυστικὴν ἱερουργίαν τῶν θείων γάμων Θεότητος καὶ ἀνθρωπότητος!… Σήμερον καὶ αὐτοὶ οἱ οὐράνιοι χοροὶ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, μυστικῶς πανηγυρίζουν!… Γιατί, ὅπως θεολογεῖ ἡ οὐρανόφθογγος θεολογικὴ γλῶσσα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, «τὸ ἱερώτατον θυγάτριον τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ τῆς Ἄννης, τὸ διαφυγὸν τὴν παρατήρησιν τοῦ πονηροῦ, τὸ πολιτευσάμενον ὡς νύμφη Θεοῦ καὶ Μητέρα τοῦ φύσει Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ», σήμερον «εἰσάγεται εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ἀνατραφῆναι Κυρίῳ» (ἐξαποστειλάριον τῆς ἑορτῆς). Σήμερον εἰσέρχεται μυστικῶς καὶ ἱεροκρυφίως εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ἡ πάναγνος Θεόπαις Μαριάμ, ἡ Θεόνυμφος κόρη, ὡς μυστικῶς «προμνηστευθεῖσα τῷ Πνεύματι», ὅπου εὑρίσκετο ἡ ἑπτάφωτος λυχνία καὶ ἡ τράπεζα τῆς προθέσεως τῶν ἄρτων, γιατὶ κατὰ τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον «αὐτὴ ἦταν ἡ πραγματικὴ ἑπτάφωτος λυχνία τῶν ἑπτὰ χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!…». Εἰσέρχεται σήμερον ἡ Πάναγνος Θεόπαις Μαριὰμ εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ Πανσέπτου Ναοῦ τοῦ Θεοῦ, ὡς ζωηφόρος τράπεζα τοῦ Ἄρτου τῆς ζωῆς, γιατί «Αὐτὴ ἦταν, κατὰ τὸν Ἠλίαν Μηνιάτη, τὸ πραγματικὸν χρυσὸν θυσιαστήριον, ποὺ κρατοῦσε ἀφλέκτως τὸ πῦρ τῆς Θεότητος!… Αὐτὴ ἦταν ἡ Χρυσὴ Στάμνος, ποὺ ἐβάσταζεν τὸ οὐράνιον μάννα! Αὐτὴ ἦταν ἡ πλάκα, ποὺ ἔφερε σωματούμενον τὸν ἐνυπόστατον Λόγον τοῦ Πατρός!… Αὐτὴ ἡ ράβδος, ποὺ ἐβλάστησεν παραδόξως τὸ ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας! Αὐτὴ ἡ κιβωτός, ποὺ ἔσωσεν ἐκ τοῦ κατακλεισμοῦ τῆς ἁμαρτίας τὸ ἀνθρώπινον γένος!…». Γιατί, καθὼς ἡ Πνευματέμφορος θεολογικὴ γλῶσσα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ ἑρμηνεύει «τὸ ἀπεκρυμμένον θεολογικὸν μυστήριον τῆς πανάγνου θεόπαιδος», ὁ ἀπειροτέλειος καὶ πάνσοφος Τριαδικὸς Θεός, ποὺ προγνωρίζει τὰ πάντα «πρὶν γενέσεως αὐτῶν», προεγνώριζε καὶ τὴν ὑπέρλογον τελειότητα τῆς Θεοτόκου καὶ πρὸ πάσης κτίσεως, τὴν προώριζε καὶ τὴν ἐπέλεξε, ὡς πιὸ ἄξια ἀπ᾽ ὅλες τὶς γυναῖκες ὅλων τῶν γενεῶν, γιὰ νὰ ὑπηρετήση ὡς συνεργὸς τὴν ἀρχαία βουλὴ τοῦ Θεοῦ «περὶ τῆς τοῦ Λόγου σαρκώσεως καὶ τῆς ἡμῶν θεώσεως!». (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ λόγος Α´ εἰς τὸ Γενέσιον). Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ μέγας ὑψιπέτης τῆς Ὀρθοδόξου Πατερικῆς Θεολογίας Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητὴς χαρακτηρίζει τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, ὡς «προεπινοούμενον καὶ τέλειον σκοπὸν τῆς δημιουργίας» (Πρὸς Θαλάσιον PG, 620–25), ποὺ προϋπῆρχε πάντοτε στὴν προαιώνια βουλὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἡ ὁποία, κατὰ τὸν Ἅγιον Νικόδημον τὸν Ἁγιορείτη, «ἔχαιρε καὶ ὑπερέχαιρε πρὸ τοῦ αἰῶνος, προγινώσκουσα, κατὰ τὴν θεαρχικήν της ἰδέαν, τὴν ἀειπάρθενον Μαριάμ, ὡς νέα Εὔα, ποὺ θὰ ἐγίνετο συνεργὸς καὶ τροφὸς στὸ παμμέγιστον Μυστήριον τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως» (Ἁγίου Νικ. Ἁγιορείτου «ὁ Ἀόρατος Πόλεμος»). Αὐτὸ σημαίνει πὼς ἡ Θεοτόκος, ὡς ἐπιλεγμένη ἀπὸ τὶς γυναῖκες ὅλων τῶν γενεῶν, γιὰ νὰ γίνη συνεργὸς καὶ τροφὸς τῆς σαρκωμένης θείας σοφίας καὶ τῆς θείας ζωῆς, εἰσέρχεται σήμερον εἰς τὰ τῶν Ἁγίων Ἅγια, «ὡς ὑπέρλαμπρον τῆς ψυχῆς τὸ καθαρὸν ἔχουσα κάλλος καὶ Χάριτος Θεοῦ δ᾽ ἐμπιπλαμένη οὐρανόθεν, φωτὶ ἀϊδίον καταυγάζεις ἀεὶ τοὺς ἐν εὐφροσύνῃ βοῶντας· Ἄγγελοι καὶ ἄνθρωποι τῆς Παρθένου τὴν εἴσοδον τιμήσωμεν, ὅτι ἐν δόξῃ εἰσῆλθεν εἰς τὰ τῶν Ἁγίων Ἅγια…». (Ἀπ᾽ τὰ μεγαλυνάρια τῆς ἑορτῆς). Γιατί, ὅπως θεολογεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἡ Θεοτόκος μᾶς ἀπεκάλυψεν τὶς ὑπὲρ νοῦν καὶ λόγον τελειωτικὲς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ὅτι, ὅπως ὁ Υἱὸς εἶναι εἰκόνα τοῦ Πατρὸς καὶ εἰκόνα τοῦ Υἱοῦ εἶναι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον» (ἔκδοσις Ὀρθοδόξου Πίστεως 1, 13), ἔτσι καὶ ἡ Θεοτόκος, κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, εἶναι «τὸ θεοπρεπὲς ταμεῖον τῆς κορυφαίας ἀκρότητος τῶν μυστηρίων τοῦ Πνεύματος καὶ ἡ ἔνσαρκος εἰκόνα Αὐτοῦ» (ὁμιλία εἰς τὰ εἰσόδια 11, 286). Γι᾽ αὐτὸ ἡ εἰσερχομένη σήμερον εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, Πάναγνος Παρθένος, Θεόπαις Μαριάμ, ἐξαγιάζει αὐτὰ καὶ γίνεται ἡ ἀμόλυντος παστὰς τοῦ Λόγου, ὁ Παρθενικὸς θάλαμος τῆς ἀπειρογάμου νύμφης τοῦ Κυρίου, ἔνθα ὁ ἔνσαρκος Λόγος τοῦ Πατρός, ὁ μέγας Ἀρχιερεὺς τῶν Μυστηρίων τῆς Τρισυποστάτου Θεότητος ἐτέλεσε καὶ ἱερούργησε τοὺς θείους γάμους Θεότητος καὶ ἀνθρωπότητος, ποὺ εἶναι «τὸ πανμυστήριον τοῦ ὄντος καὶ παντὸς τοῦ ὑπάρχοντος» πληρουμένου ὡς τελείας καὶ ἀποκρύφου ὑποστατικῆς ἑνώσεως θείας καὶ ἀνθρωπίνης φύσεως!… Ἰδοὺ γιατὶ ἡ Πάναγνος Θεόνυμφος Παρθένος κατέστη μέτοχος τῆς θείας σοφίας καὶ τῆς θείας γνώσεως. Γιατί, ὅπως θεολογεῖ νεώτερος Ἁγιορείτης Θεολόγος, ἡ Θεοτόκος «κατέστη δοχεῖο τῆς ἀπορρήτου γνώσεως καὶ σοφίας τῆς Ἁγίας Τριάδος!…Γιατὶ «ἡ Θεοτόκος ἑνώνει τὸ πλήρωμα τῆς φυσικῆς γνώσεως μὲ τὴν τελειότητα τῆς ὑπερλόγου Γνώσεως ἐν τῇ μυστικῇ σιγῇ τοῦ Πνεύματος. Ὑπερβαίνει τόσο στὴν γνώση, ὅσο καὶ στὴν ἀρετή, ὅλα τὰ ἀνθρώπινα καὶ ἀγγελικὰ ὄντα, ἐνσαρκώνοντας τὴν ὑπὲρ νοῦν καὶ λόγον Σοφίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!…» (Χρυσοστόμου μοναχοῦ Διονυσιάτου «Θεὸς Λόγος καὶ ἀνθώπινος λόγος, σελὶς 371). Ἰδοὺ γιατὶ ἡ Πάναγνος καρδία τῆς Θεοτόκου ἀνεδείχθη μόνιμος οὐράνιος θρόνος τῆς τριαδικῆς σοφίας καὶ γνώσεως!… Ἰδοὺ γιατὶ ἡ κεκαθαρμὲνη καρδία τῆς πανάγνου Θεόπαιδος ἔγινε τὸ μυστικὸν κέντρον τῆς ὑπερλόγου μυστικῆς θεοπτίας καὶ θεογνωσίας τῆς καινῆς κτίσεως, ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία! Γιατὶ μέσα ἀπὸ τὴν πάναγνον μητρικήν της καρδίαν ἀναβλύζουν οἱ οὐράνιοι πνευματικοὶ κρουνοὶ τῆς ἀπορρήτου τριαδικῆς σοφίας καὶ πηγάζουν τὰ ὑπέρλογα μυστικὰ κεφάλαια τῶν δογμάτων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως!…(β´ οἶκος τῶν χαιρετισμῶν). Ἰδοὺ γιατὶ ὁ μέγας μύστης καὶ ὑψιπέτης μυστικὸς Θεολόγος τῆς Ὀρθοδόξου ἀσκητικοησυχαστικῆς παραδόσεως, Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, θεωρῶν τὸ ἀνέκφραστον καὶ ἀπαστράπτον θεῖον κάλλος τῆς πανάγνου Θεόπαιδος νὰ εἰσέρχεται εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ πανσέπτου Ἱεοῦ Ναοῦ τοῦ Κυρίου, ἔκθαμβος ἀναφωνεῖ: «Σήμερον εἰσέρχεται εἰς τὰ προσκαίρως τῶν Ἁγίων Ἅγια, ἡ ἀκατάληκτος Ἁγία τῶν Ἁγίων. Εἰσέρχεται ἡ ἀχειροποίητος σκηνὴ τοῦ ὡς ἀληθῶς ἐξ οὐρανῶν καταπεμφθέντος ἄρτου τῆς ζωῆς, ἡ μὴ τύπους λόγου, ἀλλ᾽ Αὐτὸν τὸν τοῦ Πατρὸς Λόγον ἀπορρήτως δεξαμένη!… (Γρηγορίου Παλαμᾶ, ὁμιλία ΝΓ´ 18, ΕΠΕ 11). Εἰσέρχεται σήμερον, λέγει ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, εἰς τὰ ἐπίγεια Ἅγια τῶν Ἁγίων, «ἡ ἀχειροποίητος σκηνὴ τοῦ Λόγου», ὡς ἔχουσα «ἐκ μητρικῆς νηδύος τὸ πλήρωμα τῶν τοῦ Πνεύματος χαρισμάτων», χωρὶς νὰ δεχθῆ καμίαν ἐπίκτητον γνῶσιν ἀπὸ σοφοὺς καὶ διδασκάλους… τὴν ἄνωθεν σοφίαν. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Πάναγνος Θεόπαις Μαριάμ, ζητοῦσα τὴν ἄρρητον καὶ μυστικὴν ἕνωσίν της μὲ τὸν Θεόν, εὑρίσκει σὰν ἄριστον χειραγωγόν της τὴν νοερὰν ἡσυχίαν, ἡ ὁποία, κατὰ τὸν θεῖον Γρηγόριον, ὁδηγεῖ στὴν «τοῦ νοῦ καὶ κόσμου στάσιν, στὴν λήθην τῶν κάτω, τὴν μύησιν τῶν ἄνω, τὴν τῶν νοημάτων ἐπὶ τὸν κρεῖττον ἀπόθεσιν. Αὕτη πρᾶξις ὡς ἀληθῶς καὶ ἐπίβασης τῆς ὡς ἀληθῶς θεωρίας ἢ θεοπτίας εἰπεῖν οἰκειότερον, ἡ ὁποία μόνη εἶναι τὸ δεῖγμα τῆς ὡς ἀληθῶς εὐχομένης εὐχῆς…» (Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ὁμιλία ΝΓ´ 52). Ἔτσι ἡ Πάναγνος Θεόπαις Μαριάμ, μέσα στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, μὲ τὴν ἀδιάλειπτο νοερὰ προσευχὴ καὶ μὲ τὴν καινὴ γλῶσσα τῆς νοητῆς σιγῆς ἔγινε ὅλη φῶς! Νεφέλη φωτεινὴ τοῦ ὄντως ζῶντος ὕδατος, αὐγὴ τῆς μυστικῆς ἡμέρας τοῦ μέλλοντος αἰῶνος!… (Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ὁμιλία ΝΓ´ 59 ΕΠΕ 11). Ἔτσι ἡ Θεοτόκος, μὲ τὴν μέθεξιν τῆς ἀκτίστου σοφοποιοῦ Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μετεμόρφωσε τὸ κατὰ φύσιν εἰς τὸ ὑπὲρ φύσιν, ἀποφεύγοντας πλήρως τὸ παρὰ φύσιν. Γιατὶ ἡ πάναγνος καθαρότης τῆς καρδίας της μετεμορφοῦτο σὲ ὑπέρλαμπρο οὐράνιον κάτοπτρον τοῦ ἀνάρχου καὶ ἀϊδίου ἀκτίστου φωτός, μετατρέποντας τὸν ἐπίγειο ναὸ τῆς ἀνθρωπότητος σὲ οὐράνιο Παράδεισο τῆς θεότητος!… Ἑορτάζοντες καὶ ἡμεῖς σήμερον, τὴν εἴσοδον τῆς Πανάγνου Θεόπαιδος εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἂς μὴ ἑορτάσωμεν κοσμικῶς, ἀλλὰ ὑπερκοσμίως, «οὐχὶ πανηγυρικῶς, ἀλλὰ θεοπρεπῶς!…», διὰ νὰ αἰσθανθῶμεν καὶ ἡμεῖς τὴν νοερὰν ἡσυχίαν τῆς Πανάγνου Θεόπαιδος… Ἀμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου