Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

ιδ΄. Ἰωσήφ ὁ Βρυέννιος: Διδασκαλία περί ἀποτειχίσεως ἔμπρακτος.

Συνεχίζοντας τήν ἀναφορά μας στούς μετά τό σχίσμα Πατέρες καί τήν ταύτισί των εἰς τό θέμα τῆς ἀποτειχίσεως μέ τόν ἐν λόγῳ ἱερό Κανόνα θά παρουσιάσωμε τήν στάσι τοῦ μεγάλου διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας καί πρώτου εἰς τήν ἐποχή του ἀντιπαπικοῦ καί ἀνθενωτικοῦ θεολόγου, Ἰωσήφ τοῦ Βρυεννίου. Τό ὅτι κατά τήν ἐποχήν του ἦτο ὁ πρῶτος θεολόγος, βαθύς γνώστης τῆς πατερικῆς θεολογίας καί Παραδόσεως καί συγχρόνως ἀνθενωτικός καί ἀντιπαπικός, φαίνεται ἀπό τό γεγονός ὅτι, στίς διαλέξεις

Η συνέχεια: "κλικ" πιο κάτω στο Read more

μέ τούς Παπικούς ἀντιπροσώπους, αὐτός ἐκαλεῖτο νά ἀντιπαρατάξη τό ὀρθόδοξο δόγμα καί νά διαλεχθῆ μέ αὐτούς ὡς ἐκπρόσωπος τῶν Ὀρθοδόξων, αὐτός ὡμίλει σέ ὅλες τίς

ἐπίσημες περιστάσεις στίς συναθροίσεις τῶν Ὀρθοδόξων καί ἐδίδασκε τά περί ἐκπορεύσεως τοῦ ἁγ. Πνεύματος καί λοιπά ὀρθόδοξα δόγματα, καί ἐπί πλέον, αὐτός ἀπεστέλλετο ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριάρχου καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅπου ὑπῆρχε ἀνάγκη πρός τόνωσι, ἐνίσχυσι καί ἐμψύχωσι τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ἐπιέζοντο ἀφόρητα ἀπό τούς Φράγκους κατακτητές, προκειμένου νά ἀλλαξοπιστήσουν καί νά δεχθοῦν τόν Παπισμό.

Θά ἠδυνάμεθα μετά βεβαιότητος νά εἴπωμε ὅτι ὁ Ἰωσήφ ὁ Βρυέννιος, ὡς Στουδίτης μοναχός πού ἦτο, ἦτο συγχρόνως καί ὁ γνησιότερος συνεχιστής, διάδοχος καί φύλαξ

τῆς πίστεως ἀπό τούς Στουδίτες μοναχούς μετά τόν ἅγ. Θεόδωρο τόν Στουδίτη. Θά ἦτο εὐχῆς ἔργον ἄν σήμερα οἱ μετέχοντες στούς διαλόγους «Ὀρθόδοξοι» ἐμελετοῦσαν τούς διαλόγους πού ἔκανε ὁ Ἰωσήφ ὁ Βρυέννιος μέ τούς Παπικούς καί μάλιστα σέ μία ἐποχή πού οἱ Τοῦρκοι εὑρίσκοντο κυριολεκτικῶς πρός τῶν τειχῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ὅλοι ἀπέβλεπον πρός τόν Πάπα τῆς Ρώμης, ὡς πρός τήν ἐξ ὕψους βοήθεια. Τότε οἱ μετέχοντες στούς διαλόγους μέ τούς Παπικούς θά ἔβλεπαν ὅτι διά τόν Ἰωσήφ ὁ διάλογος ἦτο ὁμολογία πίστεως, ἐπιλογή τοῦ μαρτυρίου στήν κρίσιμη αὐτή κατάστασι τοῦ Βυζαντίου, προτίμησις τῆς δουλείας μετά τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, παρά τῆς

ἐλευθερίας μέ συγκατάβασι καί συμβιβασμό πρός αὐτήν. Τότε οἱ μετέχοντες στούς διαλόγους «Ὀρθόδοξοι» θά ἔβλεπαν τήν φτώχεια των, θά διεπίστωναν ὅτι εἶναι λειψοί καί ἀνίκανοι νά διεξάγουν ὀρθοδόξως διαλόγους. Ἐμεῖς βεβαίως, μελετῶντας τούς διαλόγους τοῦ Ἰωσήφ μέ τούς Παπικούς, διαπιστώνομε ὅτι ὅλοι αὐτοί οἱ «Ὀρθόδοξοι», οἱ ὁποῖοι σήμερα διαλέγονται μέ τούς Παπικούς εἶναι κατευθυνόμενοι καί βαλτοί, προκειμένου νά μᾶς φραγκέψουν καί νά ὑποτάξουν τήν Ὀρθοδοξία στόν Πάπα, στή Ν. Ἐποχή καί στόν Ἀντίχριστο. Ὡς ἐκ περισσοῦ ἀναφέρομε ὅτι σήμερα ἄν ἔζη ὁ Ἰωσήφ ὁ Βρυέννιος δέν θά ἐκρίνετο κατάλληλος διά νά μετάσχη ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων στούς διαλόγους, διά τόν ἁπλούστατο λόγο ὅτι τό κριτήριο τῶν Ὀρθοδόξων

ἀντιπροσώπων εἶναι σήμερα τό κατά πόσο αὐτοί εἶναι λατινόφρονες καί χλιαροί εἰς τήν πίστι, ἐνῶ τότε τό κριτήριο ἦτο τό ἐντελῶς ἀντίθετο.