Τὸ πραγµατικὸν πρόσωπον τῆς φεροµένης ὡς «Ἁγίας καὶ µεγάλης Συνόδου»

Τοῦ κ. ∆ηµητρίου Ἰ. Κάτσουρα, Θεολόγου

1ον

Μέ (καί παρά τόν) ἔντονον φόβον διά ἀντιδράσεις, ἡ ἀπό δεκαετιῶν προετοιµαζοµένη Σύνοδος, δειλῶς µέν καί περιορισµένως πλήν ρητῶς καί σαφῶς, διαδραµατίζει ἀντίστοιχον ρόλον τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου διά τήν ὀρθόδοξον Ἀνατολήν. • ∆ιά ποίους συγκεκριµένους λόγους εἶναι ἤδη ἀπορριπτέα καί καταδικαστέα εἰς τήν συνείδησιν τῶν ὀρθοδόξων καί διατί ἐπιβάλλεται ἡ ἐκ τῶν προτέρων ἀποδοκιµασία της πρίν εὑρεθοῦν οἱ πιστοί πρό τετελεσµένων. Ὁ Κύριος δέν ἐπέτρεψε ἡ ἀπό δεκαετιῶν προετοιµαζοµένη στά πλαίσια τῆς ἀλλοιωµένης ἀπό τόν Οἰκουµενισµό Ὀρθοδοξίας «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» νά λάβη χώρα στή βασιλίδα τῶν Πόλεων καί µάλιστα στό χῶρο, ὅπου συγκλήθηκε ἡ Ἁγία Β΄ Οἰκουµενική Σύνοδος, ὅπως ἐπρογραµµατίζετο. Τελικῶς, ἐκτός ἀπροόπτου, ἐπελέγη νά µολυνθῆ διά τῆς ἐκεῖ συγκλήσεώς της ἡ ἡρωϊκή µεγαλόνησος Κρήτη, τόπος ποτισµένος καί ἡγιασµένος µέ τό αἷµα καί τόν ἱδρῶτα Ἁγίων, Ὁσίων καί µαρτύρων τῆς Πίστεώς µας. Ὡς χρόνος δέ ὡρίσθη ἡ ἑβδοµάς τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς καί τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Τότε πού ἑορτάζοµε τήν ἀποκάλυψι τῆς ἅπαξ πα- ραδοθείσης τῆς Ἁγίας Πίστεως καί τιµοῦµε τό Πανάγιο Πνεῦµα, τό λαλῆσαν διά τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἐγράφησαν µέχρι σήµερον καί γράφονται πολλά καί διάφορα περί αὐτῆς. Τό ζητούµενον, ὅµως, εἶναι, ποῖα (πρέπει νά) εἶναι ἡ στάσι τῶν ὀρθοδόξων ἔναντι αὐτῆς ἀπό τώρα, πρίν περάση στήν ἱστορία καί καταγραφῆ ψευδεπιγράφως ὡς Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἶναι, ὅµως, δυνατόν νά κριθῆ ἐκ τῶν προτέρων, πρίν κἄν συγκληθῆ; Βεβαίως, διότι ὅλα σχεδόν τά κείµενα τά ὁποῖα θά ἐγκριθοῦν, ἐπισήµως καί πανηγυρικῶς, κατ’ αὐτήν, ἔχουν ἤδη προσυµφωνηθῆ ὑπό τῶν ἀντιπροσώπων τῶν Ἐκκλησιῶν καί µάλιστα ἔχουν δηµοσιευθῆ. Ἐξ αὐτῶν, λοιπόν, τῶν καρπῶν δύναται νά ἀξιολογηθῆ καί τό δένδρον, ἐκ τοῦ ὁποίου αὐτοί παρήχθησαν.

Ἐκ προοιµίου πρέπει νά ἀναφέρωµε ὅτι λόγω τῶν πολλῶν ἐπιφυλάξεων ἔναντι αὐτῆς, φαίνεται ὅτι οἱ διοργανωτές της προσεπάθησαν νά ἀποφύγουν ἐπιµελῶς τίς µεγάλες προκλήσεις τῶν τρανταχτῶν οἰκουµενιστικῶν διατυπώσεων στά ἐν λόγω κείµενα. Ἐπί τῆς οὐσίας, ὅµως, ἐξίσου ἐπιµελῶς καί συστηµατικῶς συµπεριελήφθησαν εἰς τά πρός ἐπικύρωσι Κείµενα ἐπί τῶν διαφόρων θεµάτων, ὅλα ἐκεῖνα τά στοιχεῖα καί οἱ θέσεις διά τῶν ὁποίων κατοχυρώνεται ἡ οἰκουµενιστική µετάλλαξις τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἔτσι καλούµεθα ὅλοι νά ἀναλάβωµε τίς εὐθύνες µας διά τήν νέα πραγµατικότητα, ἡ ὁποία ἐπιδιώκει νά παρεισφρήση εἰς τήν ὀρθόδοξο Ἀνατολή καί λάβη νοµιµοποίησι διά τῆς Συνοδικῆς ἐγκρίσεως ὑπό τῶν ἀνά τόν κόσµο ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν νέων κατ’ οὐσίαν θέσεων ὡς Συνοδική ἔκφρασις καί θέσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Πέραν τοῦ ὅλου πλαισίου τῆς προετοιµασίας, συγκροτήσεως καί λειτουργίας ἀλλά καί τῆς θεµατολογίας τῆς Συνόδου αὐτῆς, τά ὁποῖα διαφοροποιοῦνται οὐσιαστικῶς ἐκ τῶν ἀντιστοίχων καί ἀναλόγων τῶν Οἰκουµενικῶν, τοπικῶν καί Πανορθοδόξων Συνόδων ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ὁ χαρακτήρας καί τό περιεχόµενον αὐτῆς τῆς Συνόδου συνιστοῦν µειοδοσία καί παρέκκλισι ἐκ τῆς παραδοθείσης Πίστεως, τῆς Τάξεως καί τῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἰδικότερον, εἶναι σηµαντικό καί σκόπιµο νά ἐπισηµανθῆ ὅτι ἡ σύγκλησι τῆς ἐν λόγω Συνόδου ὡς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου πασῶν τῶν ἀνά τόν κόσµο Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀποτελεῖ προαγωγή αὐτῶν στόν χῶρο τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουµενισµοῦ, ἡ ὁποία συντελεῖται διττῶς: α) ∆ιά τῆς υἱοθετήσεως καί διακηρύξεως Συνοδικῶς πλέον, ὄχι µόνον ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλά καί ὑπό πασῶν τῶν ἀνά τόν κόσµο Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τῶν βασικῶν Ἀρχῶν τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουµενισµοῦ, ὅπως αὐτές ἐκφράζονται στήν αἱρετική Πατριαρχική Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 τήν ἀπευθυνοµένη «πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», τήν καί ὡς Καταστατικό Χάρτη τοῦ Οἰκουµενισµοῦ χαρακτηρισθεῖσα κατά καιρούς ὑπό διακεκριµένων θιασωτῶν καί ὑποστηρικτῶν τῆς παναιρέσεως καί αἱ ὁποῖαι (θέσεις) σαφῶς ἐµπεριέχονται στά δηµοσιευθέντα ὡς συµφωνηθέντα καί πρός ἐπικύρωσιν πλέον τιθέµενα σχέδια Ἀποφάσεων τῆς φεροµένης ὡς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, καί β) Κάτι πού ἐλάχιστοι θέτουν καί θίγουν ὡς σηµαντικό καί οὐσιῶδες, τήν διά τῆς ἀποδοχῆς καί ἀναγνωρίσεως τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολοµαίου, δεδηλωµένου Οἰκουµενιστοῦ καί διά καταγεγραµµένων συγκεκριµένων γραπτῶν καί προφορικῶν τοποθετήσεών του, ἀλλά καί διά πράξεων καί ἐνεργειῶν, ἀρνητοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Πατερικῆς ∆ιδασκαλίας, οὐχί δέ µόνον ἀλλά καί δεινοῦ καταφρονητοῦ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὡς Πρώτου τῆς καθόλου Ὀρθοδοξίας καί εἰδικώτερον ὡς ἀκατηγορήτου ὀρθοδόξου καί κανονικοῦ Ποιµένος καί Ἐπισκόπου. Γεγονός τό ὁποῖον καθιστᾶ συµµετόχους, συνυποδίκους, ὑπολόγους καί κατά τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας καθαιρετέους ἅπαντας τούς µετ’ αὐτοῦ συγκαθεζοµένους καί συναποφασίζοντας ἐκπροσώπους τῶν ἀνά τόν κόσµο Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἡ φεροµένη ὡς Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ συγκαλουµένη ἐντός ὀλίγων µηνῶν εἰς τόν χῶρον τῆς ἡµιαυτονόµου Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, ἐκ τῶν πραγµάτων καί βάσει τῶν δεδοµένων, τά ὁποῖα οἱ ἴδιοι οἱ διοργανωτές αὐτῆς ἐδήλωσαν, θά διαδραµατίση εἰς τόν χῶρο τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς ὅ,τι ἀκριβῶς ἀποτελεῖ εἰς τόν χῶρον τῆς Παπικῆς ∆ύσεως ἡ Β΄ Βατικανή Σύνοδος. ∆ηλαδή, θά εἰσαγάγη ἐπισήµως καί δή θά ἀναγνωρίση Συνοδικῶς τίς ἀρχές καί πρακτικές τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουµενισµοῦ ὡς νόµιµο καί κανονική ὁδό πορείας καί καθιερωµένη νέα γραµµή πλεύσεως τῆς Ἐκκλησίας! Αὐτό ἀκριβῶς συνιστᾶ τήν ΜΕΙΖΟΝΑ ΠΡΟ∆ΟΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΓΗΣΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟ∆ΟΞΙΑΣ ΑΛΛΑ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΙΣ ΜΙΑΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ! Ἄν κάποιοι ἀνέµενον ἐκ τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς µεταλλαγµένης ὑπό τοῦ Οἰκουµενισµοῦ Ὀρθοδοξίας διακήρυξι ἀντιστοίχου πρός τό τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου «∆ιάταγµα περί Οἰκουµενισµοῦ», αὐτοί φαίνεται δέν ἔχουν λάβει οὔτε ὀσµήν τῶν ἐκτυλισσοµένων µεθόδων καί σχεδίων τῶν διοργανωτῶν αὐτῆς καί συνειδητῶν φορέων καί ὀργάνων τῆς παναιρέσεως. Οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη, οὔτε βεβαίως Ὀρθόδοξος εἶναι ἡ συγκα- λουµένη κατά τόν προσεχῆ Ἰούνιο τρ. ἔτ. πολυδιαφηµιζοµένη καί ἀπό δεκαετιῶν προετοιµαζοµένη Σύνοδος. Εἶναι ἡ πρώτη «πανορθόδοξος» Σύνοδος τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, διά τῆς ὁποίας πιστοποιεῖται καί ἐπισηµοποιεῖται ἡ προφητευθεῖσα ὑπό τοῦ ἀειµνήστου ἀγωνιστοῦ καί µαρτυρικῶς τελειωθέντος Κοσµᾶ Φλαµιάτου, διά Συνόδου κατάργησι τῆς Ὀρθοδοξίας! Εἶναι ποτέ δυνατόν Ὀρθόδοξος Χριστιανός, εἴτε λαϊκός, εἴτε µοναχός, εἴτε Κληρικός νά ἀποδεχθῆ καί ἀναγνωρίση ὡς συνέχεια τῶν Ἁγίων Συνόδων τῆς Ὀρθοδοξίας καί ὡς φωνή τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, Σύνοδο ἀποτελουµένη ἀπό δεδηλωµένους Οἰκουµενιστάς, δηλαδή αἱρετικούς, φιλοπαπιστές, συγκρητιστές, κοινωνικούς πρός κατεγνωσµένες ἀρχαῖες αἱρέσεις, ὅπως ὁ Μονοφυσιτισµός, διῶκτες ὀρθοδόξων ἀγωνιστῶν ὑπέρ τῆς εὐσεβείας, καινοτόµους, ὑποστηρικτές τῆς Βαπτισµατικῆς, συναφειακῆς καί µεταπατερικῆς Θεολογίας, καταφρονητές τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ἀρνητές τῶν ἱερῶν παραδόσεων; Εἶναι ποτέ δυνατόν νά θεωρηθῆ ὡς συνέχεια τῶν Ἁγίων Συνόδων τῆς Ὀρθοδοξίας Σύνοδος ἡ ὁποία, καίτοι πανορθοδόξου χαρακτῆρος, ἀρνεῖται a priori τήν διεκδίκησι τοῦ χαρακτηρισµοῦ της ὡς Οἰκουµενικῆς αἰτιολογώντας τοῦτο διά στόµατος τοῦ Προέδρου αὐτῆς διά τῆς ὑπ’ αὐτοῦ ἐπικλήσεως τοῦ γεγονότος τῆς δῆθεν ὑφισταµένης διαιρέσεως τῆς Ἐκκλησίας καί κατ’ ἐπέκτασιν (διά) τῆς ἐµµέσου πλήν σαφοῦς ἀναγνωρίσεως τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισµοῦ ὡς τµήµατος τῆς Ἐκκλησίας καί ὡς Ἐκκλησίας Χριστοῦ; Εἶναι ποτέ δυνατόν νά θεωρηθῆ ὡς Σύνοδος, ἐκφράζουσα τήν αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Σύνοδος ἡ ὁποία ἐµπράκτως ἀρνεῖται διά τῶν συµµετεχόντων εἰς αὐτήν νά µνηµονεύση καί ἀναφέρη ὅτι ἕπεται τῶν Ἀγίων Πατέρων καί συνοµολογεῖ τήν διδασκαλία αὐτῶν καί ἀποδέχεται τάς Ἀποφάσεις τῶν (πρό αὐτῆς) συνελθουσῶν Ἁγίων Συνόδων, τάς ὁποίας αὐτοί συνεκρότησαν (µή) παραδεχοµένη τό οἰκουµενικό κῦρος καί τήν θεολογική αὐθεντία τῶν Ἁγίων Συνόδων ἐπί Μ. Φωτίου καί Ἁγίου Γρηγορίου Παλαµᾶ, ἐπειδή ἀκριβῶς κατεδίκασαν τίς (ἕως τότε) παπικές αἱρέσεις; Εἶναι ποτέ δυνατόν, ἐνῶ ὑφίσταται καί δρᾶ καταλυτικῶς εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, νά συγκαλῆται κατ’ αὐτάς πανορθόδοξος Σύνοδος, ἡ ὁποία ἀρνεῖται ἐν τῇ πράξει νά ἐπιληφθῆ πρωτίστως τοῦ µείζονος τούτου θέµατος Πίστεως , οὕτως ὥστε ἐξα- σφαλίζοντας τήν ἀπαραίτητον κατά τόν Θεοφόρον Ἰγνάτιον προϋπόθεσιν κάθε ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς Συνόδου, ἤτοι τήν διαπίστωσιν ὅτι πάντες οἱ συµµετέχοντες ἐπίσκοποι ἐν «Ἰησοῦ Χριστοῦ γνώµῃ εἰσί», δηλαδή ὅτι συµφωνοῦν ὀρθοδόξως ἐν τῇ πίστει καί ὁµοφρονοῦν, καί µάλιστα ἀντί νά καταδικάση καί ἀναθεµατίση τόν Οἰκουµενισµόν, νά τόν ἀποδέχεται καί νά τόν υἱοθετῆ; ∆ιά τοῦ λόγου δέ τό ἀληθές καί ἀσφαλές θά παραθέσωµε εἰς τό β΄µέρος τοῦ ἄρθρου µας ἐκεῖνα τά στοιχεῖα, τά ὁποῖα πιστοποιοῦν τά ἀνωτέρω, ἐπισηµαίνοντες ἐνδεικτικῶς ἀλλά συγκεκριµένως τίς σχετικές ἐλλείψεις (Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Ὁµολογίας) καί τίς ἀποδείξεις (κακοδόξου πίστεως καί Οἰκουµενισµοῦ) ἐκ τῶν δηµοσιευθέντων Κειµένων τῆς ἐπικειµένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου».

(συνεχίζεται)