Κατά την παρούσαν Κυριακήν της αγίας Τεσσαρακοστής την περιφανή και υπέρλαμπρον εορτήν των Βαΐων πανηγυρίζομεν δια την ακόλουθον αιτίαν. Μετά την εκ των νεκρών ανάστασιν του θείου Λαζάρου, βλέποντες πολλοί το παράδοξον θαύμα, επίστευον εις τον Χριστόν. Δια την αιτίαν ταύτην, φθόνω κινούμενοι οι Ιουδαίοι απεφάσισαν εν τη Συναγωγή αυτών να φονεύσουν όχι μόνον τον Χριστόν, αλλά και τον Λάζαρον. Τούτου ένεκεν ανεχώρησεν εκείθεν ο Ιησούς, διδούς τόπον εις την κακίαν αυτών. Έπειτα, καθώς λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (ιβ: 1 – 18), προ έξ ημερών του Πάσχα ήλθεν εις την Βηθανίαν, όπου ήτο ο αποθανών Λάζαρος, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών.
Εκεί του έκαμαν δείπνον, και η μεν Μάρθα, η αδελφή του Λαζάρου, υπηρέτει· η δε Μαρία, η άλλη του αδελφή, ήλειψε με το πολύτιμον μύρον τους τιμίους πόδας του Κυρίου και με τας τρίχας της κεφαλής της τους απεσπόγγισε. Κατά δε την επαύριον Κυριακήν, ιη΄ (18ην) τότε του Μαρτίου, απέστειλεν ο Χριστός δύο εκ των Μαθητών του και έφερον την όνον και τον πώλον, επάνω εις τον οποίον εκάθισεν. Ούτω δε, ο έχων θρόνον τον ουρανόν και υποπόδιον την γην, επί πώλου όνου καθήμενος εισήρχετο εις την Ιερουσαλήμ. Τα δε πλήθη των Εβραίων έστρωναν κατά γης τα ενδύματά των εις τον δρόμον και κόπτοντες κλάδους ελαιών και φοινίκων, άλλους έρριπτον εις το μέσον του δρόμου, άλλους δε κρατούντες εις τας χείρας εβόων προς Αυτόν: «Ωσαννά τω Υιώ Δαβίδ· ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο Βασιλεύς του Ισραήλ» (Ματθ. κα: 9, Μάρκ. ια: 9, Ιωάν. ιβ: 13). Τον ύμνον τούτον έλεγον, όχι μόνον οι τέλειοι την ηλικίαν, αλλά και αυτά τα θηλάζοντα βρέφη, κινούμενα από το Πνεύμα το Άγιον, καθώς προεφήτευσεν ο Προφήτης Δαβίδ λέγων· «Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον» (Ματθ. κα: 16, Ψαλμ. η: 3). Βαΐον δε παρ’ Εβραίοις λέγεται ο απαλός κλάδος· εσήμαινον δε τα βαΐα, ότι ο Χριστός είναι νικητής του θανάτου. Διότι τούτο ήτο σύνηθες και εις τους λαούς, να δέχωνται με κλαδοφορίας τους νικητάς και να τους προπέμπωσιν. Εφανέρωνε δε ο πώλος τον εξ εθνών λαόν, επάνω εις τον οποίον καθίσας ο Χριστός και επαναπαυθείς, νικητής, και τροπαιούχος, ανακηρύττεται και Βασιλεύς πάσης της γης. Περί ταύτης της εορτής και ο Προφήτης Ζαχαρίας προηγόρευσε λέγων· «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών… ιδού ο Βασιλεύς έρχεταί σοι δίκαιος και σώζων αυτός πραΰς και επιβεβηκώς επί υποζύγιον και πώλον νέον» (Ζαχ. θ: 9). Εισερχομένου δε του Χριστού εις την Ιερουσαλήμ, εσείσθη πάσα η πόλις, και οι όχλοι, παρακεκινημένοι από τους Αρχιερείς, ητοιμάζοντο να τον φονεύσουν. Όθεν άλλοτε μεν εκρύπτετο, άλλοτε δε εφαίνετο και δια παραβολών ελάλει προς αυτούς. Τη αφάτω Σου ευσπλαγχνία, Χριστέ ο Θεός ημών, νικητάς ημάς των παραλόγων παθών ποίησον και την Σην εναργή κατά θανάτου νίκην, την φαιδράν σου και ζωηφόρον Ανάστασιν ιδείν καταξίωσον και ελέησον ημάς. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου