Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Ὁ Ἰωσήφ ὅμως, ὅπως καί ὅλοι οἱ Πατέρες, εἶχαν ταυτίσει τήν Ὀρθοδοξία μέ τό μαρτύριο, ὅπως καί τήν πλάνη και αἵρεσι μέ τόν συμβιβασμό, τόν ἐφησυχασμό καί τό βόλεμα. Εἰς τό τέλος τῆς ὁμιλίας αὐτῆς, ἀπολογούμενος ἀποκαλύπτει ὅλον τόν ἐσωτερικό του κόσμο καί ὁμολογεῖ ὅτι ἐπροτίμησε τήν δύσκολη καί μαρτυρική ὁδό ἀπό αὐτήν τοῦ συμβιβασμοῦ καί τῆς προδοσίας: 

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

«Οὔκουν ὅτι μή τά ἄμικτα συνῆψα μεμπτέος, ἀλλ’ ὅτι τούς στρεβλούς τῶν εὐθέων διέκρινα, καί τούς ἀναξίους τῶν ἁγίων διέστησα, μηδέν προτιμήσας τῆς ἀληθείας, μᾶλλον ἀποδεκτέος · πόθεν τοῦτο δῆλον; ἐκ πολλῶν μέν καί ἄλλων, κἀτούτου δε πάλιν, ὅτι δυνατοῦ ὄντος καί ράστου, ἐν τρισίν ὥραις ὅλαις συγκαταβῆναί με μόνον τοῖς ἐν τῇ Κύπρῳ ἀρχιερεύσι, και εἰς κοινωνίαν αὐτούς παραδέξασθαι, ἀνατεθειμένου ὅλου του πράγματος εἰς ἐμέ, καί μυρίων εἰς τοῦτο παρακαλούντων, καί τυραννούντων με, δώρων, ἀπειλῶν, φόβων, ὑποψιῶν, ὑποσχέσεων, δόξης, θωπείας, φήμης εὐφήμου προσδοκωμένης καί ὑποσαινούσης παρασυρῆναί με, τοῦ πρός πειθώ δεινοτάτου, ὑφ’ οὗ πᾶς κριτής ὑποσύρεται, πάντα ἐκεῖνα ἀνδρείως μάλα ἀποσεισάμενος, σύν Θεῷ δέ εἰρήσθω, και γενναίαν ἐν πᾶσι τήν ἔνστασιν ἐνδειξάμενος, καί κατά τι μηδέν ὑπενδούς, πτωχείαν ἅμα καί δυσαπόνιπτον δυσφημίαν, ὅλῃ ψυχῇ καί καρδίᾳ, ἡρετισάμην, ἵνα μόνον τηρήσω τήν ἄσπιλον πίστιν καθαράν ἐν Χριστῷ, καί ἀμώμητον» (ὅπ. ἀν., σελ. 29).

Δι’ αὐτόν δέ τόν λόγον καί ἐπειδή δέν συμβιβάσθηκε ὅπως θά ἐπράτταμε ἐμεῖς σήμερα, φέροντας ὄχι μόνο αὐτές τίς δικαιολογίες ἀλλά καί πολύ περισσότερες, εἶναι ὁ Ἰωσήφ

ὁ Βρυέννιος μέγας πατήρ καί διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, οἱ δέ λόγοι του καί τό παράδειγμά του ἀποτελοῦν κανόνα ὀρθοδόξου πίστεως.

Πρίν κλείσομε τήν παροῦσα ἀναφορά θά μεταφέρωμε ἀπό τήν ἴδια ὁμιλία ἕνα χωρίο τό ὁποῖο ἔχει ἄμεσο σχέσι μέ τήν ἀποτείχισι καί τόν 15ο Ἱερό Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου: «Ἔστί κακή ὁμόνοια, καί καλή διαφωνία · ἔστι σχισθῆναι καλῶς, καί ὁμονοῆσαι κακῶς · οἷς γάρ ἡ φιλία ἀπωλείας πρόξενος, τούτοις τό μῖσος ἀρετῆς ὑπόθεσις γίνεται · καί κρείσσων ἐμπαθοῦς ὁμονοίας, ἡ ὑπέρ ἀπαθείας διάστασις · καλόν τό εἰρηνεύειν πρός πάντας, ἀλλ’ ὁμονοοῦντας πρός τήν εὐσέβειαν · ἡ γάρ εἰρήνη μετά μέν τοῦ δικαίου καί πρέποντος, κάλλιστόν ἐστι κτῆμα και λυσιτελέστατον, μετά δέ κακίας, ἤ δουλείας ἐπονειδίστου, πάντων αἴσχιστον τε καί βλαβερώτατον. Ἐπεί οὐδείς δύναται κτήσασθαι τήν ἀγάπην τῶν πονηρῶν καί κακῶν, χωρίς κακίας καί πονηρίας · μεγάλη δέ ἀρετή τοῦ δικαίου, ὅταν ἔχῃ τούς τοῦ Θεοῦ ἐχθρούς, ἐχθρούς· καί τους αὐτοῦ φίλους, φίλους · ὥσπερ μεγάλη κακία ἁμαρτωλοῦ, ὅταν τούς τοῦ Θεοῦ φίλους ἔχῃ ἐχθρούς, καί τούς ἐχθρούς αὐτοῦ φίλους» (ὅπ. ἀν. σελ. 22). Ἐδῶ ὁ Ἰωσήφ δεικνύει καθαρά τόν λόγο διά τόν ὁποῖο πρέπει νά ἀποτειχιζώμεθα ἀπό τούς αἱρετικούς καί τήν αἵρεσι. Ἀπό ὅλα αὐτά πειθόμεθα ὅτι εἰς τά τῆς πίστεως δέν ὑπάρχει καιρός καταλλαγῆς, συμφιλιώσεως, εἰρήνης καί ἀγάπης, ὅπως οἱ Οἰκουμενιστές σήμερα φλυαροῦν, ἀλλά ὅλα γίνονται μόνο μέ τήν ἀληθινή μετάνοια καί ἐπιστροφή τῶν αἱρετικῶν.

Τελειώνοντας καί προκειμένου νά δείξωμε τή θέσι τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Βρυεννίου μεταξύ τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, θά ἀναφέρωμε τούς στίχους τοῦ ἁγ. Μάρκου

τοῦ Εὐγενικοῦ εἰς τόν τάφον τοῦ Ἰωσήφ Βρυεννίου:

«ΜΑΡΚΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ

ΣΤΙΧΟΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΑΦΟΝ ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΚΥΡΟΥ

ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΒΡΥΕΝΝΙΟΥ

Οὐδέν τι καινόν εἰ σιγᾷ κωφός λίθος,

Τήν ἔνθεον σάλπιγγα σιγῶσαν φέρων.

Ἀλλ’ ὦ λόγοι χρήσατε φωνήν τῷ λίθῳ ·

Μᾶλλον δ’ ὑμεῖς φράσατε, τίς ὁ σιγῶν ἐνθάδε

Ἐκεῖνος οὗτος Ἰωσήφ ὁ πυρίπνους,

Ἐν τῇ δυνάμει τῶν λόγων καί δογμάτων ·

Ἐν ταῖς χάρισι τῶν σοφῶν διδαγμάτων ·

Ἐκεῖνος οὗτος, ἡ θεηγόρος βρύσις ·

Ὁ τοῦ Λόγου πρόμαχος ἐνθέοις λόγοις.

Ὁ στερρότατος τῆς ἀληθείας στῦλος,

Καί φανότατος ὀρθοδοξίας λύχνος.

Ὁ λαμπρότατος τῶν ἀγαθῶν ἐργάτης,

Καί τερπνότατος τῶν καλῶν ἐπαινέτης.

Ὁ δογματιστής ἀκριβής πλανωμένοις,

Καί σωφρονιστής ἐμμελής χαυνουμένοις.

Ἀλλ’ ὦ Πάτερ μέγιστε, Πατέρων κλέος,

Μέμνησο καί νῦν τῶν ποθεινῶν σου τέκνων,

Θεῷ παρεστώς, τῇ μεγάλῃ Τριάδι».

(Ἰωσήφ Βρυεννίου, Τά παραλειπόμενα, τόμος Γ΄, σελ. 30).