Η Εκκλησία των αποστόλων και των πατέρων δεν
ησχολείτο με τον Θεόν μέσω στοχασμών και αφηρημένων σκέψεων περί Αυτού. Και
τούτο, διότι ο Θεός παραμένει μυστήριον εις την λογικήν και εκείνων ακόμη εις
τους οποίους αποκαλύπτει την εν Χριστώ δόξαν και βασιλείαν Του και οι οποίοι
μετέχουν ούτως εις το μυστήριον του σταυρού μέσω του δοξασμού, δηλαδή της
θεώσεώς των. Η μόνη απασχόλησις των προφητών, αποστόλων και πατέρων ήτο 1) η
θεραπεία των "ιδιωτών" (λαϊκών) μέσω της καθάρσεως της καρδίας των
και 2) η μύησίς των α) εις την κατάστασιν ως μελών του σώματος του Χριστού και
ναών του Αγίου Πνεύματος μέσω του φωτισμού της καρδίας, και β) εις "τό
τέλειον" (Α' Κορ. 13:12), δηλαδή εις την θέαν του Χριστού εν δόξη
"πρόσωπον προς πρόσωπον" (Α' Κορ. 13:12), μέσω του δοξασμού (Α' Κορ.
12:26; Ρωμ. 8:30) δια την διακονίαν της ανθρωπότητος (Ιω. 17). Το "...ούς
εδικαίωσεν, τούτους και εδόξασεν" (Ρωμ. 8:30) σημαίνει, ότι ο φωτισμός και
ο δοξασμός συνδέονται μεταξύ των εις την ζωήν αυτήν, αλλά δεν ταυτίζονται. 
Η αρρώστια της ανθρωπίνης
προσωπικότητος συνίσταται εις την εξασθένησιν της κοινωνίας της καρδίας με την
δόξαν του Θεού (Ρωμ. 3:23) και την υποδούλωσίν της εις τον κόσμον, δια του
κατακλυσμού της υπό των εξηρτημένων από το περιβάλλον λογισμών (Ρωμ. 1:21-24,
2:5). Εις αυτήν την κατάστασιν ο άνθρωπος φαντάζεται τον Θεόν κατά την εικόνα
του νοσούντος εαυτού του ή ακόμη και των ζώων (Ρωμ. 1:22). Ούτως ο έσω άνθρωπός
υφίσταται τον πνευματικόν θάνατον, "εφ' ω (λόγω του οποίου) πάντες
ήμαρτον" (Ρωμ. 5:12). Δηλαδή η αγάπη
υποδουλώνεται εις το ένστικτον της αυτοσυντηρήσεως, το οποίον την παραμορφώνει
και την μεταμορφώνει εις εγωκεντρικήν και ιδιοτελή ενέργειαν, υποβαθμισμένην
εις απλήν αναζήτησιν επιβιώσεως, ασφαλείας και ευτυχίας.
Η αρρώστια της ανθρωπίνης
προσωπικότητος συνίσταται εις την εξασθένησιν της κοινωνίας της καρδίας με την
δόξαν του Θεού (Ρωμ. 3:23) και την υποδούλωσίν της εις τον κόσμον, δια του
κατακλυσμού της υπό των εξηρτημένων από το περιβάλλον λογισμών (Ρωμ. 1:21-24,
2:5). Εις αυτήν την κατάστασιν ο άνθρωπος φαντάζεται τον Θεόν κατά την εικόνα
του νοσούντος εαυτού του ή ακόμη και των ζώων (Ρωμ. 1:22). Ούτως ο έσω άνθρωπός
υφίσταται τον πνευματικόν θάνατον, "εφ' ω (λόγω του οποίου) πάντες
ήμαρτον" (Ρωμ. 5:12). Δηλαδή η αγάπη
υποδουλώνεται εις το ένστικτον της αυτοσυντηρήσεως, το οποίον την παραμορφώνει
και την μεταμορφώνει εις εγωκεντρικήν και ιδιοτελή ενέργειαν, υποβαθμισμένην
εις απλήν αναζήτησιν επιβιώσεως, ασφαλείας και ευτυχίας.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου