ΕΝ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΟΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΝ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Συνήθως  οἱ Μητροπολίτες δὲν παραιτοῦνται. Παραμένουν στοὺς θρόνους τους καὶ ὅταν ἡ ἀδυναμία τοῦ γήρατος εἶναι ἐμφανής. Δὲν πολυσκέφτονται τὴν ἀποτελεσματικὴ λειτουργία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς τους.Ἔχουν δὲ τὴν ἐσφαλμένη ἐκτίμηση ὅτι ὅλα βαίνουν καλῶς. Μάταια θὰ προσπαθήσει κάποιος νὰ τοὺς ὑποδείξει τὴν ἀξιοπρεπῆ ἀποχώρηση. Τὸ θεωροῦν ἀσέβεια. Πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ ἀπέλθουν εἰς τὰς αἰωνίους μονὰς ὡς ἐνεργοὶ Μητροπολίτες. Καὶ γιὰ νὰ ἀποδείξουν ὅτι εἶναι δυνατοὶ καὶ ἀσκοῦν ἐπαρκῶς καὶ ἀποδοτικῶς τὰ καθήκοντά τους, ἐξαπολύουν κατὰ καιροὺς ἐγκυκλίους γενικοῦ περιεχομένου γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ Ἔθνους ἢ γιὰ τοὺς κινδύνους, ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ φιλτάτη Πατρίδα. Δὲν εἶναι ὑπερβολικὴ ἡ περιγραφή, ποὺ κάνω. Μητροπολίτες ποὺ διανύουν τὴν ἔνατη δεκαετία τῆς ζωῆς τους μποροῦν νὰ ἀνταποκριθοῦν στὰ ὑψηλὰ καὶ ὑπεύθυνα καθήκοντά τους;