Φρονώ ότι σήμερον, η πτώση της Βασιλεύουσας, την αποφράδα
ημέρα της 29-05-1453, μετά από σωρεία γεγονότων σηματοδοτεί τον βίαιο
ακρωτηριασμό της Ελληνο-Ορθοδόξου παραδόσεως, εις τον ζόφο της Οθωμανικής
τυρρανίας, όπου παρά ταύτα, το Ελληνικό Γένος των Ελλήνων, εξανέστη, υπέρ
πίστεως και Πατρίδας με την Ελληνική επανάσταση, δια της οποίας, ιδρύθηκε ένα
ξεχωριστό εδαφικά κράτος, επί του οποίου το έθνος πλέον ελεύθερο, ανεξάρτητο
και αυτόνομο, θα απολάμβανε την πορεία και εξέλιξη του προς το χρόνο.
Η μεγάλη ιδέα παρέμενε ζωντανή μέχρι το 1922, πλην όμως
μετά, αλλά και προηγουμένως γίνονταν προσπάθειες, η Ελλάς να καταστεί
προτεκτοράτο των ξένων δυνάμεων και να αναλάβουν καθ’ ολοκληρίαν, την
πηδαλιούχηση της χώρας, όχι Έλληνες ταγοί.
Η τάση αυτή προέρχεται από τους ψευδεπίγραφα προοδευτικούς,
τους «Φωταδιστές» του οπαδούς της μετακενώσεως,
οι οποίοι επιχειρούσαν άκρατα τον μονολιθικό εξευρωπαϊσμό της Πατρίδας μας
ακρωτηριάζοντας την διαδρομή και την συνεκτική αιτιώδη ιστορική αλληλουχία της
ελληνο-ρωμέικης παραδόσεως μας, άχρι την ιδρύσεως του Ελλαδικού Κράτους, με
αποτέλεσμα να προκρίνουν την απευθείας αναγωγή μας προς την Αρχαία Ελλάδα, αλλά
και πάλι με αλλοτριωμένους και στρεβλούς όρους.
Εν τέλει, ιδρύθηκε ένα Κράτος αποκομμένο από το Εθναρχικό
Κέντρο της Ρωμηοσύνης , το Οικουμενικό Πατριαρχείο και αφέθηκε, το Ελληνικό
έθνος Κράτος, μετά την στυγερή δολοφονία του Καποδίστρια, εις την πηδαλιούχηση
των Βαυαρών.
Ειρήσθω, εν παρόδω, η πτώση της πόλεως, αποτελεί ένα μείζον
μνημόσυνο, ένα μεγαλείο μνήμης δια του οποίου, ημείς οι νεοέλληνες, δέον όπως
αποκτούμε εθνική αυτοσυνειδησία προκειμένου, να δομούμε έστω και θεωρητικά την
πραγματικά ταυτότητα και πολιτισμική συνέχεια της Ελληνο-Ρωμηοσύνης, ειρσήθω εν
παρόδω, εις πείσμα ορισμένων, παραχαρακτών της ιστορίας, οι οποίοι
χαρακτηρίζουν τον Ιωάννη Καποδίστρια ως δικτάτορα.
Η βαθειά πίστη μας, εις το επίκεντρο της παραδόσεως μας, το
πρόσωπο του Αναστάντος Χριστού, μας σκέπει πνευματικά και μας καθοδηγεί,
προκειμένου να ανθιστάμεθα εις τις ιταμές προκλήσεις της εποχής και να
αντιτείνουμε με ιστορικά και ορθολογιστικά επιχειρήματα, την αλήθεια περί του
όντως είναι καθώς και περί της ταυτότητά μας.
Εις τον αντίποδα, των εκγόνων της προδοσίας, ημείς ιστάμεθα
εσχάτως εις το ύψος των περιστάσεων, οραματιζόμενοι προσηκόντως της άρδην
Ανάσταση του Γένους μας, όπου επιτέλους θα λειτουργήσουμε εις την Αγία Σοφιά,
ζώντες και κεκοιμημένοι , ο καιρός γαρ εγγύς,
συνελόντι ειπείν :
«Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζει,
Πάλι με χρόνια με
καιρούς, πάλι δικάς μας θα’ναι»
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου