γ΄. Ἡ ἄποψις τῆς δυνητικῆς
ἑρμηνείας τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου.
Τό τρίτο ἐπιχείρημα τό ὁποῖο ἀκούγεται ἀπό τους ἀσχολουμένους
μέ τά ἐκκλησιαστικά θέματα και προσπαθοῦν μέ αὐτό νά καλυφθοῦν ὡς μέ «συκίνη ἐπικουρία» εἶναι τῆς δυνητικῆς δῆθεν ἑρμηνείας
τοῦ 15ου ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Ἀναφέρουν δηλαδή
οἱ ὑπέρμαχοι αὐτῆς τῆς θεωρίας ὅτι ὁ Κανόνας αὐτός εἶναι δυνητικός καί δέν σέ ὑποχρεώνει
σέ ἀποτείχισι, ἀλλά ἁπλῶς σοῦ δίδει τήν δυνατότητα νά προβῆς σ’ αὐτήν, ἐφ’ ὅσον
ἡ συνείδησίς σου εἶναι εὐαίσθητη σ’ αὐτά τά θέματα καί ἐνοχλεῖσαι ἀπό τήν ἐκκλησιαστική
ἐπικοινωνία
μέ τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο.
Ὡς ἐκ τούτου ἡ ἀποτείχισις ἐδῶ λαμβάνεται, ὅπως λέγουν, ὡς μία διαμαρτυρία προς
ἐπίσπευσι τῆς διαδικασίας διά τήν καταδίκη τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου. Ἐπί πλέον ἀναφέρουν
ὅτι ποτέ κανείς δεν τιμωρήθηκε ἐπειδή δέν ἔσπευσε νά ἀποτειχισθῆ ἀπό τον αἱρετικό
Ἐπίσκοπο, ἀλλά ἀνέμενε ἐν ὑπομονῇ τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου καί ἀκόμη ὅτι, ἄν ὁ
Κανόνας ὁμιλοῦσε γιά ὑποχρεωτική ἀποτείχισι θά ἔπρεπε νά ὑπάρχουν και πολλοί ἄλλοι
Κανόνες, οἱ ὁποῖοι νά ὁμιλοῦν παρομοίως γιά ἕνα τόσο σπουδαῖο ἐκκλησιαστικό
ζήτημα.
Εἰς αὐτά τά ἐπιχειρήματα
τῆς δυνητικῆς ἑρμηνείας τοῦ Κανόνος, ἔχομε νά ἀναφέρωμε τά ἑξῆς:
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου