Aἴσθηση προκάλεσε ἡ θέση τοῦ βιβλικοῦ καθηγητοῦ, Μιλτιάδη Κωνσταντίνου, στὴν προσπάθειά του νὰ δικαιολογήσει αὐτὴ τὴν μοντέρνα τακτικὴ διαλόγου, ὅτι «ἡὈρθοδοξία βρίσκεται σήμερα σὲ μία ἰδιαίτερα κρίσιμη καμπή, ἀντιμετωπίζοντας ἕνα δίλημμα σχεδὸν τόσο τραγικὸ ὅσο ἐκεῖνο, ποὺ ἀντιμετώπισε ὁ Ἰουδαϊσμὸς κατὰ τὸν α΄ μ.Χ. αἰώνα· νὰ ἀνοιχτεῖ στὴν οἰκουμένη ἐκμεταλλευόμενη τὶς δυνατότητες, ποὺ τῆς προσφέρουν ἡ πίστη της, ἡ παράδοσή της καὶ οἱ Γραφές της ἢ νὰ κλειστεῖ στὸν ἑαυτό της σὲ μία ἐναγώνια προσπάθεια αὐτοπροστασίας της. Ἡ ἀποφασιστικὴ ἐπιλογὴ τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ τότε πρὸς τὴ δεύτερη δυνατότητα τὸν ὁδήγησε στὸν μαρασμό, ἀφήνοντας ταυτόχρονα τὸν δρόμο ἀνοιχτὸ γιὰ τὸν χριστιανισμὸ νὰ κατακτήσει τὴν οἰκουμένη».
Δηλαδή, σύμφωνα μὲ τὸν ἐλλογιμώτατο καθηγητή, γι᾽ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ Ἰουδαϊσμὸς συρρικνώθηκε κατὰ τὸν α΄ αἰώνα; Ἐπειδὴ ἐπέλεξε τὴν ὁδὸ τῆς ἀπομόνωσης, κατέληξε σὲ «μαρασμό»; Κι αὐτὸ τελικά, ἦταν τὸ κοσμοϊστορικὸ στοιχεῖο, ποὺ ἐκμεταλλεύθηκε ὁ Χριστιανισμὸς ἐκείνη τὴν περίοδο;
Ἀσφαλῶς καὶ ὄχι! Ὁ Ἰουδαϊσμὸς ὁδηγήθηκε σὲ «μαρασμό», διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς τὸν καταράστηκε καὶ τὸν ἀποκήρυξε «Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ἐξηράνθη παραχρῆμα ἡ συκή» (Ματθ. κα΄ 19). Ὁ Χριστιανισμὸς ἐπικράτησε ἀμέσως μετὰ τὴν Πεντηκοστή, ὅπως εἶχε προείπει ὁ Χριστός, διότι τὸ Πανάγιον Πνεῦμα σάρωσε τὰ πάντα ἀπὸ τὸ παρελθόν, ὡς «πνοὴ βιαία» (Πράξ. β΄ 2) εἰσέβαλε στὸν κόσμο. Ὅπως χαρακτηριστικὰ τονίζει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, «τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, γέγονεν τὰ πάντα καινά» (Λόγος εἰς τὸ Ἅγιον Πάσχα – Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου). Εἰλικρινὰ λυπούμαστε, ὅταν διαβάζουμε ἀπὸ ἔμπειρους καθηγητὲς τῶν Θεολογικῶν μας Σχολῶν, τέτοιου εἴδους νεωτεριστικὲς θεωρίες, ποὺ ὄχι μόνο συναγωνίζονται, ἀλλὰ καὶ ξεπερνοῦν αὐτὲς τῶν (διδακτόρων τοῦ εἴδους) Προτεσταντῶν. Καὶ ἂν ἡ Ὀρθοδοξία συρρικνώνεται κατὰ τὸν νῦν (21ον) αἰώνα –τὸν ἀπατεώνα, τοῦτο δὲν συμβαίνει, ἐπειδὴ δὲν ἀνοίγεται ἐξισωτικὰ πρὸς τὶς αἱρέσεις τοῦ Δυτικοῦ Κόσμου, ἀλλὰ διότι ἀδυνατεῖ –διὰ τῶν ἐκπροσώπων της στοὺς Διαλόγους-- νὰ μεταφέρει τὸ αὐθεντικὸ μήνυμα τῆς Σωτηρίας στὸν αἱρετικὸ κόσμο, μὲ τραγικὴ συνέπεια νὰ νομιμοποιεῖ τὶς αἱρέσεις, ἀπομειώνοντας ταυτόχρονα τὸν ἑαυτό της.
Ἂς μὴ προβληματίζονται μετά, χύνοντας «κροκοδείλια δάκρυα», γιὰ τὸν ἐνδεχόμενο «μαρασμὸ» τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐργάζονται, ὄχι μόνο γιὰ τὸν μαρασμό της, ἀλλὰ κυριολεκτικὰ γιὰ τὸν ἀφανισμό της.
" O.T."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου