Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης νόθος καρπὸς ἐξωσυζυγικῶν σχέσεων -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁµ. Καθ. Α.Π.Θ.

Ἡ Κωνσταντινούπολη ἐγκαταλείπει τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ ἀναγνωρίζει ἐκκλησιαστικότητα στοὺς αἱρετικούς

Ὁ συνοδικὸς θεσµὸς δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ λειτουργεῖ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ µετὰ τὶς θεωρούµενες ἀπὸ ὅλους ἑπτὰ οἰκουµενικὲς συνόδους, µὲ τελευταία τὴν Ζ´ τῆς Νικαίας (787), καὶ τὶς µετὰ ταῦτα θεωρούµενες ἀπὸ πολλούς ὡς Η´ καὶ Θ´, τὴν ἐπὶ Μ. Φωτίου δηλαδὴ τὸ 879 καὶ τὴν ἐπὶ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαµᾶ τοῦ 1341/1351, συνῆλθαν πολλὲς σύνοδοι µὲ εὐρύτερη ἢ µικρότερη σύνθεση καὶ µὲ σπουδαῖο συνοδικὸ ἔργο. ᾽Ακόµη καὶ κατὰ τὴν Τουρκοκρατία καὶ σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ 19ου αἰῶνος πάµπολλες σύνοδοι, µὲ τὴν συµµετοχὴ τὶς περισσότερες φορὲς καὶ τῶν πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύµων ὡς καὶ ἱεραρχῶν ἀπὸ τὰ πρεσβυγενῆ αὐτὰ πατριαρχεῖα, ἀντιµετώπισαν τὰ ἀνακύψαντα θέµατα στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαίτερα τὸν προσηλυτισµὸ Ὀρθοδόξων πιστῶν ἀπὸ παπικοὺς καὶ προτεστάντες ἱεραποστόλους. 
---------------------------------

Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Ἀπατῶνται ὅµως, ἂν νοµίζουν, ὅτι, ὅπως ξεγέλασαν πολλὲς ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες καὶ πολλοὺς ἐπισκόπους - εὐτυχῶς ὑπάρχουν καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν ξεγελάστηκαν- θὰ ἐξαπατήσουν καὶ τὴν γρηγοροῦσα συνείδηση τοῦ πληρώµατος τῆς Ἐκκλησίας».

Σχόλιον: Ἀπό ποῦ ἀντλεῖτε αὐτήν τήν αἰσιοδοξίαν, π. Θεόδωρε; Ποῖοι, καί, πρό παντός, πόσοι εἶναι αὐτοί πού δέν ἐξηπατήθησαν ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς; Ἐλπίζω νά μήν ἐννοῆτε κάποιους «λέοντες» πού βρυχῶνται μέν, συνεχίζουν δέ τήν θανάσιμον κοινωνίαν των μετά τῶν Οἰκουμενιστῶν, παρά τά παραδοσιακῶς καί ἁγιογραφικῶς παραδεδεγμένα, πού εἶναι ἀκριβῶς τά ἀντίθετα. Λοιπόν, ποιούς ἐννοεῖτε, μήπως τούς 5-6 «ἀποτειχισθέντας», πού, ἐξ' ὅσων γνωρίζω, διέκοψαν μέν τό μνημόσυνον τοῦ ἐπιχωρίου «ἐπισκόπου» των, ἀλλά συνεχίζουν νά κοινωνοῦν μέ ἄλλους πού κοινωνοῦν μέ τόν Βαρθολομαῖον;

Δὲν ἔπαυσε πάντως ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὑπὸ καθεστὼς δουλείας καὶ αἰχµαλωσίας, νὰ ὀργανώνει µὲ τὴν δέουσα ἱεροπρέπεια τὰ τῆς διοικήσεως καὶ τῆς λατρείας της. Πλὴν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ρωσίας, ὅλες σχεδὸν οἱ ὀρθόδοξες χῶρες ἦσαν ὑπὸ τὸν Ὀθωµανικὸ ζυγό. Ἡ παρακµὴ τῶν Ὀθωµανῶν καὶ ἡ δηµιουργία νέων κρατῶν, µὲ τὴν παραχώρηση αὐτοκεφαλίας στὶς κατὰ τόπους ἐκκλησίες, ἐµείωσαν τὸ ποίµνιο τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως καὶ περιόρισαν τὴν δικαιοδοσία της, ἔδωσαν ὅµως νέα δυναµικὴ στὰ νέα ὀρθόδοξα κράτη νὰ ὀργανώσουν ἐλεύθερα τὰ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου καὶ νὰ λαµπρύνουν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ζωή. Οἱ µεταξύ τους βέβαια ἀνταγωνισµοὶ καὶ ἐθνοφυλετισµοί, ποὺ ἔφθασαν κάποιες φορὲς καὶ µέχρι τῶν πολεµικῶν συγκρούσεων, παρεµπόδιζαν τὴν ἔκφραση τῆς ἑνότητας τῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν καὶ ἔδιναν τὴν εἰκόνα µιᾶς διεσπασµένης Ἐκκλησίας, µολονότι δὲν ὑπῆρχε τίποτε ποὺ νὰ τὶς χωρίζει στὸ δόγµα, στὴ λατρεία καὶ στὴν διοίκηση. Ἡ µετὰ τοὺς βαλκανικοὺς πολέµους καὶ τὸν α´ παγκόσµιο πόλεµο σταθεροποίηση τῆς πολιτικῆς καταστάσεως δὲν διήρκεσε πολύ, διότι ἀκολούθησαν ἡ Ὀκτωβριανὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1917 στὴ Ρωσία, ποὺ ἔθεσε τὴν µεγαλύτερη καὶ πιὸ δυνατὴ ὀρθόδοξη χώρα καὶ τὴν Ἐκκλησία της σὲ σκληρὸ ἀντιχριστιανικὸ διωγµό, δέσµια τῆς κοµµουνιστικῆς δικτατορίας καὶ θηριωδίας, κατάσταση ποὺ ἐπεκτάθηκε σὲ λίγο καὶ στὶς ἄλλες βαλκανικὲς χῶρες, πλὴν τῆς Ἑλλάδος. Ἦλθε κατόπιν ἡ Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ τοῦ 1922, µὲ τὰ ἑκατοµµύρια τῶν Ἑλλήνων προσφύγων ποὺ ἐγκατέλειψαν τὶς πατρογονικές τους ἑστίες καὶ ἀπογύµνωσαν ἀπὸ ποίµνιο τὴν ἤδη ἀποδυναµωµένη ἀπὸ τὶς αὐτοκεφαλίες «Ἐκκλησία τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων», ποὺ ἔγινε τώρα φτωχότερη. Στὴν ∆ύση, ποὺ δὲν γνώρισε τὴν ἰσλαµικὴ τυραννία καὶ δικτατορία, ὁ Παπισµὸς γεµᾶτος ὑπερηφάνεια καὶ αὐτοπεποίθηση συγκάλεσε τὸ 1870 τὴν Α´ Βατικάνειο Σύνοδο ὡς Οἰκουµενική, καὶ ἐδογµάτισε τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο τοῦ πάπα, ἐνῶ οἱ Προτεστάντες διηρηµένοι καὶ διεσπασµένοι ὀργάνωσαν ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ 19ου αἰῶνος τὴν Οἰκουµενικὴ Κίνηση ποὺ ὁδήγησε στὴν ἐξωτερική τους ἔστω ἑνότητα στὸ λεγόµενο «Παγκόσµιο Συµβούλιο Ἐκκλησιῶν». Μέσα σ᾽ αὐτὲς τὶς παγκόσµιες καὶ διαχριστιανικὲς διεργασίες θελήσαµε καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ δώσουµε τὸ παρόν, γιὰ νὰ µὴ εἴµαστε δῆθεν ἀποµονωµένοι καὶ ἀποδυναµωµένοι, ἀλλὰ ὅλος µαζὶ ὁ χριστιανικὸς κόσµος, ἑνωµένος καὶ δυνατός, νὰ ἀντιµετωπίσουµε τὴν διπλὴ ἀπειλὴ τοῦ ἀθεϊστικοῦ Κοµµουνισµοῦ καὶ τοῦ ἐπιθετικοῦ Ἰσλάµ. Ἐγκαταλείψαµε ἔτσι τὴν παραδοσιακὴ ἀντιµετώπιση τῶν ∆υτικῶν ὡς αἱρετικῶν, ἀλλὰ καὶ ὡς πολιτικὰ καὶ πολιτιστικὰ πιὸ ἐπικίνδυνων ἀπὸ τὸ Ἰσλάµ, καὶ ἀρχίσαµε νὰ ἐρωτοτροποῦµε µὲ τὴν ∆ύση µὲ τὴν περίφηµη οἰκουµενιστικὴ ἐγκύκλιο τοῦ 1920, ποὺ ἀπέστειλε τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο «Πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», ὀνοµάζοντας γιὰ πρώτη φορὰ σὲ συνοδικὸ ἔγγραφο τοὺς αἱρετικοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες ὡς «ἐκκλησίες»1 . Κοντεύουν νὰ κλείσουν ἀπὸ τότε ἑκατὸ χρόνια, καὶ ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ καὶ ἐκκλησιολογικὰ ἀπαράδεκτη ἐκτροπὴ τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως νὰ µεταµορφώσει τὶς αἱρέσεις σέ «ἐκκλησίες», νὰ χορηγήσει µὲ συνοδικὸ ἔγγραφο ἐκκλησιαστικότητα στοὺς αἱρετικούς, ἀποκτᾶ τώρα µὲ τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης πανορθόδοξη συνοδικὴ κατοχύρωση µὲ τὸ προβληµατικὸ κείµενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσµον»,ποὺ διαιρεῖ καὶ διχάζει τὴν Ἐκκλησία. Ἡ αἰχµάλωτη τώρα στὸν Οἰκουµενισµὸ τῆς ∆ύσεως Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως προσπαθεῖ νὰ παρασύρει καὶ νὰ πείσει τὶς ἄλλες ὀρθόδοξες τοπικὲς ἐκκλησίες, ὡς προκαθηµένη καὶ ὡς Μητέρα Ἐκκλησία τῶν νεωτέρων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, ὅτι οἱ καιροὶ ἄλλαξαν, ὅτι ἡ Πατερικὴ Παράδοση καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν κοινωνία µὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τὶς συµπροσευχές, πρέπει νὰ ἀλλάξουν, νὰ προσαρµοσθοῦν στὶς δῆθεν νέες ἀνάγκες τῶν καιρῶν, οἱ κήρυκες τῶν ὁποίων µοναδικὸ στόχο ἔχουν νὰ προκαλέσουν διαιρέσεις καὶ σχίσµατα στὸ σῶµα τῆς Ἐκκλησίας µὲ τὸ νὰ ἀρνοῦνται τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας ἐν Χριστῷ καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀποκλειστικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς µόνης Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὄντως ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς δι᾽ Αὐτοῦ σωτηρίας.

2. Μελ. Μεταξάκης, Ἀθηναγόρας, Βαρθολοµαῖος, οἱ τρεῖς σκυταλοδρόµοι τοῦ Οἰκουµενισµοῦ 

Ἤδη ἡ Ἡµερολογιακὴ Μεταρρύθµιση τὸ 1924 µὲ πρωτεργάτη τὸν µασόνο πατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη, ἐπιβληθεῖσα πραξικοπηµατικῶς, χωρὶς πανορθόδοξη ἀπόφαση, ἐτραυµάτισε καὶ τραυµατίζει σκληρὰ µέχρι σήµερα τὴν ἑορτολογικὴ ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων2 , ἐνῶ ἡ ἔκτοτε ἀρξαµένη συζήτηση γιὰ σύγκληση Οἰκουµενικῆς Συνόδου µὲ βασικὴ θεµατολογία οἰκουµενιστική, ποὺ ὅρισε ὁ ἐν λόγῳ καινοτόµος πατριάρχης, ἔθεσε δυστυχῶς τὶς βάσεις καὶ τὰ θεµέλια ὄχι γιὰ µία ἀληθινὰ Ὀρθόδοξη Σύνοδο, ἀλλὰ γιὰ µία ψευδοσύνοδο οἰκουµενιστικῶν προδιαγραφῶν, βασικὸς στόχος τῆς ὁποίας δὲν ἦταν ἡ ἐπίλυση ἐπειγόντων καὶ φλεγόντων θεµάτων, ἀλλὰ ἡ νοµιµοποίηση τῶν αἱρέσεων ὡς ἐκκλησιῶν. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι, ἐνῶ στὸν κατάλογο τῶν θεµάτων γράφτηκαν καὶ διαγράφτηκαν πολλὰ θέµατα, µερικὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὄντως φλέγοντα, ὅπως τὸ Ἡµερολογιακό, τῆς χορηγήσεως αὐτοκεφάλου καὶ ἄλλα, τὸ µόνο ποὺ παρέµεινε ἀπὸ τότε σταθερὰ καὶ δὲν ἐτόλµησε κανεὶς νὰ τὸ θίξει εἶναι τὸ θέµα «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσµον», ἤτοι «Σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσµατα», πού, ἐπειδὴ εἶναι δεδοµένες καὶ ἀµετάβλητες µὲ βάση τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες, προσπαθοῦν νὰ τὶς ἀλλάξουν καὶ νὰ προκαλέσουν νέα σχίσµατα καὶ διαιρέσεις. Ἡ µεταξάκεια περίοδος δὲν εἶχε καλὴ συνέχεια καὶ λόγῳ ἀντιδράσεων στὸ σῶµα τῆς ἱεραρχίας στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ λόγῳ ἀπροθυµίας τῶν λοιπῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν νὰ ἀκολουθήσουν τὶς καινοτοµίες τῆς Κωνσταντινούπολης, ὅπως φάνηκε ἀπὸ τὰ ἀπαντητικὰ γράµµατά τους στὶς ἀνιχνευτικὲς τῶν προθέσεών τους πατριαρχικὲς καὶ συνοδικὲς ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902 καὶ 1904 τοῦ πατριάρχου Ἰωακεὶµ τοῦ Γ´. Τὴν σκυτάλη τοῦ Οἰκουµενισµοῦ παρέλαβε ἀπὸ τὸν Μεταξάκη ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ποὺ κατέλαβε τὸν πατριαρχικὸ θρόνο τὸ 1948 µὲ βίαιη ἔξωση τοῦ προκατόχου του Μαξίµου τοῦ Ε´, πρόσωπο τῆς ἐµπιστοσύνης τῶν Ἀµερικανῶν καὶ γνωστῶν µυστικῶν ἑταιρειῶν, τῶν ὁποίων ἦτο µέλος. Δὲν θὰ προχωρήσω σὲ ἄλλες ἀναλύσεις, γιατὶ τὰ πράγµατα εἶναι γνωστὰ στοὺς περισσοτέρους. Αὐτὸ ποὺ ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ εἶναι ὅτι ἡ ἑνότητα τοῦ χριστιανικοῦ κόσµου ἐπιδιώχθηκε ἀπὸ τοὺς σχεδιαστὰς εἰς βάρος τοῦ κύρους καὶ τῆς ἀξιοπρέπειας τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, µὲ πρωτεργάτη τὸν Ἀθηναγόρα, µὲ δύο ἀπαράδεκτες ἐκκλησιολογικὰ κινήσεις. Νὰ γίνουν µέλη τοῦ παναιρετικοῦ προτεσταντικοῦ «Παγκοσµίου Συµβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» (ποιῶν «Ἐκκλησιῶν»;) σταδιακὰ ὅλες οἱ αὐτοκέφαλες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, πρωτοστατούσης τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ νὰ ἀρχίσει ἡ προσέγγιση µὲ τοὺς Παπικούς, οἱ ὁποῖοι τῇ ἐπιδράσει τῶν αὐτῶν κύκλων εἶχαν ἀρχίσει νὰ ἐγκαταλείπουν τὴν αὐστηρὴ ἐκκλησιολογική τους ἀποκλειστικότητα, καὶ νὰ ἀναγνωρίζουν κάποια στοιχεῖα ἐκκλησιαστικότητας στοὺς ἐκτὸς τῆς παπικῆς µάνδρας Χριστιανούς. Εἶναι ἐξόχως χαρακτηριστικό, καὶ ἔχει ἐπισηµανθῆ ἀπὸ πολλούς, ὅτι τὴν ἴδια ἐποχὴ ποὺ προετοιµαζόταν καὶ λειτουργοῦσε ἡ Β´ Βατικάνειος Σύνοδος (1962-1965) τὴν ἴδια ἐποχὴ καὶ µὲ παρόµοια ἐκκλησιολογικὴ γραµµὴ καλοῦσε ὁ Ἀθηναγόρας στὴν Ρόδο τὶς τρεῖς «Πανορθόδοξες ∆ιασκέψεις» (1961, 1963, 1964) καὶ τὴν τετάρτη στὸ Chambésy τῆς Γενεύης (1968), οἱ ὁποῖες καθόρισαν καὶ τὸν πρῶτο κατάλογο θεµάτων τῆς µελλούσης νὰ συνέλθει Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου καὶ ὁδήγησαν στὶς «Διορθόδοξες Προπαρασκευαστικὲς Ἐπιτροπές» καὶ στὶς «Προσυνοδικὲς Διασκέψεις» ἀπὸ τὸ 1971 µέχρι τὴν σύγκληση τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης τὸν Ἰούνιο τοῦ 2016. Ἐπὶ πενήντα πέντε ἔτη (55) µετὰ τὴν «Α´ Πανορθόδοξη Διάσκεψη» τῆς Ρόδου (1961) καὶ ἐπὶ σαράντα πέντε ἔτη (45) µετὰ τὴν «Α´ Διορθόδοξη Προπαρασκευαστικὴ Ἐπιτροπή» στὴν Γενεύη (1971) καὶ σαράντα ἔτη (40) µετὰ τὴν «Α´ Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξη Διάσκεψη» στὴν Γενεύη (1976), ἑτοιµάζεται καὶ µαγειρεύεται καὶ κοσκινίζεται ἡ πολυθρύλητη καὶ προσδοκώµενη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καὶ ποιό εἶναι τὸ ἀποτέλεσµα; Ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης τοῦ Ἰουνίου τοῦ 2016. Οὐδέποτε στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας χρειάσθηκε τόσος χρόνος γιὰ νὰ ἑτοιµασθεῖ µία σύνοδος, διότι οἱ σύνοδοι ἀντιµετώπιζαν πάντοτε φλέγοντα καὶ ἐπείγοντα θέµατα, ποὺ δὲν ἐπέτρεπαν χρονικὲς καθυστερήσεις καὶ παρατάσεις, ἀλλὰ ἀπαιτοῦσαν ἄµεση ἀντιµετώπιση. Ποῦ ὀφείλεται ἆραγε αὐτὴ ἡ καθυστέρηση καὶ ἀδυναµία νὰ συγκαλέσουµε µία µεγάλη σύνοδο οἰκουµενικῶν προδιαγραφῶν, ποὺ νὰ ἀνταγωνίζεται, νὰ στέκεται ἐπάξια ἀπέναντι στὴν Β´ Βατικάνειο Σύνοδο, ἡ ὁποία προετοιµάσθηκε τάχιστα, ἔλαβαν µέρος 2.500 ἐπίσκοποι, ἔναντι τῶν 150 στὴν δική µας «µεγάλη» τῆς Κρήτης, διήρκεσε ὄχι µία ἑβδοµάδα, ἀλλὰ δύο ἔτη, καὶ παρήγαγε θεολογικὰ κείµενα µὲ τὰ ὁποῖα µέχρι σήµερα ἀσχολεῖται ἡ θεολογικὴ ἔρευνα, ἀκόµη καὶ ἡ Ὀρθόδοξη, καὶ γενικῶς συγκέντρωσε τὸ παγκόσµιο ἐνδιαφέρον ἐπὶ µεγάλο χρονικὸ διάστηµα, ἐνῶ ἡ δική µας χάθηκε καὶ ἐξαφανίσθηκε, ὅσο ἀκόµη διαρκοῦσε ἡ βραχύβια, µερικῶν ἡµερῶν, ζωή της; Γιατί τόση βία καὶ σπουδὴ νὰ κλείσουν γρήγορα τὰ θέµατα, νὰ µὴ δίνεται ἐπαρκὴς χρόνος στὶς συζητήσεις, νὰ µὴ µετέχουν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι, νὰ µὴν ἔχουν ὅλοι δικαίωµα ψήφου, νὰ µὴν εἶναι ἀνοικτὲς οἱ συζητήσεις ὄχι µόνον στοὺς δηµοσιογράφους, ἀλλὰ καὶ στὸν κλῆρο καὶ στὸν λαό, καὶ νὰ φυλάσσεται ἀπὸ ἀστυνοµικὲς δυνάµεις ὁ περιβάλλων χῶρος; Γιατί φοβόµαστε τὸ πλήρωµα τῆς Ἐκκλησίας, ἂν οἱ ἀποφάσεις µας εἶναι θεάρεστες, εὐαγγελικὲς καὶ πατερικές; 

3. Γιατί διήρκεσε τόσο πολὺ ἡ προσυνοδικὴ διαδικασία;                                                    Ἡ ἀπάντηση δὲν εἶναι δύσκολη. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ οἱ σκοποὶ τῆς «Συνόδου» δὲν ἐκινοῦντο στὴν ὀρθόδοξη συνοδικὴ παράδοση, ἡ ὁποία βασικῶς προϋποθέτει ὅτι κάθε σύνοδος ἀκολουθεῖ καὶ σέβεται τὶς ἀποφάσεις τῶν προηγουµένων συνόδων «ἑποµένη τοῖς Ἁγίοις Πατράσι»· καταδικάζει τὶς συµπροσευχὲς ποὺ ἐκεῖνες ἀπαγόρευσαν καὶ τὶς αἱρέσεις ποὺ ἐκεῖνες κατεδίκασαν, σὰν νὰ εἶναι ὅλες οἱ σύνοδοι συνεδρίες µιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς συνόδου. Καταπολεµεῖ καὶ ἀναθεµατίζει νέες αἱρέσεις ποὺ ἐµφανίσθηκαν καὶ ἀνησυχοῦν τὸ πλήρωµα τῆς Ἐκκλησίας, ἀντιµετωπίζει ποιµαντικὰ καὶ διοικητικὰ προβλήµατα καὶ γενικῶς φροντίζει νὰ τηρεῖται ἀπαρασάλευτα ἡ εὐαγγελικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοση. Τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν ἔπραξε ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης, ἀλλὰ ἀκριβῶς τὰ ἀντίθετα. Ὄχι µόνο δὲν ἐπανέλαβε τὴν καταδίκη τῶν αἱρέσεων ποὺ οἱ παλαιὲς σύνοδοι κατεδίκασαν, ὅπως τοῦ Μονοφυσιτισµοῦ, τοῦ Παπισµοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισµοῦ, ἀλλὰ ἀντίθετα τὶς ὀνόµασε ἐκκλησίες. Ἀντὶ νὰ καταδικάσει τὴν νέα παναίρεση τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, τὴν εἰσήγαγε συνοδικὰ µέσα στὴν Ἐκκλησία ἐπαινώντας τὰ ἀπαράδεκτα κείµενα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων καὶ τὴν ἐξευτελιστικὴ συµµετοχή µας στὸ λεγόµενο «Παγκόσµιο Συµβούλιο Ἐκκλησιῶν», δηλαδὴ στὸ προτεσταντικό «Παγκόσµιο Συµβούλιο Αἱρέσεων». Ἀπέφυγε νὰ καταδικάσει τὶς συµπροσευχὲς µὲ τοὺς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖες ἔγιναν πλέον συρµὸς καὶ µόδα· ἀντίθετα τὶς ἐπεκύρωσε µὲ τὴν συµπροσευχὴ τῶν ἑτεροδόξων παρατηρητῶν στὶς διάφορες ἀκολουθίες. Δὲν ἀσχολήθηκε, ἀντίθετα διέγραψε ἀπὸ τὴν θεµατολογία τὸ καυτὸ καὶ ἐπεῖγον θέµα τοῦ Ἡµερολογίου, δὲν ἔλυσε τὸ θέµα τῆς Διασπορᾶς οὔτε τοῦ αὐτοκεφάλου, καὶ ἁπλῶς ἐνόµισε ὅτι καλύπτει ὅλα αὐτὰ τὰ κενὰ µὲ γενικόλογες θεολογικὲς διακηρύξεις στὸ µήνυµα καὶ στὴν ἐγκύκλιο ποὺ ἐξαπέστειλε. Ἡ ὀρθόδοξη καὶ παραδοσιακὴ ἀντιµετώπιση ὅλων αὐτῶν τῶν θεµάτων δὲν ἦταν ἐπιθυµητὴ στοὺς σχεδιαστὰς τῆς «Συνόδου». Σὲ κάθε φάση τῆς µακρόχρονης προετοιµασίας ἡ ἀγρυπνοῦσα συνείδηση τοῦ πληρώµατος τῆς Ἐκκλησίας ἤγειρε ἀντιρρήσεις. Σεβαστοὶ Γέροντες καὶ Ἅγιοι νεώτεροι τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ µαχητικοὶ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας, τὸ Ἅγιον Ὄρος σύσσωµο, ἡ πάλαι ποτὲ παραδοσιακὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πολλοὶ καθηγηταὶ τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, χριστιανικὲς ἀδελφότητες καὶ σωµατεῖα, καὶ πλῆθος πιστῶν, ἀντιδροῦσαν στὴν σύγκληση τῆς Συνόδου3 , διότι ἐγνώριζαν τοὺς ἀντορθόδοξους στόχους της. Δὲν εἴχαµε ἐδῶ τὸν ἀλάθητο καὶ πρῶτο πάπα γιὰ νὰ κάνει ὅ,τι θέλει, ὅπως ἔκανε µὲ τὴν Β´ Βατικάνειο Σύνοδο, ἡ ὁποία ἂς σηµειωθεῖ, παρὰ τὶς κάποιες ἐκσυγχρονιστικὲς καὶ προτεσταντίζουσες ἀποφάσεις της, δὲν ἔθιξε καθόλου τὰ οὐσιώδη ἐκκλησιολογικὰ δόγµατα τοῦ Παπισµοῦ. Καθυστεροῦσαν, λοιπόν, κοσκίνιζαν καὶ µαγείρευαν οἱ µάγειροι τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, µέχρις ὅτου ἀλλάξουν ἐπὶ τὸ εὐνοϊκώτερο οἱ συνθῆκες γιὰ τὴν σύγκληση τῆς οἰκουµενιστικῆς τους «Συνόδου». Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς µακροχρόνιας προετοιµασίας καὶ ἀντιπαραδοσιακῆς καθυστέρησης. ∆ὲν τοὺς ἔβγαινε ἡ οἰκουµενιστική «Σύνοδος», ποὺ θὰ διέκοπτε τὴν συνέχεια τῆς Συνοδικῆς Πατερικῆς Παραδόσεως. Ἡ αἰφνίδια ἐπίσπευση τῆς σύγκλησης τῆς «Συνόδου» ἀπὸ τὸν τρίτο µεγάλο σκυταλοδρόµο τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, τὸν πατριάρχη κ. Βαρθολοµαῖο, µετὰ τοὺς Μελέτιο Μεταξάκη καὶ Ἀθηναγόρα, ὀφείλεται στὴν ἐκτίµηση, ὅτι τὸ κλῖµα τώρα εἶναι εὐνοϊκό. Ἡ παραδοσιακὴ καὶ συντηρητικὴ µέχρι τοῦ ἀειµνήστου ἀρχιεπισκόπου Σεραφεὶµ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἄλλαξε πορεία καὶ πλεύση πρὸς τὸν Οἰκουµενισµό· στὸ Ἅγιον Ὄρος ἔχουν ἐµφυτευθῆ οἰκουµενιστικοὶ πυρῆνες ποὺ τὸ διχάζουν καὶ τὸ ἐµποδίζουν νὰ ἐκφρασθεῖ παραδοσιακά· οἱ Θεολογικὲς Σχολὲς ἔχουν υἱοθετήσει µὲ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν καθηγητῶν τὸ οἰκουµενιστικὸ ψευδοόραµα, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ὑποστήριξη τῆς ἵδρυσης Τµήµατος Ἰσλαµικῶν Σπουδῶν, ἀπὸ τὴν µετατροπὴ τοῦ ὀρθοδόξου µαθήµατος τῶν Θρησκευτικῶν σὲ θρησκειολογικὸ καὶ ἀπὸ πλῆθος δηµοσιευµάτων καὶ ἐκδηλώσεων· οἱ θεολόγοι τοῦ «Καιροῦ» καὶ τῆς «Μεταπατερικῆς Θεολογίας» τοῦ Βόλου καλύπτονται καὶ ἐνισχύονται ἀπὸ πατριαρχικές, ἀρχιεπισκοπικὲς καὶ ἐπισκοπικὲς εὐλογίες, ἐνῶ ξεθεµελιώνουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν σωτήριο «καιρό» τῆς Κ. Διαθήκης τὸν µετατρέπουν σὲ καιρὸ ἀπωλείας, προσαρµογῆς καὶ καινοτοµίας. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία τῆς Μεγάλης Ρωσίας συµπλέει µετὰ χαρᾶς µέσα στὰ θολὰ νερὰ τῆς οἰκουµενιστικῆς ἐκτροπῆς, ἐνῶ θὰ µποροῦσε ἀνταποκρινόµενη στὰ ἀντιοικουµενιστικά, ἀντιπαπικά, ἀντιδυτικὰ αἰσθήµατα τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ νὰ ἀνατρέψει τὴν καταστροφικὴ πορεία. Καὶ ὁ δικός µας εὐσεβὴς λαός, ὁ ἑλληνικός, ζαλισµένος ἀπὸ τὰ µνηµόνια, τὴν φορολογία, τὴν ἀνεργία, τὴν αἰφνίδια ἀνατροπὴ τῶν βιωτικῶν του σχεδίων καὶ προγραµµάτων, στήνεται στὶς οὐρὲς τῶν τραπεζῶν, τῶν ἐφοριῶν, τῶν συσσιτίων, προσπαθεῖ νὰ ἐξασφαλίσει τὸν ἐπιούσιο, νὰ ἐπιβιώσει καί, πλὴν ὀλίγων, ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πνευµατικά.

4. ῾Η «Σύνοδος» τῆς Κρήτης δὲν εἶναι γέννηµα τῆς Ὀρθοδοξίας                                                                                                                                                                                      Νὰ λοιπόν, ποιά κατάλληλη στιγµή, ποιό εὐνοϊκὸ κλῖµα περίµεναν τὰ κλιµάκια τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Οἰκουµενισµοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας, γιὰ νὰ τερµατίσουν τὸ κοσκίνισµα καὶ τὸ µαγείρεµα ἐπὶ ἕνα σχεδὸν αἰώνα, καὶ νὰ συγκαλέσουν ἐσπευσµένα τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Ἀπατῶνται ὅµως, ἂν νοµίζουν, ὅτι, ὅπως ξεγέλασαν πολλὲς ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες καὶ πολλοὺς ἐπισκόπους - εὐτυχῶς ὑπάρχουν καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν ξεγελάστηκαν- θὰ ἐξαπατήσουν καὶ τὴν γρηγοροῦσα συνείδηση τοῦ πληρώµατος τῆς Ἐκκλησίας, θὰ ἐξαπατήσουν τελικῶς τὸν Θεό, τὸν ἱδρυτὴ καὶ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν, καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦµα, ποὺ ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν καὶ ἀποδιώκει τὰ πνεύµατα τῆς πλάνης καὶ τῶν αἱρέσεων. Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης ὡς καρπὸς καὶ γέννηµα ἀλλοτρίων πνευµάτων θὰ ἀπορριφθεῖ καὶ θὰ σβήσει ἀπὸ τὶς δέλτους τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας ὡς νόθο γέννηµα κακῶν καὶ ἁµαρτωλῶν ὠδίνων, τοῦ ἔρωτα καὶ τῆς ἀγάπης κάποιων προκαθηµένων πρὸς τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισµοῦ καὶ τοῦ Οἰκουµενισµοῦ. Ἐκεῖ κυοφορήθηκε καὶ ἐκεῖ γεννήθηκε· δὲν εἶναι τέκνο καὶ γέννηµα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας· στὴν Κρήτη µᾶς τὴν ἔφεραν ἁπλῶς γιὰ ἀναγνώριση, ἀλλὰ τὸ DNA της δὲν εἶναι συµβατὸ µὲ τὰ βιολογικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν Πατέρων τῆς Ὀρθοδοξίας. ∆ὲν µᾶς εἶχε προειδοποιήσει ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιὰ τὶς ἐρωτικὲς προτιµήσεις τοῦ Ἀθηναγόρα; Ταιριάζει ἀπόλυτα στὴν συνάφεια: «Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε µίαν ἄλλην γυναῖκα µοντέρνα, ποὺ λέγεται Παπικὴ Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα µας, δὲν τοῦ κάνει καµίαν ἐντύπωσι, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ σεµνή»4 .

Σηµειώσεις:

1. Γιὰ ὅλη αὐτὴ τὴν ἀλλαγὴ στὴν Κωνσταντινούπολη βλ. περισσότερα εἰς Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, «Ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία στὸν Οἰκουμενισμό. Ἡ μεγάλη ἀνατροπὴ τοῦ 20οῦ αἰώνα», εἰς τὸ πρόσφατο βιβλίο μας: Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Πρέπει νὰ ἐλπίζουμε ἢ νὰ ἀνησυχοῦμε; Θεσσαλονίκη 2016, ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», σελ. 15-48.                                                                                                    2. Γιὰ τὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση καὶ γενικῶς τὸν οἰκουμενιστικὸ ρόλο τοῦ πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη βλ. περισσότερα στὴν μελέτη μας «Παλαιὸ καὶ Νέο Ἡμερολόγιο. Γιατί ἀπέσυρε τὸ φλέγον θέμα ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος;»Θεοδρομία 18 (2016) 264-291 καὶ στὸ προαναφερθὲν στὴν ὑποσημ. 1, βιβλίο μας, στὶς σελ. 179-216, ὅπου παρατίθενται πολλὲς ἀρνητικὲς ἐκτιμήσεις γιὰ τὸν ἐσχάτως πολυεπαινούμενο πολυπράγμονα καὶ καινοτόμο πατριάρχη.                                         3. Ὅλες αὐτὲς τὶς ὑγιεῖς ἀντιδράσεις βλ. στὸ εἰδικὸ ἀφιερωματικὸ διπλὸ τεῦχος τῆς Θεοδρομίας Ἰανουάριος-Ἰούνιος 2016.                                                                                4. Ἀπὸ ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλε ὁ Ἅγιος Παΐσιος στὸν ἀείμνηστο Γέροντα π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο γιὰ δημοσίευση στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο»μὲ ἡμερομηνία 23 Ἰανουαρίου 1968. Ὁλόκληρο τὸ κείμενο τῆς ἐπιστολῆς βλ. εἰς Θεοδρομία 12 (2010) 420-423. Γιὰ τὴν ἀρνητικὴ στάση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία συνήθως ἀποσιωπᾶται βλ. τὸ ἀφιερωματικὸ εἰς αὐτὸν τεῦχος τῆς Θεοδρομίας Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2015