(του Αγίου Ταρασίου)
Φαιδρά και παράδοξος η παρούσα πανήγυρις και των φιλεόρτων τον πόθον
προς υμνωδίαν εγείρουσα η της αειπαρθένου και Θεοτόκου εν τω Ναώ πρόοδος.
Σήμερον γαρ ο ουρανός και η γη κοινήν εορτήν εκτελούντες, αμφότεροι τον
Δημιουργόν δοξολογούσι, τον εκ βροτείας φύσεως την θεόπαιδα Κόρην εκλεξάμενον εις
εαυτού κατασκήνωσιν. Σήμερον του προ πάντων αιώνων περιορισθέντος μυστηρίου και
επ’ εσχάτων φανερούσθαι μέλλοντος, ευτρεπίζεται οικητήριον. Σήμερον η εξ
επαγγελίας ταχθείσα εξ Ιωακείμ και Άννης προσφέρεται υπ’ αυτών τίμιον δώρον τω
μετέπειτα εξ αυτής τεχθήναι ευδοκήσαντι. Σήμερον το της χαράς προοίμιον εν τω
Ναώ εισάγεται τριετίζουσα και παρθένοι ταύτης μετά λαμπάδων προπορεύονται.
Σήμερον η λύσις της στειρωτικής κατάρας δώρον εις τα Άγια των Αγίων προσάφεται.
Σήμερον των Προφητών το κήρυγμα υπό του ιερέως και Προφήτου Ζαχαρίου εις τα
άδυτα ανέρχεται, ένθα αυτός άπαξ του ενιαυτού μετ’ ευλαβείας εισήρχετο, αύτη
φαιδρώς μετά αδείας ημέρας και νυκτός εκαθέζετο. Τις ουκ εκπλαγή δια το
παράδοξον πράγμα;
Τις ουκ εκπλήττεται επί τω παραδόξω θαύματι; Τις ουκ εκπλαγή,
βλέπων εν τω Ναώ παρεδρεύουσαν την τοις ιερεύσι γεγονυίαν απρόσιτον Μαρίαν την
αμώμητον; Τούτο της προ ημάς συναφείας προοίμιον· τούτο της των Αγγέλων μίξεως
μετά ανθρώπων προχάραγμα· τούτο της ημών ανακαινίσεως εκσφράγισμα· τούτο του
ακανθηφόρου βίου ημών και της αποφάσεως της προτέρας του «Επικατάρατος η γη εν
τοις έργοις σου… ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σοι» (Γεν. γ: 17-18) και του
«Εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τον άρτον σου» (Γεν. γ: 19) η μετάλλαξις.
Τούτο του «πληθυνώ τας λύπας σου και τον στεναγμόν σου» (Γεν. γ: 16), και του
«εν λύπαις τέξη τέκνα» (αυτόθι) βεβαία απολύτρωσις. Ταύτην οι πιστοί εορτάσωμεν
την πάντιμον εορτήν, την λαμπράν πανήγυριν, την θεϊκαίς αποστίλβουσαν
μαρμαρυγαίς, την νοηταίς λαμπαδοχουμένην φωταγωγίαις, την μυστικαίς
αγλαϊζομένην φωτοδοσίαις, την μυστικαίς περιαστράπτουσαν τω κόσμω θεογνωσίαις,
την εν τρισί προσώποις μίαν Θεότητα Πατρός, Υιού και Πνεύματος διδάξασαν
Παντοκρατορίαν. Διο ταύτας τας υποθέσεις ανακεφαλαιώσαντες και αρχήν λαβόντες
τω λόγω προσήκουσαν, της Παρθένου την εν τω Ναώ προσαγωγήν όσον οίόν τε
διαγράψωμεν και την του Νόμου εκπλήρωσιν υποδείξαντες, την της Χάριτος αύξησίν
τε και καρποδοσίαν υπαγορεύσωμεν. Αύτη γαρ η των Αγίων Αγία, η ακηλίδωτος του
Λόγου Παστάς, το παρθενικόν απάνθισμα, η Κιβωτός του Αγιάσματος, το Όρος το
άγιον, η θεοχώρητος Σκηνή, η ακατάφλεκτος Βάτος, το πυρίμορφον Άρμα του Θεού, η
Περιστερά η αμόλυντος, το ευρύχωρον του Λόγου Χωρίον, η θεόφωτος Νεφέλη, η
πεποικιλμένη Βασίλισσα, η εκ σπέρματος Δαβίδ καταγομένη, τω του Δαβίδ Κτίστη
και Θεώ τετήρετο εις εαυτού κατοίκησιν. Ιωακείμ γαρ εν τη δωδεκαφύλω του
Ισραήλ, πλούσιος ων και δίκαιος, προσέφερε τα δώρα αυτού προς τον Θεόν. Μη
έχοντος δε σπέρμα αυτού, αλλ’ όντος άπαιδος, απεσκοράκισαν ταύτα οι Ιερείς εκ
Ναού Κυρίου λέγοντες· «Ουκ έξεστί σοι προσενεγκείν αυτά τω Θεώ, καθότι σπέρμα
ουκ εποίησας εν τω Ισραήλ». Και σκυθρωπάσας κατήλθεν εκ Ναού Κυρίου, λύπη
συνεχόμενος και εν τω όρει κατά μόνας τω Θεώ λιτανεύσας μετά συντετριμμένης
καρδίας και κατωδύνου ψυχής, εβόα λέγων· «Συ, Κύριε καρδιογνώστα, ο των ορατών
τε και αοράτων Κτίστης, ο τον ουρανόν τανύσας ωσεί δέριν, ο τον ήλιον εις
φαύσιν της ημέρας προστάξας γενέσθαι και την σελήνην εις δαδουχίαν της νυκτός
μετά των αστέρων ποιήσας, ο τοις νέφεσι τον αέρα βρέχειν κελεύσας και των
ανέμων τας πνοάς θησαυρίσας, ο την θάλασσαν χαλινώσας τη ψάμμω και ταύτην
γένους ιχθύων πληρώσας και την ήπειρον αλόγων και θηρίων και πετεινών και ταύτα
τρέφων βουλήσει και προστάξει, ο τω προσώπω της γης χόρτον εξανατέλλων και πάσι
δένδροις τα ίδια καλλωπίσας, επάκουσόν μου, εύσπλαγχνε, και δώρησαί μοι τέκνον·
χάρισαί μοι καρπογονίας ενέχυρον, όπως εμφραγή τα δόλια στόματα, «τα λαλούντα
κατά του δικαίου ανομίαν εν υπερηφανεία και εξουδενώσει». (Ψαλμ. λ: 19). Ταύτα
του δικαίου τα ρήματα, αύται του προπάτορος αι παρακλήσεις, τοιούτοι του
Ιωακείμ εκ κατωδύνου ψυχής οι στεναγμοί. Τι δε η Άννα; Καλόν γαρ και αυτής των
ρημάτων απομνημονεύσαι. Αύτη γαρ τω ανδρί σωφρόνως συμβιωτεύσασα και το της
νεότητος άνθος εις γήρας ελάσασα, στείρα διέμεινε πάντα τον χρόνον αυτής.
Λοιπόν και τα των γυναικών αναπληρώσασα, φυσική διαθέσει άτεκνος εγνωρίζετο.
Όθεν την αναχώρησιν του συζύγου θεωρήσασα, ως τρυγών φιλέρημος εν τω αυτής
παραδείσω, ευχαίς ικετηρίοις τον Ποιητήν και Πλάστην ανακαλουμένη έλεγεν· «Ω
Κύριε Σαββαώθ, ο καθήμενος επί των Χερουβίμ, και δοξαζόμενος υπό των Σεραφίμ, ο
μυριάσι μυριάδων Αγγέλων δορυφορούμενος και χιλιάσι χιλιάδων στρατιωτών
δοξολογούμενος και προσκυνούμενος, ο τον Αδάμ πλάσας τη χειρί σου και αυτώ ζωήν
ενθείς τη ζωηφόρω σου προστάξει και εκ της πλευράς αυτού ανοικοδομήσας γυναίκα·
ο τη σοφή σου ευδοκία ποιήσας αυτώ βοηθόν κατ’ αυτόν, και εις εν τους δύο
συνάψας, ειπών· «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν» (Γεν. β: 24)· ο τω Αβραάμ τω σω
θεράποντι και Πατριάρχη δωρησάμενος υιόν τον Ισαάκ μετά γήρας και μετά την
στείρωσιν της Σάρρας και ποιήσας αυτόν πολλών εθνών πατέρα· ο τη ομωνύμω μοι
και ομοφύλω μοι Άννη χαρισάμενος τον κάλλιστον παίδα και ιερόν Σαμουήλ, ως
θεόσδοτον ευχής υιόν, και του ψεύδους και του μίσους θρίαμβον, έπιδε εξ αγίου
κατοικητηρίου σου, Ύψιστε, και άνοιξόν μου την μήτραν προς παιδοποιΐαν· δίωξόν
μου την λύπην της στειρώσεως και διάρρηξόν μου τα δεσμά της ατεκνίας, όπως το
γεννησόμενον εκ της δούλης σου βλάστημα, είτε άρσεν, είτε θήλυ, δώρον προσάξω
σοι ως θυμίαμα ευώδες, ως καθαράν προσφοράν, ως τίμιον δώρον, ως ιερόν ανάθημα,
ως θείον κατοικητήριον, ως αμίαντον αμνάδα, ως πρωτότοκον αμνόν, ως νέον
Ισαάκ». Ούτω τοίνυν αμφοτέροις επικαλουμένοις ώφθη Άγγελος Κυρίου, της Παναγίας
την σύλληψιν ευαγγελιζόμενος, λέγων· «Εισήκουσεν υμών ο Ύψιστος της δεήσεως,
και εν ολίγω χρόνω τέξεσθε θυγατέρα, την εκ πασών γενεών μακαρίαν εκλελεγμένην
εις Θεού κατοικητήριον». Ταύτα του Αγγέλου περιχαρώς ευαγγελισαμένου, κατήλθε
μεν Ιωακείμ εκ του όρους μετά χαράς και ευφροσύνης καρδίας, γόνιμος δε γέγονε
παρ’ ελπίδα η άκαρπος της Άννης γαστήρ, εκ θελήματος σαρκός και εκ θελήματος
ανδρός και τον καιρόν της εννεαμήνου αυξήσεως γνωρίσασα, έτεκε την Πανάχραντον
Παρθένον και Θεοτόκον Μαρίαν, την του κόσμου πρόξενον σωτηρίας, και μηδείς των της
Εκκλησίας τροφίμων τούτον εισδέξεται τον λόγον υποβάλλοντα, ως επταμηνιαία η
Παρθένος ετέχθη. Και γαρ πολλούς των αφρόνων ταύτα φιλονικούντας ακήκοα, ους
εγώ των απίστων χείρους είναι δοκώ. Ταύτα γαρ των αιρετικών εισιν εφευρήματα.
Ταύτα της Εκκλησίας αντίθετα, των Ορθοδόξων αλλότρια. Η γαρ θεόπαις Μαρία
Παρθένος τέλειον τον χρόνον των εννέα μηνών εν τη της Άννης κοιλία εξετέλεσεν,
ως η φύσις η ανθρωπίνη δηλοί. Αλλά των αφρόνων τα στόματα, μηδένα μώμον προς
την άμωμον ευρείν δυνάμενα, τούτον τον λόγων τη γραφή περιέθηκαν, πόρρω της
αληθείας και του ορθού πίπτοντα. Και μηδείς καταδέξηται των αφελεστέρων· τους
γαρ ευ φρονούντας πέπεισμαι μηδέ μέχρις ακοών ποτε το ρήμα υπεισελθείν, ότι τα
της Γραφής επιμελώς αναγινώσκοντες νοήσεσι θείαις ταύτην εφερμηνεύουσι, και
όταν εν αυτή ζιζάνιον εύρωσιν εκ των εχθρών σπειρόμενον, ως τέκνα της Εκκλησίας
τελείως εκκόπτουσιν. Aλλ’ επί
το προκείμενον επανέλθωμεν, τον ειρμόν της διηγήσεως διοδεύοντες και
εξηγούμενοι. Των γαρ ρημάτων δια πραγμάτων εις τουμφανές ελθόντων, και της
αμώμου και θεόπαιδος Κόρης εκ των δικαίων Ιωακείμ και Άννης γεγενημένης και τας
υποσχέσεις αυτών εκπληρώσαι εσπουδακότων, ην ιδείν την θεόφρονα Άνναν
αγαλλιωμένην και σκιρτώσαν και χαριέντως προς την Παρθένον λέγουσαν· «Τις,
έλεγε, εξ εμού σε, θύγατερ, προελθείν την εν γενεαίς γενεών μακαρίαν
αποδειχθείσαν; Τις εν τοις κόλποις μου θεωρών σε γαλουχημένην μη δοξάσει τον σε
μοι δωρησάμενον τη στείρα και ατέκνω; Τις τους μαστούς τους μήπω γάλα βλύσαντας
ορών ήδη πηγάζοντας, μη μεγαλύνη τον εξ ακροτόμου πέτρας βλύσαντα ύδατα τω διψώντι
λαώ; Αλλά δεύρο, θύγατερ, προς τον σε μοι παρασχόντα. Δεύρο, Κιβωτέ του
Αγιάσματος, προς τον εύσπλαγχνον Δεσπότην. Δεύρο, Πύλη της όντως ζωής. Δεύρο,
Παστάς του Λόγου προς τον Ναόν Κυρίου. Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου η του
κόσμου χαρά και αγαλλίασις. Απόλαυσον τούτου της ωραιότητος, ον περ μετά μικρόν
τέξεις ως άνθρωπον. Μακαρία ειμί, ότι τοιαύτης θυγατρός μήτηρ ανηγόρευμαι.
Συγχάρητέ μοι φυλαί του Ισραήλ, ότι μετά στείρωσιν μήτηρ αναδέδειγμαι, ήτις
αναδειχθήσεται Μήτηρ του Υψίστου. Εξάρξατε, παρθένοι λαμπαδηφόροι, και
προπορεύεσθε έμπροσθεν της αμιάντου Παρθένου και θεόπαιδος. Άσατε αυτή εν
αινέσει· ψάλατε αυτή εν κιθάρα· αλαλάξατε αυτή μετ’ ωδής πνευματικής·
μεγαλύνατε εν ψαλτηρίω δεκαχόρδω· Δαβίδ αίνεσον, Θεοπάτορ, την εκ φυλής σου
αναδειχθείσαν Κόρην, υμνολογών μεγαλοφώνως και λέγων· «Άκουσον, θύγατερ και
ίδε, και κλίνον το ους σου, και επιλάθου του λαού σου και του οίκου του Πατρός
σου και επιθυμήσει ο Βασιλεύς του κάλλους σου». Ταύτα και τα τούτοις όμοια η
χαριτώνυμος Άννα λέξασα, το της Τριάδος κειμήλιον χαίρουσα τη σαρκί
τριετίζουσαν την Παρθένον και Θεοτόκον εις τον Ναόν Κυρίου προέπεμψε. Και συν
τω Ιωακείμ, ωδάς ευχαριστηρίους αναπέμπουσα και δήμον των παρθένων
λαμπαδοφορούντα συγκαλεσαμένη, κατέλαβε τα των Αγίων Άγια. Και τον Ζαχαρίαν
χαρμονικοίς χείλεσι και αγαλλιάσει στόματος, άτε Προφήτην και ιερέα και συγγενή
και λειτουργόν της νομικής διαθήκης, προσεκάλει η ξυνωρίς των γεννητόρων βοώσα·
«Δέχου, Ζαχαρία, την Σκηνήν την αμίαντον. Δέχου, ιερεύ, την ακηλίδωτον Παστάδα
του Λόγου. Δέχου, Προφήτα, το Θυμιατήριον του αϋλου Φωτός. Δέχου, δικαιε, το
πυρίμορφον άρμα του Υψίστου. Δέχου, άμεμπτε, την ωραίαν άμπελον, ήτις βλαστήσει
τον Αείζωον Βότρυν. Εισάγαγε αυτήν εις τα ενδότατα του Ναού του Κυρίου.
Πρόσφερε αυτήν εις τόπον αγιάσματος, ον κατειργάσατο ο Ύψιστος εις εαυτού
κατοίκησιν. Ανάγαγε αυτήν εις τα ύδατα, τον αόρατον εν κοιλία βαστάζειν
επειγομένην. Μακάρισον αυτήν την μακαρίους πάντας βροτούς αναδείξασαν.
Μεγάλυνον ταύτην την των μεγαλουργιών του Θεού αναδειχθείσαν αληθώς βίβλον
θεόγραφον». «Ανάλαβε ταύτην, Ζαχαρία, την εκ της προμήτορος Εύας κατάρας ημάς
απαλλάξασαν. Άσπασαι ταύτην την προς τον
Θεόν φιλανθρωπία ημάς συνδήσασαν και την έχθραν του όφεως τω αυτής Τόκω
καθελούσαν. Αγκάλισαι αυτήν την εξ αγκαλών του όφεως ημάς αφαρπάσασαν.
Προφήτευσον δια ταύτην την των Προφητών αναδειχθείσαν πλήρωσιν και της
επαγγελίας Θεού προς ανθρώπους ανακεφαλαίωσιν, την Τράπεζαν του θείου Άρτου,
τον οίνον τον ευφρόσυνον, την τροφήν την αδάπανον, την Περιστεράν την ακεραίαν,
τον Ουρανόν τον έμψυχον, την πολύφωτον Λυχνίαν, την πολυϋμνητον Νύμφην, την
πολύαινον Μητέρα, την θεοπότιστον Ελαίαν· το θείον όχημα της του Υψίστου
οικονομίας, την Σκηνήν την αγίαν, την Λυχνίαν την θεοχάλκευτον, την Αμνάδα την
λογικήν, το Ιλαστήριον του Θεού, το Σκεύος το ατίμητον, το Κειμήλιον το
ένδοξον, την Σάλπιγγα την εύηχον· το πίον Όρος και τετυρωμένον, τον θείον
Πόκον, την θεόβρυτον Νεφέλην, την Πόλιν την έντιμον, το νοητόν Καταπέτασμα, τον
θεολάξευτον Λίθον, την Κλίμακα, δι’ ης ο Κτίστης τοις βροτοίς οφθήσεται· την
Κλίνην την αγίαν, το Δοχείον της χρηστότητος, την των θαυμάτων Άβυσσον, την
Πηγήν των αγαθών, τον άσυλον Πλούτον, την πολυώνυμον και πολυποίκιλον και
Αειπάρθενον Θεοτόκον. Ταύτην εισάγαγε εις τα Άγια των Αγίων. Ταύτην προσάγαγε
τω Βασιλεί ως δώρον πολύτιμον. Ταύτην αίνεσον, ως Βασιλίδα της κτίσεως. Ταύτην
ευτρέπισον, ως παλάτιον του Παντάνακτος. Ταύτην υμνολόγησον, την πασών των
παρθένων φύλακα άσυλον. Ταύτην κατασκήνωσον εις ναόν χειροποίητον, την
γενομένην Ναόν έμψυχον του τα πάντα τεκτηναμένου Λόγου». Αύται του Ιωακείμ και
της Άννης αι χαρμονικαί δοξολογίαι· αύται της ευχαριστίας αι υμνολογικαί θεηγορίαι·
αύται προς τον Προφήτην Ζαχαρίαν αι παρρησιαστικαί μαρτυρίαι. Όθεν ο ιερεύς, ως
Προφήτης Θεού και τα των Αγίων Άγια εν μεθέξει Θεού κατέχων, ορών της Παρθένου
του όμματος την καλλονήν, του προσώπου το ωραίον, της γλώττης την αίνεσιν, της
ψυχής την ευγένειαν, του βίου το άμεμπτον, των ποδών το βάδισμα, την καταστολήν
του ήθους, του σχήματος την ευπρέπειαν, Πνεύματος Αγίου πλησθείς εξεβόησεν· «Ω
Κόρη αμίαντε, ω Παρθένε αμόλυντε, ω νεάνις πάγκαλε, ω γυναικών αγλάϊσμα, ω
θυγατέρων καλλώπισμα, ω Μήτερ Παρθένε Αγία, συ ευλογημένη εν γυναιξί, συ
δεδοξασμένη τη αγνεία, συ της Εύας του οφλήματος η πλήρωσις, συ του Άβελ η
καθαρωτάτη προσφορά και πρωτοθύτου πρόθεσις άκακος θυσία. Συ του Σήθ η
κατακόσμησις, συ τον Υιόν του Θεού εν γαστρί βαστάσασα ωδινήσεις απόνως. Συ του
Ενώς εν Θεώ ελπίς ακαταίσχυντος. Συ του Ενώχ η ευαρέστησις και προς τον άσυλον
βίον μετάστασις. Συ του Νώε η κιβωτός και της δευτέρας παλιγγενεσίας προς Θεόν
οικείωσις. Συ του Μελχισεδέκ της βασιλείας και της ιερατείας αγλάϊσμα πάμφωτον.
Συ του Αβραάμ η πίστωσις και της επαγγελίας και τεκνογονίας υπήκοος
πειθάρχησις. Συ του Ισαάκ καινή θυσία και το λογικόν ολοκαύτωμα. Συ του Ιακώβ
της εν κλίμακι ανόδου αιτία. Συ του της δωδεκαφύλου τεκνογονίας εκσφράγισμα
μέγιστον. Συ του Ιούδα πέφυκας η κατά γένος θυγάτηρ». «Συ, του Ιωσήφ η
σωφροσύνη και της παλαιάς Αιγυπτίας, ήτοι της Ιουδαίων συναγωγής, καθαίρεσις,
Άχραντε. Συ του Ιώβ η εν πειρασμοίς υπομονητική αναδιάδοσις και πλουτοποιός
ύπαρξις. Συ του Νομοθέτου Μωϋσέως η θεότευκτος βίβλος, εν η το της
παλιγγενεσίας μυστήριον εγράφη και δακτύλοις θείοις εν πλαξίν ενομοθετήθη, ως
εν Σιναίω τω όρει, εν ώπερ Ισραήλ ο αρτιφανής εκ δουλείας Αιγυπτίων των νοητών
ελευθερωθήσεται· ως ο πριν εν τη ερήμω λαός του μάννα επλήσθη, και του ύδατος
εκ πέτρας ακροτόμου, η δε πέτρα ην ο Χριστός ο μέλλων εκ της κοιλίας σου
προέρχεσθαι ως εκ παστού Νυμφίος. Συ του Ααρών ράβδος η βλαστήσασα. Συ ει του
Δαβίδ η θυγάτηρ, η κροσσωτοίς χρυσοίς περιβεβλημένη, πεποικιλμένη. Συ του
Σολομώντος η κλίνη η χρυσότευκτος, ην περ δυνατοί εξήκοντα κυκλούσι, των
θεοτεύκτων Γραφών τας εν Θεώ μουσικάς φωνάς σαλπίζοντες. Συ της Ηλιού αναλήψεως
άνοδος και της νοητής Ιεζάβελ καθαίρεσις πέφυκας. Συ του Ελισσαίου της διπλής
μηλωτής η ευλογία, η τα Ιορδάνεια ρείθρα ταμών διέβη ακατακλύστως, και το ύδωρ
άλατι θεραπεύσας πότιμον ανέδειξε. Συ του Ιωνά η εν τω κήτει διάσωσις και των
Νινευϊτών μετανόησις και συγχώρησις άφθονος. Συ ει των Προφητών η διόπτρα και
των ρημάτων η εκπλήρωσις. Σε γαρ Ιεζεκιήλ προηγόρευσε Πύλην κεκλεισμένην, εν η
ουδείς των ανθρώπων διοδεύσει ποτέ, ειμή Κύριος ο Θεός μόνος, και την Πύλην
κεκλεισμένην διεφύλαξε»
«Σε, ω Παρθένε Αγία, Ησαΐας ο μεγαλοφωνότατος Ράβδον του Ιεσσαί
προγράφει, εξ ης το άνθος Χριστός ελεύσεται, και τα φυτά της κακίας πρόρριζον
εκτεμών, της θεογνωσίας φυτεύσει την άρουραν. Σε Ιερεμίας προεκήρυξε λέγων·
«Ιδού ημέρα έρχεται, φησί Κύριος, και διαθήσομαι τω οίκω Ισραήλ και τω οίκω
Ιούδα διαθήκην καινήν, ου κατά την διαθήκην ην διεθέμην τοις πατράσιν αυτών»
(Ιερ. λη: 31-32), του Υιού σου την παρουσίαν σημαίνων, και τον εξ εθνών λαόν
καλών εις προσκύνησιν μέχρι περάτων της γης. Σε και ο των επιθυμιών ανήρ Δανιήλ
ανεκήρυξεν Όρος μέγα, εξ ου ο ακρογωνιαίος Λίθος αποτμηθήσεται και την εικόνα
του πολυμόρφου όφεως ολέσει και εκλικμήσει. Σε οι εν Βαβυλώνι τρεις Παίδες
τύπον έχοντες και του Υιού σου την επιθυμίαν κατανοήσαντες, την κάμινον την
επταπλασίως καυθείσαν διήλθον αβλαβείς και ως εν θαλάμω μέσον χορεύοντες
έψαλλον χαίροντες. Σε Αββακούμ Θεμάν όρος ονομάζει, εξ ου βασιλέως σκήπτρα
κραταιώς ανατέταλκεν, εν ω σκηνώματα Αιθιόπων πτοηθήσονται και σκηναί γης Μαδιάμ.
Σε δοξάζω την αμίαντον Αμνάδα. Σε υμνώ την Κεχαριτωμένην. Σε ανυμνώ την εκ
πασών των γενεών αναδειχθείσαν Θεού Νύμφην. Σε αναμέλπω, την νέον Ουρανόν
μέλλουσαν αναδειχθήναι. Σε προσάγω ως Κειμήλιον καθαρόν εν τω Ναώ Κυρίου. Σε
μεγαλύνω την Νέαν Διαθήκην, εν ήπερ ο Μεσσίας Χριστός γραφείς, το μεν γράμμα
καταπαύσει του Νόμου, της δε Χάριτος την κλήσιν εξανατελεί δια του Βαπτίσματος·
και της μεν περιτομής την σκιάν διακόψει, του δε Πνεύματος την παρουσίαν τοις
εν γη καταπέμψει». Τούτοις τοις ιεροίς λόγοις ο Προφήτης την Μαρίαν
κατακοσμήσας, αναβιβάσας αυτήν εις το θυσιαστήριον, Κυρίω τω Θεώ παρέθετο. Όθεν
οι γεννήτορες, Ιωακείμ και Άννα, εν χαρά καρδίας εκ του ναού υπέστρεψαν
θαυμάζοντες της Παρθένου την σύνεσιν και το πράον και ήπιον. Υπερβάσα τοίνυν
αύτη τα των νηπίων ψελλίσματα, τω Παντοκράτορι κατά μόνας ελάτρευε· και τροφήν
δι’ Αγγέλου δεχομένη την των ανθρώπων βρώσιν εβδελύξατο· και τω ναώ καθ’
εκάστην προσεδρεύουσα, το κοσμικόν σχήμα ως αράχνης ιστόν ελογίσατο· και του
ουρανίου όλβου επιτυχούσα, τον επίγειον πλούτον ηρνήσατο· και χαράν την των
Αγγέλων καθ’ εκάστην θεωρούσα, των του βίου φροντίδων ανωτέρα εδείκνυτο· και το
Πνεύμα το Άγιον αενάως ορώσα, των πονηρών τας φάλαγγας αοράτως απήλαυνε. Τι γαρ
έπραττεν η Παρθένος εις τα Άγια των Αγίων περιπολούσα; Τροφήν Αγγέλων δι’
Αγγέλου εισεδέχετο, και ως περιστερά ακεραία την παρθενίαν τηρούσα, τον του
ναού και ουρανού και γης Δημιουργόν μετ’ ευχαριστίας εν πόνω καρδίας
λιτανεύουσα, έλεγεν· «Άσω σοι, Παντοκράτορ Ύψιστε, ότι αφείλες τον ονειδισμόν
της προμήτορός μου Εύας και δια την σην άφατον ευσπλαγχνίαν τον Μονογενή σου
Υιόν μέλλεις καταπέμψαι επί γης, ώστε τοις ανθρώποις συναναστραφήναι. Διο
κατοικητήριον αυτώ γενήσομαι καθαρόν και αμίαντον· όπου γαρ «επλεόνασεν η
αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η Χάρις» (Ρωμ. ε:20). Δια γυναικός τον θάνατον
εκερδήσαμεν, δια γυναικός πάλιν ανακαινίσει τα σύμπαντα. Δια του όφεως της
πικράς γεύσεως δεδέγμεθα την βρώσιν, δι’ αυτού δε πάλιν την βρώσιν της
αθανασίας χορτασθησόμεθα. Η προμήτωρ Εύα Κάϊν τέτοκεν, αρχηγόν φθόνου κακίας· ο
Μονογενής σου Υιός ζωής και αναστάσεως γενήσεται πρωτότοκος». Ω του παραδόξου
θαύματος! Ω της καινής εκπλήξεως! Ω της αφράστου σοφίας! Τι ουν καλέσωμεν την
Μαρίαν; Ουρανόν; Και γαρ τον ουρανού και γης Ποιητήν εν μήτρα εχώρησεν. Ήλιον;
Αύτη γαρ του ηλίου επταπλασίως φωτεινοτέρα υπάρχουσα, τον Ήλιον της δικαιοσύνης
υπεδέξατο. Σελήνην; Αύτη γαρ το κάλλος ασύγκριτον έχουσα, τον ωραίον εν κάλλει
Χριστόν απεκύησε. Νεφέλην; Και γαρ τον των νεφελών εποχούμενον ταις αγκάλαις
εβάστασε. Λυχνίαν; Και γαρ το φως τοις εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένοις
εξέλαμψε. Θρόνον; Και γαρ τον εν θρόνω τω πατρικώ αοράτως βασιλεύοντα εν
Πνεύματι Αγίω χορηγόν υπεδέξατο. Μαργαρίτην; Και γαρ τον πολύτιμον Μαργαρίτην
τοις βροτοίς εθησαύρισε. Παράδεισον; Και γαρ την Εδέμ τοις κατακρίτοις ανοίξασα
προς Βασιλείαν εισάγει την αεί διαμένουσαν. Όρος; Και γαρ τον τα όρη ποιούντα
καπνίζεσθαι αστενοχωρήτως εχώρησε. Γην; Και γαρ τον την γην ποιούντα τρέμειν
ανωδύνως εβάστασε. Τράπεζαν; Και γαρ τον την τροφήν ημίν χορηγούντα μητροπρεπώς
έθρεψε γάλακτι. Θάλασσαν; Και γαρ τον συνάγοντα τα ύδατα εις ενότητα μίαν τοις
χείλεσιν αυτής ησπάσατο. Τις ουκ εκπλαγή; Τις ου θαυμάσει; Τις ου δοξάσει του
μυστηρίου την δύναμιν; Ει γαρ τα προ της Χάριτος γεγενημένα τοιαύτα, νουν
υπερβαίνοντα και διάνοιαν, τα μετά της Χάριτος παραδειχθέντα τις ερμηνεύσαι
δύναται; Ει τα της σκιάς και του Νόμου του παλαιωθέντος ένδοξα, τα μετέπειτα
του Πνεύματος εμφανισθέντα οποία; Αισχυνέσθωσαν αιρετικών παίδες οι την
Παρθένον βλασφήμω στόματι και ιοβόλω συκοφαντείν επιχειρούντες. Η γαρ ένδοξος
Μαρία, Θεοτόκος αναδειχθείσα, έτεκεν υπερφυώς Θεόν ομού και άνθρωπον. Τούτου
τον τίμιον χαρακτήρα (την εικόνα) σχετικώς ασπαζόμεθα· ναι μην και ταύτης την
μόρφωσιν (την εικόνα), ως Μητρός γενομένης του σωματικώς ημίν ομιλήσαντος,
προσκυνούμεν, ου τη ύλη την προσκύνησιν, άπαγε, προσκυνούντες, αλλά προς το
πρωτότυπον την τιμήν αναπέμποντες θεϊκώς πεπιστεύκαμεν. Ου γαρ Θεότητος μορφήν,
καθώς υμείς τυφλοί και παράνομοι φάσκετε, ιστορούμεν, αλλά την εξ ημών
προσληφθείσαν τω Σωτήρι σάρκα, δι’ ης ημίν ατρέπτως ωμίλησε και εκ νεκρών
αναστάσαν, πρωτότυπον ανατυπούντες κηρύττομεν. Δι’ αυτόν δε τον λόγον και τον
προσειληφότα και της τεκούσης, ως πανάγνου, τας Εικόνας κατά το προσήκον
σεβόμεθα. Αγία γαρ όντως αύτη, ως τον μόνον Άγιον αρρήτως αποκυήσασα. Ει γαρ ο
Θεός τω Αβραάμ ενεγκείν προσέταξε δάμαλιν τριετίζουσαν προς καθαρισμόν των
ψυχών, πως η Παρθένος η προορισθείσα από κτίσεως κόσμου και εκ πασών γενεών
προεκλεχθείσα εις Ναόν άγιον τω Παντοκράτορι, ουχί τιμία και καθαρά και
αμόλυντος καθέστηκε και προσφορά άμωμος της ανθρωπίνης φύσεως; Ω Ιουδαίοι, οι την εκ φυλής της
υμετέρας εκλάμψασαν Παρθένον μη δεξάμενοι Θεοτόκον, αλλά λοιδορούντες αναξίοις
και ασεβέσι χείλεσι και τω φθόνω κινούμενοι καταλαλούντες αυτής αδιξίαν και
ανομίαν, πως τον αΐδιον του Πατρός Υιόν εξ αυτής επ’ εσχάτων μετά σαρκός
γεννηθέντα ουχ υπεδέξασθε; Και ου μόνον ταύτης της δόξης, αλλά και του
γεννηθέντος άμοιροι καθεστήκατε. Ουχί δε του παραγενομένου πάντως υμίν
φθονήσαντος, αλλά τη ημετέρα κακία εξωκείλαντες και τη πονηρία της ημών ματαιότητος
επιμείναντες αφρόνως, της δόξης αμφοτέρων εκπεπτώκατε. Διο, ως όντες άχρηστοι
και πρότερον και μετέπειτα, τα της βασκανίας ημών εγχειρήματα παντί τω κόσμω
φανερά κατεστήσατε, κατά τον λόγον του Σωτήρος τον δι’ ημάς εμφανιζόμενον.
«Αμήν αμήν λέγω υμίν» (Ιωάν. η: 51), «ει τέκνα του Αβραάμ ήτε, τα έργα του
Αβραάμ εποιείτε» (Ιωάν. η:39)· εκείνος γαρ περί εμού ελάλησε· νυν δε εκ «του
διαβόλου εστέ, και τας επιθυμίας του πατρός υμών θέλετε ποιείν» (Ιωάν. η:44).
Και αλλαχού πάλιν· «Μη δοκείτε ότι εγώ κατηγορήσω υμών προς τον Πατέρα· έστιν ο
κατηγορών υμών Μωσής, εις ον υμείς ηλπίκατε» (Ιωάν. ε:45) και πάλιν· «Ει μη
ήλθον και ελάλησα αυτοίς, αμαρτίαν ουκ είχον· νυν δε πρόφασιν ουκ έχουσι περί
της αμαρτίας αυτών» (Ιωάν. ιε:22). Υμείς δε, ω Ναός του Θεού, έθνος άγιον,
περιούσιον άθροισμα, στίφος Ορθοδόξων, υιοί της κολυμβήθρας, τέκνα της Χάριτος,
οι την εν τω Ναώ πρόοδον της Παρθένου εορτάζοντες, ψυχαίς καθαραίς και
αρρυπώτοις χείλεσι, γλώσσαις πολυφθόγγοις, επί ταύτη τη Πανηγύρει μελωδικώς
αλαλάξωμεν, τιμώντες αυτήν, ως το εικός, την φαιδράν εορτήν, την πρώτην
Πανήγυριν, την Αγγέλοις ευφρόσυνον και ανθρώποις αξιέπαινον και το χαίρε του
Γαβριήλ μετά φόβου και χαράς τη Πανάγνω εκβοήσωμεν· Χαίρε του Σωτήρος η
ευδοκία, δι’ ης τα πέρατα εγνώσθη θεογνωσία· Χαίρε του Υιού η κατοίκησις, εν η
ο σαρκοφόρος προελήλυθε. Χαίρε των Σεραφίμ ενδοξοτέρα. Χαίρε του ουρανού
πλατυτέρα. Χαίρε ηλίου λαμπροτέρα. Χαίρε Σελήνης φωτεινοτέρα. Χαίρε των αστέρων
πολυαρίθμητος έλλαμψις. Χαίρε νεφέλη κούφη, η τον όμβρον τον ουράνιον
επιρράνασα. Χαίρε αστραπή, η τας όψεις των πιστών ηρέμα καταυγάζουσα. Χαίρε
βροντή πνευματική, η αψοφητί ενηχούσα τοις ωσί των ανθρώπων. Χαίρε έμπνευσις
αγία, τα πνεύματα της κακίας εκ γης αξαφανίσασα. Χαίρε Προφητών το περίδοξον
κήρυγμα. Χαίρε Αποστόλων το παγκόσμιον περιήχημα. Χαίρε των Μαρτύρων η
υπέρτιμος ομολογία. Χαίρε Πατριαρχών η πολυϋμνητος δοξολογία. Χαίρε των Οσίων ο
υπέρτατος κόσμος. Χαίρε των δικαίων η αληθεστάτη τρυφή. Χαίρε των παρθένων το
πανόλβιον καύχημα. Χαίρε βασιλέων σκήπτρον και κραταίωσις. Χαίρε Αρχιερέων
λειτούργημα μέγιστον. Χαίρε αμαρτωλών καταφύγιον άρρηκτον. Χαίρε πλεόντων
κυβέρνησις ένδοξος. Χαίρε πιπτόντων ανόρθωσις, Δέσποινα. Χαίρε νοσούντων
ιατήριον άμισθον. Χαίρε θνησκόντων βεβαία ανάστασις. Χαίρε αφορμή της πάντων
σωτηρίας. Χαίρε του κόσμου χαρά ανεκλάλητος. Χαίρε ειρήνης η πρόξενος, Άνασσα.
Χαίρε μητέρων αγλάϊσμα, Άχραντε. Χαίρε του Λόγου χωρίον ευρύχωρον. Χαίρε
πρεσβυτών κραταιά βακτηρία. Χαίρε των νέων θεία παιδαγωγία. Χαίρε νηπίων λαμπρόν
περιφύλαγμα. Χαίρε των υπ’ ουρανόν πάντων η μεσίτις. Χαίρε της οικουμένης η
ανάκλησις. Χαίρε ουρανού και γης πανήγυρις ένδοξος. Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος
μετά Σου· ο προ Σου και εκ Σου και μεθ’ ημών, ο Υμνούμενος συν τω Πατρί και τω
Παναγίω και Αγαθώ και Ζωοποιώ Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των
αιώνων. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου