Δεν θεωρούνται εις το σύγχρονον δίκαιον η αμαρτία και το έγκλημα ολονέν και
περισσότερον ως αναγκαιότης του κοινωνικού περιβάλλοντος και της φύσεως; Επειδή
δεν υπάρχει εις τον άνθρωπον τίποτε το αθάνατον και αιώνιον, όλη η ηθική εν
τελευταία αναλύσει συνοψίζεται εις τας ροπάς της φύσεως. Επομένως, ο
ουμανιστικός άνθρωπος εξισώθη εις την ηθικήν του με τους προγόνους του, τους
πιθήκους και τα ζώα. Εις δε την ζωήν του επεκράτησεν η αρχή: homo homini lupus (ο άνθρωπος δια τον άνθρωπον είναι λύκος). Και είναι
αδύνατον να γίνη άλλως, διότι μόνον εις την αίσθησιν της αθανασίας του ανθρώπου
δύναται να θεμελιωθή η ηθική, η ανωτέρα και καλυτέρα εκείνης των ζώων. Εάν δεν
υπάρχη η αθανασία και η αιώνιος ζωή μέσα εις τον άνθρωπον και πέριξ αυτού, τότε
η ηθική των ζώων είναι εντελώς φυσική και λογική δια τον άνθρωπον-ζώον. Τότε
«φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν» (Α΄ Κορ. 15, 32). Η σχετικοκρατία
εις την φιλοσοφίαν της ευρωπαϊκής ουμανιστικής προόδου ήτο αδύνατον να μη
καταλήξη εις την σχετικοκρατίαν εν τη ηθική. Η σχετικοκρατία πάλιν είναι ο
πατήρ του αναρχισμού και του μηδενισμού. Δι΄ αυτό εις την τελικήν συνέπειάν της
όλη η έμπρακτος ηθική του ουμανιστικού ανθρώπου ουδέν άλλο είναι παρά αναρχία
και μηδενισμός. Διότι η αναρχία και ο μηδενισμός είναι η αναπόφευκτος και
τελική αποκαλυπτική φάσις τηςευρωπαϊκής ουμανιστικής προόδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου