Ο Κύριος της Δόξης και αι Οικουμενικοί
Σύνοδοι
Δια τον Χριστόν και τους
αποστόλους η Αγία Γραφή είναι η Παλαιά Διαθήκη εις την οποίαν προσετέθη η Καινή
Διαθήκη. Τα ευαγγέλια του Ματθαίου, Μάρκου και Λουκά συνετάγησαν ως οδηγούς εις
την κάθαρσιν του έσω ανθρώπου, δηλαδή του πνεύματός του (νοός) εν τη καρδία,
και τα πρώτα στάδια του φωτισμού πρό του βαπτίσματος δι' ύδατος. Εις αυτά ο
Χριστός αποκαλύπεται ως ο ενσαρκωθείς Κύριος της δόξης εις το βάπτισμά του και
την μεταμόρωσίν του, όταν φανερούται ως η κατά φύσιν πηγή της ακτίστου δόξης,
βασιλείας και θεότητος του Πατρός. Το ευαγγέλιον του Ιωάννου συνετάγη δια τους
ήδη βαπτισθέντας δι' ύδατος ως οδηγόν εις το βάπτισμα του Πνεύματος, δηλαδή τον
φωτισμόν και την προκοπήν της καρδίας (ιδίωςΙων. 13:31-17) ίνα δια της
ανιδιοτελής αγάπης φθάση εις τον δοξασμόν (Ιων. 17) δια του οποίου θεωρεί τον
εν σαρκί Κύριον της δόξης να δοξάζεται εν τω Πατρί και ο Πατήρ εν Αυτώ δια του
μυστηρίου του σταυρού (Ιων. 13:31;18-21). Δια τον λόγον αυτόν αυτό του Ιωάννου
καλείται το "πνευματικόν ευαγγέλιον,"
H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο
κάτω στο: Read more
Οι υπό των αποστόλων, προφητών
και πατέρων μεμυημένοι εις το σώμα του Χριστού ουδέποτε έμανθον περί
ενσαρκώσεως, βαπτίσματος, μεταμοφώσεως, σταυρώσεως, ταφής, αναλήψεως, γλωσσών
ωσεί πυρός την Πεντηκοστήν όταν η Εκκλησία έγινε το Σώμα του Χριστού, με απλή
μελέτην της Αγίας Γραφής. Την εμελέτον ως μέρος αναπόσπαστον της μυήσεως εις
την κάθαρσιν και τον φωτισμόν της καρδίας και την ετοιμασίαν δια τον δοξασμόν
της υπό του Κυρίου της δόξης της Παλαιάς Διαθήκης γεννηθείς σαρκί εκ της
Θεοτόκου.Εντός των πλαισίων του
δοξασμού τούτου των αποστόλων και προφητών εταύτισε η αρχαία εκκλησία τον
Χριστόν με τον Μεγάλης Βουλής Άγγελον και την Σαφίαν του Θεού, δια του Οποίου
έκτισε ο Θεός τον κόσμον, εδόξασε τους φίλους Του τους προφήτας και μέσω αυτών
ωδήγησε τον περιούσιον λαόν του εις την ενσάρκωσιν αυτού τούτου του Κυρίου της
δόξης εκ της Θεοτόκου ίνα καταργήση το κράτος του Θανάτου επί των μελών της
Εκκλησίας της Παλαιάς Διαθήκης (Ματθ. 16:18). Παρ' ότι εδοξάσθησαν, ο
"Αβραάμ απέθανεν και οι προφήται" (Ιων. 8:53). "...εάν τις τον
εμόν λόγον τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα" (Ιων. 8:53). Δια
τούτο υπάρχει η πρώτη ανάστασις της ψυχής (Αποκ. 20:5) και η δευτέρα ανάστασις
του σώματος (Αποκ. 20:6), όπως επίσης υπάρχει πρώτος θάνατος της ψυχής (1 Τιμ.
5:6; Αποκ. 20:14) και ο δεύτερος Θάνατος του σώματος (Αποκ. 20:14).Ακόμη και οι υπό
Οιουμενικών Συνόδων δικασθέντες αιρετικοί Αριανοί και Ευνομιανοί εδέχοντο την
ταύτισιν αυτήν του Χριστού με τον Κύριον της δόξης και Μεγάλης Βουλής Άγγελον
της Παλαιάς Διαθήκης ως ουσιατιόν μέρος της αποστολικής παραδόσεως. Αλλά λόγω
κοινών φιλοσοφικών αρχών, τας οποίας εκληρομόησαν αυτοί και οι Νεστριανοί από
τον Παύλον Σαμοσατέα, που περιέγραψα αλλού, οι Αριανοί
ισχυρίζοντο ότι ο Άγγελος και Κύριος της δόξης είναι το πρώτον εκ του μη όντος
δημιούγημα της βουλής του Θεού πρό του χρόνου και των αιώνων και ως εκ τούτου
ουχί συναείδιος και ομοούσιος τω Θεώ.Μεταξύ άλλων
εχρησιμοποίησαν οι Αριανοί και Ευνομιανοί τον ισχυρισμόν, ότι ο Άγγελος της
δόξης εγένετο ορατός εις τους προφήτας δια να αποδείξουν, ότι είναι κτιστός.
Ομοίαζε η διδασκαλία των με αυτήν των Γνωστικών που εταύτιζον τον εν λόγω
Άγγελον της Παλαιάς Διαθήκης με τον κατώτερον ορατόν θεόν, ή και τον σατανά,
όστις δήθεν από άγνοιαν του καλού θεού έκτισε τον τάχα κακόν τούτον υλικόν
κόσμον και παρεπάλησε μέσω της σωματικής οράσεως τους προφήτας των Εβραίων.Οι Αριανοί και Ευνομιανοί ή
ηγόουν ή απέριπτον την αποκάλυψιν, ότι οι θεούμενοι ευρίσκοντο εν θεοπτία
γενόμενοι κατά χάριν θεοί και μόνον μέσω του Θεού έβλεπον την εν τω Κυρίω της
δόξης πρίν και μετά την ενσάρκωσίν Του άκτιστον βασιλείαν και θεότητα του Θεού.
Επρόσβαλον το βασικόν δόγμα της παραδόσεως των προφητών, ότι ο Θεός αποκαλύπτει
εαυτόν τοις φίλοις Του μόνον μέσω του ακτίστου Μεγάλης Βουλής Αγγέλου και της
ανθρωπίνης φύσεως Του αφού εγένετο σάρξ. Η χάρις και βασιλεία του φωτισμού και
της δόξης, ήν κοινωνεί ο Λόγος του Θεού μέσω της ανθρωπίνης φύσεώς Του εις τα
μέλη του σωματός Του είναι άκτιστος. Η διδασκαλία των Φραγκο-Λατίνων, ότι η
χάρις ήν κοινωνεί η ανθρωίνη φύσις του Χριστού είναι κτιστή ουδεμίαν θέσιν έχει
εις την παράδοσιν των Οικουμενικών Συνόδων. Ο λόγος διατί αι θεοφάνειαι
του Λόγου εις την Παλαιάν Διαθήκην απουσιάζουν από τα δοκίμια της ιστορίας των
δογμάτων και της δογματικής των Λατίνων και Προτεσταντών, ως και από αυτά των
Ορθοδόξων από την εποχήν του Πέτρου του Μεγάλου και του Νεο-Ελληνισμού, είναι
το γεγονός ότι ο Αυγουστίνος απέριψε την αποστολικήν και πατερικήν αυτήν
παράδοσιν. Η παρερμημεία του Αυγουστίνου περί των Θεοφανειών αποτέλεσε την
μόνην παράδοσιν των Φράγκων, διότι ουσιασιτκώς μόνον αυτόν εγώριζον κάπως καλώς
μέχρι τον 11ον αιώνα. Τα σπάνια δοκίμια που αναφέρουν την αρχαίαν αυτήν
παράδοσιν ισχυρίζονται ότι εγκατελήφθη ως θέσις που ηυνόει τους Αριανούς.Αντιθέτως όμως η παράδοσις
αυτή συνεχίζει να αποτελή την ουσίαν της Ορθοδόξου παραδόσεως, ήτις διαποτίζει
την μυστηριακήν, τελετουρικήν και εικονοφραγικήν ζωήν της Εκκλησίας. Μάλιστα
αποτελεί το απαραίτητον πλαίσιον εντός του οποίου οι Πατέρες χησιμοποιούν τους
όρους τρείς υποστάσεις, μία ουσία και το ομοούσιον του Λόγου τω Πατρί και ημίν.
Αποτελούν όμως ανοησίαν, όχι μόνον εντός των πλαισίων της Αυγουτινίου θεολογίας
των Φραγκολατίνων, αλλά και της Φαργκολατινοποιημένης θεολογίας
"ορθοδόξων" οίτινες κατά παράδοσιν πλέον δανείζονται από δοκίμια ετεροδόξων
όταν γράφουν περί θεμάτων δογματικής, ιστορίας δογμάτων και αγίας γραφής.Ο Αυγουστίνος επίστευσε ότι μόνον οι Αριανοί εταύτιζον τον Λόγον με τον Άγγελον της δόξης
δια να αποδείξουν ότι είναι κτιστός, αφού είναι δήθεν ορατός εις τα όμματα των
προφητών. Παρ' ότι ισχυρίζεται ότι ο Μεδιολάνων Αμβρόσιος ήλλαξε την προτέραν
Μανιχαϊκήν θέσιν του επί της Παλαιάς Διαθήκης, αγνοεί πλήρως τα κατά των
Αριανών επιχηρήματα με τα οποία ο βαπτίσας αυτόν αποδεικύει το άκτιστον του
Μεγάλης Βουλής Αγγέλου, Λόγου, της Σοφίας του Θεού και το ομοούιον Αυτού τω
Πατρί.Επειδή ο Αυγουστίνος είχε
κάμνει σύχυσιν του φωτισμού και της θεώσεως με τον Νεο-Πλατωνικόν φωτισμόν και
έκστασιν, συνεφώνει με τους εν λόγω φιλοσόφους και αιρετικούς ότι δεν μετέχει
το σώμα εις την θεωρίαν Θεού. Εταύτισε τον δοξασμόν ή την θέωσιν με την
ικανοποίησιν της δίψας δια ευδαιονίαν και με την μετά Θάνατον Ζωήν. Δια τούτο
ούτε εις την Παλαιάν και ούτε εις την Καιήν Διαθήκην κατενόησε τον εν τω Κυρίω
της δόξης δοξασμόν. Δηλαδή δεν διέφερε ουσιαστιώς από τους Αριανούς. Επέλυσε το
πρόβλημα που έθεσαν οι Αριανοί περί των Θεοφανειών πρό και μετά την ενσάρκωσιν
με την πρωτότυπον θεωρίαν ότι οι προφήται έβλεπον και ήκουον τον Θεόν μέσω
γινομένων εκ του μηδενός και απογινομένων εις το μηδέν κτισμάτων κατά βούλησιν
του Θεού, ως π.χ. η καιομένη και άφλεκτος βάτος, η στύλη πυρός και νεφέλη, η
δόξα και νεφέλη, και ακόμη ο Άγγελος της δόξης. Ο Θεός γίνεται μονίμως ορατός
μέσω της ενσαρκώσεως του Λόγου του δια του οποίου μεταβιβάζει τα ρητά και
νοήματά Του. Αλλά συνεχίζει να χρησιμοποιεί τα γενόμενα εκ του μηδενός μηνήματα
και οράμματα τα εις το μηδέν απογινόμενα, όπως αι γλώσσαι πυρός της
Πεντηκοστής, της νεφέλης της αναλήψεως, της βασιλείας, δόξης, νεφέλης, φωτός
και εξ ουρανού φωνής της Μεταμορφώσεως, της εξ ουρανού φωνής και περιστεράς της
βαπτίσεως του Χριστού, και το πύρ της κολάσεως, κ.τ.λ.Είναι η καταδικασθείσα το
1341 διδασκαλία του Βαρλαάμ. Οι πατέρες της Συνόδου δεν υποψιάσθησαν ούτε την
πηγήν της εν λόγω αιρέσεως και ούτε το γεγονός ότι ήτο η μόνη παράδοσις των Φραγκο-Λατίνων.
Το αποτέλεσμα των ανωτέρων ήτο ότι τα λεκτικά σύμβολα, δια οποίων η Παλαιά και
Καινή Διαθήκη εξέφραζε τας εμπειρίας του φωτισμού και της θεώσεως υποβιβάσθησαν
εις γενόμενα και απογινόμενα κτίσματα και απίστευτα θαύματα.Περίεργον αποτέλεσμα των εν
λόγω παρερηνειών είναι ότι όχι μόνον το όνομα "βασίλειον" κυριαρχεί
εις τας μεταφράσεις της Καινής Διαθήκης παρ' ότι ούτε μία φορά απαντάται εις το
ελληνικόν πρωτότυπον. Αλλά περιέργως επικράτησε εις τα Βιβλικά και λειτουργικά
κείμενα των Οροδόξων μετασαντών εις την Ευρώπην, Αμερικήν, Αυστραλίαν και
Ασίαν. Η βασιλεία του Θεού είναι η άκτιστος ενέργεια και δόξα δια της οποίας ο
Θεός βασιλεύει τον κόσμον και εις οποίαν μετέχουν τα καθαιρόμενα, φωτιζόμενα
και δοξαζόμενα μέλη της Εκκλησίας.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου