Οι Χριστιανοί ἔχουν ὡς
φωτεινά παραδείγµατα τούς ἁγίους καί εἰδικότερα τούς µάρτυρες, οἱ ὁποῖοι χάριν
τῆς πίστεως ἔδωσαν τό αἷµα τους. Ἔχουν τριγύρω τους µεγάλο καί πυκνό σύννεφο ἁγίων
καί µαρτύρων. Αὐτούς ἀκολουθοῦν. Στά ἴχνη τους βαδίζουν. Μιµοῦνται τήν ὑποµονή
τους στίς θλίψεις καί τή σταθερότητά τους κατά τή φοβερή ὥρα τοῦ µαρτυρίου. Ὁ
Μέγας Βασίλειος, ἀναφερόµενος στά χαρακτηριστικά τῶν ἁγίων, τονίζει: «Ἡ
µεγαλοπρέπεια εἶναι ἀρετή λαµπρή καί µεγάλη. Ἐκεῖνος πού ἐκτελεῖ µέ τόν
πρέποντα τρόπο τίς µεγάλες καί εὐγενεῖς πράξεις ὀνοµάζεται µεγαλοπρεπής. Ὅταν
λοιπόν ἡ ψυχή δέν ὑποδουλώνεται στό σαρκικό φρόνηµα, ἀποκτήσει δέ µεγαλεῖο καί ἀξίωµα
πού τῆς ἁρµόζει, µέ τό νά συναισθάνεται τά προσόντα πού τῆς δόθηκαν ἀπό τό Θεό,
τότε µέσα σ᾿ αὐτή ἀντηχεῖ ἡ φωνή τοῦ Κυρίου.
Ὅσοι λοιπόν ἔχουν µεγαλοπρεπεῖς ἀντιλήψεις γιά τό Θεό καί ἐµελέτησαν σέ βάθος τόν τρόπο τῆς δηµιουργίας τοῦ σύµπαντος καί µπόρεσαν σέ ἱκανοποιητικό βαθµό νά ἐννοήσουν τήν ἀγαθότητα τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ καί εἶναι πλούσιοι σέ ἐλεηµοσύνες καί γενναιόδωροι, ὅταν πρόκειται νά καλύψουν τίς ἀνάγκες τῶν ἀδελφῶν, αὐτοί εἶναι οἱ µεγαλοπρεπεῖς, µέσα στήν ψυχή τῶν ὁποίων ἀντηχεῖ µόνιµα ἡ φωνή τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία καί τούς κατευθύνει. Πραγµατικά ὁ µεγαλοπρεπής παραβλέπει ὅλα τά σωµατικά, γιατί συκρίνοντάς τα µέ τά ἀόρατα, κρίνει ὅτι δέν εἶναι καθόλου ἄξια λόγου. Τόν µεγαλοπρεπῆ δέν τόν στενοχωρεῖ καµία περιπέτεια καί δυστυχία· καί δέν τοῦ φέρνει ταραχή κανένα ἀπολύτως πάθος· οὔτε τόν ἐπηρεάζουν τά ἁµαρτήµατα (σφάλµατα) φαύλων καί ἀνάξιων ἀνθρώπων· οὔτε καµία σαρκική ἀκαθαρσία θά µπορέσει νά τόν ταπεινώσει. Δύσκολα τόν πλησιάζουν τά πάθη πού ταπεινώνουν καί ἐξευτελίζουν τόν ἄνθρωπο καί τά ὁποῖα δέν ἔχουν τή δύναµη καί τήν τόλµη νά τόν κοιτάξουν κατάµατα, λόγῳ τοῦ ὑψηλοῦ φρονήµατός του». Ὁ ἀγώνας τῶν χριστιανῶν εἶναι διαρκής. Καί σέ περιόδους διωγµῶν καί σέ περιόδους εἰρήνης. Ὁ διάβολος εἶναι πάντα σέ δράση, προκειµένου νά τούς παρασύρει στήν ἁµαρτία. Γι᾿ αὐτό εἶναι ἐνδιαφέρον νά δοῦµε πῶς πρέπει νά διεξάγεται αὐτός ὁ πνευµατικός ἀγώνας. Τί πρέπει νά κάνει κανείς, γιά νά πετύχει καί νά γίνει µέτοχος τῆς ἁγιότητας καί µακαριότητας τοῦ Θεοῦ. «Εἰς τό µεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ» (Ἑβρ. ιβ΄ 10). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι ὁ πνευµατικός ἀγώνας πρέπει νά γίνεται µέ ὑποµονή, γιατί οἱ ἀρετές δέν ἀποκτῶνται εὔκολα. Εἰδικότερα οἱ ἀγωνιζόµενοι πρέπει νά πετάξουν ἀπό πάνω τους κάθε βάρος βιοτικῶν πραγµάτων καί φροντίδων καί φυσικά τήν ἁµαρτία, στήν ὁποία εὔκολα κανείς παρασύρεται. «Ὄγκον ἀποθέµενοι πάντα καί τήν εὐπερίστατον ἁµαρτίαν» (Ἑβρ. ιβ΄ 1). Οἱ πνευµατικοί ἀγωνιστές δέν µποροῦν νά ζοῦν κάτω ἀπό τό βάρος τῶν βιοτικῶν µεριµνῶν, οἱ ὁποῖες, ὅπως λίγο-πολύ ὅλοι ξέρουµε, ἀπορροφοῦν κάθε πνευµατικό ἐνδιαφέρον καί κάθε προθυµία γιά τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀποφυγή τῶν βιοτικῶν µεριµνῶν καί τῶν µάταιων φιλοδοξιῶν, ὅπως καί οἱ καταπολέµηση τῆς ἀκόρεστης ἐπιθυµίας τοῦ πλούτου, ἀλλά καί ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἁµαρτωλοῦ τρόπου ζωῆς ἀποτελοῦν τίς ἀναγκαῖες προϋποθέσεις γιά τήν κατά Θεόν ζωή. Ἀποτελεσµατικότερη ὅµως ἀπ᾿ ὅλες εἶναι ἡ διαρκής µνήµη τοῦ Χριστοῦ καί πιό συγκεκριµένα τῆς ἐνανθρώπησής του. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος συµβουλεύει: «Ἄς ἔχουµε τά µάτια µας προσηλωµένα στόν Ἰησοῦ, πού µᾶς ἔδωσε τήν πίστη, τήν ὁποία καί τελειοποιεῖ. Αὐτόν πού, ἀντί γιά τή χαρά πού θά µποροῦσε νά ἔχει, ὑπέµεινε τό σταυρικό θάνατο περιφρονώντας τήν ἀτίµωση, καί κάθισε στά δεξιά τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ. Ἀναλογιστεῖτε, λοιπόν, αὐτόν πού ὑπέµεινε µιά τέτοια ἐχθρότητα ἐναντίον του ἀπό µέρους τῶν ἁµαρτωλῶν καί µή ἀποκάµετε καί χάσετε τό θάρρος σας» (Ἑβρ. ιβ΄ 2-3). Αὐτή ἡ διαρκής µνήµη πετυχαίνεται µέ τήν προσευχή καί τή µελέτη τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ προσευχή εἶναι συνοµιλία µέ τό Χριστό. Ἡ µελέτη παρέχει τή γνώση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, τίς ὁποῖες καλοῦνται νά τηροῦν στή ζωή τους οἱ χριστιανοί. Μέ τόν τρόπο αὐτό θά ἔχουν καρπούς στόν πνευµατικό τους ἀγώνα καί ἡ σωτηρία τους θά εἶναι ἐξασφαλισµένη.
Ὅσοι λοιπόν ἔχουν µεγαλοπρεπεῖς ἀντιλήψεις γιά τό Θεό καί ἐµελέτησαν σέ βάθος τόν τρόπο τῆς δηµιουργίας τοῦ σύµπαντος καί µπόρεσαν σέ ἱκανοποιητικό βαθµό νά ἐννοήσουν τήν ἀγαθότητα τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ καί εἶναι πλούσιοι σέ ἐλεηµοσύνες καί γενναιόδωροι, ὅταν πρόκειται νά καλύψουν τίς ἀνάγκες τῶν ἀδελφῶν, αὐτοί εἶναι οἱ µεγαλοπρεπεῖς, µέσα στήν ψυχή τῶν ὁποίων ἀντηχεῖ µόνιµα ἡ φωνή τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία καί τούς κατευθύνει. Πραγµατικά ὁ µεγαλοπρεπής παραβλέπει ὅλα τά σωµατικά, γιατί συκρίνοντάς τα µέ τά ἀόρατα, κρίνει ὅτι δέν εἶναι καθόλου ἄξια λόγου. Τόν µεγαλοπρεπῆ δέν τόν στενοχωρεῖ καµία περιπέτεια καί δυστυχία· καί δέν τοῦ φέρνει ταραχή κανένα ἀπολύτως πάθος· οὔτε τόν ἐπηρεάζουν τά ἁµαρτήµατα (σφάλµατα) φαύλων καί ἀνάξιων ἀνθρώπων· οὔτε καµία σαρκική ἀκαθαρσία θά µπορέσει νά τόν ταπεινώσει. Δύσκολα τόν πλησιάζουν τά πάθη πού ταπεινώνουν καί ἐξευτελίζουν τόν ἄνθρωπο καί τά ὁποῖα δέν ἔχουν τή δύναµη καί τήν τόλµη νά τόν κοιτάξουν κατάµατα, λόγῳ τοῦ ὑψηλοῦ φρονήµατός του». Ὁ ἀγώνας τῶν χριστιανῶν εἶναι διαρκής. Καί σέ περιόδους διωγµῶν καί σέ περιόδους εἰρήνης. Ὁ διάβολος εἶναι πάντα σέ δράση, προκειµένου νά τούς παρασύρει στήν ἁµαρτία. Γι᾿ αὐτό εἶναι ἐνδιαφέρον νά δοῦµε πῶς πρέπει νά διεξάγεται αὐτός ὁ πνευµατικός ἀγώνας. Τί πρέπει νά κάνει κανείς, γιά νά πετύχει καί νά γίνει µέτοχος τῆς ἁγιότητας καί µακαριότητας τοῦ Θεοῦ. «Εἰς τό µεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ» (Ἑβρ. ιβ΄ 10). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι ὁ πνευµατικός ἀγώνας πρέπει νά γίνεται µέ ὑποµονή, γιατί οἱ ἀρετές δέν ἀποκτῶνται εὔκολα. Εἰδικότερα οἱ ἀγωνιζόµενοι πρέπει νά πετάξουν ἀπό πάνω τους κάθε βάρος βιοτικῶν πραγµάτων καί φροντίδων καί φυσικά τήν ἁµαρτία, στήν ὁποία εὔκολα κανείς παρασύρεται. «Ὄγκον ἀποθέµενοι πάντα καί τήν εὐπερίστατον ἁµαρτίαν» (Ἑβρ. ιβ΄ 1). Οἱ πνευµατικοί ἀγωνιστές δέν µποροῦν νά ζοῦν κάτω ἀπό τό βάρος τῶν βιοτικῶν µεριµνῶν, οἱ ὁποῖες, ὅπως λίγο-πολύ ὅλοι ξέρουµε, ἀπορροφοῦν κάθε πνευµατικό ἐνδιαφέρον καί κάθε προθυµία γιά τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀποφυγή τῶν βιοτικῶν µεριµνῶν καί τῶν µάταιων φιλοδοξιῶν, ὅπως καί οἱ καταπολέµηση τῆς ἀκόρεστης ἐπιθυµίας τοῦ πλούτου, ἀλλά καί ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἁµαρτωλοῦ τρόπου ζωῆς ἀποτελοῦν τίς ἀναγκαῖες προϋποθέσεις γιά τήν κατά Θεόν ζωή. Ἀποτελεσµατικότερη ὅµως ἀπ᾿ ὅλες εἶναι ἡ διαρκής µνήµη τοῦ Χριστοῦ καί πιό συγκεκριµένα τῆς ἐνανθρώπησής του. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος συµβουλεύει: «Ἄς ἔχουµε τά µάτια µας προσηλωµένα στόν Ἰησοῦ, πού µᾶς ἔδωσε τήν πίστη, τήν ὁποία καί τελειοποιεῖ. Αὐτόν πού, ἀντί γιά τή χαρά πού θά µποροῦσε νά ἔχει, ὑπέµεινε τό σταυρικό θάνατο περιφρονώντας τήν ἀτίµωση, καί κάθισε στά δεξιά τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ. Ἀναλογιστεῖτε, λοιπόν, αὐτόν πού ὑπέµεινε µιά τέτοια ἐχθρότητα ἐναντίον του ἀπό µέρους τῶν ἁµαρτωλῶν καί µή ἀποκάµετε καί χάσετε τό θάρρος σας» (Ἑβρ. ιβ΄ 2-3). Αὐτή ἡ διαρκής µνήµη πετυχαίνεται µέ τήν προσευχή καί τή µελέτη τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ προσευχή εἶναι συνοµιλία µέ τό Χριστό. Ἡ µελέτη παρέχει τή γνώση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, τίς ὁποῖες καλοῦνται νά τηροῦν στή ζωή τους οἱ χριστιανοί. Μέ τόν τρόπο αὐτό θά ἔχουν καρπούς στόν πνευµατικό τους ἀγώνα καί ἡ σωτηρία τους θά εἶναι ἐξασφαλισµένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου