ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΙΣ ΗΘΙΚΗ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΕΙΝΑΙ πιά κοινή διαπίστωση ὅτι οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι ἔχουν ἀρνηθεῖ τούς ἠθικούς φραγμούς καί συνάπτουν σχέσεις γιά σαρκικές ἡδονές, χωρίς κανένα δισταγμό. Σήμερα ὅλα ἐπιτρέπονται, ἀρκεῖ να περνοῦν καλά οἱ ἄνθρωποι. Καί ὅταν δέν συμβαίνει αὐτό, διαλύουν την σχέση, γιά νά δημιουργήσουν σύντομα μία νέα σχέση. Ἀκόμα καί ἐντός τοῦ γάμου παρατηροῦνται σχέσεις μέ τρίτα πρόσωπα. Δέν τό ἔχουν σε τίποτε νά συνάπτουν διπλές σχέσεις καί νά μολύνουν τό γάμο τους.

Ὅλα αὐτά σέ παλιότερες ἐποχές ἦταν σπάνιες περιπτώσεις, ἐνῶ σήμερα τείνουν νά γίνουν γενικός κανόνας. Ἰδιαίτερα οἱ νέοι δέν ἐπιλέγουν τήν ἁγνότητα καί δέν θέλουν νά ἀκούσουν ὅτι οἱ σαρκικές σχέσεις εἶναι ἀπαγορευμένες καί ἡ Ἐκκλησία μιλάει γιά τό ἱ. μυστήριο τοῦ γάμου και τήν τεκνογονία. Καί μέσα σέ αὐτή τήν ἀνηθικότητα, ἔρχονται ἀπό το χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ὑποστηρικτές της! Ἐννοῶ τούς μοντέρνους πνευματικούς, πού ἀκολουθοῦν τό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς καί δέν θέλουν νά στενοχωρήσουν τά πνευματικά τους τέκνα, γι᾽ αὐτό ἀνέχονται τίς ἐρωτικές σχέσεις τους μέ τή δικαιολογία ὅτι πρόκειται στό μέλλον νά παντρευτοῦν!

Εἶναι προκλητική ἡ τακτική τους καί φανερώνει τό θράσος τους νά διορθώνουν τή χριστιανική ἠθική καί νά ἑρμηνεύουν κατά τίς προσωπικές τους ἐπιθυμίες τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ!

Μέ αὐτό τό χαλαρό τρόπο ἀντιμετωπίζουν καί πολλά ἄλλα θέματα, πού ἐπίσης εἶναι σοβαρά καί δέν ἐπιδέχονται διαστρεβλώσεις. Αὐτούς τους κληρικούς ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά τούς τιμωρεῖ, γιατί ἄν ἡ ἐγκράτεια καί ἡ ἁγνότητα, πού εἶναι ἐντολές τοῦ Θεοῦ, θεωροῦνται ξεπερασμένες, τότε τί μένει ὄρθιο; Ἐάν ἱκανοποιοῦνται ὅλα τά ἁμαρτωλά πάθη τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ πατρός, τότε γιά ποιόν πνευματικό ἀγώνα μιλᾶμε καί ποιές ἀρετές πρέπει νά ἀποκτήσουμε; Ἀλήθεια, σκοπός τοῦ πνευματικοῦ πατρός εἶναι νά διευκολύνει τή διάπραξη τῆς ἁμαρτίας ἤ νά τήν καταπολεμεῖ;

Μέ τόν ἴδιο ἀπαράδεκτο τρόπο οἱ συγκεκριμένοι αὐτοί πνευματικοί ἀντιμετωπίζουν καί τό βδελυρό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, πού δεν ἀπουσιάζει καί ἀπό μερικούς ἀναξίους κληρικούς. Τό θεωροῦν φυσικό και μή κολάσιμο. Μιλᾶνε γιά ἀδυναμία, τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία δέχεται καί δεν καταδικάζει!

Ἐδῶ θέλω νά θυμίσω ὅτι ὁ Γέροντας Παΐσιος ἦταν σαφῶς ἀντίθετος μέ τούς συγκεκριμένους πνευματικούς καί ἀντιδροῦσε ζωηρά. Σέ κάποια ὁμάδα προσκυνητῶν, οἱ ὁποῖοι τόν ρώτησαν, ἄν ἐπιτρέπεται νά διατηροῦν φιλικές σχέσεις μέ νέες καί συγχρόνως νά ἔχουν μυστηριακή ζωή, εἶπε: «Γιά πέστε μου. Εἶστε ἄγγελοι; Δεῖξτε μου τά φτερά σας. Ἄν εἶστε ἄγγελοι, τότε ναί, νά τό κάνετε αὐτό πού ρωτᾶτε. Ἄν ὅμως εἶστε νέοι πού εὔκολα πέφτετε, ὅπως καί εἶστε, κρατῆστε τήν καθαρότητά σας καί την προσοχή σας. Κρατῆστε τήν ἁγνότητά σας. Μή κάνετε αὐτά πού κάνουν τόσοι νέοι. Πηγαίνουν στίς ἀγρυπνίες καί ἀπό τό ἕνα χέρι κρατοῦν τό κομποσχοίνι καί ἀπό τό ἄλλο τή νέα φίλη τους. Ἔτσι δέν ὠφελοῦν οἱ ἀγρυπνίες».

Οἱ πνευματικοί πρέπει νά εἶναι προσεκτικοί καί νά μή ἀνοίγουν «νέους δρόμους», καταργώντας τή χριστιανική ἠθική. Νά εἶναι πατέρες πρός σωτηρίαν καί ὄχι πρός ἀπώλειαν.

"O.T."

ΑΚΑΤΑΛHΠΤΟΝ ΕΣΤΙ - ΘΕΟΤΟΚΕ Η ΕΛΠΙΣ

Πάντες οι άγιοι Πατέρες ηκολούθησαν την οδόν της καθάρσεως, της ελλάμψεως και της μυστικής ενώσεως με τον Χριστόν.

Το ασκίαστον και άφθαρτον μεγαλείον των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, συνίσταται εις την δι’ όλους τους αιώνας ισχύουσαν πνευματέμφορον διδασκαλίαν των. «Ο Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας». Η από τον Χριστόν απορρέουσα ζωοποιός Θεολογία ουδέποτε παλαιούται. Ο καταρράκτης της χάριτος δεν σταματά ούτε αλλάσσει ουσίαν. Η αξία των αγίων Πατέρων οφείλεται εις το ότι κατέστησαν εαυτούς δεκτικά δοχεία της χάριτος. Δεν παρέμειναν εις την φυσικήν κατάστασιν, δεν διηκόνησαν τον ορθόν λόγον. Εξηγίασαν την φύσιν, ανήλθον εις το υπέρ φύσιν και μετέσχον του υπερλόγου θείου κόσμου. Εντεύθεν εδίδαξαν τον λόγον της αληθείας. Εκαθάρθησαν, εφωτίσθησαν, ηγιάσθησαν. Δεν ανεζήτησαν την αλήθειαν από τον εαυτόν των, δεν ενεπιστεύθησαν εις τα πλάσματα της διανοίας των. Ανεζήτησαν τον Θεόν δια προσευχής και ταπεινώσεως κατόπιν αγνισμού από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος. Και ο υπέρ φύσιν και υπέρ λόγον Θεός απεκαλύφθη εις αυτούς δι’ ελλάμψεως ακτίστου. Και εθεολόγησαν. Και από το ΕΝ Άγιον πνεύμα ήντλησαν τας αυτάς αληθείας δια την οικοδομήν της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Ούτως εξηγείται η θαυμαστή ενότης, ήτις διακρίνει την Πατερικήν διδασκαλίαν. Πάντες οι άγιοι Πατέρες ηκολούθησαν την οδόν της καθάρσεως, της ελλάμψεως και της μυστικής ενώσεως με τον Χριστόν.

ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ.

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης (Πατρολογία 99, ΙΙ76) μας λέγει:

«Το κοινωνείν μετά των αιρετικών δεν είναι αρετή, αλλά βαρειά αμαρτία, ίση προς μοιχείαν. Γι᾽ αυτό και αν όλα τα χρήματα του κόσμου προσφέρει εκείνος, που επικοινωνεί με την αίρεσιν, ούτε τότε γίνεται φίλος του Θεού, αλλά εχθρός του. Γι᾽ αυτό πρέπει να επιμένουμε σε ακοινωνησία προς τους αιρετικούς μέχρι θανάτου, καν εξορία πρόκειται, καν ξίφος στιλβούται, καν πυρ ανάπτεται».

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο κορυφαίος θεολόγος της Εκκλησίας, λέγει καθαρά για τους αιρετικούς: «Μη λαμβάνεται αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε» (Β/ Ιω. 10). 

Η Εκκλησία δεν αναγνωρίζει το σύμφωνο συμβίωσης ζευγαριών

Λευκωσία: Ούτε κουβέντα δεν θέλει να ακούσει η Εκκλησία για συμβίωση μεταξύ ανδρών και γυναικών με την υπογραφή «συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης», πολύ δε περισσότερο μεταξύ ομοφυλοφίλων. Το θέμα αναμένεται να τεθεί ενώπιον της Ιεράς Συνόδου στην προσεχή συνεδρία της στις 5 Φεβρουαρίου, αν και όπως ανέφερε στον «Φ» ο μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος, ο ρόλος της Εκκλησίας είναι συμβουλευτικός. 

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Εκκλησία και Αριστερά, παραλειπόμενα (π.Θ. Ζήσης)

Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/B07051EE.el.aspx

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

57. Από οπουδήποτε και εάν προσεγγίσωμεν την Εκκλησίαν, αύτη πάντοτε είναι εκ του Πατρός δι΄ Υιού εν Αγίω Πνεύματι. Αυτό ισχύει δι΄ όλην την Εκκλησίαν και δι΄ εκάστην τοπικήν Εκκλησίαν. Η Εκκλησία έχει τριαδικόν χαρακτήρα, είναι τριαδική και κατά την φύσιν και κατά την ενέργειαν. Όλη η ψυχή της είναι τριαδική και τριαδοειδής, όλη η συνείδησίς της, όλη η θέλησίς της, όλη η ενέργειά της. Παν ό,τι είναι ιδικόν της εκφαίνεται ως εκ του Πατρός δι΄ Υιού εν Αγίω Πνεύματι. Όλη η ζωή της είναι μία φανέρωσις αυτής της κατά χάριν τριαδικότητος και της κατά χάριν τριαδοποιήσεως. Έκαστον μέλος της Εκκλησίας ζη εν τη κατά χάριν τριαδικότητι και εις έκαστον μέλος της εκκλησίας ζη η κατά χάριν τριαδικότης. Διότι γίνεται κανείς μέλος της Εκκλησίας δια του θείου Βαπτίσματος, εν τω οποίω βαπτίζεται, δηλ. βυθίζεται όλον το είναι του ανθρώπου εις την Αγίαν Τριάδα, και ο βαπτιζόμενος ενδύεται τότε τον Χριστόν δια του Αγίου Πνεύματος τη ευδοκία του Πατρός. Ήδη εξ αρχής ο χριστιανός γίνεται κατοικητήριον και ναός της Αγίας Τριάδος, και η Αγία Τριάς οίκος αυτού. Αλλά η αρχή αυτή φέρει εν εαυτή το πλήρωμα της τριαδοποιούσης χάριτος, η οποία δίδεται εις το άγιον Βάπτισμα δια να συνεχισθή εν τω χριστιανώ δι΄ όλης της ζωής του επί της γης και εις όλην την αιωνιότητά του εις τους ουρανούς. Διότι, τι είναι ο χριστιανός; Μέλος της Εκκλησίας. Και τι είναι η Εκκλησία; Κατοικητήριον της Αγίας Τριάδος, ομοίωσις της Αγίας Τριάδος. Και ακόμη περισσότερον: η Εκκλησία είναι το σώμα της σεσαρκωμένης Δευτέρας Υποστάσεως της Αγίας Τριάδος—του Θεανθρώπου Χριστού—και επομένως το αιώνιον κτήμα και η περιουσία της Τριάδος. Δια τούτο το να είναι κανείς μέλος της Εκκλησίας, σημαίνει να ζη δια της Αγίας Τριάδος, τριαδοποιούμενος συνεχώς δια της χάριτος των αγίων εκκλησιαστικών μυστηρίων και των αγίων εκκλησιαστικών αρετών.

Συνεχίζεται.  

Το κλάμα της Θεοτόκου

Σε ένα χωριό της Ρουμανίας, στο Πασκάνι, υπάρχει μία θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Η εικόνα αυτή ήταν τοποθετημένη σε ένα προσκυνητάρι, στον νάρθηκα της εκκλησίας του χωριού. Στις 15 Φεβρουαρίου 1865 συνέβη το ακόλουθο συνταρακτικό γεγονός: 
Όταν ο ιερέας του χωριού άνοιξε την εκκλησία, δεν βρήκε την εικόνα στη θέση της όπως πάντα. Αυτή τη φορά η εικόνα ήταν πεσμένη στο έδαφος κι έκλαιγε τόσο πολύ, ώστε τα δάκρυά της είχαν μουσκέψει το δάπεδο. Τρομαγμένος ο ιερέας έκλεισε τον ναό και έφυγε. 
Το άλλο πρωί διαπίστωσε πως η εικόνα είχε φύγει από τον νάρθηκα και είχε πάει μπροστά στο τέμπλο, όπου έκλαιγε συνεχώς. Το πένθος της κράτησε μία εβδομάδα και προμηνούσε τις δοκιμασίες και συμφορές που πέρασε αργότερα η χώρα.

Οι δειλοκάρδιοι σημερινοί "Ορθόδοξοι" Μητροπολίτες τρέμουν να αναθεματίσουν τοις κηρύσσουσι και διδάσκουσι την παναίρεσιν του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Συγκρητιστικού Οικουμενισμού Πατριαρχών Κων/πόλεως, Μόσχας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, Αλεξανδρείας, Σερβίας και τοις κοινωνούσι αυτοίς...

Οι Άγιοι Σάββας και Θεοδόσιος επικεφαλής όλων

των Ιεροσολυμιτών μοναχών και του λαού αναθεματίζουν τον Σεβήρο.

…..Ανέβηκε ο Πατριάρχης στον άμβωνα έχοντας μαζί του τον Θεοδόσιο και τον Σάββα, τους κορυφαίους και αρχηγούς όλων των μοναχών. Όλος ο λαός εφώναζε επί πολλές ώρες και έλεγε: Αναθεμάτισε τους αιρετικούς και βεβαίωσέ μας για τη Σύνοδο επικυρώνοντας τις αποφάσεις της. Χωρίς κανένα δισταγμό και καμμιά αναβολή και με κοινή συμφωνία και οι τρεις αναθεμάτισαν τον Νεστόριο και τον Ευτυχή, τον Σεβήρο και τον Σωτήριχο επίσκοπο Καισαρείας και Καππαδοκίας και όλους εκείνους που δεν δέχονταν τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας. 
Αφού διακήρυξαν αυτά και οι τρεις και κατέβηκαν από τον άμβωνα, γύρισε ο αββάς Θεοδόσιος κι εφώναξε στο λαό και είπε: Όποιος δεν δέχεται τις τέσσερις Συνόδους όπως τα τέσσερα Ευαγγέλια, να είναι αναθεματισμένος.

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ

+ π. Ιωάννης  Σ. Ρωμανίδης

Αναπόσπαστον μέρος της εν λόγω θεραπείας είναι ότι ο ανήρ τέλειος έχει γίνει γνώστης και των νοημάτων του "σατανά" αφού "ου γαρ αυτού τα νοήματα αγνοούμεν" (Β Κορ. 2,11). Το αήττητον όπλον κατά του διαβόλου είναι η θεραπεία του βραχυκλώματος μεταξύ της νοεράς ενεργείας της καρδίας και της λογικής του εγκεφάλου. Η θεραπεία συνίσταται εις τον περιορισμόν όλων των νοημάτων, είτε καλών ή κακών, εις τον εγκέφαλον που επιτυγχάνεται μόνον όταν η νοερά ενέργεια της καρδίας επανέρχεται εις την φυσιολογικήν της κυκλικήν κίνησιν μέσω της αδιαλείπτου νοεράς προσευχής. Αφελείς είναι οι υποστηρίζοντες το δυνατόν να αποβάλλη κανείς τα κακά νοήματα και να κρατήση μόνον καλά νοήματα εις τον εγκέφαλον. Πρέπει κανείς να γνωρίζη ακριβώς τα νοήματα του διαβόλου δια να τον νικήση. Τούτο επιτυγχάνεται μέσω της κυκλικής κινήσεως του νοός εν τη καρδία. Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς συνοψίζει την πατερικήν παράδοσιν ως εξής: "Ου γαρ δή λέληθεν αυτούς, ότι ουχ ως η όψις τάλλα μεν ορά των ορατών, εαυτήν δε ουχ ορά, ούτω και ο νούς, αλλ' ενεργεί μεν και τάλλα, ών αν δέοιτο περισκοπών, ό φησι κατ' ευθείαν κίνησιν του νού Διονύσιος ο μέγας, εις εαυτόν δ' επάνεισι και ενεργεί καθ' εαυτόν, όταν εαυτόν ο νούς ορά. Τούτο δ' αύθις 'κυκλικήν' είναι κίνησιν ο αυτός φησιν. Αύτη δ' η του νού εστιν ενέργεια κρείττων και ιδιαιτάτη, δι' ής και υπέρ εαυτών γινόμενος έσθ' ότε τω Θεώ συγγίνεται. "Νούς γάρ", φησί, "μή σκεδαννύμενος επί τα έξω", -οράς ότι έξεισι; Εξιών ούν, επανόδου δείται' διό φησιν- "επάνεισι προς εαυτόν, δι' εαυτού δε προς τον Θεόν" ως δι' απλανούς αναβαίνει της οδού. Την τοιαύτην γαρ κίνησιν του νού και ο των νοερών απλανής επόπτης εκείνος Διονύσιος αδύνατον είναι πλάνη τινί περιπεσείν." (Υπέρ των Ιερώς Ησυχαζόντων, Ι,β,5.) Η άκτιστος πανταχού παρούσα δόξα του θεού είναι ήδη μέσα εις το κάθε πλάσμα και επομένως εις την καρδίαν του κάθε ανθρώπου μαζί με την δημιουργικήν, συνεκτικήν, προνοητικήν και ακόμη την καθαρκτικήν ενέργειαν Του. Το να ψάχνη κανείς τον Θεόν εις κάποιο υπερπέραν είναι σκέτη ανοησία. Με άλλα λόγια ο Διονύσιος δεν έχει καμμίαν σχέσιν, ούτε με τον Νεο-Πλατωνισμόν και ούτε με τους Φραγκο-Λατίνους, που φαντάζονται ότι τον ακολουθούν.

Ο λόγος που δεν υπάρχει στοχαστική θεολογία εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν είναι το γεγονός ότι η νόσος της θρησκείας είναι νευρο-βιολογική και η θεραπεία της δεδομένη. "Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι τον Θεόν όψωνται."

Τ Ε Λ Ο Σ

Agni Parthene

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης : Ω Πνεύμα Άγιο, πόσο Σε αγαπά η ψυχή!

Δεν έφερα τίποτε μαζί μου στο Μοναστήρι, εκτός από τις αμαρτίες μου, και δεν ξέρω γιατί ο Κύριος μου έδωσε, ενώ ήμουν ακόμη νεαρός υποτακτικός, τόση χάρη του Αγίου Πνεύματος, που γέμισαν από χάρη η ψυχή και το σώμα μου. Κι ήταν η χάρη όμοια με τη χάρη των μαρτύρων και το σώμα μου διψούσε να πάθει για τον Χριστό. 

Δεν εζητούσα εγώ από τον Κύριο Πνεύμα Άγιο. Δεν ήξερα πως υπάρχει Πνεύμα Άγιο, πως έρχεται στην ψυχή και πώς ενεργεί στην ψυχή. Τώρα όμως χαίρομαι να γράψω γιʼ αυτό. 
Ω Πνεύμα Άγιο, πόσο Σε αγαπά η ψυχή! 
Είναι αδύνατο να σε περιγράψω, αλλά η ψυχή γνωρίζει τον ερχομό Σου και Συ δίνεις ειρήνη στο νου και γλυκύτητα στην καρδιά. 

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η Παναγία της Σκριπούς

 Σεπτέμβριος του 1943. Οι Ιταλοί συνθηκολογούν. Μία ομάδα από κατοίκους του Ορχομενού Βοιωτίας πλησιάζουν στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λειβαδιάς και ζητούν από την εκεί ιταλική φρουρά να παραδώσει τον οπλισμό της. Διαφορετικά, τους απειλούν πως θα δεχθούν επίθεση από τους αντάρτες που βρίσκονται στην περιοχή του Τζαμαλιού ( Διονύσου ) . 
Οι Ιταλοί αρνούνται να παραδοθούν και ενημερώνουν τους γερμανούς, οι οποίοι αποφασίζουν να κάψουν τον Ορχομενό και να τιμωρήσουν τους κατοίκους. 
Το βράδυ της 9ης Σεπτεμβρίου μπαίνουν οι γερμανοί στον Ορχομενό και συλλαμβάνουν εξακόσιους ομήρους. Ένα τμήμα μένει στην πόλη, ενώ ένα άλλο με τρία τανκς προχωρεί προς τον Διόνυσο. 
Λίγο έξω από τον Ορχομενό είναι χτισμένη η πιο αρχαία εκκλησία της Βοιωτίας ( 874 μ.Χ. ), αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου - παλιό μοναστήρι της Σκριπούς. 
Είναι ακόμη μεσάνυχτα. Η φάλαγγα έχει προσπεράσει πεντακόσια πενήντα μέτρα τον ναό, όταν ξαφνικά το πρώτο τανκ ακινητοποιείται στη μέση του δρόμου. Μπροστά τους οι γερμανοί βλέπουν μια μεγαλόπρεπη γυναίκα με το χέρι υψωμένο σε απαγορευτική στάση. Το δεύτερο τανκ προσπαθεί να προσπεράσει το πρώτο, αλλά πέφτει σε ένα χαντάκι, ενώ το τρίτο τανκ ακινητοποιείται σε ένα χωράφι, μέσα από το οποίο προσπαθούσε να περάσει. 
Ξημέρωσε η 10η Σεπτεμβρίου. Ο γερμανός διοικητής Χόφμαν ζήτησε από τους κατοίκους ένα τρακτέρ για να τραβήξει τα τανκς. Τότε συνέβη κάτι θαυμαστό. Τα βαριά αυτά άρματα μετακινήθηκαν από το τρακτέρ σαν άδεια σπιρτόκουτα! 
- Θαύμα, θαύμα! φώναξε ο διοικητής και ζήτησε από τους κατοίκους να πάει στην εκκλησία. 
Εκείνοι τον οδήγησαν πράγματι στον ναό. Ο γερμανός στη θεομητορική εικόνα του τέμπλου αναγνώρισε τη γυναίκα που εμπόδισε τη φάλαγγα να προχωρήσει! 
Έπεσε αμέσως στα γόνατα και φώναξε με θαυμασμό: 
- Αυτή η γυναίκα σας έσωσε! Να Την τιμάτε και να Τη δοξάζετε. 
Ο Ορχομενός σώθηκε. Ο Χόφμαν διατάζει να ελευθερωθούν οι εξακόσιοι μελλοθάνατοι και υπόσχεται πως μέχρι το τέλος του πολέμου η πόλη δεν θα πάθει κανένα κακό. Οι κάτοικοι ευχαριστούν και δοξολογούν την προστάτιδα Θεοτόκο για την ανέλπιστη σωτηρία τους. 
Ο ήλιος γέρνει στη δύση. Τα τανκς φεύγουν με τα πυροβόλα κατεβασμένα, γιατί νικήθηκαν από την υπέρμαχο Στρατηγό του Ορχομενού. 
Από τότε η 1η Σεπτεμβρίου καθιερώθηκε σαν ημέρα πανηγύρεως. Όσο ζούσε ο Χόφμαν, παρευρισκόταν κι αυτός σχεδόν κάθε χρόνο. Αφιέρωσε μάλιστα στην Παναγία ένα μεγάλο καντήλι και χρηματοδότησε την πρώτη απεικόνιση του θαύματος.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ.

 Στον «Ε΄ Λόγον εις τους Ψαλμούς» ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, 

μας λέγει ότι ο πνευματικός αγώνας του πιστού είναι αδιάκοπος μέχρι 

της τελευταίας στιγμής, που θα φύγη από αυτόν τον κόσμον. 

Ιδού τα λόγια του: 

«Αυτό το είδος του πολέμου του πνευματικού δεν ανέχεται να δη άοπλον 

στρατιώτην, αλλά τότε μόνον σταματά η προετοιμασία, όταν διαλυθή το 

θέατρον του πολέμου. Και τελειώνει ο πόλεμος αυτός, όταν η ψυχή 

ελευθερώνεται από το σώμα.

Ώστε όσον χρόνον βρισκόμαστε σε αυτόν εδώ τον κόσμον, είναι ανάγκη να

παλεύουμε, και όταν είμαστε στο σπίτι και όταν πηγαίνουμε στην αγορά και

όταν τρώμε και όταν είμαστε άρρωστοι και όταν είμαστε γεροί. Και μάλι-

στα κατά τον καιρόν της ασθενείας, τότε κυρίως είναι κατάλληλος ο καιρός

αυτής της μάχης, όταν από παντού καταθορυβούν την ψυχήν οι οδύνες, 

όταν πόνοι ισχυροί την πολιορκούν, όταν ο διάβολος παραμονεύει και μας 
παροτρύνει να πούμε κάποιον πικρόν λόγον». 

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ

Ελέχθη ότι, εάν οι «Τρεις μέγιστοι φωστήρες της τρισηλίου θεότητος» δεν εγεννώντο, θα εχρειάζετο να κατέλθη δια δευτέραν φοράν επί της γης ο Χριστός. Δεν γνωρίζομεν από ποίου σημείου αρχίζει να γίνεται υπερβολή το λεχθέν. Βέβαιον όμως είναι ότι και οι τρεις ήσκησαν και ασκούν εισέτι αποφασιστικήν επίδρασιν επί της ορθοδόξου θεολογίας και εν γένει της εκκλησιαστικής ζωής. Ο μεν, ως Τριαδικός θεολόγος και θεωρητικός, ο δε, ως δογματικός και ασκητικός διδάσκαλος, και ο τρίτος ως ιεροκήρυξ του άμβωνος έξοχος και ερμηνευτής της χριστιανικής διδαχής μοναδικός.                      Και οι τρεις, ως τέλειοι εν Χριστώ, εκοσμούντο κοινώς υφ’ όλων των ανωτέρω χαρισμάτων του αγίου Πνεύματος. Γρηγόριος ο θεολόγος είχε μεν το χάρισμα της Τριαδικής θεολογίας και θείας θεωρίας, αλλ’ ήτο και δογματικός και ασκητικός και ερμηνευτής και κήρυξ δεινός του θείου λόγου. Βασίλειος ο μέγας μαζί με το χάρισμα του δογματικού και ασκητικού συγγραφέως είχε και το χάρισμα της Τριαδικής θεολογίας και θεωρίας, ως και της ερμηνείας και διδαχής του θείου λόγου.    

  H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

56. «Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μεθ΄ υμών». Χ ά ρ ι ς  είναι το περιεκτικόν όνομα δι΄ όλας τας σωτηριώδεις δυνάμεις, αι οποίαι εκχέονται εις πάντας τους σωζομένους εκ του Σωτήρος Χριστού. Η χάρις του Κυρίου είναι εκείνη η πανδύναμις, εν τη οποία ευρίσκονται ηνωμέναι όλαι αι δυνάμεις της σωτηρίας. Πράγματι, σωζόμεθα τη χάριτι. Η χάρις είναι εκείνη η οποία ενεργεί και απεργάζεται εν τοις σωζομένοις την σωτηρίαν. Εάν ηδύνατο μία λέξις να περιλάβη ολόκληρον το Ευαγγέλιον της σωτηρίας, τότε η λέξις αυτή θα ήτο  η  χ ά ρ ι ς. Και πράγματι, η χάρις είναι ολόκληρος η σωτηρία (πρβλ.  Εφ. 2, 5).

Συνεχίζεται.  

Μουσουλμάνοι χάκερς "χτύπησαν" την ιστοσελίδα της Μητροπόλεως Πειραιώς

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 30ῃ Ἰανουαρίου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Μέ μεγάλη ὀδύνη ἀλλά καί μέ πολύ θάρρος αἰσθανόμεθα τήν ὑποχρέωση νά ἐνημερώσωμε τά μέλη καί τούς φίλους τῆς ἰστοσελίδος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς imp.gr ὅτι χθές 29 Ἰανουαρίου τό μεσημέρι ἐπετέθησαν στήν ἰστοσελίδα τῆς Μητροπόλεως μουσουλμάνοι πειραταί τοῦ διαδυκτίου (hackers) ἀπό τό Ἀφρικανικό Τσάντ μέ ἀποτέλεσμα νά τήν ἀπενεργοποιήσουν διά διάστημα πέντε ὡρῶν μέχρις ὅτου κατορθώσαμε νά ἐπανέλθη εἰς λειτουργίαν. Κατά τήν διάρκεια τῆς ἐπιθέσεως καί καταλήψεως τῆς ἰστοσελίδος προέβαλον οἱ ἀγαπητοί ὀπαδοί τῆς ψευδοῦς θρησκείας τοῦ Ἰσλάμ πού διασπείρει τό μῖσος, τήν ἐμπάθεια καί τήν ἐχθρότητα μεταξύ τῶν ἀνθρώπων τήν εἰκόνα πού ἀκολουθεῖ.

Καταγγέλομε τό ἀπαράδεκτο αὐτό γεγονός

πού ἀποδεικνύει πλήρως διά μίαν εἰσέτι φοράν τήν ἐπιθετικότητα τῶν ὀπαδῶν τοῦ φονταμενταλιστικοῦ Ἰσλάμ πού ἐπιμελῶς ἀποκρύπτει τό εἰδεχθές πρόσωπόν του πού πηγάζει ἀπό τήν δῆθεν ἀποκάλυψι τοῦ Κορανίου. Ἀφιερώνομε τό γεγονός στούς ἀφελεῖς συμπατριῶτας μας μέ τά πολυπολιτισμικά ἰδεώδη.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν της Ι.Μ. Πειραιώς.

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 30ῃ Ἰανουαρίου 2013

Μέ ἀφορμή τήν κυκλοφόρησι πληροφοριῶν ἐγκρίτων ἐκκλησιαστικῶν ἀναλυτῶν ἐν οἷς καί τοῦ ἐλλογιμωτάτου Διευθυντοῦ τῆς ἀγωνιζομένης καί θεοφιλῶς μαχομένης Ἐφημερίδος ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ἀληθείας, ὀργάνου τῆς Π.Ο.Ε. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» κ.κ. Γεωργίου Ζερβοῦ, ὅτι εἰς τήν προσεχῆ ἔκτακτον Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τόν μῆνα Φεβρουάριον πρόκειται «νά ἀποφασισθῆ ἡ ἐπαναφορά εἰς τάς τάξεις τοῦ Ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος τοῦ μοναχοῦ Παντελεήμονος Μπεζενίτη» κατόπιν σχετικῆς εἰσηγήσεως τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν Νομοκανονικῶν καί Δογματικῶν ζητημάτων καί παραπεμπτικῆς ἀποφάσεως τῆς παρούσης ΔΙΣ ἐπαγόμεθα τά κάτωθι:

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ Κ’ ΑΙΩΝΑ

 Του μακαριστού Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου.

Συνήθως, όταν πρόκηται να ομιλήσωμεν δια τους Αγίους της Εκκλησίας, συμβαίνει να μεταφερώμεθα εις την εποχήν των. Και, παρασυρόμενοι από το κλίμα του παρελθόντος, να νομίζωμεν ότι ανήκουν μόνον εις τον αιώνα των. Παρ’ ότι και τώρα τους τιμώμεν, έχομεν την εντύπωσιν, ότι ο βίος των, τα έργα των, η διδαχή των ισχύουν μόνον δια την εποχήν των. Εν τούτοις, οι άγιοι «εις τον αιώνα ζώσι». Διότι η ζωή των και η διδαχή των περιέχει την αιωνίαν αλήθειαν του Θεού. Και ως τοιαύτη παραμένει άφθαρτος από τον χρόνον και τας μεταβολάς του κόσμου. Αυτό έχει εφαρμογήν εις την πληρότητά του δια τους «Τρεις Ιεράρχας». Ό,τι τους έκαμε μεγάλους εις την εποχήν των, το ίδιον τους καθιστά μεγάλους ύστερα από δέκα πέντε αιώνες και μέχρι συντελείας του κόσμου. Καμμία εγκοσμία μεταλλαγή δεν ημπορεί να ανατρέψη την θέσιν, που κατέχουν οι «Τρεις Ιεράρχαι» εν τη Εκκλησία.  Η λογοκρατουμένη εποχή μας, η δώσασα «βιβλίον αποστασίου» εις την μυστικήν ζωήν, θέλει να βλέπη εις τους «Τρεις Ιεράρχας» τους ανθρώπους των γραμμάτων, τους εραστάς της κλασσικής σοφίας, τους συνδυάσαντας ή συμφιλιώσαντας τον Χριστιανισμόν με τα Ελληνικά γράμματα. Και ναι μεν η κλασσική των παιδεία είναι σημαντικωτάτη. Και ο Ελληνικός λόγος, ολολαμπής από τας αστραπάς της μεγαλοφυϊας των, ακτινοβολεί εις τα συγγράμματά των. Εκείνο, όμως, που τους καθιστά «τρεις μεγίστους φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος», δεν είναι τα γράμματα, αλλά η αγιότης των. Αυτή που ελάμπρυνε τον ελληνικόν λόγον. Και από διανοητικόν τον μετουσίωσεν εις πνευματικόν, διο και θέλγοντα τας καρδίας των πιστευόντων. Και πρέπει να είπωμεν αμέσως, ότι χωρίς την αγιότητα της ψυχής, δεν θα ήσαν παρά φιλόσοφοι ή θεολογούντες, ανίκανοι να ανέλθουν εις τας κορυφάς της «γνώσεως», όπου έφθασαν. Και η θεολογία των, δεν θα διετήρει μέχρι σήμερον το κύρός της, εάν δεν κατηυγάζετο από τας ακτίνας του Αγίου Πνεύματος. Ακριβώς, δια τούτο, ο μεν εις ονομάζεται υπό της Εκκλησίας Θεολόγος. Ο δε έτερος αναγνωρίζεται Ουρανοφάντωρ. Και εις τον τρίτον αποδίδεται ο τίτλος του Χρυσοστόμου. Ονόματα μεγάλα, μοναδικά, ανεπανάληπτα. Αλλ’ ας ίδωμεν την κλασικήν παιδείαν εις τας συγκεκριμένας μορφάς της. Ο κλασσικισμός, φρονούμεν, δύναται εις πέντε τομείς να υποδιαιρεθή. Εις την μεταφυσικήν, την ηθικήν, την Τέχνην, την γνωσιολογίαν, τας πολιτικάς επιστήμας. Εάν αντιπαραθέσωμεν εις τα ανωτέρω τα ενδιαφέροντα των «Τριών Ιεραρχών», θα διαπιστώσωμεν ότι περί μεταφυσικής μεν ουδείς λόγος δύναται να γίνη. Εκεί ειδωλολατρία, εδώ Αποκάλυψις. Περί δε ηθικής, πέραν φυσικών τινων στοιχείων ηθικής, δεν ήτο δυνατόν να δώση ο Κλασσικισμός. Ο Χριστιανισμός εκόμισεν υπερφυσικήν ηθικήν, διδασκαλίαν εν αγίω Πνεύματι. Αλλά και η Τέχνη, ως καλλιτεχνία εκπορευομένη από την διεφθαρμένην, δια της προπατορικής αμαρτίας, καρδίαν, εκινήθη εις τα φυσικά της όρια, ως αισθητική μόνον. Οι «Τρεις Ιεράρχαι», ανελθόντες εις τους κόσμους του Πνεύματος, ανεχώνευσαν εις τας ψυχάς των την φυσικήν αισθητικήν και εβίωσαν το πνευματικόν κάλλος. Η λάμψις και το πνευματικόν θέλγητρον του θείου κάλλους, αναδίδονται πυκνώς από την διδασκαλίαν των. Ως προς την γνωσιολογίαν, ποίαν σχέσιν δύναται να έχη ο «σπερματικός λόγος», ο λόγος οπού αναβλύζει από εσκοτισμένας ψυχάς, τας οποίας «άγριός τις δαίμων ενήχησε», με τον λόγον του Αγίου Πνεύματος, τον λόγον της Αποκαλύψεως; Περί δε των πολιτικών επιστημών είναι περειττόν να ομιλήση τις, εφ’ όσον ο Χριστιανισμός μετέφερε τα ενδιαφέροντα του ανθρώπου εις τον ουρανόν. «Ημείς ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν»…                      
Καταφαίνεται, λοιπόν, ότι η αποδιδομένη εις τους «Τρεις Ιεράρχας»… ενοχή, ότι συνέζευξαν τον κλασσικισμόν με τον Χριστιανισμόν, είναι εντελώς αστήρικτος. Διατί; Απλούστατα, τον υπερέβησαν! Τον μετεμόρφωσαν! Και δεν ήτο δυνατόν να γίνη άλλως. Μόνον εστερημένοι ορθοδόξων κριτηρίων ημπορούν να ισχυρίζωνται ότι δεν βλέπουν μργάλην διαφοράν μεταξύ του θείου φωτός, εντός του οποίου κατελλάμφθησαν οι θείοι αυτοί Πατέρες, και των πυγολαμπίδων της κλασσικής φιλοσοφίας. Βεβαίως, προκειμένου περί του Δυτικού, λεγομένου, Χριστιανισμού, το πράγμα διαφέρει. Και τούτο, διότι ενώ οι άγιοι Πατέρες της Ανατολής, ζώντες την μυστικήν εν Χριστώ ζωήν, εδέχοντο τας ενεργείας του Αγίου Πνεύματος, εις την Δύσιν η Θεολογία από του ενδεκάτου αιώνος είχε μεταβληθή εις φιλοσοφίαν. Άριστα, επομένως, δύναται να ομιλή κανείς περί μείξεως του κλασσικισμού μετά του Χριστιανισμού, όταν έχη υπ’ όψιν του την Λατινικήν και τας λατινογενείς εκκλησίας, ένθα ομιλεί δια λογαριασμόν της αποκεκαλυμμένης θρησκείας ο «άγιος Αριστοτέλης»! Εις την Ορθόδοξον όμως Εκκλησίαν, από της αποστολικής εποχής μέχρι σήμερον, --ως εικός και δια των Τριών Ιεραρχών—λαλεί αυτό το Πανάγιον Πνεύμα. Ούτως εξηγείται διατί η εσπερία Δύσις περιέπεσεν εις τόσας απιθάνους αιρέσεις, ενώ η Εώα Ορθοδοξία μας παρέμεινεν Ορθοδοξία…                                                                  
Αλλά τι ήτο εκείνο, ώστε, παρά τον μέγαν πειρασμόν εκ της πλουσίας παγανιστικής μορφώσεώς των, να καταστούν δοχεία του Αγίου Πνεύματος και η διδασκαλία των να αποβή κανών θεολογίας της Εκκλησίας και αυτοί να γεραίρωνται εις τους αιώνας «ως μελίρρυτοι ποταμοί της σοφίας»;                           Ήτο η έκτακτος καταβολή της φύσεως, η εύροια και το βάθος της μαθήσεως και η άφθονος θεία χάρις. Αλλά η θεία χάρις δεν δίδεται, αν δεν ζητηθή. Και αν δεν έχη τόπον να αναπαυθή. Ό,τι δε έδωσαν οι μεγάλοι Ιεράρχαι, από την πλευράν της ανθρωπίνης προσφοράς των, ήτο ο προσωπικός αγών, η ασκητικότης, το πνευματικόν πένθος, το καρδιακόν δάκρυον, η αδιάλειπτος προσευχή των, η πίστις, η ελπίς, η αγάπη των.                                                                                 
Χωρίς τον αγώνα των προς κάθαρσιν από των ψεκτών παθών, ούτε η μεγαλόνοιά των, ούτε η μεγάλη παιδεία των, ούτε τα χρηστά, κατά οικογενειακήν χριστιανικήν παράδοσιν, ήθη των θα τους ανεδείκνυον μεγάλους Πατέρας της Εκκλησίας. Αυτόν τον ασκητικόν αγώνα των διατήρησαν εις όλον τον βίον των, δια να μη προσκρούσουν εις την πλουσίως ενεργούσαν εις τας ψυχάς των Θ. Χάριν. Δια τούτο και πας λόγος των αποτελεί όρον και δόγμα και κανόνα της Εκκλησίας, της οποίας την φύσιν και την ουσίαν έμαθον δια πράξεως και θεωρίας, δια της Γραφής και των εν Αγίω Πνεύματι εμπειριών των. Ολόκληρος δε η διδασκαλία των ουδέν άλλο είναι, ειμή η ακτινοβολία των ενεργημάτων της Θείας Χάριτος εις τας κεκαθαρμένας, δια θείου πυρός, ψυχάς των. Όσοι έχουν οφθαλμούς πνευματικούς και ακοήν μυστικήν, αυτοί βλέπουν και ακούουν την παρουσίαν του Παρακλήτου εις τους «την οικουμένην ακτίσι θείων δογμάτων πυρσεύσαντας…». Και ως αιώνιοι Διδάσκαλοι και Ποιμένες είναι παρόντες εις την αγίαν του Χριστού Εκκλησίαν και σήμερον. Και διδάσκουν και Ποιμένας και Λαόν. Και πρόκεινται ως τύποι και υποδείγματα δια τους Ποιμένας και διδασκάλους μας εν τη πίστει, τη καθαρότητι, τω ήθει, τη εμμονή εν τη Ορθοδοξία.                                                                                        
Βεβαίως, δεν αξιούμεν να ίδωμεν Βασιλείους, Χρυσοστόμους, Γρηγορίους. Τα χαρίσματα είναι «αμεταμέλητα». Θέλομεν όμως Βασιλειανούς, Χρυσοστομικούς, Γρηγοριανούς τους Ποιμένας μας. Να ακολουθούν τα ίχνη των, κατά δύναμιν, εις την αδοξίαν των, εις την ελευθερίαν της ψυχής των, εις την αγάπην του Θεού, εις την εγρήγορσίν των δια την σωτηρίαν της ψυχής, εις την Πατερικήν πνευματικότητα, ώστε να μη απομακρύνωνται από την Ορθόδοξον διδασκαλίαν.  Εάν οι Ποιμένες μας δεν οικειωθούν τον νουν των αγίων Πατέρων, δεν θα υπάρξη παύλα κακών εν τη Εκκλησία. Σήμερον, διατί συνταράσσεται η ποίμνη του Χριστού; Διότι Ποιμένες τινές, διατελούντες από πολλού εν διαστάσει με το πνεύμα των Αγίων Πατέρων, εφευρίσκουν, εν τη συγχύσει των, νέας οδούς δια την Εκκλησίαν, εκ των προτέρων καταδεδικασμένας.  Η ευχή μας είναι όπως, πρεσβείαις των αγίων Τριών Ιεραρχών, οι μεν σεβαστοί Ποιμένες της Εκκλησίας μας ακολουθήσουν εν παντί τα ίχνη των. Ο δε Πατριάρχης κ. Αθηναγόρας, δια την αγάπην του Χριστού και την ομόνοιαν της Εκκλησίας, όπως εναρμονισθή εν παντί με την ζωήν, τα φρονήματα και τους αγώνας, των δύο εκ των τριών αγίων προ αυτού Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως, ίνα «εν ομονοία ομολογήσωμεν…».                                                                                                                                                    

ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ ΔΕΣΠΟΙΝΑ-Θ.ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ

+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

      Μέχρι τον 12ον αιώνα οι Καρλοβίγκοι Φράγκοι εγνώριζαν μόνον τα έργα του Αυγουστίνου εξολοκλήρου. Είχαν αποκτήσει τον 8ον αιώνα τα έργα του Διονυσίου Αρειοπαγίτη τα οποία μετέφρασε ο Ιωάννης Σκώτος Ερουέγια. Έγραψε ο ίδιος πολλά έργα ιδικά του τα οποία χρήζουν μελέτης από Ορθοδόξους. Οι Φράγκοι όμως υποδούλωσαν τελικά τον Αρειοπαγίτην εις τον Νεο-Πλατωνικόν μυστικισμόν του Αυγουστίνου. Τον 12ον αιώνα απέκτησαν λατινικήν μετράφασιν του έργου "Ακριβής Έκθεσις της Ορθοδόξου Πίστεως" του Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού και υποδούλωσαν και αυτόν εις τον Αυγουστίνον. Εν τω μεταξύ είχαν αρχίσει να συλλέγουν επί το πλείστον μόνον προτάσεις (Sententiae) άλλων Λατινοφώνων Πατέρων που μάζευαν από κανονικάς συλλογάς και ερμηνευτικά σχόλια Πατέρων της Αγίας Γραφής. Βάσει αυτών των προτάσεων άρχισαν με τον Πέτρον Λομβαρδόν (πέθανε 1160) να γράφουν στοχαστικήν, μάλιστα, συστηματικήν θεολογίαν. Δηλαδή έμαθαν να θεολογούν βάσει κειμένων εκτός της συναφείας των.

       

           Συνεχίζεται.

ΕΚΟΙΜΗΘΕΙ ΕΝ ΚΥΡΙΩ

 ο αρχιμανδρίτης π. Θεόφιλος Ζησόπουλος πνευματικός πατέρας της αδελφότητος Ο.Χ.Α Αγία Λυδία η Φιλλιπισία στην Ασπροβάλτα Θεσσαλονίκης.

ΑΙΩΝΙΑ  Η ΜΝΗΜΗ.

Ο πατήρ Θεόφιλος ήταν ο ιδρυτής της χριστιανικής αδελφότητος Αγία Λυδία η Φιλιππισία η οποία δραστηριοποιείται απο το 1958 στον χώρο της Βορείου Ελλάδος. http://www.agialydia.gr/
Ο μακαριστός π. Θεόφιλος άφησε πλούσιο συγγραφικό και ποιμαντικό  έργο με πάρα πολλά πνευματικά βιβλία και ομιλίες. Είναι γνωστός επίσης απο τις εκπομπές και τις ομιλίες του που μεταδίδονται απο τον τηλεοπτικό σταθμό TV4E αλλά και τον Ρ.Σ Αγία Λυδία η Φιλιππησία. Επίσης ακούγεται κάθε Κυριακή απόγευμα και στον σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας.

Η εξόδιος ακολουθία του, θα γίνει σήμερα Τετάρτη 30 Ιανουαρίου και ώρα 15.00 , στον Ιερό Ναό Αγίας Λυδίας της ομωνύμου αδελφότητος στην Ασπροβάλτα.

Η ΥΨΗΛΟΤΕΡΗ ΑΡΕΤΗ.

 Στον ΝΕ´Λόγον του ο Άγιος Ισαὰκ ο Σύρος γράφει:

« Η μετάνοια είναι η υψηλότερη από όλες τις αρετές και το έργον της

δεν μπορεί να τελειώση, παρά μόνον την ώρα του θανάτου. Γι᾽ αυτό

η μετάνοια είναι απαραίτητη σε όλους πάντοτε και κανένα όριον

τελειώσεως της μετανοίας δεν υπάρχει…».

Ανακοινωθέν της Ι. Μ. Πειραιώς.(για τον Αἰδεσιμ. π. Γεωργ. Δορμπαράκην)

Εν Πειραιεῖ τῇ 29ῃ Ἰανουαρίου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Κραταιά πίστις τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων καί ὅλης τῆς ἁγιοπνευματικῆς παραδόσεως τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία σώζει καί δέν σώζεται ὡς καί ὅτι εἶναι Χριστοκεντρική καί ὄχι ἱεροκρατική μέ τόν Ἐπίσκοπον εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ καί μέ τό πολίτευμα Αὐτῆς Συνοδικόν καί Ἱεραρχικόν. Ὁ,τιδήποτε ἕτερον πού ἀκούγεται κατά καιρούς καί ἐποχάς ἀποτελεῖ οἰστρηλατημένην εἰσήγησιν τοῦ βυθίου δράκοντος, τοῦ ἀρχαίου πτερνιστοῦ πού ἐπιδιώκει τήν σύγχυσιν καί τήν ἀπόκλισιν ἀπό τό δόγμα καί τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας. Διϊστορικό παράδειγμα ἡ πολυειδής ἔκπτωσις τοῦ λεγομένου προτεσταντικοῦ κόσμου εἰς τόν ὁποῖον ὁ κάθε ἄνθρωπος συνιστᾶ καί «μίαν θρησκευτικήν κοινότητα». Τά ἀνωτέρω αὐτονόητα δυστυχῶς ἐλλείπουν ἀπό τά κείμενα τόσον τῶν ὑπογραψάντων τήν «ἔκκλησιν» διά τήν πρώην Ἱ. Μονήν Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σκάλας Ναυπάκτου, ὡς καί τήν ἀδύναμον ἀνταπάντησιν εἰς τήν δόκιμον καί ἐμπεριστατωμένην ἀπάντησιν τοῦ οἰκείου Ἱεράρχου Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ.κ. Ἱεροθέου ὡς καί τήν «Διαμαρτυρία γιά μία ἐπισκοποκή αὐθαιρεσία». Οἱ ὑπογράψαντες τά ἀνωτέρω κείμενα χωρίς διάκρισιν, χωρίς γνῶσιν, χωρίς ἔρευναν τῶν πραγματικῶν περιστατικῶν προδήλως παρεβίασαν τήν ἐντολήν τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου «μή κρίνετε τήν κατ’ὄψιν, ἀλλά τήν δικαίαν κρίσιν κρίνατε» (Ἰω. Ζ΄24) ἀνέλαβαν αὐτοκλήτως καθήκοντα εἰσαγγελικοῦ λειτουργοῦ, δικαστικοῦ συμβουλίου καί εἰς πρῶτον καί τελευταῖον βαθμόν δικαστηρίου καί ἀπεφάνθησαν:

 «Η δημόσια αυτή διαμαρτυρία μας δεν στοχεύει στην αποκατάσταση του π. Γεωργίου Δορμπαράκη στην ενορία του, κάτι που ο ίδιος άλλωστε μάς απέκλεισε υπό τις κρατούσες σήμερα συνθήκες. Αποσκοπεί όμως στη ευαισθητοποίηση του πληρώματος της Εκκλησίας, του ιερού κλήρου, αλλά και των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών απέναντι σε φαινόμενα αυθαιρεσίας και εξουσιαστικής βίας, τα οποία (περιττό να το τονίσουμε) δεν γίνονται πλέον ανεκτά από τους πιστούς όπως στο παρελθόν. Ιδίως μεσω της θεολογικής ανανέωσης των τελευταίων δεκαετιών έγινε φανερό πλέον πως τέτοιες πρακτικές υποσκάπτουν αυτή καθ’ εαυτή την φύση της Εκκλησίας και του σωστικού μηνύματός της. 

Η ευχή και η προσευχή μας είναι να χρειάζονται στο εξής όλο και λιγώτερες παρεμβάσεις οι οποίες θα στοχεύουν στο να εμποδίσουν και να αναιρέσουν ενέργειες που διαταράσσουν την Εκκλησία και παραχαράσσουν το ορθόδοξο φρόνημα». (Διαμαρτυρία γιά μιά ἐπισκοπική αὐθαιρεσία).

Ἀπευθυνόμενος εἰς τό αἴσθημα δικαίου καί κανονικῆς τάξεως τοῦ ἁγιωτάτου καί εὐαγοῦς Κλήρου, τῶν μοναχικῶν ταγμάτων καί τοῦ φιλοθέου λαοῦ τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας παραθέτω τά νομικά καί κανονικά στοιχεῖα διά τήν προσαπτομένην ἀκρίτως εἰς τήν ἐλαχιστότητά μου δῆθεν ἐπισκοπική αὐθαιρεσία ἐκ τῶν ὁποίων συνάγεται ἀβιάστως ὅτι τά πραγματικά περιστατικά πού ἀναφέρονται εἶναι ἕωλα, ἀβάσιμα καί ἀνεπέρειστα. Ὁ Νόμος 590/1977 Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τό ἄρθρον 37 ἐδαφ. 7 διαλαμβάνει ὅτι: «7. Τακτικὸς ἐφημέριος μετατίθεται: α) τῇ αἰτήσει του, β) ἀποφάσει τῆς Δ.Ι.Σ. μετὰ ἠτιολογημένην πρότασιν τοῦ οἰκείου Ἀρχιερέως, τοῦ συνολικοῦ ἀριθμοῦ τῶν οὕτωσι μετατιθεμένων ἐνἑκάστῃ Μητροπόλει μὴ δυναμένου νὰ ὑπερβῇ τοὺς τρεῖς κατ᾿ ἔτος, διὰ δὲ τὴν Ἱερὰν Ἀρχιεπισκοπὴν Ἀθηνῶν τοὺς δέκα καὶ γ) λόγῳ ποινῆς ἐπιβαλλομένης τελεσιδίκως ὑπὸ τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου κατὰ τὰ εἰδκώτερονἐν τῷ νόμῳ περὶ Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων ὁριζόμενα». Ἑπομένως ὁ Αἰδεσιμ. Πρωτοπρεσβύτερος κ. Γεώργιος Δορμπαράκης, τακτικός Ἐφημέριος τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς Ν. Καλλιπόλεως Πειραιῶς μόνον μέ ἕναν ἐκ τῶν ὡς ἄνω τρόπων ἦτο δυνατόν νά ἀποχωρήση ἐκ τῆς τακτικῆς Ἐφημεριακῆς αὐτοῦ θέσεως, ὅπερ καί ἐγένετο ὡς προκύπτει ἐκ τῶν κατωτέρω ὑπηρεσιακῶν ἐγγράφων ταυταρίθμου αἰτήσεως ἀπό 11/1/2013 τοῦ π. Γεωργ. Δορμπαράκη καί τοῦ ὑπ’ ἀριθμ. 84/11.1.2013 ἀποδεκτηρίου ἐγγράφου τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος καί Ἀλμυροῦ κ.κ. Ἰγνατίου, γεγονός πού ὁμολογεῖται ἀφελῶς ἀπό τό κείμενον τῆς λεγομένης «διαμαρτυρίας» διά τῆς ἀναφορᾶς «παρά τό γεγονός ὅτι τυπικά ἐμφαίνεται σάν αἴτημά του νά λάβῃ ἀπολυτήριον. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἐξαναγκάσθηκε νά τό κάνει ἐπειδή τοῦ ζητήθηκε καί γιά νά μήν παραμείνει ὑπό τήν σοβαρή δυσμένεια τοῦ Μητροπολίτη».

Κατά τόν εὐφυέστατον φερόμενον συγγραφέα τῆς «διαμαρτυρίας» εἰς θέματα διοικήσεως καί κανονικῆς τάξεως ἡ τυπικότης δέν διασφαλίζει καί δέν ἀποδεικνύει τήν οὐσίαν. Εἶναι φαιδρόν νά γράφεται καί νά ὑπογράφεται ἀπό ἐξαιρέτους ἀδελφούς ὅτι Κληρικός μέ πολυετῆ διακονίαν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀποχωρεῖ δῆθεν τῆς θέσεώς του «ἐπειδή τοῦ ζητήθηκε καί γιά νά μήν παραμείνη ὑπό τήν σοβαρή δυσμένεια τοῦ Μητροπολίτη». Μήπως ἡ Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς εἶναι ἰδιοκτησία τοῦ Μητροπολίτου καί ἡ ἐφημερικαή θέσις τοῦ τακτικοῦ ἐφημερίου περιουσιακόν του δικαίωμα, ὥστε νά διορίζη καί νά ἀπολύη κατά τό δοκοῦν ὅταν εἶναι σαφέστατος ὁ Νόμος περί Καταστατικοῦ Χάρτου καί πᾶς Κληρικός δύναται νά ἀπευθυνθῆ διά τυχόν ἀδικοπραγία τοῦ οἰκείου Ἀρχιερέως εἰς τήν Ἀνωτάτην Ἐκκλησιαστικήν Ἀρχήν τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατ’ ἄρθρον 55 ἐδαφ. 1 καί 2; Τό τραγικόν τῆς ὑποθέσεως εἶναι ὅτι ἡ ἑκουσία ἀποχώρησις ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς καί ἡ ἔνταξις εἰς τήν Ἱ. Μητρόπολιν Δημητριάδος καί Ἀλμυροῦ τοῦ π. Γεωργίου Δορμπαράκη, ὅπως προκύπτει ἐκ τῶν ἀνωτέρω ἐγγράφων καί τῶν ἰσχυουσῶν νομικῶν καί κανονικῶν διατάξεων χαρακτηρίζεται εἰς τό κείμενον τῆς «διαμαρτυρίας» ὡς «αἰφνίδια ἀπόφαση τοῦ Μητροπολίτη χωρίς ἔστω μιά προσωπική ἀκρόαση προηγουμένως». Αὐθαιρέτως δηλαδή καί χωρίς γνῶσι τῶν πραγματικῶν περιστατικῶν χαρακτηρίζεται ἡ σύστασις ὑπό ἁρμοδίου ὑπηρεσιακοῦ προσώπου πρός τόν τότε Κληρικόν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς π. Γεώργιον Δορμπαράκην ὅτι συνυπέγραψε ἕνα κείμενον πού ἀφεῶρα εἰς τήν Ἐκκλησιασικήν διοίκησιν ἑτέρας Ἱ. Μητροπόλεως, τῆς Ἱ. Μ. Ναυπάκτου, καί εἰς τάς ἐπί δύο τοὐλάχιστον δεκαετίας κανονικάς καί διοικητικάς ἀποφάσεις τῶν συνοδικῶν ὀργάνων, τόσον τῆς ΔΙΣ, ὅσον καί τῶν συνοδικῶν δικαστηρίων δίχα ἐρεύνης, γνώσεως καί ἐπισταμένης μελέτης τοῦ τεραστίου ὄγκου τῆς θλιβερᾶς αὐτῆς ὑποθέσεως ἐξισώνων τούς ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τεθέντας ὑπό ἐπιτίμιον ἀκοινωνησίας μέ τά ἀνώτατα συνοδικά ὄργανα διοικήσεως Αὐτῆς καί τόν ὁμολογητήν καί βαθυνούστατον θεολογικόν γίγαντα Μητροπολίτην Ναυπάκτου καί ἁγ. Βλασίου κ.κ. Ἱερόθεον, τοῦ ὁποίου αἱ 500 θεολογικαί συγγραφαί πλουτίζουν τήν θεολογικήν γραμματείαν, ἀντιμετωπίζουν πατερικῶς καί ἀποτελεσματικῶς τάς κακοδοξίας τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου κ.κ. Ἰωάννου, τήν μεταπατερικήν λύμην καί τίς κενοφωνίες τῶν μεταφράσεων τῶν λειτουργικῶν κειμένων, ἔχουσαι μεταφρασθεῖ καί εἰς 26 γλώσσας τῆς ὑφηλίου.

Εἶναι ἐξόχως ἀποκαλυπτική τοῦ ὅλου θέματος ἡ ἀναφορά τῆς «διαμαρτυρίας»: «Ἡ δημόσια αὐτή διαμαρτυρία μας δέν στοχεύει στήν ἀποκατάσταση τοῦ π. Γεωργίου Δορμπαράκη στήν ἐνορία του, κάτι πού ὁ ἴδιος ἄλλωστε μᾶς ἀπέκλεισε ὑπό τίς κρατοῦσες σήμερα συνθῆκες»(!!!) πού ἀποδεικνύει πασιδήλως ὅτι οἰκειοθελῶς ἀπεχώρησε ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως ὁ εἰρημένος Κληρικός ἐπειδή ἐθεώρησε ἑαυτόν δῆθεν θιχθέντα ἐκ τῆς ἐπισημάνσεως τῆς κανονικῶς καί ἐκκλησιολογικῶς ἐσφαλμένης του ἐνεργείας. Καί διά νά ἀποδειχθῆ εἰς πάντας ἡ ἀλήθεια πού στρεβλώνεται μέ τό ἀνωτέρω κείμενο ἐπαναλαμβάνεται δημοσίᾳ ἡ πρόσκλησις πού ἀπηυθύνθη εἰς τόν Αἰδεσιμ. π. Γεωργ. Δορμπαράκην δι’ ἐννίων ἐνοριτῶν του πού ἐπεσκέφθησαν τήν Ἱ. Μητρόπολιν νά ἐπανέλθη εἰς τήν ἐφημεριακήν αὐτοῦ θέσιν εἰς τήν Ἱ. Μητρόπολιν Πειραιῶς.

Ὅσον ἀφορᾶ εἰς τόν φερόμενον ὡς συντάκτην καί διακινητήν τῆς ἀνωτέρω διαμαρτυρίας Αἰδεσιμ. Πρωτοπρ. κ. Βασίλειον Θερμόν, Ἐφημέριον Ἱ. Ναοῦ Παμμεγ. Ταξιαρχῶν Σχηματαρίου Βοιωτίας καί κληρικόν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Θηβῶν καί Λεβαδείας, ὡς φέρεται ἐκ τῆς δημοσιευθείσης προσκλήσεώς του διά τήν ὑπογραφήν τῆς ὡς ἄνω «διαμαρτυρίας» εἰς τήν ἱστοσελίδαhttp://efhmeris.blogspot.gr/2013/01/blog-post_2015.html ἐρωτᾶται δημοσίως εἶχε τήν σχετικήν εὐλογίαν καί κανονικήν ἄδειαν τοῦ Ποιμενάρχου αὐτοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Θηβῶν καί Λεβαδείας κ.κ. Γεωργίου διά νά ἐμπλακῆ εἰς τήν διοίκησιν ἑτέρας Ἱ. Μητροπόλεως καί νά χαρακτηρίση κανονικάς ἐνεργείας ὡς «φαινόμενα αὐθαιρεσίας καί ἐξουσιαστικῆς βίας»;

Κηδομένη ἡ Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς τοῦ κύρους τῶν Ἱ. Κανόνων καί τῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ κανονικῆς τάξεως προσεπιδηλοῖ πρός τόν εἰρημένον κληρικόν ὅτι τοῦ παρέχεται τριήμερος προθεσμία ἀπό τῆς σήμερον ἵνα ὑποβάλη ἐγγράφως πρός τόν οἰκεῖον αὐτοῦ Ποιμενάρχην τήν κανονικήν του μεταμέλειαν διά τάς φερομένας ὡς διαπραχθεῖσας ὑπ’ αὐτοῦ ἀδικοπραγίας α. τῆς φατρίας, β. τῆς τυρείας καί γ. δεινοτάτου σκανδαλισμοῦ τῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν διά κανονικά ἀδικήματα σαφῶς προβλεπόμενα καί ρητῶς τιμωρούμενα ὑπό τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων ΙΗ΄ τῆς Δ΄ Οἰκουμ. Συνόδου, ΛΔ΄ τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμ. Συνόδου, ΝΗ΄ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων διότι ἄλλως παρερχομένης ἀπράκτου τῆς ἀνωτέρω προθεσμίας θά ἀσκηθοῦν αἱ ὑπό τῶν ἱερῶν κανόνων καί τῶν νόμων τοῦ κράτους προβλεπόμεναι ἐνέργειαι κατά τάς διατάξεις τῶν ἄρθρων 7, 8 καί 100 τοῦ Νόμου 5383/1932 Περί Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων καί τῆς πρό αὐτῶν διαδικασίας ὡς τίθενται καί ἰσχύουν κατά τά σαφῶς προβλεπόμενα ὑπό τῆς παραγρ. 1 τοῦ ἄρθρου 44 τοῦ Νόμου 590/1977 Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἐπισημειοῦται δέ ὅτι ὑφίσταται συντρέχουσα ἁρμοδιότης τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Δικαστηρίου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς ἐν προκειμένῳ κατά τάς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 7 τοῦ ἀνωτέρω νόμου διότι τά φερόμενα ὡς τελεσθέντα κανονικά παραπτώματα διά τοῦ διαδικτύου ἐτελέσθησαν καί ἐντός τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς ἐφ’ ὅσον τό διαδίκτυον λειτουργεῖ καί ἐντός αὐτῆς.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

54. Μολονότι ο χριστιανός, με όλην την ψυχήν του και το σώμα του, ευρίσκεται εν τω Χριστώ, είναι όλος εν τούτοις και εν τω πλησίον του. Αυτό είναι το θαυμαστόν και παράδοξον μυστήριον της θεανθρωπίνης ζωής εν τη Εκκλησία του Χριστού: να ευρίσκεται ο χριστιανός ταυτοχρόνως όλος εν τω Χριστώ και όλος εις όλα τα μέλη της Εκκλησίας, διότι όλα ζουν από Αυτόν, τον Μοναδικόν, και εν Αυτώ.
55. Η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι άλλο τι ειμή θείον εργαστήριον, εις το οποίον οι άνθρωποι μεταπλάττονται από κακούς εις καλούς, από αμαρτωλούς εις δικαίους, από ασεβείς εις αγίους.

Συνεχίζεται.  

Αριστερή υποκρισία

Δεν είναι σύμπτωση η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να καρπωθεί δημοσκοπικά τη φοροεισπρακτική λαίλαπα, την ανεργία και την ύφεση των απανωτών Μνημονίων. Αποτελεί φυσιολογική συνέπεια των ιδεοληπτικών εμμονών των στελεχών του, της έλλειψης στοιχειώδους σοβαρότητας, της εξαλλοσύνης των ετερόκλητων συνιστωσών του και -πάνω απ' όλα- του ψυχολογικού χάσματος που χωρίζει την υποκριτική Αριστερά του χαβιαριού από τον ελληνικό τρόπο ζωής. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε τίποτα δεν θυμίζει Ελλάδα. Η λαθρομεταναστολαγνεία, ο διακαής πόθος για εθνικό αποχρωματισμό, η δομική, αριστερίστικη απέχθεια προς οτιδήποτε παραπέμπει στην Ορθοδοξία μας και η έλλειψη αληθινής συγκρότησης είναι οι θεμέλιοι λίθοι αυτού του νεφελώματος, που προσπαθεί απεγνωσμένα να επαναλάβει την πολυετή κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ στα πολιτικά πράγματα.
Τελευταίο κρούσμα εναντίωσης του ΣΥΡΙΖΑ σε όσα συνέχουν την κοινωνία είναι η πρόταση του γραφικού βουλευτή Τάσου Κουράκη να επιβληθεί «χριστιανικός φόρος» και μόνο οι ορθόδοξοι να πληρώνουν τη μισθοδοσία των ιερέων τους.
Η πρότασή του έγινε (με αταβιστικό ενθουσιασμό) δεκτή από τους λατρευτές της νέας τάξης. Ομως, δεν μπορεί να υιοθετηθεί ούτε καν από τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι διαθέτουν κοινή λογική.
Ο Συνασπισμός ήταν το κόμμα που, μαζί με το κύκλωμα Σημίτη, πρωτοστάτησε στην αφαίρεση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, με την επίκληση του νεοπαγούς... ταμπού των «προσωπικών δεδομένων». Τώρα έπαψε να είναι «προσωπικό δεδομένο» το θρήσκευμα; Πρέπει να το δηλώνουμε στην Εφορία και να φορολογούμαστε γι' αυτό; Αν υιοθετηθεί η πρόταση Κουράκη, μήπως πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να δηλώνουμε το κόμμα της αρεσκείας μας (αν ψηφίζουμε) και να καταβάλλουμε μέσω φορολογίας τη μισθοδοσία των βουλευτών του και την κρατική επιχορήγηση που λαμβάνει;
Επίσης, ο κάθε κύριος Κουράκης καλό είναι να μάθει γιατί το ελληνικό κράτος αποφάσισε να μισθοδοτεί τους ιερείς. Διότι η Εκκλησία, δίχως να έχει κομματικού χαρακτήρα εμπάθειες, δώρισε στο κράτος το μεγαλύτερο μέρος της ακίνητης περιουσίας της. Αν πάψει η κρατική χρηματοδότηση, τότε κάποια ακίνητα (αμύθητης αξίας) πρέπει να επιστραφούν...

http://www.dimokratianews.gr/

Μήνυμα Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ για την εορτή των Τριών Ιεραρχών του 2013

Ἀγαπητά μου παιδιά,

 Προσήλθατε σήμερα στὸν ἱερό Ναό γιὰ νὰ λειτουργηθεῖτε, νὰ προσευχηθεῖτε καὶ νὰ τιμήσουμε τοὺς προστάτες τῆς παιδείας τοῦ Γένους μας, τοὺς Οἰκουμενικοὺς Διδασκάλους καὶ  Ἁγίους Ἱεράρχες, τὸν Μέγα Βασίλειο, τὸν Γρηγόριο τὸν Θεολόγο καὶ τὸν Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο. Ἡ ἑορτή τους κάθε χρονιὰ μᾶς δίνει τὴν δυνατότητα νὰ σκύψουμε στὴν σκέψη, στὸν λόγο καὶ στὴν διδασκαλία τους, γιὰ νὰ ψηλαφίσουμε καὶ ἐμεῖς ἀπαντήσεις καὶ διεξόδους στὰ δύσκολα προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας.

Σὲ ὅλο τὸν κόσμο, μὰ ἰδιαίτερα στὸν τόπο μας, τὰ τελευταῖα χρόνια κυριαρχοῦν οἱ συζητήσεις γύρω ἀπὸ τὸ ζήτημα τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης βομβαρδίζουν τὰ σπίτια μας μὲ ἀναλύσεις, προτάσεις, πολιτικές, ὑποψίες, ἀποκαλύψεις, μομφές, κατηγορίες, ποὺ προσπαθοῦν ἀμήχανα καὶ σπασμωδικὰ νὰ ἀπαντήσουν στὸ ἐρώτημα πῶς φτάσαμε ὡς ἐδῶ.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ

+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

 ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ

Η περί ανθρώπου αντίληψις του Ελληνικού Πολιτισμού δεν είχε τον τρόπον εκφράσεως δια την κυκλικήν κίνησιν του πνεύματος προσευχόμενον εν τη καρδία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Δια τούτο οι Πατέρες επήραν τους όρους "νούς," "λόγος" και "διάνοια" και εταύτισαν τον "νούν" με το "πνεύμα" προσευχόμενον εν τη καρδία. Έτσι έχομεν την διάκρισιν μεταξύ α) "τής λογικής λατρείας" την οποίαν τελεί "τό βασίλειον ιεράτευμα," εις την οποίαν μετέχουν οι ιδιώτες (λαϊκοί) με το "αμήν" τους, και β) "τής νοεράς λατρείας" εν τη καρδία των φωτισμένων και γ) "τού δοξασμού (θεώσεως)" όπου τα νήπια του φωτισμού γίνονται άνδρες και επιστρέφουν εις την κατάστασιν του φωτισμού προφήτες. Μέσα εις τα πλαίσια αυτά ο Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός παραπονούμενος γράφει (εις το έργον περί μετανοίας και εξομολογήσεως) ότι υπάρχουν επίσκοποι στην εποχήν του που εις την εποχήν των αποστόλων θα έλεγαν μόνον "αμήν" εις την Εκκλησίαν.

Σημειωτέον ότι καθ' όλην την διάρκειαν του φωτισμού της καρδίας, δηλαδή της νοεράς ευχής, ο εγκέφαλος συνεχίζει να επικοινωνεί φυσιολογικώς με το περιβάλλον και να δουλεύη κανονικά. Το ίδιον συμβαίνει και εις την κατάστασιν του έσωθεν υπό του Χριστού δοξασμένου όταν συνηθίση να βλέπη τα πάντα εν τη ακτίστω δόξη Αυτού και γενόμενος από νήπιος ανήρ επιστρέφει εις την κατάστασιν του φωτισμού της νοεράς προσευχής.

      Με άλλα λόγια τα τέκνα του Νεο-Πλατωνικού μυστικισμού του Αυγουστίνου, και των Φραγκο-Λατίνων και τινών δήθεν ορθοδόξων, που επιδιώκουν την έκστασιν του νοός και της ψυχής εκτός του σώματός των, αναζητώντες ενόρασιν των ανυπάρκτων αΰλων εν τω νοΐ του Θεού αρχετύπων, ασχολούνται με "δαιμόνων εύρημα." Αυτήν την αίρεσιν του Βαρλαάμ κατεδίκασε η Θ Οικουμενική Σύνοδος το 1341 χωρίς δυστυχώς να καταλάβη ότι είναι του Αυγουστίνου και της παραδόσεως των Καρλοβιγκίων Φράγκων που άρχισε τα τέλη του 8ου αιώνος. Οι προηγούμενοι Μεροβίγκιοι Φράγκοι ήσαν Ορδόδοξοι και είχαν καταδικάσει την περί χάριτος και αμαρτίας διδασκαλίαν του Αυγουστίνου.

     

   Συνεχίζεται.