Βιώνομεν ἐξ αἰτίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἡμέρας παρηκμασμένου Βυζαντίου
ΤΗΝ 14ην Ἰουνίου ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τοῦ προσφάτως ἀνακηρυχθέντος Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος ἠγωνίσθη ἐναντίον τοῦ Παπισμοῦ διακηρύσσων ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεσις τῶν αἱρέσεων καί μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ἡ ἑορτή του συνέπεσε:
συνεδρίασιν τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Παπικῶν καίὈρθοδόξων εἰς τήν Κρήτην, εἰς τήν ὁποίαν ἐξητάσθη ἡ θέσις τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Μετά ἀπό δύο «ναυάγια» συζητήσεων εἰς τήν Κύπρον καί εἰς τήν Βιέννην κατά τάς ὁποίας διεπιστώθη ἡ ἀλλαζονεία καί ἡ ἀδιαλλαξία τῶν Παπικῶν
(οἱ ὁποῖοι ἐπιμένουν εἰς τάς αἱρετικάς των θέσεις), ἀλλά καί κατεγράφησαν μεγάλαι διαφωνίαι μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, τῇ συμπαραστάσει τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας, συνεχίζει νά σκανδαλίζη τόν πιστόν λαόν ὀργανώνων θεολογικούς διαλόγους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὡς τελικόν σκοπόν τήνἝνωσιν μετά τῶν Παπικῶν. Εἰς μίαν ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν: 1ον) Ἡ Ἑλλάς καταρρέει ἀπό πάσης ἀπόψεως. 2ον) Τό γένος τῶν
Ἑλλήνων βάλλεται πανταχόθεν καί εὑρίσκεται εἰς τραγικά ἀδιέξοδα. 3ον) Ἡ Ἑλλάς ἐξυβρίζεται, ταπεινώνεται
καί εὑρίσκεται ἀντιμέτωπος μέ διεθνεῖς κερδοσκόπους ἑτοίμους νά τήν κατασπαράξουν. 4ον) Ἡ Ἑλλάς ἀγωνίζεται, διά νά μή χρεωκοπήση. 5ον) Οἱ πολιτικοί ἔχουν κρατικά χρήματα διά τήν ἀνέγερσιν τζαμιῶν, ἀλλά ὄχι καί διά τήν μισθοδοσίαν τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου. 6ον) Οἱ πολιτικοί ἀπαγορεύουν τάς χειροτονίας νέων
κληρικῶν, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης προωθῆ τόν διάλογον μετά τοῦ Βατικανοῦ διά τό Πρωτεῖον τοῦ Πάπα.
Ἀντί νά ἐνισχύη τήν Πίστιν τῶν Ἑλλήνων εἰς τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς φυλῆς καί νά ἀναλάβη διεθνῆ σταυροφορίαν διά τήν ἀλλαγήν τοῦ ἀρνητικοῦ κλίματος εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος προωθῆ τόν διάλογον μετά τῶν Παπικῶν. Ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι ξένος μέ τάς ἀγωνίας τῶν Ἑλλήνων καί τῶν Ἑλληνίδων. Εἶναι δέ πολλαπλασίως περισσότερον ξένος μέ τόν Ὀρθόδοξον πιστόν λαόν, ὁ ὁποῖος αὐτάς τάς δυσκόλους ὥρας
καταφεύγει εἰς Ἱεράς Μονάς καί Ἱερούς Ναούς, τῶν ὁποίων οἱ κληρικοί ἔχουν γενναῖον Ὀρθόδοξον φρόνημα
διά πνευματικήν στήριξιν καί παρηγορίαν, ἐνῶ ἑκάστην φοράν, κατά τήν ὁποίαν ἕνας Μητροπολίτης ὁμιλεῖ
μέ Εὐαγγελικόν καί ταυτογχρόνως μέ ἐθνικόν, κοινωνικόν λόγον σπεύδει νά τόν «ἀγκαλιάση» καί νά τόν
κάμνη «σημαίαν» του. Τό ἴδιο ξένοι μέ τά προβλήματα τοῦ γένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων εἶναι καί οἱ
Σεβ. Μητροπολῖται καί καθηγηταί Θεολογίας, οἱ ὁποῖοι συμμετέχουν τῇ προτροπῇ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου
Ἀθηνῶν καί τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου εἰς τούς θεολογικούς Διαλόγους. Ἡ στάσις τοῦ Φαναρίου
ἐπαναφέρει εἰς τήν μνήμην μας τάς σελίδας τοῦ Βυζαντίου.
Ἐνῶ αὐτό ἑτοιμάζετο, ἐξουθενωμένον ἀπό τούς πολέμους μέ τήν Φραγκοκρατίαν, νά ἀντιμετωπίση τήν
«Τουρκιάν», Αὐτοκράτωρ καί Πατριάρχαι ἔσπευδαν εἰς τήν Ρώμην διά νά προωθήσουν τήν ψευδο-ένωσιν
τῶν Ἐκκλησιῶν. Τότε ἀνεδείχθη τό μεγαλεῖον τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ᾽Επισκόπου Ἐφέσσου
καί στύλου τῆς Ὀρθοδοξίας. Τότε ἀνεκηρύχθη ἡ ψευδοένωσις, τήν ὁποίαν ἐματαίωσεν ὁ πιστός λαός πρός
μεγάλην πικρίαν τῶν προδοτῶν τῆς Πίστεως. Τό Βυζάντιον ὑπετάγη εἰς τούς Τούρκους ἀναμένον ἕως
σήμερον τήν βοήθειαν τῶν… στρατευμάτων τοῦ Βατικανοῦ.
Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης συνεχίζει τά βήματα τῶν προδοτῶν τῆς Πίστεως τοῦ Βυζαντίου (κατά τήν μεγάλην
παρακμήν του). Εὑρίσκεται ὅπως καί ἐκεῖνοι εἰς μεγάλην διάστασιν μέ τόν πιστόν Ὀρθόδοξον λαόν. Ἡ πίστις
τοῦ λαοῦ μετά τήν πτῶσιν τοῦ Βυζαντίου ἐκράτησεν ἀλύγιστον τήν ἀδούλωτον ψυχήν τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Σήμερον ἡ πίστις τοῦ λαοῦ τόν κρατᾶ ὄρθιον καί ὑπομένει ὅλας τάς δυσκολίας καί τάς ταπεινώσεις.
Σήμερον ὁ Οἰκ. Πατριάρχης ηὗρεν τήν εὐκαιρίαν διά νά προωθήση τόν διάλογον καί τήν ψευδοένωσιν τῶν
Ἐκκλησιῶν ὑπηρετῶν τάς προσωπικάς του φιλοδοξίας νά γίνη Πάπας εἰς τήν Ἀνατολήν καί τά νεοταξικά κέντρα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, τά ὁποῖα ἀπαιτοῦν πάσῃ θυσίᾳ ἕνωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῆς Παναιρέσεως τοῦ Παπισμοῦ. Αὐτό τό ὁποῖον διαπράττει ὁ Οἰκ. Πατριάρχης τῇ
συμπαραστάσει τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν τῆς Ἑλληνοφώνου Ἐκκλησίας εἶναι μεγάλη ἀτιμία εἰς βάρος τῆς Πίστεως καί τῶν Ἑλλήνων. Διότι συζητοῦν μετά τῶν Παπικῶν θέματα, τά ὁποῖα ἔχουν σχέσιν μέ τήν προώθησιν τῆς ψευδοενώσεως, εἰς μίαν περίοδον κατά τήν ὁποίαν ὁλόκληρος ὁ Ἑλληνισμός ἀσχολεῖται μέ τά ἄδεια ταμεῖα τοῦ Κράτους, μέ τήν ἀνεργίαν, τήν πεῖναν, τήν δυστυχίαν, τό μέλλον τῆς Ἑλλάδος. Ὀφείλει ἐάν τοῦ ἔχουν
ἀπομείνη Πίστις κόκκου σινάπεως καί «ρανίσματα» Ἑλληνικῆς ψυχῆς νά ζητήση συγγνώμη καί νά σταματήση
«ἐν καιρῷ πολέμου» τοῦ Ἑλληνισμοῦ (μετά πολλῶν δυνάμεων) τάς προκλήσεις καί τάς προδοσίας εἰς βάρος
τῆς Πίστεως καί τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων. Ἀναμένομεν τήν μετάνοιάν του, τήν πίστιν του εἰς τά ἱερά καί τά ὅσια
τῆς φυλῆς, τήν ταπείνωσιν του καί τήν διαρκῆ προσευχήντου ὑπέρ τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καί Ἑλληνίδων.
Γ. ΖΕΡΒΟΣ-- "OΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ"
1ον) Μέ τήν ἀποστασίαν πολλῶν πνευματικῶν του τέκνων-μελῶν τῆς Σερβικῆς Ἱεραρχίας, ἐκ τῶν ἀντιοικουμενιστικῶν καί ἀντιπαπικῶν θέσεων, τάς ὁποίας ὑπηρέτησεν καί 2ον) μέ τήν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου