Mακαριστού π. Αθανασίου Μυτιληναίου : Δευτέρα Παρουσία - Αντίχριστος

4^{ον (τελευταίο)}

Δ'«Μακάριοι» οι εις το Δείπνον του Γάμου του Αρνίου κεκλημένοι» (Αποκ. ιθ΄ 9)

(Από τους Μακαρισμούς της Αποκαλύψεως)

Η αγάπη του Θεού αγκαλιάζει ολόκληρη τη δημιουργία, και ιδιαίτερα τον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος, η ζωντανή αυτή εικόνα του Θεού, ρημαγμένη από τις διαβρωτικές επιδράσεις της αμαρτίας και της αποστασίας, καλείται μέσ' στην αγάπη του Θεού, να ξαναβρή «το αρχαίον της κάλλος» και να ζήση μέσα και σ' αυτή τη μακαριότητα της ζωής της Αγίας Τριάδος.

Η συνέχεια, "κλικ" πιο κάτω στο :  Read more

 Γι' αυτό, και ο Δ΄ Μακαρισμός της Αποκαλύψεως μακαρίζει εκείνους που κλήθηκαν να λάβουν μέρος στο Αιώνιο Δείπνο της Βασιλείας του Θεού, στο μεγάλο πανηγύρι του Γάμου του Αρνίου, που είναι η ένωσι του Χριστού με την νύμφη Εκκλησία.

1. Οι Γάμοι του Αρνίου
Θέλοντας η Αγία Γραφή να εκφράση την ένωσι του Θεού με την Δημιουργία του, και ιδιαίτερα με τον άνθρωπο, την παρουσιάζει, με την ωραία εικόνα του γάμου.

Γιατί πώς να εκφρασθή για κείνο που δεν εκφράζεται; Πώς να παραστήση το ουράνιο και πνευματικό και αιώνιο μέσα στο στενό χώρο του γήινου και του υλικού;

Η Παλαιά Διαθήκη, την στενώτατη σχέσι του Θεού με τον περιούσιο λαό του, την θυγατέρα Σιών, την εκφράζει με γάμο. Γι' αυτό, και κάθε παρεκτροπή του λαού αυτού, χαρακτηρίζεται σαν πνευματική μοιχεία: «Πώς εγένετο πόρνη πόλις πιστή Σιών, πλήρης κρίσεως, εν η δικαιοσύνη εκοιμήθη εν αυτή, νυν δε φονευταί;» (Ησ. α΄ 21).
Με την ίδια γλώσσα μιλάει και ο Κύριος στην Καινή Διαθήκη για την γενεά του. (Πρβλ. Ματθ. ιβ΄ 39, Μάρκ. η΄ 38).

Η εικόνα του γάμου στην Καινή Διαθήκη γίνεται ακόμη πιο τελειοτέρα. Η Παραβολή των Δέκα Παρθένων και των Γάμων του υιού του βασιλέως είναι δείγματα χαρακτηριστικά.

Αλλά πίσω από την εικόνα του γάμου, τί ζητά ο λόγος του Θεού να εκφράση;

Ζητά να δείξη το μεγάλο σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου που με την αμαρτία ξέπεσε από τη χάρι του Θεού και απεμακρύνθη από την μακαριότητά του.

Σχέδιο αρχικό του Θεού, για τον άνθρωπο, είναι, να περάση ο τελευταίος, από το «κατ' εικόνα» στο «καθ' ομοίωσιν» με την ελευθέρα συνεργασία θείας χάριτος και προσωπικής ανθρωπίνης προσπαθείας.

Αυτό το «καθ' ομοίωσιν» θα εξασφαλίση την ένωσι του ανθρώπου με τον Θεό.
Θα τον επαναφέρη στη μακαριότητα της ζωής της Αγίας Τριάδος.
Σαν προϋπόθεσι για να φθάση ο άνθρωπος στο «καθ' ομοίωσιν», είναι η πίστις και η αγάπη, οι δυο αυτοί πόλοι της πνευματικής ζωής. Κάτω από την αγάπη, υποδηλούται κάθε πρακτική αρετή, που στον Τρίτο Μακαρισμό της Αποκαλύψεως (ις' 15) χαρακτηρίζεται ως «ιματισμός» του κάθε πιστού, που χωρίς αυτόν μένει γυμνός, και συνεπώς ακατάλληλος για να γίνη δεκτός στους «Γάμους του Αρνίου» στην ένωσί του, δηλαδή, με τον Χριστό.

Ο πιστός που θα βρεθεί κάτω από τις συνθήκες εκείνες που θα του επιτρέψουν να ενωθή με τον Χριστό, αισθάνεται βαθειά και ανέκφραστη χαρά: «Χαίρωμεν και αγαλλιώμεθα και δώμεν την δόξαν αυτώ, ότι ήλθεν ο Γάμος του Αρνίου και η γυνή αυτού ητοίμασεν εαυτήν. Και εδόθη αυτή ίνα περιβάληται βύσσινον λαμπρόν καθαρόν το γαρ βύσσινον τα δικαιώματα (δηλ. οι αρετές) των αγίων εστί».
Στην ένωσι αυτή, που επιτυγχάνεται μόνον μέσα στην Εκκλησία, μέσω των Μυστηρίων που παρέχει, καλούνται όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως. «Δεύτε εις τους Γάμους», λέγει σχετικά η Παραβολή (Ματθ. κβ΄ 4).

Δυστυχώς όμως, όπως φαίνεται, τόσον από την Παραβολή, όσο και από την πραγματικότητα, λίγοι μόνον ανταποκρίνονται στην πρόσκλησι αυτή.
Κύριο αίτιο, είναι η αμέλεια. «Οι δε αμελήσαντες απήλθον, ο μεν εις τον ίδιον αγρόν, ο δε εις την εμπορίαν αυτού». Ακόμη, αίτιο, μπορεί να χαρακτηρισθή για μερικούς, μια συνειδητή μάλλον εχθρική στάσι, σε ό,τι προέρχεται απ' το Θεό, μια αντίθεη, δηλ. συμπεριφορά: «Οι δε λοιποί κρατήσαντες τους δούλους αυτού ύβρισαν και απέκτειναν».

Ακόμη, ανάμεσα στους πιστούς, θα βρεθούν κι' εκείνοι που το ένδυμα των αρετών θα είναι ένα ράκος. Κι' αυτοί με τη σειρά τους θα κριθούν ακατάλληλοι για τους Γάμους.
Θα ακούσουν τότε: «εταίρε, πώς εισήλθες ώδε μη έχων ένδυμα γάμου;».
Γι' αυτό και η παραβολή κατακλείει: «Πολλοί είσι κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί».


2. Το Δείπνον της Βασιλείας
Κάποτε, ο Κύριος κλήθηκε σε ένα δείπνο.
Το θέμα της συζητήσεώς του ήταν η πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου, προκειμένου να γίνη κατάλληλος πολίτης για τη Βασιλεία του Θεού. Ενας από τους καλεσμένους ενθουσιάστηκε από τα λόγια αυτά του Χριστού, και αναφωνεί: «Μακάριος ός φάγεται άρτον εν τη βασιλεία του Θεού».
Τί θα είναι όμως αυτό το Δείπνο της Βασιλείας του Θεού;
Ο Καισαρείας Ανδρέας, γράφει σχετικά: «Δείπνον δε Χριστού, η των σωζομένων εορτή και ευφροσύνη εναρμόνιος, ής μακάριοι οι τευξόμενοι και τω αγίω των καθαρών ψυχών νυμφίω εις τον αιώνιον νυμφώνα συνεισελευσόμενοι».

Δείπνον της Βασιλείας, είναι η γεύσι των αγαθών της Βασιλείας αυτής. Είναι η μετοχή στη δόξα και στη μακαριότητα της ζωής της Αγίας Τριάδος.

Οι άνθρωποι εκεί, θα λάμψουν σαν τον ήλιο.
Δάκρυ, πόνος, ασθένεια και θάνατος δεν θα υπάρχουν πια. Απέραντη χαρά και ειρήνη και αγάπη θα βασιλεύει εκεί (Αποκ. κα΄ 4).

Εκεί θα υπάρχει η αιώνια θεωρία του προσώπου του Θεού μέσα σ' ένα ατέλειωτο ύμνο της θριαμβευούσης Εκκλησίας που θα κινήται στην φωτοπλημμύρα της δόξης του Θεού (Αποκ. κβ΄ 4, 5). Μια πρόγευσι εκείνου του Δείπνου, είναι το Κυριακό Δείπνο, ο Μυστικός Δείπνος που παρετέθη από τον Κύριο κατά την Μεγάλη Πέμπτη, και που έκτοτε συνεχίζεται στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας στη Θ. Λειτουργία. Η Θεία Ευχαριστία, προανάκρουσμα, λοιπόν, των αγαθών εκείνων.

Κατά το Δείπνο εκείνο, είπε ο Χριστός τούτα τα λόγια: «Λέγω δε υμίν, ότι ου μη πίω απ' άρτι εκ τούτου του γενήματος της αμπέλου έως της ημέρας εκείνης όταν αυτό πίνω μεθ' υμών καινόν εν τη βασιλεία του Πατρός μου» (Ματθ. κς΄ 29).
Πραγματικά, το Δείπνο αυτό είναι πρόγευμα εκείνης της τελείας κοινωνίας που θα πραγματοποιηθή στο τραπέζι του Μεσσίου.

Θα είναι χαρά γεμάτη δόξα, χαρά ασύγκριτα διαφορετική από τις χαρές που δοκιμάζομε εδώ. Όλα τα αγαθά που περικλείει η φράσι: Βασιλεία του Θεού, συμβολίζονται με το Δείπνο και το κοινό τραπέζι.

Ευτυχισμένοι, πραγματικά εκείνοι που κλήθηκαν στο Μεγάλο Δείπνο της Βασιλείας του Θεού.

Ωστόσο, πρέπει να γνωρίζωμε , ότι υπάρχουν και οι αντίποδες αυτού του μακαριστού Δείπνου. Είναι εκείνο το φρικτό Τραπέζι που συνδαιτημόνες και καλεσμένοι θα είναι τα κοράκια και τα όρνια του ουρανού, και παρατιθέμενα φαγητά, οι σάρκες των αμαρτωλών ανθρώπων (Αποκ. ιθ΄ 17, 18. Πρβλ. Ματθ. κδ΄ 28).
Μακάβριο δείπνο, που θα ετοιμασθή από τις υπάρξεις των ίδιων των αμαρτωλών.
«Και είδον ένα άγγελον εστώτα εν τω ηλίω, και έκραξεν εν φωνή μεγάλη λέγων πάσι τοις ορνέοις τοις πετομένοις εν μεσουρανήματι . δεύτε συνάχθητε εις το δείπνον το μέγα του Θεού, ίνα φάγητε σάρκας βασιλέων και σάρκας χιλιάρχων και σάρκας ισχυρών και σάρκας ίππων και των καθημένων επ' αυτών, και σάρκας πάντων ελευθέρων τε και δούλων, και μικρών και μεγάλων».

Ότι αυτοί θα είναι οι αμαρτωλοί που κόλλησαν την καρδία των στην ύλη και περιφρόνησαν την αγάπη του πλησίον και τις εντολές του Θεού, φαίνεται από μια περικοπή της Επιστολής του Αγ. Ιακώβου: «Αγε νυν οι πλούσιοι, κλαύσατε ολολύζοντες επί ταις ταλαιπωρίαις υμών ταις επερχομέναις. Ο πλούτος υμών σέσηπε και τα ιμάτια υμών σητόβρωτα γέγονεν, ο χρυσός υμών και ο άργυρος κατίωται, και ο ιός αυτών εις μαρτύριον υμίν έσται και φάγεται τας σάρκας υμών ως πυρ. Εθησαυρίσατε εν εσχάταις ημέραις. Ιδού ο μισθός των εργατών των αμησάντων τας χώρας υμών ο απεστερημένος αφ' ημών κράζει, και αι βοαί των θερισάντων εις τα ώτα Κυρίου Σαβαώθ εισεληλύθασιν. Ετρυφήσατε επί της γης και εσπαταλήσατε, εθρέψατε τας καρδίας υμών ως εν ημέρα σφαγής» (ε΄ 1-7).

Καιρός, λοιπόν, να μελετήσωμε τον Μακαρισμό των καλεσμένων στο Δείπνο του Γάμου του Αρνίου. Και η μελέτη μας αυτή πρέπει να αρχίση με αυτοκριτική. Πρέπει να ερωτήση ο καθένας: είμαι άξιος εκείνου του Δείπνου; Γιατί αν αποδειχθή ανάξιος, τότε έχει να ακούση το φοβερό κατηγορητήριο από το στόμα του ιδίου του Κυρίου μας, που θα του πη: «Πείνασα την επιστροφή σου, και δεν με χόρτασες με την μετάνοιά σου. Δίψασα την σωτηρία σου και δεν μου έδωκες να πιώ. Γυμνός ήμουν από αρετές σου, και δεν με έντυσες. Ημουν στη σκοτεινή, στενή και μολυσμένη φυλακή της καρδιάς σου, και δεν θέλησες να με επισκεφθής και να με βγάλης στο φως. Ασθένησα από την αμέλειά σου και δεν με υπηρέτησες με τις καλές σου πράξεις. Λοιπόν, φεύγε, γιατί θέσι δεν έχεις κοντά μου» (Αγ. Συμεών Νέου Θεολόγου, Λόγ. 57ος).

Οσο, λοιπόν, διατηρούμε την πνοή μας πάνω στη γη αυτή, μπορούμε να σκεφθούμε και να αποφασίσωμε σε ποιο δείπνο προτιμάμε να ανήκωμε. στο δείπνο των ορνέων ή στο Δείπνο της Βασιλείας του Θεού.

Σύνθημα
Να γίνω ένας καλεστός στο Δείπνο της Βασιλείας του Θεού.

Τέλος.