Πάντα είχα την απορία γιατί ο Θεός μας έβαλε σε μια τόσο επίπονη δοκιμασία!
Μα είναι ο Θεός σκληρός να βασανίζει το δημιούργημά του; Δεν είναι μια μέρα,
μια βδομάδα, ένας χρόνος. Είναι ολόκληρη ζωή. Όσο διαρκεί αυτή στον καθένα. Και
για τον κάθε άνθρωπο ο χρόνος κυλάει διαφορετικά, είτε είναι 70 80 100 χρόνια
είτε 10 ή 1 χρόνος. Ο άνθρωπος επιθυμεί να ζήσει, θέλει να ζήσει, να μη
πεθάνει, να ευδαιμονεί διαρκώς. Πράγμα ανέφικτο στο χωρόχρονο που καλείται να
ζει. Μα πού να βρει αυτή τη διάρκεια, πώς να τη βιώνει, παντού ενεδρεύει ο
κίνδυνος, παντού εχθρότητα, παντού φόβος, φθορά και θάνατος! Ελάχιστες οι
στιγμές χαράς, ευτυχίας, ευημερίας. Το ερώτημα βρίσκει την απάντηση μόνο εν
Χριστώ, εκεί η λύση εκεί η απάντηση. Ήλθαμε για να φύγουμε, ήλθαμε ως
ταξιδιώτες επειδή Εκείνος το θέλησε, εδώ εργαστήριο, θλίψεις, δοκιμασίες, εδώ
δοκίμιο πάλης μέχρι Εκείνος να αποφανθεί εάν είμαστε έτοιμοι προς την ένωση με
το απόλυτο αγαθό, την ευδαιμονία, την υπέρτατη χαρά και αγάπη. Τα δώρα Του
εξαιρετικά, ανεπίδεκτα συγκρίσεως με τούτα που αισθανόμαστε στον υλικό κόσμο, η
αξία τους ανυπέρβλητη και άφατη προς τούτα. Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ λέει
είναι τόσο ασύγκριτη η ομορφιά των δώρων του Θεού πέραν του υλικού κόσμου που ο
ίδιος έλεγε Θεέ μου προκειμένου να μη χάσω αυτή την ομορφιά ας κλειστώ σε ένα
δωμάτιο σκωληκόβρωτος και να υπομείνω κάθε δοκιμασία εδώ στη γη παρά να τη
χάσω. Βέβαια όλοι στο λόγο μας εύκολα μπορούμε να πούμε οτιδήποτε και να
μένουμε σταθεροί, χρειάζεται ακράδαντη πίστη, τρομερή υπομονή, διαρκή προσευχή-
πράγμα που πολλές φορές μας κουράζει-υπάρχει ακηδία- και ελπίδα αδιάσειστη ότι
τελικά ο Θεός θα μας ελεήσει.
------------------------------
Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...
«2 οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. 3 καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν»
Σκεπτόμουν, τό παρακάτω, νά τό αναρτήσω σάν άρθρο. Τώρα μού δίνεται η ευκαιρία νά τό γράψω σάν σχόλιο.
«Πάντα είχα την απορία γιατί ο Θεός μας έβαλε σε μια τόσο επίπονη δοκιμασία! »; (ανώνυμη ψυχούλα)
Εύλογη απορία. Τά πράγματα ήρθαν έτσι, ώστε νά χάσουμε τόν προορισμό μας. "Καί ποιός ήταν ;", θά ρωτούσε κάποιος, ποιός ήταν ; Αλήθεια ποιός ήταν ;
Οπωσδήποτε, δέν ήταν αυτός που σήμερα ζούμε ή έζησαν άλλοι παλαιότερα. Δέν ήταν νά φτιάχνουμε έναν κόσμο, σάν αυτόν τόν κόσμο τής λεηλασίας, όπου ζούμε. Δέν ήταν νά ζούμε σέ έναν κόσμο, στόν οποίο μάς εκδικείται η Φύση. Δέν ήταν νά ζούμε σέ τούτο τόν μοναδικό Γαλαξία, ο οποίος περιτριγυρίζεται από νεκρούς πλανήτες, μέ μοναδικό κέντρο ζωής αυτή τήν γή. Γή τήν οποία άλλοτε σύντομα, άλλοτε αργά, εγκαταλείπουμε. Ήταν κάτι άλλο.
Ήταν, ο προορισμός μας, νά φτιάχνουμε άλλον κόσμο ή άλλους. Άλλον Γαλαξία ή άλλους. Άλλον πλανήτη ή άλλους. Πλανήτες όχι νεκρούς, όπως οι γειτονικοί μας, αλλά πλανήτες κατ΄ απομίμηση (εικόνα καί ομοίωση) αυτού που ζούμε. Όχι τών UFO τής σατανικής επιστημονικής φαντασίας κάποιων ευφάνταστων μυθιστοριογράφων, τούς οποίους έκανε διάσημους ο κινηματογράφος (εικονική πραγματικότητα) καί τώρα η τηλεόραση. Που βαδίζει, σημειωτέον, τόν δρόμο που χάραξε η κινούμενη φωτογραφία, κατά πλαστογραφια τού φιλοσόφου προγόνου μας Αριστοτέλη μέ «τό πρώτον κινούν ακίνητον». Εν προκειμένω, τό «ακίνητον» είναι η σταθερή κάμερα.
Παρένθεση, οι σημερινοί αντιγράφοι πλαστογράφοι τού Αριστοτέλη - ο οποίος μέ μάν θέση (κίνηση) καί μίαν αντίθεση (ακινησία), μάς έδωσε τήν διαλεκτική σύνθεση τής λέξης ‘θεός’ - όταν βρέθηκαν απέναντί μου, επέμεναν λέγοντας ότι «η κίνηση δέν σημαίνει ζωή» καί άρα, «τά αντανακλαστικά τών εγκεφαλικά νεκρών ασθενών, δέν σημαίνει ότι ζούν». Αυτό μού είπαν, αναιρώντας τήν Αριστοτελική αρχή του "πρώτον κινούν ακίνητον".
Μέ αυτά εν συντομία, καί ομολογουμένως κάπως δύσκολα στήν κατανόηση, φτάνουμε στό σημερινό σημείο τής νέας Ζωής καί τού νέου Κόσμου, που μάς υπόσχεται η επιστήμη : Ζωή μέ όργανα ληφθέντα κατόπιν ευθανασίας, ζωή μέ δανεικό σπέρμα ή ωάριο, ζωή τού σωλήνα, ζωή μετά από κλωνοποίηση, ζωή από βλαστοκύτταρα καί ό,τι άλλο ήθελε προκύψει ... λόγω μετάλλαξης. Δηλαδή, πράγματα που οδηγούν μέ μαθηματική ακρίβεια, στήν οριστική απώλεια τού προορισμού μας : στήν απώλεια αυτού που είχαμε, χάσαμε καί δέν πρόκειται νά ξαναβρούμε. Επειδή η Γή, αυτή που βρεθήκαμε ως άνθρωποι νά ζούμε, πλησιάζει τό σημείο οριστικής νέκρωσης. Ακριβώς, καθώς η νέκρωση που βρίσκουν καί μάς περιγράφουν μέσω φωτογραφιών, τά όργανα υψηλής ευκρίνειας τών ερευνητικών αποστολών στούς γειτονικούς μας νεκρούς πλανήτες. Βρισκόμαστε εδώ, καί αυτό τό ‘εδώ’ είναι η τελευταία μας ευκαιρία, γιά νά φτιάχνουμε ‘κόσμους κόσμημα’ πρός Δόξαν Θεού.
10 Ιουλίου 2020
------------------------------
Σκεπτόμουν, τό παρακάτω, νά τό αναρτήσω σάν άρθρο. Τώρα μού δίνεται η ευκαιρία νά τό γράψω σάν σχόλιο.
«Πάντα είχα την απορία γιατί ο Θεός μας έβαλε σε μια τόσο επίπονη δοκιμασία! »; (ανώνυμη ψυχούλα)
Εύλογη απορία. Τά πράγματα ήρθαν έτσι, ώστε νά χάσουμε τόν προορισμό μας. "Καί ποιός ήταν ;", θά ρωτούσε κάποιος, ποιός ήταν ; Αλήθεια ποιός ήταν ;
Οπωσδήποτε, δέν ήταν αυτός που σήμερα ζούμε ή έζησαν άλλοι παλαιότερα. Δέν ήταν νά φτιάχνουμε έναν κόσμο, σάν αυτόν τόν κόσμο τής λεηλασίας, όπου ζούμε. Δέν ήταν νά ζούμε σέ έναν κόσμο, στόν οποίο μάς εκδικείται η Φύση. Δέν ήταν νά ζούμε σέ τούτο τόν μοναδικό Γαλαξία, ο οποίος περιτριγυρίζεται από νεκρούς πλανήτες, μέ μοναδικό κέντρο ζωής αυτή τήν γή. Γή τήν οποία άλλοτε σύντομα, άλλοτε αργά, εγκαταλείπουμε. Ήταν κάτι άλλο.
Ήταν, ο προορισμός μας, νά φτιάχνουμε άλλον κόσμο ή άλλους. Άλλον Γαλαξία ή άλλους. Άλλον πλανήτη ή άλλους. Πλανήτες όχι νεκρούς, όπως οι γειτονικοί μας, αλλά πλανήτες κατ΄ απομίμηση (εικόνα καί ομοίωση) αυτού που ζούμε. Όχι τών UFO τής σατανικής επιστημονικής φαντασίας κάποιων ευφάνταστων μυθιστοριογράφων, τούς οποίους έκανε διάσημους ο κινηματογράφος (εικονική πραγματικότητα) καί τώρα η τηλεόραση. Που βαδίζει, σημειωτέον, τόν δρόμο που χάραξε η κινούμενη φωτογραφία, κατά πλαστογραφια τού φιλοσόφου προγόνου μας Αριστοτέλη μέ «τό πρώτον κινούν ακίνητον». Εν προκειμένω, τό «ακίνητον» είναι η σταθερή κάμερα.
Παρένθεση, οι σημερινοί αντιγράφοι πλαστογράφοι τού Αριστοτέλη - ο οποίος μέ μάν θέση (κίνηση) καί μίαν αντίθεση (ακινησία), μάς έδωσε τήν διαλεκτική σύνθεση τής λέξης ‘θεός’ - όταν βρέθηκαν απέναντί μου, επέμεναν λέγοντας ότι «η κίνηση δέν σημαίνει ζωή» καί άρα, «τά αντανακλαστικά τών εγκεφαλικά νεκρών ασθενών, δέν σημαίνει ότι ζούν». Αυτό μού είπαν, αναιρώντας τήν Αριστοτελική αρχή του "πρώτον κινούν ακίνητον".
Μέ αυτά εν συντομία, καί ομολογουμένως κάπως δύσκολα στήν κατανόηση, φτάνουμε στό σημερινό σημείο τής νέας Ζωής καί τού νέου Κόσμου, που μάς υπόσχεται η επιστήμη : Ζωή μέ όργανα ληφθέντα κατόπιν ευθανασίας, ζωή μέ δανεικό σπέρμα ή ωάριο, ζωή τού σωλήνα, ζωή μετά από κλωνοποίηση, ζωή από βλαστοκύτταρα καί ό,τι άλλο ήθελε προκύψει ... λόγω μετάλλαξης. Δηλαδή, πράγματα που οδηγούν μέ μαθηματική ακρίβεια, στήν οριστική απώλεια τού προορισμού μας : στήν απώλεια αυτού που είχαμε, χάσαμε καί δέν πρόκειται νά ξαναβρούμε. Επειδή η Γή, αυτή που βρεθήκαμε ως άνθρωποι νά ζούμε, πλησιάζει τό σημείο οριστικής νέκρωσης. Ακριβώς, καθώς η νέκρωση που βρίσκουν καί μάς περιγράφουν μέσω φωτογραφιών, τά όργανα υψηλής ευκρίνειας τών ερευνητικών αποστολών στούς γειτονικούς μας νεκρούς πλανήτες. Βρισκόμαστε εδώ, καί αυτό τό ‘εδώ’ είναι η τελευταία μας ευκαιρία, γιά νά φτιάχνουμε ‘κόσμους κόσμημα’ πρός Δόξαν Θεού.
10 Ιουλίου 2020
1 σχόλιο:
«2 οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. 3 καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν»
Σκεπτόμουν, τό παρακάτω, νά τό αναρτήσω σάν άρθρο. Τώρα μού δίνεται η ευκαιρία νά τό γράψω σάν σχόλιο.
«Πάντα είχα την απορία γιατί ο Θεός μας έβαλε σε μια τόσο επίπονη δοκιμασία! »; (ανώνυμη ψυχούλα)
Εύλογη απορία. Τά πράγματα ήρθαν έτσι, ώστε νά χάσουμε τόν προορισμό μας. "Καί ποιός ήταν ;", θά ρωτούσε κάποιος, ποιός ήταν ; Αλήθεια ποιός ήταν ;
Οπωσδήποτε, δέν ήταν αυτός που σήμερα ζούμε ή έζησαν άλλοι παλαιότερα. Δέν ήταν νά φτιάχνουμε έναν κόσμο, σάν αυτόν τόν κόσμο τής λεηλασίας, όπου ζούμε. Δέν ήταν νά ζούμε σέ έναν κόσμο, στόν οποίο μάς εκδικείται η Φύση. Δέν ήταν νά ζούμε σέ τούτο τόν μοναδικό Γαλαξία, ο οποίος περιτριγυρίζεται από νεκρούς πλανήτες, μέ μοναδικό κέντρο ζωής αυτή τήν γή. Γή τήν οποία άλλοτε σύντομα, άλλοτε αργά, εγκαταλείπουμε. Ήταν κάτι άλλο.
Ήταν, ο προορισμός μας, νά φτιάχνουμε άλλον κόσμο ή άλλους. Άλλον Γαλαξία ή άλλους. Άλλον πλανήτη ή άλλους. Πλανήτες όχι νεκρούς, όπως οι γειτονικοί μας, αλλά πλανήτες κατ΄ απομίμηση (εικόνα καί ομοίωση) αυτού που ζούμε. Όχι τών UFO τής σατανικής επιστημονικής φαντασίας κάποιων ευφάνταστων μυθιστοριογράφων, τούς οποίους έκανε διάσημους ο κινηματογράφος (εικονική πραγματικότητα) καί τώρα η τηλεόραση. Που βαδίζει, σημειωτέον, τόν δρόμο που χάραξε η κινούμενη φωτογραφία, κατά πλαστογραφια τού φιλοσόφου προγόνου μας Αριστοτέλη μέ «τό πρώτον κινούν ακίνητον». Εν προκειμένω, τό «ακίνητον» είναι η σταθερή κάμερα.
Παρένθεση, οι σημερινοί αντιγράφοι πλαστογράφοι τού Αριστοτέλη - ο οποίος μέ μάν θέση (κίνηση) καί μίαν αντίθεση (ακινησία), μάς έδωσε τήν διαλεκτική σύνθεση τής λέξης ‘θεός’ - όταν βρέθηκαν απέναντί μου, επέμεναν λέγοντας ότι «η κίνηση δέν σημαίνει ζωή» καί άρα, «τά αντανακλαστικά τών εγκεφαλικά νεκρών ασθενών, δέν σημαίνει ότι ζούν». Αυτό μού είπαν, αναιρώντας τήν Αριστοτελική αρχή του "πρώτον κινούν ακίνητον".
Μέ αυτά εν συντομία, καί ομολογουμένως κάπως δύσκολα στήν κατανόηση, φτάνουμε στό σημερινό σημείο τής νέας Ζωής καί τού νέου Κόσμου, που μάς υπόσχεται η επιστήμη : Ζωή μέ όργανα ληφθέντα κατόπιν ευθανασίας, ζωή μέ δανεικό σπέρμα ή ωάριο, ζωή τού σωλήνα, ζωή μετά από κλωνοποίηση, ζωή από βλαστοκύτταρα καί ό,τι άλλο ήθελε προκύψει ... λόγω μετάλλαξης. Δηλαδή, πράγματα που οδηγούν μέ μαθηματική ακρίβεια, στήν οριστική απώλεια τού προορισμού μας : στήν απώλεια αυτού που είχαμε, χάσαμε καί δέν πρόκειται νά ξαναβρούμε. Επειδή η Γή, αυτή που βρεθήκαμε ως άνθρωποι νά ζούμε, πλησιάζει τό σημείο οριστικής νέκρωσης. Ακριβώς, καθώς η νέκρωση που βρίσκουν καί μάς περιγράφουν μέσω φωτογραφιών, τά όργανα υψηλής ευκρίνειας τών ερευνητικών αποστολών στούς γειτονικούς μας νεκρούς πλανήτες. Βρισκόμαστε εδώ, καί αυτό τό ‘εδώ’ είναι η τελευταία μας ευκαιρία, γιά νά φτιάχνουμε ‘κόσμους κόσμημα’ πρός Δόξαν Θεού.
10 Ιουλίου 2020
Δημοσίευση σχολίου