Αυτός είναι ο άνθρωπος, αυτός είναι και ο κόσμος, όταν
δεν τους αισθάνωμαι εν Χριστώ, ούτε τους βλέπω δια μέσου του Χριστού. Αλλά μαζί
Του, όλα αλλάζουν. Και εγώ, και ο κόσμος γύρω μου. Από την συνάντησιν μαζί Του,
διαπερά τον άνθρωπον ένα ρεύμα τελείως νέον, κάτι που μέχρι τότε δεν ήτο
αισθητόν, κάτι το ανείκαστον, το άγνωστον. Από την αγάπην προς Αυτόν, η
αίσθησις του εαυτού μου και η αίσθησις του κόσμου μεταμορφώνεται εις ένα
θαυμαστόν χαρμόσυνον μήνυμα («ευ-αγγέλιον»), που δεν έχει τέλος ούτε εις τον
χρόνον ούτε εις την αιωνιότητα. Και τότε μέσα εις όλους τους κρημνούς του
κόσμου και εις όλας τας αβύσσους του ανθρώπου, αντηχεί τρυφερά η γλυκεία και
γοητευτική φωνή, που ενδυναμώνει όλους τους κουρασμένους και ανορθώνει όλους
τους πεσμένους, αυτή, που σώζει όλους τους κατεστραμμένους και θεραπεύει κάθε
πληγήν, που παρηγορεί εις όλας τας θλίψεις και ελαφρώνει όλα τα βάρη και γλυκαίνει
κάθε πικρίαν, η φωνή του Μόνου Φιλανθρώπου: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες
και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. Άρατε τον ζυγόν μου εφ΄ υμάς και μάθετε
απ΄ εμού, ότι πράος ειμι και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις
ψυχαίς υμών, ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν» (Ματθ.
11, 28-30).
H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο
κάτω στο: Read more
Δια τι η ζωή είναι δύσκολη εις τον άνθρωπον; Διότι ο άνθρωπος
εφεύρε τον θάνατον και τον εγκαθίδρυσεν εντός του και εις όλα τα όντα γύρω του.
Ο δε θάνατος είναι μία αστείρευτος πηγή όλων των βασάνων και των θλίψεων. Όλα
τα νεύμα του θανάτου ξεκινούν από τον άνθρωπον, διότι αυτός είναι το κύριον
γάγγλιον του θανάτου. Εις την πραγματικότητα, ο θάνατος είναι η μόνη πικρία της
ζωής, η μόνη πικρία της υπάρξεως. Εξ αυτού προέρχεται και όλη η τραγικότητα της
ζωής. Η επίγειος ζωή του ανθρώπου δεν είναι άλλο τι, παρά μία αδιάκοπος πάλη
του με τον θάνατον, με τους προδρόμους του, με τους συνοδούς του και τα
στρατεύματά του. Εδώ ποτέ δεν υπάρχει ανακωχή, και πολλώ μάλλον ειρήνη. Ο
θάνατος επιτίθεται συνεχώς κατά του ανθρώπου, και έξωθεν και έσωθεν. Πως; Με
ποίον τρόπον; Από έξω δια των πειρασμών, από μέσα δια των ορατών και αοράτων
ασθενειών. Και όλα αυτά, οι πειρασμοί, αι αμαρτίαι, αι ασθένειαι δεν είναι
τίποτε άλλο, παρά οι οδόντες του θανάτου, που συνεχώς κατατρώγουν τον άνθρωπον,
και από έξω και από μέσα. Το πιο φοβερόν δε είναι ότι του κατατρώγουν όχι μόνον
το σώμα, αλλά και την ψυχήν, και την διάνοιαν, και την συνείδησιν. Από αυτή την
κατάστασιν υπάρχει μόνον μία διέξοδος, μόνον μία σωτηρία: η ανάστασις του
Χριστού και η δι΄ αυτής νίκη επί του θανάτου εις όλους τους κόσμους. Όπως ο
θάνατος είναι η πηγή όλων των πικριών, είναι η καθολική πικρία, έτσι και η
ανάστασις του Σωτήρος Χριστού είναι η πηγή κάθε χαράς, είναι η καθολική χαρά. Αρκεί
να ανοίξη ο άνθρωπος τους πνευματικούς οφθαλμούς του, και τότε δεν ημπορεί παρά
να αισθανθή και να ίδη ότι ο Αναστάς Κύριος είναι ο μόνος που δίδει νόημα και
χαράν αληθινήν εις την πικράν ζωήν του ανθρώπου επί της γης. Αυτός και ουδέν
άλλο και ουδείς άλλος. Τι είναι το κυριώτερον και το σπουδαιότερον εις την ζωήν
του ανθρώπου; -- Αναμφιβόλως το να δώση νόημα εις την ζωήν του, η οποία και
οντολογικά και φαινομενολογικά έχει απονοηματισθή από τον θάνατον δηλαδή, από
την αμαρτίαν. Διότι μόνον η αμαρτία και ο θάνατος στερούν την ζωήν και την
ύπαρξιν από το νόημα, απολογοποιούν και τον άνθρωπον και την κτίσιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου