Η αποστολική λύπη του αγίου Επισκόπου ένεκα της Ευρώπης:
Τι είναι η Ευρώπη; Είναι η επιθυμία και πόθος της εξουσίας και της ηδονής και η γνώσις. Αμφότερα ανθρώπινα: η ανθρωπίνη επιθυμία και πόθος και η ανθρωπίνη γνώσις. Και τα δύο προσωποποιούνται εις τον πάπαν και εις τον Λούθηρον. Τι είναι λοιπόν η Ευρώπη; Ο πάπας και ο Λούθηρος. Χορτασμέναι αι ανθρώπιναι επιθυμίαι εις το έπακρον, και χορτασμένη η ανθρωπίνη γνώσις εις το έπακρον. Ο ευρωπαϊκός πάπας είναι η ανθρωπίνη επιθυμία της εξουσίας. Ο ευρωπαϊκός Λούθηρος, η πείσμων απόφασις του ανθρώπου τα πάντα να εξηγηθούν με τον νουν του. Ο πάπας ως κυβερνήτης του κόσμου και ο επιστήμων ως κυρίαρχος του κόσμου. Τούτο είναι η Ευρώπη εις τον πυρήνα της, οντολογικώς και ιστορικώς. Το εν σημαίνει παράδοσιν της ανθρωπότητος εις το πυρ και το άλλο σημαίνει παράδοσιν της ανθρωπότητος εις το ύδωρ. Και αμφότερα: χωρισμόν του ανθρώπου από τον Θεόν. Διότι το εν σημαίνει την άρνησιν της πίστεως και το άλλο την άρνησιν της Εκκλησίας του Χριστού. Κατ΄ αυτόν τον τρόπον ενεργεί το πονηρόν πνεύμα εις το σώμα της Ευρώπης από μερικών ήδη αιώνων. Ποίος δύναται να εκδιώξη το πονηρόν τούτο πνεύμα από την Ευρώπην; Ουδείς, εκτός Εκείνου, του Οποίου το Όνομα έχει σημειωθή με κόκκινον χρώμα εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους, ως του μόνου διώκτου των δαιμόνων από τους ανθρώπους. Γνωρίζετε ήδη ποίον εννοώ. Εννοώ τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Μεσσίαν και Σωτήρα του κόσμου, τον εκ της Παρθένου γεννηθέντα, υπό των Ιουδαίων φονευθέντα, υπό του Θεού αναστηθέντα, από των αιώνων βεβαιωθέντα, εξ ουρανού δικαιωθέντα, υπό των Αγγέλων δοξασθέντα, δια των Αγίων μαρτυρηθέντα και παρά των προγόνων μας οικειωθέντα. Έως ότου ηκολούθει η Ευρώπη τον Χριστόν ως «τον Ήλιον της δικαιοσύνης», και τους Αποστόλους Του, τους Μάρτυρας, τους Αγίους και αναριθμήτους Δικαίους και άλλους εις Αυτόν ευαρεστήσαντας, έως τότε αύτη ωμοίαζε με πλατείαν φωτισμένην με εκατοντάδας και χιλιάδας λαμπάδων, μικρών και μεγάλων. Όταν όμως, η ανθρωπίνη επιθυμία και η ανθρωπίνη σοφία εκτύπησαν τούτον τον Χριστόν ως δύο φοβεροί άνεμοι, αι λαμπάδες έσβησαν ενώπιον των ανθρωπίνων οφθαλμών και επεκράτησε το σκότος, όπως εις τους υπογείους διαδρόμους των τυφλοποντικών. Κατά την ανθρωπίνην επιθυμίαν κάθε λαός και κάθε άνθρωπος αναζητεί την εξουσίαν, την τέρψιν και την δόξαν, μιμούμενος τον πάπαν της Ρώμης. Κατά την ανθρωπίνην σοφίαν κάθε λαός και κάθε άνθρωπος ευρίσκει ότι είναι ο σοφώτερος πάντων και ο αξιώτερος όλων των επιγείων αγαθών. Πως τότε να μη υπάρχουν πόλεμοι μεταξύ των ανθρώπων και των λαών; Πώς να μη υπάρχη αφροσύνη και λύσσα εις τους ανθρώπους; Πώς να μη υπάρχουν αι αρρώστιαι, αι ανομβρίαι και αι πλημμύραι, οι όγκοι και αι φυματιώσεις, αι επαναστάσεις και οι πόλεμοι; Όλα αυτά δεν ημπορεί να μη γίνωνται, όπως δεν δύναται να μη πυορροή η γεμάτη από το πύον πληγή και όπως δεν δύναται να μη εξέρχεται δυσωδία από τόπον γεμάτον με ακαθαρσίας. Ο Παπισμός χρησιμοποιεί την πολιτικήν, επειδή μόνον δι΄ αυτής αποκτά τις την εξουσίαν. Ο Λουθηρανισμός χρησιμοποιεί την φιλοσοφίαν και την επιστήμην, επειδή νομίζει ότι αυτός είναι ο δρόμος δια να αποκτήση τις την σοφίαν. Ούτως, η επιθυμία εκήρυξε τον πόλεμον κατά της γνώσεως και ηγνώσις κατά της επιθυμίας. Τούτο είναι ο νέος Πύργος της Βαβέλ, τούτο είναι η Ευρώπη. Εις την εποχήν μας όμως ήλθε μία νέα γενεά Ευρωπαίων, η οποία ενύμφευσε την επιθυμίαν με την γνώσιν δια του αθεϊσμού και απέρριψε και τον πάπαν και τον Λούθηρον. Τώρα πλέον ούτε κρύπτεται η επιθυμία ούτε επαινείται η σοφία. Η ανθρωπίνη επιθυμία και η ανθρωπίνη σοφία εστεφανώθησαν εις τας ημέρας μας και ούτω συνήφθη εις γάμος, ο οποίος δεν είναι ούτε ρωμαιοκαθολικός ούτε λουθηρανικός, αλλ΄ οφθαλμοφανώς και δημοσίως σατανικός. Η σημερινή Ευρώπη δεν είναι πλέον ούτε παπική ούτε λουθηρανική. Είναι υπεράνω και εκτός τούτων. Είναι ολοτελώς επίγειος, χωρίς έστω και τον πόθον να ανεβαίνη εις τον ουρανόν, είτε με το διαβατήριον του αλαθήτου πάπα είτε πάλιν δια της κλίμακος της προτεσταντικής σοφίας. Αρνείται εντελώς το ταξίδιον εκ του κόσμου τούτου. Επιθυμεί να παραμείνη εδώ. Επιθυμεί να είναι ο τάφος της όπου και το λίκνον της. Δεν γνωρίζει περί άλλου κόσμου. Δεν αισθάνεται την ουράνιον ευωδίαν. Δεν βλέπει εις τον ύπνον της τους Αγγέλους και τους Αγίους. Δια την Θεοτόκον δεν θέλει να ακούση. Η ακολασία την στερεώνει εις το μίσος κατά της παρθενίας. Ολόκληρος η πλατεία ευρίσκεται βυθισμένη εις το σκότος. Όλαι αι λαμπάδες είναι σβησμέναι. Ω! τι φοβερόν σκότος! Ο αδελφός βυθίζει την μάχαιραν εις το στήθος του αδελφού, νομίζων ότι είναι εχθρός. Αρνείται ο πατήρ τον υιόν και ο υιός τον πατέρα. Ο λύκος είναι πιστότερος φίλος εις τον λύκον παρά ο άνθρωπος εις τον άνθρωπον! Ω, αδελφοί μου! Δεν το βλέπετε όλοι τούτο; Δεν έχετε αισθανθή το σκότος και το έγκλημα της αντιχριστιανικής Ευρώπης επάνω εις το σώμα σας; Προτιμάτε την Ευρώπην ή τον Χριστόν; Τον θάνατον ή την ζωήν; Αυτά τα δύο έθεσε την παλαιά εποχήν ο Μωησής ενώπιον του λαού του. Και ημείς αυτά τα δύο θέτομεν ενώπιόν σας. Να γνωρίζετε: η Ευρώπη είναι ο θάνατος, ο Χριστός είναι η ζωή. Εκλέξατε την ζωήν, δια να ζήσετε εις τους αιώνας. Και ιδού τώρα ο συγκλονιστικός θρήνος του ισαποστόλου Επισκόπου δια την Ευρώπην: Ω, αδελφοί μου! Ο ΙΗ΄ αιών είναι ο πατήρ του ΙΘ΄ αιώνος, ο δε ΙΘ΄ αιών είναι ο πατήρ του Κ΄ αιώνος. Ο πατήρ ήτο πολύ χρεωμένος. Ο υιός δεν εξώφλησε τα χρέη του πατρός του, αλλά χρεώθηκε ακόμη περισσότερον, και το χρέος έπεσεν εις τον εγγονόν. Ο πατήρ ήτο άρρωστος από βαρείαν ασθένειαν, ο δε υιός δεν εθεράπευσε την αισχράν ασθένειαν του πατρός του επάνω του, αλλά την άφησε να εξαπλωθή ακόμη περισσότερον, και αυτή μετεδόθη και εκτύπησε τον εγγονόν τρεις φοράς δυνατώτερον. Ο εγγονός είναι ο Κ΄ αιών εις τον οποίον ζώμεν. Ο ΙΗ΄ αιών εσήμανε την επανάστασιν εναντίον της Εκκλησίας και του ιερατείου του Ρωμαίου ποντίφηκος. Ο ΙΘ΄ αιών εσήμανε την επανάστασιν εναντίον του Θεού. Ο Κ΄ αιών σημαίνει την συμμαχίαν με τον Διάβολον. Τα χρέη εμεγάλωσαν και η ασθένεια εχειροτέρευσεν. Ο δε Κύριος είπεν ότι επισκέπτεται τας αμαρτίας των πατέρων έως τρίτης και τετάρτης γενεάς. Δεν βλέπετε ότι ο Κύριος επεσκέφθη τους εγγονούς, δια τας αμαρτίας των πάππων Ευρωπαίων; Δεν βλέπετε το μαστίγιον επάνω εις τους εγγονούς δια τα ανεξόφλητα χρέη των πάππων; Ο βασιλεύς αντίχριστος αποτελεί την αρχήν του ΙΘ΄ αιώνος. Ο πάπας, αντίχριστος, αποτελεί την μέσην του ιδίου αιώνος. Οι φιλόσοφοι της Ευρώπης, αντίχριστοι (από το φρενοκομείον), αποτελούν το τέλος του αυτού αιώνος: Ναπολέων ο Βοναπάρτης, ο Πίος, ο Νίτσε. Τρία μοιραία ονόματα των τριών μεγαλυτέρων αρρώστων της κληρονομημένης ασθενείας. Είναι άρά γε ούτοι οι νικηταί του ΙΘ΄ αιώνος; Όχι,αυτοί είναι οι φορείς της βαρείας ασθενείας της κληρονομηθείσης από τον ΙΗ΄ αιώνα. Οι μεγαλύτεροι άρρωστοι! Ο καίσαρ, ο ποντίφηξ και ο φιλόσοφος… και μάλιστα όχι εις την αρχαίαν ειδωλολατρικήν Ρώμην, αλλ΄ εις την καρδίαν της βαπτισμένης Ευρώπης! Δεν είναι αυτοί οι νικηταί, αλλ΄ οι πλέον νικημένοι. Όταν ο Βοναπάρτης εγέλασεν εμπρός εις τους αγίους ναούς του Κρεμλίνου, και όταν ο Πίος ανεκηρύχθη αλάθητος, και όταν ο Νίτσε ανεκοίνωσε δημοσίως την λατρείαν του εις τον Αντίχριστον, τότε εσκοτίσθη ο ήλιος εις τον ουρανόν. Και όχι εις ήλιος, αλλ΄ εάν θα υπήρχον χίλιοι, θα εσκοτίζοντο όλοι από την θλίψιν και την αισχύνην. Διότι, ιδού θαύμα το οποίον δεν είδε ποτέ άλλοτε ο κόσμος: ο άθεος βασιλεύς, ο άθεος ποντίφηξ, ο άθεος φιλόσοφος. Εις την εποχήν του Νέρωνος, τουλάχιστον εις δεν ήτο άθεος, ο φιλόσοφος. Ο ΙΗ΄ αιών είναι ο αιών του Πιλάτου: κατεδίκασε τον Χριστόν εις θάνατον. Ο ΙΘ΄ αιών είναι ο αιών του Καϊάφα: ανεσταύρωσε τον Χριστόν. Ο Κ΄ αιών είναι ο αιών του Συνεδρίου, του αποτελουμένου από τους βαπτισμένους και τους αβαπτίστους Ιούδας. Το Συνέδριον τούτο διεκήρυξεν ότι ο Χριστός είναι δια πάντοτε νεκρός και ότι δεν ανέστη. Διότι τότε θαυμάζετε αδελφοί, ότι επήλθον ανήκουστα μαστίγια εις την ευρωπαϊκήν ανθρωπότητα, μαστίγια έως μυελού οστέων, από τας επαναστάσεις και τους πολέμους; Ποίος είναι τότε ο νικητής, αν όχι ο καίσαρ, ο ποντίφηξ και ο φιλόσοφος της αποχριστιανοποιημένης Ευρώπης; Ο νικητής είναι ο χωρικός των Βαλκανίων και ο Ρώσος μουζίκος, κατά τον λόγον του Χριστού: «ο γαρ μικρότερος εν πάσιν υμίν υπάρχων, ούτός εστι μέγας» (Λουκ. 9,48). Ποίος ήτο ο πλέον άγνωστος και ασήμαντος και μικρότερος κατά τον ΙΘ΄ αιώνα, τον αιώνα του μεγάλου Ναπολέοντος και του αλαθήτου Πίου και του απροσίτου Νίτσε, ποίος, αν μη ο Ρώσος μουζίκος, προσκυνητής «των Αγίων Τόπων», και ο χωρικός των Βαλκανίων, πολεμιστής εναντίον της ημισελήνου και απελευθερωτής των Βαλκανίων; Διαβολικόν πεδίον μάχης, διαβολικόν ιερατείον και διαβολική σοφία, τούτο είναι ο καίσαρ, ο πάπας και ο φιλόσοφος του ΙΘ΄ αιώνος. Ο ορθόδοξος χωρικός των Βαλκανίων παρουσιάζει το τελείως αντίθετον τούτων: πρώτον, τον σταυροφόρον ηρωϊσμόν, δεύτερον, το μαρτυρικόν ιερατείον, και τρίτον, την αλιευτικήν αποστολικήν σοφίαν. Εις αυτόν πάλιν αναφέρονται οι λόγοι της προσευχής του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού: «εξομολογούμαί σοι, Πάτερ, Κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών, και απεκάλυψας αυτά νηπίοις» (Ματθ. 11, 25). Τι απεκάλυψεν ο Θεός εις τους απλούς χωρικούς; Τους απεκάλυψε την ανδρείαν, το ουράνιον φως και την θείαν σοφίαν. Τους απεκάλυψε δηλαδή το όλως αντίθετον προς τον δυτικόν καίσαρα, πάπα και φιλόσοφον, τόσον αντίθετον, όσον η ημέρα προς την νύκτα.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου