«῾Ο φόβος καὶ ἡ ἀνησυχία πολλῶν ὀρθοδόξων»* -- Τοῦ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Αθηνών, ᾿Ανδρέου Θεοδώρου (†)

ΣΤΗΝ ἀκόλουθη ἐπιστολή, τὴν ὁποία ὁ ἀείμνηστος Καθηγητὴς εἶχε στείλει στὴν ἐφημερ. «᾿Εκκλησιαστικὴ ᾿Αλήθεια» (φ. 16.12.1988, σελ. 7), περιγράφεται πολὺ εὔστοχα ἡ παθολογία τῆς σύγχρονης ἐπιδημικῆς ἐκκλησιολογικῆς ἀσθενείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

* * *

᾿Αξιότιμε κ. Διευθυντά,

Στὸ ὑπ᾿ ἀριθ. 282 τῆς 1 Νοεμβρίου (σελ. 3 καὶ 5) φύλλο τῆς ἐγκρίτου ἐφημερίδος σας καὶ στὴ στήλη: Οἱ ἐπιφυλλίδες τῆς «Ε.Α.», δημοσιεύεται ἄρθρο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κώου κ. Αἰμιλιανοῦ ὑπὸ τὸν τίτλο «῾Η ὀρθόδοξη μαρτυρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου». Πρόκειται γιὰ ἕνα ἄρθρο πολὺ σπουδαῖο καὶ σημαντικό, στὸ ὁποῖο ὁ Σεβασμιώτατος μὲ εἰλικρίνεια καὶ πάθος ἱερὸ τονίζει τὴ μαρτυρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸν σύγχρονο διαχριστιανικὸ κόσμο, ἄρθρο πολὺ προσεγμένο καὶ περιεκτικό, στὶς γραμμὲς τοῦ ὁποίου σκιαγραφεῖται ἡ ὀρθὴ τοποθέτηση τῆς ᾿Ορθοδοξίας στὸν σύγχρονο οἰκουμενικὸ θεολογικὸ καὶ φιλενωτικὸ διάλογο, ἡ ἀνάγνωση τοῦ ὁποίου πραγματικὰ τέρπει κάθε ὀρθόδοξη ψυχή. ῾Ο φόβος ὅμως καὶ ἡ ἀνησυχία πολλῶν ὀρθοδόξων, Σεβασμιώτατε, ἑστιάζονται σὲ ἄλλο σημεῖο: στὰ πλαίσια τοῦ κακῶς ἐννοουμένου καὶ ἀσκουμένου οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος σὰν μιὰ σύγχρονη ἐπιδημικὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀσθένεια πλήττει ἀνελέητα πολλὰ διαμερίσματα τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Τὰ κύρια φυσιογνωμικὰ στοιχεῖα τῆς ἀσθένειας αὐτῆς εἶναι τὰ ἑξῆς:

• ἡ βαθμιαία ἀποδυνάμωση τῆς αὐτοσυνειδησίας τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ὅτι αὐτὴ μόνη ἀποτελεῖ τὴ μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ὁμολογία τῆς ἀλήθειας αὐτῆς χαρακτηρίζεται ἀπὸ πολλοὺς οἰκουμενιστὲς ὡς «ναρκισσισμός», οἱ δὲ ὁμολογοῦντες αὐτὴν ὡς «ἐπαρχιῶτες» (!)·

• ἡ πέρα τῶν ὀρθοδόξων ὁρίων διεύρυνση τῆς καθολικῆς ᾿Εκκλησίας σὲ αἱρετικὲς ἢ ἑτερόδοξες περιοχές, σὲ τρόπον ὥστε κάτω ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστικὴ ὀμπρέλλα νὰ συστεγάζονται ἰσόκυρα καὶ ἰσότιμα ὅλες ἀνεξαιρέτως οἱ χριστιανικὲς ὁμολογίες καὶ κοινότητες, μὲ ἴση συμμετοχὴ στὸ μυστήριο τῆς θείας ἀλήθειας (θεωρία τῶν κλάδων)· ἡ ὑποβάθμιση τῆς οὐσίας καὶ τοῦ διαχρονικοῦ κύρους τῶν δογμάτων τῆς πίστεως·

• ἡ βαθμιαία ἀπώλεια τῆς αἰσθήσεως τῆς οὐσίας καὶ δυνάμεως τῆς αἱρέσεως·

• ἡ ἀδεὴς καὶ ἀνεπίτρεπτη συγχρώτιση μετὰ τῶν ἑτεροδόξων σὲ χώρους τῆς θείας λατρείας καὶ ἡ λανθάνουσα τάση καὶ πρακτικὴ (;) διαμυστηριακῆς κοινωνίας (intercommunio)·

• οἱ ἐπικίνδυνες τάσεις καὶ τὰ ἀπρόσεκτα διεκκλησιαστικὰ ἀνοίγματα τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης, τὰ ὁποῖα μὲ τὴ μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ μᾶς ὁδηγοῦν ἑκάστοτε καὶ σὲ νέες δυσάρεστες ἐκπλήξεις·

• μιὰ πρακτικὴ ἐκ τῶν κάτω ἢ ἐκ τῶν ἄνω, ὡς δι᾿ ἅλματος ἐπὶ κοντῷ, τάση προσεγγίσεως καὶ ἑνώσεως τῶν ᾿Εκκλησιῶν, παραθεωρουμένων τῶν δογματικῶν διαφορῶν, ἡ συζήτηση τῶν ὁποίων ἐκτιμᾶται ὅτι πολλαπλασιάζει τὶς πρὸς ἕνωσιν δυσχέρειες. ῞Ολα αὐτὰ — καὶ ἄλλα ἀκόμα — συντείνοντα στὴ βαθμιαία ἐξάντληση καὶ ἀποδυνάμωση τοῦ ἀμυντικοῦ συστήματος τοῦ ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικοῦ ὀργανισμοῦ, ἀποτελοῦν ὑπαρκτὸ κίνδυνο καὶ θανάσιμο ἐναγκαλισμὸ γιὰ τὴν ἁγία ᾿Ορθοδοξία μας, γεγονὸς ποὺ δὲν πρέπει ποτὲ νὰ χάνουμε ἀπὸ τὸ ὀπτικὸ πεδίο μας.

Μὲ πολλὴν ἐκτίμηση

᾿Ανδρέας Θεοδώρου

Καθηγητὴς Πανεπιστημίου

Μύρων 24

104 34 ΑΘΗΝΑ