Μέσα στην ευφορία που έχει καταλάβει τον Ελληνικό λαό μετά την εκλογή του νέου Αρχιεπισκόπου, αν κάποιος εκφράση επιφυλάξεις για την πορεία της Εκκλησίας στο εγγύς μέλλον θα χαρακτηρισθή τουλάχιστον ως απαισιόδοξος. Ο κ. Χριστόδουλος έχει προφανώς εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους περισσότερους Έλληνες, που ελπίζουν ότι κάτω από την ηγεσία του η Εκκλησία θα ξαναβρή την αίγλη της. Χωρίς αμφιβολία, μηνύματα όπως π.χ. ότι η Εκκλησία θ’ αποκτήση λόγο, ότι θα προσεγγίση τη νεολαία κ.λ.π. βρίσκουν απήχηση στον πιστό λαό και αναπτερώνουν το ηθικό εκείνων, που είχαν αρχίσει να χάνουν την εμπιστοσύνη τους προς την ηγεσία της Εκκλησίας. Όλοι ευχόμεθα ολοψύχως, να λάμψη και πάλι η Εκκλησία, όπως τον παληό καλό καιρό. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή επιβάλλεται να ξεκαθαρίσουμε ωρισμένες έννοιες, να αναπολήσουμε την Ιστορία της Εκκλησίας και του Έθνους, να πούμε με θάρρος ωρισμένες αλήθειες και να χαράξουμε με σαφήνεια τους στόχους μας σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Κατ’ αρχήν, θα πρέπη όλοι οι πιστοί να ανατρέξουμε στις πηγές, για να καταλάβουμε ποιά είναι η αποστολή της Εκκλησίας, να μάθουμε πως λειτουργεί από τότε που ιδρύθηκε, σε ποιά δόγματα και κανόνες βασίζεται, πως πολέμησε τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς της και ποιά ήταν η μέχρι τώρα προσφορά της. Ίσως, έτσι διδαχθούμε να αγαπούμε σταθερά το θεσμό της Εκκλησίας, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, που την διοικούν. Και ίσως καταλάβουμε ότι όλοι, κληρικοί και λαϊκοί, έχουμε δικαιώματα και ευθύνες στην Εκκλησία. Η υποβάθμιση του λαϊκού στοιχείου, που επιχειρείται από ωρισμένους κύκλους, αποτελεί εκκλησιολογική αίρεση. Οι καιροί είναι δύσκολοι και τα προβλήματα, που μαστίζουν την Ορθοδοξία είναι μεγάλα και δυσεπίλυτα, κυρίως επειδή μας λείπει η ταπείνωση. Παρακάτω, επιχειρείται μία σύντομη αναφορά σε μερικά μόνο απ’ αυτά, που είναι ίσως τα σπουδαιότερα. Πρώτο, είναι η εξάπλωση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, της οποίας θιασώτες φαίνονται να είναι πολλοί επίσκοποι, όπως π.χ. ο Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος, ο Αυστραλίας κ. Στυλιανός, ο Ελβετίας κ. Δαμασκηνός κ.ά. Είναι άξιο απορίας που ο κ. Χριστόδουλος δεν έχει μιλήσει, απ’ όσο τουλάχιστο γνωρίζουμε, για τον πρωτοφανή κίνδυνο από τον επάρατο Οικουμενισμό. Όταν και οι πέτρες θ’ αρχίσουν σιγά – σιγά να φωνάζουν εναντίον της μεγάλης αυτής προδοσίας της Ορθοδοξίας, η σιωπή του Αρχιεπισκόπου είναι απαράδεκτα εφησυχαστική. Αλλά, δεν είναι μόνο η σιωπή το, που μας κινεί να θίξουμε το θέμα. Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Μακαριώτατος είπε ότι πριν λίγα χρόνια παρευρέθη σ’ ένα πανθρησκευτικό συνέδριο. Απ’ ό,τι μπορούμε να γνωρίζουμε, αναφερόταν στο συνέδριο των Οικουμενιστών στην Καμπέρα το 1991. Επειδή είναι γνωστό ότι τα γεγονότα, που έλαβαν χώρα εκεί απετέλεσαν βλασφημία εναντίον της Ορθοδοξίας, παρακαλούμε τον Μακαριώατο να ξεκαθαρίση τις θέσεις του για το συνέδριο της Καμπέρας και γενικά για τέτοιου είδους συνέδρια. Ανάμεσα στις άλλες ασχημίες που έλαβαν χώρα στο πανθρησκευτικό συνέδριο της Καμπέρας ήταν και η παραποίηση του Συμβόλου της Πίστεώς μας από τον Αυστραλίας κ. Στυλιανό, ο οποίος το απήγγειλε (στα Αγγλικά) αρχίζοντας ως εξής: «Πιστεύουμε…». Η παραποίηση αυτή, όσο και αν φαίνεται μικρή, νομίζουμε ότι επισύρει το ανάθεμα των Γ΄ - Ζ΄ Οικουμενικών Συνόδων, γιατί «δεν είναι συγκεχωρημένον να αλλάξη τινάς από το άγιον Σύμβολον, όχι μόνον μίαν λέξιν, αλλ’ ουδέ μίαν μοναχήν συλλαβήν» (Πηδάλιον, Εκδ. Ρηγοπούλου, 1987, σελ. 174). Διεμαρτυρήθη άραγε ο κ. Χριστόδουλος για το ολίσθημα αυτό του κ. Στυλιανού;Εκτός από την παραποίηση του Συμβόλου της Πίστεως, ο κ. Στυλιανός παραμένει υπόλογος και για πολλά άλλα ολισθήματα, π.χ. για τις διάφορες αιρέσεις, που έχει κατά καιρούς κηρύξει και για τις οποίες έχει μηνυθή επανειλημμένως στο Φανάρι, αλλά το τελευταίο κωφεύει. Επίσης, είναι υπόλογος για την υπογραφή της συμφωνίας του Balamand, η οποία αποτελεί βλασφημία του Δόγματος της Μιάς Εκκλησίας, αφού αναγνωρίζει τον Παπισμό ως αδελφή «Εκκλησία» με έγκυρα μυστήρια, οπότε επισύρει την ποινή της καθαιρέσεως, σύμφωνα με τον ΜΣΤ΄ κανόνα των Αγίων Αποστόλων. Τέλος, όπως είναι γνωστό σ’ αυτούς που έζησαν στην Αυστραλία (όπως ο γράφων), ο κ. Στυλιανός έχει επιβάλλει βαρειά επιτίμια (όπως η απαγόρευση της θείας κοινωνίας) σε ευσεβείς, οι οποίοι τον έχουν ελέγξει για τα ολισθήματά του. Ακόμη, με πρωτοβουλία του κ. Στυλιανού, το Φανάρι επέβαλε άδικο αφορισμό στον θεολόγο κ. Ν. Σωτηρόπουλο, ο οποίος είπε «τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη», υπερασπιζόμενος την αναμαρτησία του Χριστού (Ιω. 8: 46, Εβρ. 4: 15, Πέτρ. Α΄ 2: 22), την οποία προσέβαλε ο κ. Στυλιανός με το γραπτό και τον προφορικό του λόγο. Άραγε ο Μακ. κ. Χριστόδουλος προτίθεται να δείξη συμπαράσταση στους αδίκως διωκομένους από τον κ. Στυλιανό ευσεβείς; Νομίζουμε ότι έχει δικαίωμα και χρέος να επέμβη, επειδή ο κ. Στυλιανός είναι αιρετικός. Στην προαναφερθείσα συνέντευξη, ο Μακαριώτατος, επίσης ανέφερε ότι ο θεολογικός διάλογος με τη Ρωμαιοκαθολική «Εκκλησία» θα συνεχισθή, μόνο που στο εξής θα συζητούνται οι διαφορές μας. Υπάρχει άραγε κανείς, που να είναι τόσο αφελής ώστε να πιστεύη ότι είναι πιθανό να πείσουμε τον Παπισμό να εγκαταλείψη αιρέσεις όπως το πρωτείο και το αλάθητο; Αν, μάλιστα λάβουμε υπ’ όψη ότι μέχρι προ τινος πρόεδρος της αντιπροσωπείας των Ορθοδόξων ήταν ο Αυστραλίας κ. Στυλιανός, τότε ο σκοπός του διαλόγου δεν φαίνεται και τόσο αγνός. Μήπως πρόκειται για μιά νέα Φερράρα – Φλωρεντία; Μία γεύση από την επιχειρηματολογία του κ. Στυλιανού μπορεί να πάρη κανείς από τη συμμετοχή του σε μιά τηλεοπτική συζήτηση (η οποία υπάρχει σε βιντεοκασέττα) στην Αυστραλία για την ταινία του Σκορτσέζε «Ο Τελευταίος Πειρασμός», η οποία βασίζεται στο ομώνυμο έργο του Καζαντζάκη. Ο κ. Στυλιανός ισχυρίσθηκε ότι το έργο δεν είναι βλάσφημο (αν και παρουσιάζη τον Κύριο να χαρακτηρίζη τον εαυτό Του «Εωσφόρο», «ψεύτη», «φοβιτσιάρη» κ.λ.π.)· ότι ο Καζαντζάκης δικαιολογείται που έχει γράψει τέτοια πράγματα, αφού δεν ήταν θεολόγος· και άλλες ανοησίες. Με τέτοιους εκπροσώπους, η ορθοδοξία καλά θα κάνη να είναι λιγώτερο εξωστρεφής. Πρέπει πρώτα, να τακτοποιήση τα του οίκου της και, αν περισσέψη χρόνος για εξωστρέφεια, τότε είναι προτιμότερο να τον δαπανήση σε ιεραποστολή, παρά σ’ αυτούς που γνώρισαν την αλήθεια και την απέρριψαν. Ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα της Ορθοδοξίας είναι η διαίρεση, που την χαρακτηρίζει. Η πληροφορία ότι ο Μακαριώτατος ενδιαφέρεται για τη λύση αυτού του προβλήματος είναι οπωσδήποτε παρήγορη. Για να επιτευχθή, όμως, η ενότητα της Ορθοδοξίας, θα πρέπη πρώτοι εμείς να διαχωρίσουμε τη θέση μας από τους Οικουμενιστές. Με την παραμονή της Εκκλησίας στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» (Π.Σ.Ε.), το οποίο εξυπηρετεί τα συγκρητιστικά σχέδια της παναιρέσεως της «Νέας Εποχής», δεν μπορούμε να ελπίζουμε στην ενότητα της Ορθοδοξίας. Όσοι εκφράζονται υπέρ της ενότητος της Ορθοδοξίας και ταυτόχρονα διευρύνουν το πεδίο δράσεως των οικουμενιστών, δεν λένε την αλήθεια.. Ένα τρίτο πρόβλημα, που έχει ν’ αντιμετωπίση η Εκκλησία της Ελλάδος είναι η αποκατάσταση της νομιμότητος, η οποία διαταράχθηκε από τις αυθαιρεσίες της προηγουμένης διοικήσεως. Η Εκκλησία πρέπει το ταχύτερο ν’ ανακτήση την αξιοπιστία της. Όσο ανέχεται τις αυθαιρεσίες, ο λόγος της δεν θα έχη απήχηση. Απορρίπτοντας τις καινοτομίες, την εκκοσμίκευση και τη χλιαρότητα πίστεως, η Εκκλησία πρέπει να διαδώση τη διδασκαλία του Ευαγγελίου και των Πατέρων στο λαό, ο οποίος την έχει τόση ανάγκη σήμερα. Ας την προτάξη στην αυθάδεια ωρισμένων, οι οποίοι την βρίσκουν «αφόρητα πληκτική» («Καθημερινή», 10.5.98, σελ. 16). Ο λαός ποτίζεται καθημερινά με διάφορα πνευματικά δηλητήρια και η Εκκλησία είναι η μόνη ελπίδα σωτηρίας του. Αν αυτή ταλανίζεται από σκάνδαλα περιφρονή τους ιερούς Κανόνες υπογράφη συμφωνίες, που αναιρούν θεμελιώδη δόγματά της· έχη κοινωνία με αιρετικούς «ποιμενάρχες», τους οποίους όχι μόνο δεν ελέγχει, αλλά και προβάλλει· δαπανά χρόνο για άκαρπους διαλόγους και συνέδρια με τους αιρετικούς· και σπαταλά πολύτιμους πόρους, για να κτίζη πανθρησκευτικά κέντρα, τότε χάνει την εμπιστοσύνη του λαού, ας έχει και χαρισματικό ηγέτη. Αλλά τότε ποιός θα μας δείξη τον ορθό δρόμο στα αποκαλυπτικά αυτά χρόνια; Δεν είναι λοιπόν ώρα για εφησυχασμούς, αλλά για αυτοκριτική και ξεκαθάρισμα θέσεων με ειλικρίνεια.Μητροπολίτου Δημητριάδος Χριστοδούλου:
«…Τελικά οι Ορθόδοξοι διερωτώμεθα: Τι προσφέρουμε παραμένοντας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο την Εκκλησιών;… Τι θέση έχει η Αγία Ορθοδοξία σε έναν παναιρετικό Οργανισμό, που ήδη έχει μετατραπή σε Λέσχη θρησκευομένων ανθρώπων και ομάδων, που μάλιστα δεν είναι απαραίτητο να είναι μόνο Χριστιανοί;… Τελεία και παύλα στις συγκρητιστιές αυθαιρεσίες των Προτεσταντών… Ως εδώ και μη παρέκει…».
"Oρθόδοξος Τύπος" Αριθ. φ. 1283
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου